Η Δυτική Ασία είναι μια περιοχή που αυτήν την στιγμή βιώνει μεγάλη γεωπολιτική δραστηριότητα. Οι πρόσφατες διπλωματικές προσπάθειες, με πρωτοβουλία της Ρωσίας και υπό την επίβλεψη της Κίνας, εξασφάλισαν μια μακροχρόνια άπιαστη προσέγγιση Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, ενώ η επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο έγινε δεκτή με μεγάλη φανφάρα. Η διπλωματική αναταραχή σηματοδοτεί μια μετατόπιση από τις αυτοκρατορικές τακτικές «Διαίρει και βασίλευε» που έχουν χρησιμοποιηθεί για δεκαετίες για τη δημιουργία εθνικών, φυλετικών και θρησκευτικών ρωγμών σε όλη αυτήν την στρατηγική περιοχή.
Pepe Escobar - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πόλεμος αντιπροσώπων στη Συρία, υποστηριζόμενος από την Αυτοκρατορία και τις τρομοκρατικές της ομάδες – συμπεριλαμβανομένης της κατοχής περιοχών πλούσιων σε πόρους και της μαζικής κλοπής συριακού πετρελαίου – συνεχίζει να μαίνεται παρά το γεγονός πως η Δαμασκός έχει κερδίσει το πάνω χέρι. Αυτό το πλεονέκτημα, που αποδυναμώθηκε τα τελευταία χρόνια από ένα μπαράζ δυτικών οικονομικών κυρώσεων, αυξάνεται τώρα εκθετικά: το συριακό κράτος ενισχύθηκε περαιτέρω από την πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Ιρανού Προέδρου Ebrahim Raisi –που δεσμεύτηκε να επεκτείνει τους διμερείς δεσμούς– την παραμονή της επιστροφής της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.
«Ο Άσαντ πρέπει να φύγει» – ένα μιμίδιο κατευθείαν από συλλογική δυτική ύβρις – τελικά, δεν έφυγε. Παρά τις αυτοκρατορικές απειλές, εκείνα τα αραβικά κράτη που είχαν προσπαθήσει να απομονώσουν τον Σύριο πρόεδρο επέστρεψαν για να τον επαινέσουν ξανά, με επικεφαλής τη Μόσχα και την Τεχεράνη.
Η Συρία συζητείται εκτενώς σε ενημερωμένους κύκλους στη Μόσχα. Υπάρχει ένα είδος συναίνεσης πως η Ρωσία, τώρα συγκεντρωμένη στον πόλεμο πληρεξουσίων «όλα ή τίποτα» εναντίον του ΝΑΤΟ, δε θα είναι σε θέση να επιβάλει μια συριακή ειρηνευτική λύση, αλλά αυτό δεν αποκλείει τους Σαουδάραβες, τους Ιρανούς και τους Τούρκους να αντιμετωπίσουν μια συμφωνία καθοδηγούμενη από τη Ρωσία.
Αν δεν υπήρχε η επιθετική συμπεριφορά των Στράουσιων νεοσυντηρητικών στη ζώνη της Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί μια ολοκληρωμένη πολυεδαφική ειρήνη, συμπεριλαμβανομένων των πάντων, από την κυριαρχία της Συρίας, έως μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, την σταθερότητα στον Καύκασο και με ένα βαθμό σεβασμού προς το διεθνές δίκαιο.
Ωστόσο, μια τέτοια συμφωνία είναι απίθανο να υλοποιηθεί, και αντίθετα, η κατάσταση στη Δυτική Ασία είναι πιθανό να επιδεινωθεί. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο Βόρειος Ατλαντικός έχει ήδη στρέψει το ενδιαφέρον του στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Μια αδύνατη «ειρήνη»
Η συλλογική Δύση φαίνεται να στερείται αποφασιστικού ηγέτη, με τον Ηγεμόνα να «καθοδηγείται» επί του παρόντος από έναν γεροντικό πρόεδρο, ο οποίος ελέγχεται από απόσταση από μια αγέλη φιλόφρονων πολεμοχαρών. Η κατάσταση έχει μετατραπεί σε σημείο όπου η πολυδιαφημισμένη «ουκρανική αντεπίθεση» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το προοίμιο μιας ταπείνωσης του ΝΑΤΟ που θα κάνει το Αφγανιστάν να μοιάζει με τη Disneyland στο Hindu Kush.
Αναμφισβήτητα μπορεί να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ Ρωσίας-ΝΑΤΟ τώρα και Τουρκίας-Ρωσίας πριν από το Μάρτιο του 2020: και οι δύο πλευρές στοιχηματίζουν σε κάποια κρίσιμη στρατιωτική επιτυχία στο πεδίο της μάχης πριν καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι ΗΠΑ είναι απελπισμένες γι' αυτό: ακόμη και ο «Μάντης» του 20ου αιώνα, ο Χένρι Κίσινγκερ, λέει τώρα ότι με την εμπλοκή της Κίνας, θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις πριν από το τέλος του 2023.
Παρά τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης, η Μόσχα δε φαίνεται να βιάζεται. Η βασική στρατιωτική στρατηγική του, όπως φαίνεται στο Bakhmut και στο Artemyovsk, είναι να χρησιμοποιήσει ένα συνδυασμό της τεχνικής του σαλιγκαριού και της μηχανής κοπής κιμά. Ο απώτερος στόχος είναι να αποστρατικοποιηθεί το ΝΑΤΟ στο σύνολό του και όχι μόνο η Ουκρανία, και μέχρι στιγμής, φαίνεται να λειτουργεί άψογα.
Η Ρωσία βρίσκεται σε αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσδοκώντας πως μια μέρα η συλλογική Δύση θα πει ένα "Εύρηκα!" συνειδητοποιώντας ότι είναι ώρα να εγκαταλείψει τον αγώνα.
Τώρα ας υποθέσουμε, με κάποια θεϊκή παρέμβαση, πως οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν σε λίγους μήνες, με εμπλοκή της Κίνας. Η Μόσχα – και το Πεκίνο – ξέρουν και οι δύο ότι απλά δεν μπορούν να εμπιστευτούν τίποτα που λέει ή υπογράφει ο Ηγεμόνας.
Επιπλέον, η κρίσιμη τακτική νίκη των ΗΠΑ έχει ήδη καταλήξει: η Ρωσία επέβαλε κυρώσεις, δαιμονοποιήθηκε και αποχωρίστηκε από την Ευρώπη και η ΕΕ εδραιώθηκε ως αποβιομηχανοποιημένος, ασήμαντος υποτελής.
Υποθέτοντας ότι υπάρχει μια ειρήνη υπό διαπραγμάτευση, θα μοιάζει αναμφισβήτητα με ένα Syria 2.0, με ένα τεράστιο ισοδύναμο «Idlib» ακριβώς στην πόρτα της Ρωσίας, κάτι που είναι εντελώς απαράδεκτο για τη Μόσχα.
Στην πράξη, θα έχουμε τρομοκρατικές στολές Banderista – τη σλαβική εκδοχή του ISIS – ελεύθερες να περιφέρονται σε όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία σε βομβιστικές επιθέσεις αυτοκινήτων και ξεφάντωμα με drone καμικάζι. Ο Ηγεμόνας θα είναι σε θέση να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί τον πόλεμο με αντιπροσώπους κατά βούληση, όπως ακριβώς συνεχίζει να κάνει στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν με τους τρομοκρατικούς πυρήνες του.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας στη Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά, με βάση τη φάρσα του Μινσκ που παραδέχτηκε ακόμη και η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, το εξής: το καθεστώς του Κιέβου, ή μάλλον το καθεστώς μετά τον Ζελένσκι θα συνεχίσει να οπλίζεται μέχρι θανάτου με ολοκαίνουργια τεχνάσματα του ΝΑΤΟ.
Αλλά τότε η άλλη επιλογή – όπου δεν υπάρχει τίποτα για διαπραγμάτευση – είναι εξίσου δυσοίωνη: ένας Forever War.
Αδιαίρετο Ασφάλειας
Η πραγματική συμφωνία που πρέπει να διαπραγματευτεί δεν είναι «πιόνι στο παιχνίδι τους» η Ουκρανία: είναι το αδιαίρετο της ασφάλειας. Ακριβώς αυτό που η Μόσχα προσπαθούσε λογικά να πείσει την Ουάσιγκτον μέσω αυτών των επιστολών που στάλθηκαν το Δεκέμβριο του 2021.
Στην πράξη, αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή η Μόσχα είναι η realpolitik: να χτυπά το ΝΑΤΟ στο πεδίο της μάχης μέχρι να αποδυναμωθεί αρκετά ώστε να δεχτεί έναν Στρατηγικό Στρατιωτικό Στόχο (SMO). Το SMO θα περιλαμβάνει αναγκαστικά μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, μια ουδέτερη Ουκρανία και κανένα πυρηνικό όπλο στην Πολωνία, τη Βαλτική ή τη Φινλανδία.
Ωστόσο, δεδομένου πως ο Ηγεμόνας είναι μια φθίνουσα υπερδύναμη και «ικανή για μη συμφωνία», είναι αβέβαιο εάν κάτι από αυτά θα ισχύει, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την εμμονή του Ηγεμόνα με την άπειρη επέκταση του ΝΑΤΟ. «Μη συμφωνία ικανή» (недоговороспособны), παρεμπιπτόντως, είναι ένας όρος που επινοήθηκε από Ρώσους διπλωμάτες για να περιγράψει την αδυναμία των Αμερικανών ομολόγων τους να τηρήσουν οποιαδήποτε συμφωνία υπογράφουν – από το Μινσκ μέχρι την πυρηνική συμφωνία του Ιράν.
Αυτό το μείγμα πυρακτώσεως γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο με την εισαγωγή του τουρκικού φορέα.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι εάν ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διατηρήσει την εξουσία στις προεδρικές εκλογές της 14ης Μαΐου, η Άγκυρα δεν θα επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία ούτε θα παραβιάσει τη Σύμβαση του Μοντρέ, η οποία απαγορεύει τη διέλευση πολεμικών πλοίων από και προς τη Μαύρη Θάλασσα. πολεμική εποχή.
Κίνδυνοι γεωπολιτικής μετατόπισης της Άγκυρας
Ο επικεφαλής σύμβουλος ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν, Ibrahim Kalyn, έχει επισημάνει εύστοχα πως δεν υπάρχει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Μάλλον, είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης με την Ουκρανία να λειτουργεί ως πληρεξούσιος.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συλλογική Δύση έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό σε μια εκστρατεία «Ο Ερντογάν πρέπει να φύγει», η οποία χρηματοδοτείται αφειδώς για να προωθήσει έναν παράξενα ταιριαστό συνασπισμό στην προεδρική έδρα. Σε περίπτωση που κερδίσει η τουρκική αντιπολίτευση –και ξεκινήσει η πληρωμή της στον Ηγεμόνα– οι κυρώσεις και οι παραβιάσεις του Μοντρέ μπορεί να είναι ξανά στο προσκήνιο.
Ωστόσο, η Ουάσιγκτον μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια έκπληξη. Ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου άφησε να εννοηθεί πως θα συνεχιστεί λίγο πολύ η ισορροπημένη στάση της κλίσης της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, ενώ ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι ακόμη και αν ο Ερντογάν ανατραπεί, θα υπάρχουν όρια στην στροφή της Τουρκίας προς τα δυτικά.
Ο Ερντογάν, επωφελούμενος από τον κρατικό μηχανισμό και το απέραντο δίκτυο πατρωνίας του, δεν περιορίζεται για να εξασφαλίσει την επανεκλογή του. Μόνο τότε θα μπορούσε να στραφεί από το να αντισταθμίζει τα στοιχήματά του συνεχώς προς να κάνει μια κίνηση για να γίνει πραγματικός παίκτης στην ευρασιατική ολοκλήρωση.
Η Άγκυρα υπό τον Ερντογάν, ως έχει, δεν είναι φιλορωσική, ουσιαστικά, προσπαθεί να επωφεληθεί και από τις δύο πλευρές. Οι Τούρκοι πουλάνε μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar στο Κίεβο, έχουν κλείσει στρατιωτικές συμφωνίες και ταυτόχρονα, υπό το μανδύα των «Τουρκικών Κρατών», επενδύουν σε αποσχιστικές τάσεις στην Κριμαία και στη Χερσώνα.
Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν χρειάζεται πολύ ρωσική στρατιωτική και ενεργειακή συνεργασία. Δεν υπάρχουν αυταπάτες στη Μόσχα για τον «Σουλτάνο» ή για το πού οδηγείται η Τουρκία. Εάν η γεωπολιτική στροφή της Άγκυρας είναι εχθρική, είναι οι Τούρκοι που θα καταλήξουν να χάσουν τις πρώτες θέσεις στο ευρασιατικό τρένο υψηλής ταχύτητας – από το BRICS+ στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και όλα τα ενδιάμεσα διαστήματα.