Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι προσπάθειες δημιουργίας ενός αντίστοιχου του ΝΑΤΟ στην περιοχή δεν είναι καθόλου καινούριες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να το επιτύχουν αυτό εδώ και δεκαετίες κατά τη διάρκεια του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, οι συμφωνίες συνήθως κατέρρεαν πιο γρήγορα από ό,τι χρειαζόταν για να υπογραφούν από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Αυτή η διχόνοια συνέβαλε σημαντικά στην ταπεινωτική ήττα της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε Βιετνάμ/Ινδοκίνα πριν από μισό αιώνα. Σήμερα, παρόμοια διχόνοια αναδύεται και πάλι μεταξύ των δορυφορικών κρατών της Ανατολικής Ασίας της Αμερικής, συγκεκριμένα μεταξύ της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας. Οι ΗΠΑ επιμένουν πως οι δύο χώρες πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να προχωρήσουν σε μια ιστορική ώθηση που θα οδηγούσε σε πλήρη συμφιλίωση.
Ωστόσο, πολλά ιαπωνικά εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου (όπως και τις προηγούμενες δεκαετίες) είναι βαθιά ριζωμένα στο μυαλό του κορεατικού λαού, και στις δύο πλευρές του 38ου παραλλήλου. Στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία συμφωνούν τόσο η Σεούλ όσο και η Πιονγκγιάνγκ, έστω και σιωπηρά. Μια πρόσφατη δικαστική υπόθεση της Νότιας Κορέας έπρεπε να επιλύσει το ζήτημα πολλών μεγάλων ιαπωνικών εταιρειών που χρησιμοποιούσαν καταναγκαστική εργασία στην Κορέα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το Τόκιο έμεινε αλώβητο από τη διαδικασία, η οποία εξόργισε πολλούς Κορεάτες. Ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας Yoon Suk-yeol χαρακτήρισε την απόφαση του δικαστηρίου "ένα βήμα προς την τριμερή συνεργασία για την υπεράσπιση της ελευθερίας, της ειρήνης και της ευημερίας όχι μόνο στις δύο χώρες μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο".
Η «τριμερής συνεργασία» στην οποία αναφερόταν είναι μεταξύ ΗΠΑ, Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας. Ωστόσο, μόνο το ένα τρίτο των πολιτών της Νότιας Κορέας υποστηρίζει τη συμφωνία, καθώς θεωρούν ότι δεν αφορούσε πραγματικά τα εγκλήματα πολέμου της Ιαπωνίας. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιες συμφωνίες αποτυγχάνουν. Το 2015, μια παρόμοια ρύθμιση σχετικά με τα λεγόμενα «γυναικεία τάγματα άνεσης», ένα άλλο ιαπωνικό έγκλημα πολέμου που έμεινε σε μεγάλο βαθμό ατιμώρητο, κατέρρευσε λίγο μετά την ανακοίνωσή του, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των Νοτιοκορεατών απέρριψε τη συμφωνία. Από την άλλη πλευρά, η Ιαπωνία θεωρεί πως αυτή είναι μια «υπόθεση κλειστή», που ανταγωνίζεται περαιτέρω τον (δικαίως) εξοργισμένο κορεατικό λαό που υπέφερε τρομερά κατά τη διάρκεια δεκαετιών ιαπωνικής κατοχής.
Η Νότια Κορέα για να προσβάλει τον τραυματισμό, τα κάνει όλα αυτά για να μπορέσει να ενταχθεί σταθερά σε έναν ρητά αντικινεζικό συνασπισμό (και επίσης σιωπηρά αντι-ρωσικό), να γίνει η πρώτη χώρα στη σειρά που κυριολεκτικά θα εξαφανιστεί σε μια πιθανή αντιπαράθεση υπερδυνάμεων, σαν να μην ήταν ήδη αρκετή η αδυναμία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν τη Βόρεια Κορέα. Και ενώ η Σεούλ μπορεί να αισθάνεται «παρακινημένη» από την αδιάκοπη πίεση των ΗΠΑ, ο λαός της Νότιας Κορέας είναι εντελώς ασυγκίνητος. Βλέπουν την Κίνα ως σημαντικό εμπορικό εταίρο, καθώς και μια σχεδόν ατελείωτη αγορά για τη νοτιοκορεατική ποπ κουλτούρα. Έτσι, δεν ενδιαφέρονται για μια ανοιχτή αντιπαράθεση (ή άλλου είδους) με τον γίγαντα γείτονά τους. Αντίθετα, προτιμούν το σημερινό status quo.
Οι ΗΠΑ ανησυχούν ότι αυτό θα μπορούσε να αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητά τους να σχηματίσουν έναν ευρύτερο και πιο συμβατό αντικινεζικό συνασπισμό. Για χρόνια, η Ουάσιγκτον προσπαθούσε να στρατολογήσει τους γείτονες του Πεκίνου σε μια «συμμαχία ελευθερίας και δημοκρατίας», το μεγαλύτερο μέρος της οποίας θα αποτελείται από ιαπωνικές και νοτιοκορεατικές δυνάμεις. Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Τόκιο ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα επανεξοπλισμού πέρυσι, ενώ η Σεούλ χρησιμοποίησε το ταχέως αναπτυσσόμενο εγχώριο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα για να εξοπλίσει αρκετούς βασικούς υποτελείς των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο (ιδιαίτερα την Πολωνία). Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, πόσο έτοιμος θα ήταν αυτός ο αντικινεζικός / αντιρωσικός συνασπισμός να αντιμετωπίσει δυνάμεις που κάνουν το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας να μοιάζει με υποσημείωση;
Η συνήθης πολεμοκαπηλεία της Αμερικής δεν φέρνει μόνο αστάθεια στην περιοχή που απολάμβανε δεκαετίες σχετικής ειρήνης, ευημερίας και οικονομικής συνεργασίας, αλλά κινδυνεύει επίσης να οδηγήσει σε πλήρη διάσπαση των συμμαχιών που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ, η οποία θα μπορούσε να αποτύχει και να προκαλέσει την απώλεια της επιρροής της Ουάσιγκτον στην περιφέρεια. Φυσικά, αυτό θα ήταν φανταστικό για την προώθηση της πραγματικής ειρήνης, αλλά κάνει το πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής να φαίνεται εντελώς αυτοκαταστροφικό και ακόμη και αυτοκτονικό. Παρόμοιες προσπάθειες έχουν ήδη οδηγήσει σε τέτοια αποτελέσματα, με το Quad (Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Ινδία) ουσιαστικά νεκρό, καθώς το Νέο Δελχί έχει απορρίψει κατηγορηματικά την αντιρωσική ρητορική. Η μόνη εξαίρεση σε αυτό είναι το AUKUS (Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ), αλλά ακόμη και αυτή η συμμαχία έχει δημιουργήσει προβλήματα με άλλους εταίρους των ΗΠΑ.
Εκτός από το ότι είναι σχεδόν περιττό, καθώς το λεγόμενο Five Eyes (Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) καλύπτει τις λειτουργίες του, το AUKUS δημιούργησε πολλές διαμάχες αφού η Αυστραλία υπαναχώρησε από την εξαιρετικά προσοδοφόρα συμφωνία για τα υποβρύχια με τη Γαλλία και επέλεξε μια συμφωνία με τους αγγλοαμερικανούς άρχοντές της. Αυτό όχι μόνο έκανε την Καμπέρα να μοιάζει με ένα εντελώς δορυφορικό κράτος, αλλά επίσης έκανε το Παρίσι βαθιά απογοητευμένο, γεγονός που μπορεί να συνέβαλε στην (προς το παρόν μόνο εμφανή ) κλίση του προς το Πεκίνο, την ίδια την υπερδύναμη που στοχεύει η AUKUS. Τέτοιες δικτατορικές κινήσεις των ΗΠΑ δημιουργούν πολυεπίπεδα προβλήματα σε άλλα γεωπολιτικά θέατρα, καθώς η Αμερική αναγκάζει ουσιαστικά τους άλλους να δώσουν προτεραιότητα στα εθνικά τους συμφέροντα έναντι των δικών τους.