Eric Zuesse - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στη σελίδα 1 του βιβλίου του Έλσμπεργκ, είπε ότι το μόνο έγγραφο «Μόνο για τα μάτια του προέδρου» που είδε ήταν το 1961, από τον Γενικό Επιτελείο των ΗΠΑ, για τον Πρόεδρο Κένεντι, του οποίου η ερώτηση ήταν: «Αν τα σχέδιά σας για γενικό [πυρηνικό] πόλεμο προχωρήσουν όπως έχει προγραμματιστεί, πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα;» Η εκτίμηση που πήρε πίσω από αυτούς ήταν περίπου 300 εκατομμύρια μέσα σε έξι μήνες. Επιπλέον, θα υπήρχαν τουλάχιστον άλλα 100 εκατομμύρια θάνατοι αλλού στην Ευρώπη και την Ασία. (Αλλά ο Κένεντι δεν είχε ρωτήσει για αυτό). Ο Έλσμπεργκ λέει (σελ. 72)ότι ήξερε πως ακόμη και εκείνη την εποχή, ότι θα ήταν «στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα από αυτό», 400 εκατομμύρια μέσα σε έξι μήνες. (Μόλις το 2007 άρχισαν να δημοσιοποιούνται οι επιστημονικές αναλύσεις σχετικά με το τι θα έκανε ένας «γενικός πόλεμος» αυτού του είδους: και ότι — και πώς — θα κατέστρεφε τη βιόσφαιρα του πλανήτη μας. Φυσικά, οποιεσδήποτε τέτοιες αναλύσεις που θα μπορούσαν να είχαν γίνει για την ίδια την κυβέρνηση των ΗΠΑ δε δημοσιεύτηκαν ποτέ και δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί. Προφανώς, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δε θέλει να το μάθει το κοινό — όπως, το 1961, δεν ήθελαν να το μάθει ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ)
Στη σελίδα 89 έγραψε ότι:
Πολλές επιχειρήσεις και κέντρα σχεδίου και θέσεις διοίκησης στην Οκινάουα, τη Φορμόζα, το Γκουάμ και το Τόκιο, καθώς και σε πολλά πλοία μεταφοράς και διοίκησης στον Ειρηνικό που επισκέφτηκα, είχαν ένα μεγάλο χάρτη που δείχνει πυρηνικούς στόχους. Ήταν ο πιο μυστικός χάρτης τους, που συνήθως καλύπτονταν από οθόνη ή κουρτίνα, όταν τα άτομα που δεν είχαν άδεια (σε αντίθεση με εμένα) ενημερώνονταν στο δωμάτιο. Αυτοί οι χάρτες, τυπικά, δεν οριοθετούσαν καθόλου μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Το σινο-σοβιετικό μπλοκ εμφανίστηκε ως μια γιγάντια στεριά, με βέλη και καρφίτσες που δείχνουν τους διάφορους στόχους. Δε θα μπορούσατε να καταλάβετε απλώς επιθεωρώντας τις καρφίτσες αν ήταν στην Κίνα ή στη Ρωσία. Σε ορισμένους χάρτες, οι τοπικοί σχεδιαστές είχαν καρφιτσώσει ένα κομμάτι έγχρωμης χορδής που έδειχνε περίπου το όριο μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Αυτό σήμαινε πως ένας υψηλού επιπέδου σχεδιαστής σε αυτό το τμήμα, αντιμετώπισε διαταγές να χτυπήσει τη μια χώρα αλλά όχι την άλλη, δεν μπορούσε, απλώς επιθεωρώντας αυτούς τους στόχους, να αποφασίσει με αξιοπιστία ποιους να τραβήξει. …
Επιπλέον, στους πραγματικούς διαδρόμους που επισκέφτηκα, … δεν υπήρχε ρουτίνα να απογειώνονται μόνο τα αεροπλάνα που στοχεύουν την Κίνα ή μόνο τα αεροπλάνα με στόχο τη Ρωσία. Οι ίδιοι οι πιλότοι γενικά δεν ήξεραν ποια χώρα στόχευαν, … [αλλά] μόνο συντεταγμένες. …
Όλοι αυτοί οι παράγοντες συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν μια κατάσταση στην οποία, εάν δεχόμασταν επίθεση, θα ήταν απλώς σωματικά αδύνατο να αντεπιτεθούμε μόνο εναντίον ρωσικών ή κινεζικών στόχων, ακόμη κι αν ο πρόεδρος διέταζε τις δυνάμεις του να το κάνουν.
Όταν ο JFK ανέλαβε τα καθήκοντά του το 1961 αμέσως μετά το δόλιο αντίπαλο, αλλά πραγματικό υποστηρικτή, του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο Πρόεδρος Κένεντι χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μια σειρά από νάρκες που του είχαν βάλει οι δύο προκάτοχοί του, ο Τρούμαν και ο Αϊζενχάουερ. και που είχαν ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του Κένεντι και τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο Τρούμαν είχε ξεκινήσει τον Ψυχρό Πόλεμο στις 25 Ιουλίου 1945 κυρίως υπό την επιρροή του προσωπικού του ήρωα που ήταν ο υπόγειος Ροδεσιστής* Στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Η σύντομη Προεδρία του Κένεντι ήταν μια γρήγορη διαδοχή καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που προκλήθηκαν από αυτό που ο Αϊζενχάουερ και ο Τρούμαν είχαν αρνηθεί να κάνουν στην εσωτερική πολιτική, καθώς και από αυτό στο οποίο επέμεναν και απαιτούσαν να γίνει στη διεθνή πολιτική (ο Ψυχρός Πόλεμος, που δεν ήταν πραγματικά ενάντια στον κομμουνισμό, αλλά αντ' αυτού για την παγκόσμια ηγεμονία από τις ΗΠΑ — η πρώτη στον κόσμο παγκόσμια αυτοκρατορία που καλύπτει τα πάντα): η χώρα που ακολούθησε τον Τρούμαν και τον Αϊζενχάουερ ήταν ένα τεράστιο πλοίο που όταν ο Κένεντι έγινε κυβερνήτης του επρόκειτο να συντριβεί σε παγόβουνα του κακού για το οποίο κανείς δεν είχε προειδοποιήσει τον νεαρό Πρόεδρο μέχρι μετά από εκείνες τις συντριβές και άφησαν την Αμερική, από εκεί και πέρα, καταδικασμένη σε παρακμή, ενώ το MIC θα σηκωνόταν και τελικά θα την κατάπινε,
Ο Τρούμαν περιφρονούσε τον αντιιμπεριαλιστή FDR [Ρούσβελτ] - αντικατέστησε ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο μέσα σε δύο χρόνια - και ήρωάς του ήταν ο στρατηγός Αϊζενχάουερ, στον οποίο είπε στη σύζυγό του Μπες στις 19 Ιουνίου 1945 «Τον πάνε για Πρόεδρο, κάτι που είναι εντάξει για μένα. Θα του το παρέδιδα τώρα αν μπορούσα». Στη συνέχεια, στις 25 Ιουλίου 1947, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Είπα στον Άικ ότι… αυτός (ο Άικ) θα έπρεπε να ανακοινώσει την υποψηφιότητα για Πρόεδρος στο δημοκρατικό κόμμα και πως θα χαιρόμουν να βρεθώ στη δεύτερη θέση ή Αντιπρόεδρος». Ο πονηρός αγιογράφος του Άικ, Stephen E. Ambrose, είπε πως ο Ike είχε απορρίψει την προσφορά επειδή «δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με το Δημοκρατικό Κόμμα» αλλά αντίθετα ήταν επειδή η ψηφοφορία έδειξε ότι ο Τρούμαν ήταν πολύ αντιδημοφιλής και ο Άικ ήλπιζε να πετύχει μια πιο καθαρή βολή για να κερδίσει, χωρίς να χρειάζεται να επιβαρύνει τον εαυτό του με ένα τόσο αντιδημοφιλές άτομο όπως το νούμερο δύο του στο εισιτήριο.
Όπως γνωρίζει όποιος κοιτάζει τα στοιχεία, η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ εξακολουθεί να έχει τον απώτερο στόχο να συλλάβει ή να εξαλείψει τόσο τη Ρωσία όσο και την Κίνα , και ίσως τον μόνο τρόπο που κάποιο από αυτά τα έθνη θα μπορέσει να επιβιώσει αντί να απορροφηθεί από την αμερικανική αυτοκρατορία θα είναι και για τους δύο να συγχωνευτούν και να γίνουν μια χώρα (όπως ήταν πάντα στον σχεδιασμό του πυρηνικού πολέμου της κυβέρνησης των ΗΠΑ). Αν θα τους εισέβαλαν με αυτόν τον τρόπο, θα έπρεπε να αμυνθούν με αυτόν τον τρόπο. Ο Τρούμαν, ο Άικ και ο Νίξον ήταν εντυπωσιακά παρόμοιοι. Ο Κένεντι ήταν ένας περίεργος άνθρωπος και ήταν ο μόνος Πρόεδρος των ΗΠΑ μετά τον FDR που - αλλά για όλους τους άλλους - θα είχε τουλάχιστον αγωνιστεί για να προχωρήσει με τις αντιιμπεριαλιστικές και άλλες προοδευτικές πολιτικές που είχε σχεδιάσει ο FDR για μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Αμερική.
Έτσι: τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό που έχει σήμερα η Αμερική δεν είναι (όπως οι πράκτορες των Ρεπουμπλικανών δισεκατομμυριούχων) «Αμερική εναντίον Κίνας» έναντι (όπως οι πράκτορες των Δημοκρατικών δισεκατομμυριούχων που θέλουν να αντλούν) «Αμερική εναντίον Ρωσίας». αλλά είναι στην πραγματικότητα: «Αμερική εναντίον Κίνας και Ρωσίας» (δηλαδή, να κατακτήσει και τους δύο κύριους στόχους όλων των δισεκατομμυριούχων της Αμερικής). Είναι ακόμη χειρότερο από ό,τι γνωρίζουν και καταλαβαίνουν οι «ιστορικοί».
* Ο Τσόρτσιλ ήταν συνειδητά οπαδός του δασκάλου του, Rhodes, και έγινε δάσκαλος του Αϊζενχάουερ στον Ροδεσιστικό ιμπεριαλισμό. Ενώ ο φιδίσιος Άικ είπε πως η αποικιοκρατία πρέπει να τελειώσει και μετά δημιούργησε υποκριτικά την αμερικανική αποικιοκρατία το 1953 στο Ιράν, το 1954 στη Γουατεμάλα και αλλού, ο Τσόρτσιλ απλά και πιο ειλικρινά (ως Ροδεσιστής) υποστήριξε «Είμαι λίγο δύσπιστος σχετικά με την καθολική ψηφοφορία για τους Hottentots» και είπε ανοιχτά «νομίζω ότι θα μείνω με το παλιό [τη μορφή ρατσισμού που υποστηρίζει ο Rhodes], «Η ενότητα των αγγλόφωνων λαών» [που είχε προσωπικά έμαθε από τον Rhodes]. Με αυτό, όλα θα πάνε καλά». Ο Άικ έπρεπε να είναι πιο υποκριτικός σχετικά με αυτό, γιατί προσποιήθηκε ότι ήταν οπαδός του Συντάγματος της Αμερικής, το οποίο απέρριπτε τον ιμπεριαλισμό. Ο Τρούμαν επηρεάστηκε έντονα τόσο από τον Τσόρτσιλ όσο και από τον Άικ. Αυτό δημιούργησε τη σημερινή Ροδεσιστική κυβέρνηση των ΗΠΑ, στο Πότσνταμ, στις 25 Ιουλίου 1945, όταν τόσο ο Τσόρτσιλ όσο και ο Άικ έπεισαν τον Τρούμαν να ξεκινήσει τον Ψυχρό Πόλεμο για την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ.
—————
Το νέο βιβλίο του ερευνητή ιστορικού Eric Zuesse, AMERICA'S EMPIRE OF EVIL: Hitler's Posthumous Victory, and Why the Social Sciences Need to Change , είναι για το πώς η Αμερική κατέλαβε τον κόσμο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να τον υποδουλώσει σε δισεκατομμυριούχους των ΗΠΑ και των συμμάχων. Τα καρτέλ τους εξάγουν τον παγκόσμιο πλούτο ελέγχοντας όχι μόνο τα «ειδησεογραφικά» μέσα ενημέρωσης αλλά και τις κοινωνικές «επιστήμες» — εξαπατώντας το κοινό.