Ξεχνούν, δυστυχώς, ότι όπου ανθούν ο κομματισμός, ο Νεποτισμός και γενικά η ευνοιοκρατία, βρίσκονται υπό περιορισμό η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη, ενώ ανθούν η αναξιοκρατία και ο πελατειασμός, που έχει σαν αποτέλεσμα τις παράνομες κομματικές τοποθετήσεις.
Τα ''κομματικά γιουρούσια'', όπως και οι ελληνοποιήσεις μεταναστών οι οποίες διαβρώνουν τον εθνικό και κοινωνικό μας ιστό, έγιναν αναμφίβολα μεγάλη πληγή για την Ελλάδα και αποτελούν διαχρονικό σαράκι του Ελληνισμού, καθώς τα κόμματα στην πλειοψηφία τους βάζουν τα υπαρξιακά τους συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας.
Όπερ σημαίνει περιχαράκωση των πολιτικών που τα εφαρμόζουν σε ιδεολογικά μοτίβα και ιδεοληψίες με δογματικά πρότυπα τα οποία καλλιεργούν διχασμό στην κοινωνία. Κι αυτό γιατί την επαναφέρουν σε μεταπολιτευτικές εποχές πολιτικής πόλωσης με χρωματισμένα καφενεία.
Κάτι τέτοιο όμως αναστέλλει την εξελικτική πορεία των πολιτών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ενώ θα έπρεπε να βοηθηθούν αυτοί ώστε να προσαρμοστούν στα δεδομένα και τις απαιτήσεις των καιρών με κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας δια της αξιοκρατίας.
Της αξιοκρατίας που τροφοδοτεί εξυγιαντικά τις δημιουργικές δυνάμεις στον τόπο μας. Αντίθετα, ο κομματισμός φρενάρει την εξελικτική τους πορεία, πράγμα ιδιαίτερα άδικο και εθνικά επιζήμιο. Εθνικά επιζήμιο γιατί, όταν υπάρχει αδικία, δεν προοδεύουν η χώρα και οι πολίτες της από τη στιγμή που παραγκωνίζονται οι τελευταίοι στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν και να προσφέρουν.
Κι αυτά τα τελευταία -- δημιουργία και προσφορά -- δεν γίνονται όταν κομματικοποιούμε το κράτος και κρατικοποιούμε το κόμμα. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον μόνιμο ''πονοκέφαλο'' της Ελλάδας εξ Ανατολών, ο οποίος -- στη ροή του χρόνου -- κλιμακώνει την επιθετικότητα και την βουλιμία του για τα εθνικά κεκτημένα μας.
Δεδομένων αυτών, το τελευταίο που χρειαζόμαστε σ' αυτήν την πατρίδα είναι ο κομματισμός. Το δογματικό ''είναι'' του ενός ή του άλλου κόμματος σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο με συνοδό τον φανατισμό, που οδηγεί στην τυφλή υποταγή, τον κομματικό δογματισμό και την ιδιοτελή μονομέρεια.
Όλα αυτά γεννούν ιλαροτραγικές καταστάσεις που εκθέτουν όχι μόνο πρόσωπα, κόμματα και πολιτικούς φορείς, αλλά και την ίδια την πατρίδα μας. Αυτό, τουλάχιστον, απέδειξε η σκηνοθετημένη ιστορία για την''νεκρή Μαρία'' στον Έβρο, την οποία ασμένως (για αντιπολιτευτικούς λόγους) υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύοντας την ασυγχώρητη ανευθυνότητά του,
Ασυγχώρητη γιατί η ιστορία που επένδυσε κομματικά (αυτή της 5χρονης Σύριας προσφυγοπούλας την οποία ανέδειξε το γερμανικό περιοδικό ''Der Spiegel'' πατώντας την πεπονόφλουδα της εξαπάτησης με κατηγορούμενες τις ελληνικές Αρχές, γιατί ''δεν επέτρεψαν την είσοδο της οικογένειάς της από τα ελληνοτουρκικά σύνορα'') αποδείχθηκε καραμπινάτο ψέμα.
Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια και ο δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά αποκαλύπτει αλήθειες αργά ή γρήγορα και στο μεταναστευτικό. Όπως έγινε με την ιστορία της νεκραναστημένης ''Μαρίας'', η οποία προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στον γερμανικό Τύπο.
Αναταράξεις, κλυδωνισμούς και προβληματισμούς, μέχρι να αποφασίσει το Der Spiegel τη λύση του γόρδιου δεσμού της υπόθεσης που το εξέθεσε δημοσιογραφικά με την απόλυση του αρχισυντάκτη του Στέφεν Κλούσμαν μετά από προτροπή της διεύθυνσης και του προσωπικού του γερμανικού περιοδικού, για να επανακτήσει αυτό την αξιοπιστία των αναγνωστών του.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί επανέρχομαι ένα χρόνο μετά στη σκηνοθετημένη αθλιότητα που λίγο έλειψε να διασύρει τη χώρα μας. Επανέρχομαι όχι μόνο λόγω επικαιρότητας (απόλυση του ως άνω Γερμανού αρχισυντάκτη ο οποίος έδωσε βάση σε ένα ''πέτσινο'' ρεπορτάζ, προϊόν γερμανοτουρκικών μυστικών υπηρεσιών).
Επανέρχομαι κυρίως γιατί, κατά περίεργη σύμπτωση -- πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις -- ο ξάδερφος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Τσίπρας, κληθείς να απαντήσει στον ΣΚΑΪ (''Σήμερα'' Οικονόμου-Παυλόπουλος) αν έκανε καλό ή κακό στο κόμμα του το θέμα της ''μικρής Μαρίας στον Έβρο'', απάντησε ότι αυτό δικαιώθηκε απ' τα γεγονότα, για να διαψευστεί πανηγυρικά λίγες μέρες μετά (σ.σ: δεύτερη διάψευση για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ανάκληση τον Νοέμβριο του '22 από το Der Spiegel δημοσιευμάτων σχετικών με το θέμα των 38 μεταναστών στον Έβρο), όταν έγινε γνωστή η είδηση για την απόλυση του Γερμανού αρχισυντάκτη.
Αν τώρα σ' αυτό προσθέσουμε και τη θέση του ξάδερφου Γιώργου Τσίπρα (στην ίδια συνέντευξη) για τον φράχτη στον Έβρο (ότι ήταν ζήτημα επικοινωνιακό, δηλαδή, και καλώς αντέδρασε αρνητικά ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας το σόου επικοινωνίας και όχι θέμα Άμυνας της χώρας), αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολο θα είναι για την κυβέρνηση που θα εκλεγεί στις 25 Ιουνίου να διαμορφώσει κοινή γραμμή πλεύσης στην Εξωτερική της πολιτική (συμπεριλαμβανομένου του μεταναστευτικού) με στόχο το αρραγές εσωτερικό μέτωπο στον υβριδικού πόλεμο της Τουρκίας σε βάρος μας.
Απτό παράδειγμα η προ έτους διάσταση απόψεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-κυβερνώσας ΝΔ στην περίπτωση των 38 προσφύγων σε νησίδα στον Έβρο, με αφορμή την οποία αποδείχθηκε ότι ο πρώτος είναι πρόθυμος να υιοθετήσει ακόμα και ένα αποδεδειγμένα προβοκατόρικο γεγονός ως αληθινό, εκθέτοντας την Ελλάδα δια της ανάδειξης της... απανθρωπιάς προς τους πρόσφυγες της κυβέρνησής της (βλ. μικρή ''Μαρία'' που παρουσιάστηκε ως πεθαμένη και εγκαταλελειμμένη, ενώ ήταν ''βαμμένη νεκρή'' για τις ανάγκες της φωτογραφικής παραπλάνησης).
Φευ! Το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ενσωματώσει, προφανώς, στη στρατηγική του μεταναστευτικού (και όχι μόν) την πολιτική των επαναλαμβανόμενων ψεμάτων που χωνεύονται από τα στελέχη του ως αλήθεια προς απάντηση των επαναπροωθήσεων μεταναστών στην Τουρκία από την κυβέρνηση της ΝΔ λόγω εργαλειοποίησής τους εκ μέρους της σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.
- Ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται αλήθεια, έλεγε ο Λένιν. Και αυτό το επιβεβαίωσε για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ ο ξάδερφος του αρχηγού του, Γιώργος Τσίπρας...
Κρινιώ Καλογερίδου