 |
| Φωτογραφία από το ΑFΡ μέσω GΕΤΤΥ ΙΜΑGΕS |
Amir Taheri - gatestoneinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η πεποίθηση βασίστηκε σε μια σειρά από υποθέσεις που έκτοτε αποδείχθηκαν εσφαλμένες. Το πρώτο ήταν πως η μάχη των 80 ημερών για τη Μαριούπολη δεν μπορούσε να επαναληφθεί σε άλλες πόλεις και χωριά της Ουκρανίας υπό ρωσική επίθεση. Στη Μαριούπολη, η αντίσταση οδηγήθηκε από έναν σκληρό πυρήνα Ουκρανών εθνικιστών έτοιμων, αν όχι πρόθυμων, να πολεμήσουν μέχρι το τέλος. Οι περισσότεροι ήταν εργάτες στο μεγαλύτερο χαλυβουργείο της χώρας και είχαν αναπτύξει ένα esprit de corps αντάξιο του στρατιωτικού βαθμού. Αυτός ο συνδυασμός λόγων αντίστασης δε θα μπορούσε να επαναληφθεί αλλού στην Ουκρανία.
Η δεύτερη πεποίθηση ήταν ότι η Ρωσία, έχοντας υποστεί απώλειες τόσο σε άνδρες όσο και σε υλικό, δεν θα ήταν σε θέση να παρατείνει έναν πόλεμο που κατανάλωσε και τα δύο σε αναλογίες πέρα από κάθε φαντασία.
Τέλος, ορισμένοι αναλυτές πίστευαν ή ήλπιζαν ότι οι φρικιαστικές εικόνες που προέκυψαν από εκείνη την τραγική μάχη, την πιο θανατηφόρα που έχει δει στην Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τις διεθνείς δυνάμεις για να επιδιώξουν ένα γρήγορο τέλος στη σύγκρουση.
Αυτό που συνέβη, όπως κάποιοι από εμάς υποστήριξαν εκείνη την εποχή, ήταν πολύ διαφορετικό.
Ο πόλεμος καθιέρωσε αυτό που μπορεί να ονομαστεί το κατώφλι του πόνου και για τις δύο πλευρές. Τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία έμαθαν να προσαρμόζονται σε ένα νέο ρυθμό του πολέμου που δημιουργήθηκε μεταξύ της αντίστασης «μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος» στη Μαριούπολη στο ένα άκρο και περιστασιακών επιθέσεων με πυραύλους με σε μεγάλο βαθμό συμβολικές συνέπειες σε ένα άλλο. Και οι δύο εμπόλεμοι έδειχναν ικανοποιημένοι για να δείξουν ότι ο πόλεμος συνεχιζόταν ακόμα, παρόλο που δεν οδηγούσε πουθενά.
Αυτό που προέκυψε ήταν μια αρνητική ισορροπία στην οποία η μια πλευρά δεν μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο ενώ η άλλη δεν μπορούσε να τον χάσει. Το αποτέλεσμα ήταν ατελείωτος πόλεμος ή πόλεμος χωρίς αύριο. Αυτός ο πόλεμος έμοιαζε με διαβητικούς τύπου ένα που, ενώ, αν αντιμετωπιζόταν επιμελώς, δε θα πέθαιναν ωστόσο δε θα μπορούσαν να θεραπευτούν.
Τέτοιες υποθέσεις έχουν νανουρίσει τους δύο εμπόλεμους και τους αντίστοιχους υποστηρικτές τους σε ένα είδος ταραχής που προσφέρουν παραισθησιακά φάρμακα που παρέχουν παρηγοριά από τον οξύ πόνο.
Οι ανθρώπινες απώλειες, τόσο στρατιωτικές όσο και μη στρατιωτικές και στις δύο πλευρές, εξακολουθούν να θεωρούνται διαχειρίσιμες σε σύγκριση με τις σφαγές στην Τσετσενία και τη Συρία. Το γεγονός ότι εκατομμύρια Ουκρανοί και ίσως 2,5 εκατομμύρια Ρώσοι χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, οι πρώτοι για να παραμείνουν ζωντανοί και οι δεύτεροι για να αποφύγουν την στράτευση, φαινόταν επίσης ανεκτό σε σύγκριση με αυτό που είχε συμβεί σε Τσετσένους και Σύριους.
Από τη ρωσική πλευρά, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν βρήκε τον πόλεμο ως υπονόμευση για την ενίσχυση της εξουσίας του, τη συντριβή πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων στο εσωτερικό και την ανάπτυξη ενός υπερεθνικιστικού λόγου για να υποστηρίξει τη διεκδίκησή του για νομιμότητα. Στη ρωσική λαογραφία δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί τσάροι. Ένας τσάρος που χάνει τη νομιμότητά του δεν είναι τσάρος, καλός ή κακός.
Άρα, πρέπει να περιμένουμε πως αυτός ο πόλεμος θα συνεχιστεί για χρόνια, αν όχι για πάντα;
Μην ξεχνάτε ότι η Ευρώπη έχει ιστορία μακροχρόνιων πολέμων, μεταξύ αυτών των 30 και 100 χρόνων. Πιο πρόσφατα, η Ρωσία πολέμησε έναν 10χρονο πόλεμο στο Αφγανιστάν πριν φτάσει σε ένα κατώφλι πόνου που δεν μπορούσε πλέον να αντέξει.
Συνολικά, ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι ένας πόλεμος για τον οποίο σχεδόν όλοι πιστεύουν πως μπορεί κανείς να ζήσει μαζί του ή ακόμα και να επωφεληθεί από αυτόν. Οι δυτικές δημοκρατίες που υποστηρίζουν την Ουκρανία βλέπουν τον πόλεμο ως ένα μέσο για να καρφώσουν τη Ρωσία σε ένα μέρος, εμποδίζοντάς την να κάνει κακό αλλού. Η Κίνα βλέπει τον πόλεμο ως ευκαιρία να ενισχύσει την κυριαρχία της σε μεγάλα κομμάτια της ρωσικής Άπω Ανατολής, τόσο με δήθεν προσωρινούς οικισμούς εθνοτικών Κινέζων όσο και με τεράστιες επενδύσεις στη γεωργία και τα ορυχεία, ενώ επωφελείται από τις μειωμένες τιμές ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου. Με τη Ρωσία να παραμερίζεται, ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ μπορεί να τοποθετήσει την Κίνα ως τον νέο αντίπαλο της «ηγεμονικής Δύσης» σε μια νέα εκδοχή της διπολικής ισορροπίας της παγκόσμιας ισχύος.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις μπορεί να καταλήξουν μεταξύ των χαμένων τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Οι επιπτώσεις του πολέμου γίνονται ήδη αισθητές από κάθε νοικοκυριό στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μορφή πληθωρισμού και ελλείψεων προσφοράς. Την ίδια στιγμή, το επίπεδο υποστήριξης που έχει υποσχεθεί στην Ουκρανία συνεχίζει να αυξάνεται, με τα μεγάλα μέλη της ΕΕ να ανταγωνίζονται μεταξύ τους υπογράφοντας όλο και μεγαλύτερες επιταγές για τον Πρόεδρο Ζελένσκι.
Ο πόλεμος θα μπορούσε να βλάψει μακροπρόθεσμα την ΕΕ με διάφορους τρόπους. Η σύνοδος κορυφής της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε στο Ρέικιαβικ, την ισλανδική πρωτεύουσα, μαζί με το Συμβούλιο της Ευρώπης, αντιμετώπισε το ακανθώδες ζήτημα για την έναρξη ή όχι επίσημων διαπραγματεύσεων για την αίτηση της Ουκρανίας να γίνει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με τον καιρό το ζήτημα θα μπορούσε να οδηγήσει σε βαθύ διχασμό εντός της ΕΕ, με ορισμένα μέλη να επιδιώκουν άμεσες διαπραγματεύσεις ενώ άλλα να το απορρίπτουν. Η εξαιρετική μεταχείριση της Ουκρανίας θα μπορούσε επίσης να εξοργίσει άλλους υποψηφίους για ένταξη, ειδικά εκείνους στα Βαλκάνια που περιμένουν και υπακούουν στους κανόνες της ΕΕ εδώ και χρόνια, για να μην αναφέρουμε την Τουρκία, η οποία κρατείται έξω στο κρύο από τη δεκαετία του 1990.
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, χρησιμοποιώντας λίγη σοφιστεία, λέει ότι η Ουκρανία είναι "μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας", ξεχνώντας πως το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για την Αλβανία, την πΓΔΜ και τη Σερβία, για να μην αναφέρουμε τη Ρωσία, η οποία είναι ο σημερινός μεγάλος κακός - λύκος.
Εν τω μεταξύ, αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ μιλούν τώρα για την Ουκρανία ως "πλήρως προστατευμένο συνεργάτη", δημιουργώντας έτσι σιωπηρά μια νέα κατηγορία ημιμελών. Αυτή είναι επικίνδυνη συζήτηση για όλους τους ενδιαφερόμενους. Θα μπορούσε να δώσει στην Ουκρανία την ψευδή διαβεβαίωση ότι δεν υπάρχουν όρια για υποστήριξη από το ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε επίσης να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση σε άλλους πως η προστασία του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να εξασφαλιστεί χωρίς την ένταξη. Ακόμη χειρότερα, μια τέτοια συζήτηση θα ήταν άχνα στο μύλο του Πούτιν, ο οποίος ήδη ισχυρίζεται ότι είναι θύμα της «επιθετικότητας» του ΝΑΤΟ.
Ο βαρόνος Antoine-Henri Jomini, ο Γαλλοελβετός στρατιωτικός θεωρητικός του 19ου αιώνα. περιέγραψε τον πόλεμο ως «μια επιστήμη τυλιγμένη στο σκοτάδι, στη μέση της οποίας δεν μπορούμε να κινηθούμε με ένα σίγουρο βήμα· η ρουτίνα και η προκατάληψη είναι η βάση της».
Ωστόσο, επέμεινε ότι ακόμη και πριν ξεκινήσετε έναν πόλεμο, πρέπει να προσπαθήσετε να σχηματίσετε ένα όραμα για το πώς θα μπορούσε να τελειώσει, κατά προτίμηση σε ένα σημείο στο οποίο μπορείτε να διεκδικήσετε τη νίκη ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, να βγείτε έξω με ελάχιστες απώλειες.
Αυτήν την στιγμή καμία πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο δεν φαίνεται να έχει ιδέα για το πώς μπορεί να τελειώσει, ενώ και οι δύο πλευρές ονειρεύονται την ολοκληρωτική νίκη. Και αυτά είναι άσχημα νέα για όλο τον κόσμο.