 |
| Τον Φεβρουάριο του 2015, οι συμφωνίες Μινσκ ΙΙ υπεγράφησαν από τον Λευκορώσο Αλεξάντερ Λουκασένκο, τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν, τη Γερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ, τον Γάλλο Φρανσουά Ολάντ και τον Ουκρανό Πέτρο Ποροσένκο. kremlin.ru |
Του Στρατή Μαζίδη*
Από το 2014 και την επανάσταση του Μάινταν μέχρι σήμερα η Ουκρανία έχασε:
α. Κριμαία
β. Ντονμπάς
γ. μέρος του Ζαπορόζιε και της Χερσώνας
δ. εκατομμύρια ανθρώπους που έφυγαν στο εξωτερικό
ε. πολλές κρίσιμες υποδομές που είναι απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους
Σε απλά λόγια, η Ουκρανία είναι μια ακρωτηριασμένη και κατεστραμμένη χώρα.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το κλειδί της λύσης του προβλήματος βρισκόταν στις συμφωνίας του Μινσκ (I και II) που όμως δεν εφαρμόστηκαν και προέβλεπαν ένα βαθμό αυτονομίας για το Ντονμπάς.
Ωστόσο οι συμφωνίες του Μινσκ, όπως μπορούμε σήμερα με βεβαιότητα να υποθέσουμε, δεν αποσκοπούσαν στο να επιλύσουν τα προβλήματα αλλά προσέφεραν χρόνο στις αντιμαχόμενες πλευρές να προετοιμαστούν καλύτερα.
Πίσω στο 2014 καμία πλευρά δεν ήθελε πόλεμο.
Οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας ήταν διαλυμένες. Πολλά πλοία του ουκρανικού ναυτικού απλά άλλαξαν σημαία ανεβάζοντας αυτή του Αγίου Ανδρέα του ρωσικού ναυτικού. Στις συγκρούσεις που μαίνονταν στο Ντονμπάς, ολόκληρες ομάδες του ουκρανικού στρατού περικυκλώνονταν και παραδίδονταν. Οι πολιτοφυλακές του Ντονμπάς είχαν πετύχει προσωρινά να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την Μαριούπολη.
Η Ρωσία μπορεί να επικρατούσε τότε πολύ πιο εύκολα σε μια στρατιωτική αναμέτρηση στην Ουκρανία, ωστόσο δεν ήταν προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες κυρώσεις της Δύσης.
Η Δύση είχε ένα μεγαλύτερο δίλημμα. Αν ο πόλεμος το 2014-5 έπαιρνε εξαρχής τη σημερινή του μορφή, οι κυρώσεις που θα είχε επιβάλλει η Δύση στη Ρωσία θα είχαν αποδειχθεί αρκετά αποτελεσματικές. Τουλάχιστον για αρκετό καιρό. Από την άλλη πλευρά όμως, θα έχαναν την Ουκρανία.
Συνεπώς οι συμφωνίες του Μινσκ έδωσαν αυτό που επιζητούσε η κάθε πλευρά:
- χρόνο για την Ουκρανία ώστε να αναδιοργανώσει και να εξοπλίσει καλύτερα τις ένοπλες δυνάμεις της
- χρόνο για τη Ρωσία ώστε να προχωρήσει σε όλα εκείνα τα οικονομικά βήματα που θα περιόριζαν την εξάρτησή της από το Δύση και το δολάριο ώστε τυχόν κυρώσεις να προκαλέσουν τη μικρότερη δυνατή ζημιά, ΚΑΙ να αναπτύξει στρατηγικά όπλα όπως πύραυλοι κρουζ, μεγάλης εμβέλειας και ακρίβειας χτυπήματος και άλλα υπερηχητικά όπλα.
Ο χρόνος που προσέφεραν οι συμφωνίες του Μινσκ, κρίνοντας από το αποτέλεσμα, φαίνεται πως τελικά ευνόησαν τη Ρωσία, η οποία είχε το χρόνο να ετοιμάσει την οικονομική της άμυνα και να τελειοποιήσει την επιθετική της ικανότητα.
Τέλος ο πόλεμος της Ουκρανίας εξελίσσεται σε καταλύτη όσον αφορά την ανάδειξη της πολυπολικότητας και την αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας.
* το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στο Southfront.org.