Του Hamid Javadi - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Και μετά είναι όλα κανονικά μέχρι να χτυπήσει η επόμενη τραγωδία και να ξεσπάσει ξανά η κόλαση.
Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι ένα θλιβερό σχόλιο για μια χώρα που ξεχειλίζει όπλα, οργή και παράνοια. Άρρωστης με την εμμονή της με τα πυροβόλα όπλα. Έχει γίνει μέρος της συλλογικής αμερικανικής ψυχής.
Κανένα μέρος, δημόσιο ή ιδιωτικό, δεν έχει γλιτώσει από τη μάστιγα της ένοπλης βίας στην Αμερική: Σχολεία, πανεπιστημιουπόλεις, νοσοκομεία, εμπορικά κέντρα, νυχτερινά κέντρα, αθλητικά κέντρα και σαλόνια ανθρώπων.
Περνάει σχεδόν μια μέρα που οι πυροβολισμοί δεν γίνονται πρωτοσέλιδα στα κύρια μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ. Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται, καθώς η επιδημία της ένοπλης βίας φαίνεται να έχει ομαλοποιηθεί.
Δέκα άνθρωποι πυροβολήθηκαν σε μαζικό πυροβολισμό νωρίς την Τρίτη στο κέντρο του Ντένβερ, καθώς πλήθη συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν το πρώτο πρωτάθλημα ΝΒΑ των Νάγκετς.
Την Κυριακή, τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι τρεις τραυματίστηκαν σε πυροβολισμούς σε σπίτι στο Μέριλαντ. Την Παρασκευή, εννέα άνθρωποι τραυματίστηκαν σε μαζικό πυροβολισμό στο Σαν Φρανσίσκο κατά τη διάρκεια πάρτι. Τουλάχιστον δώδεκα άνθρωποι τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς το Σαββατοκύριακο στο Σικάγο.
Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα, ένας μαθητής και ο πατριός του σκοτώθηκαν και άλλοι πέντε τραυματίστηκαν όταν ένοπλος άνοιξε πυρ σε τελετή αποφοίτησης γυμνασίου στη Βιρτζίνια.
Πόσοι ακόμη Αμερικανοί πρέπει να χάσουν τη ζωή τους από πράξεις απερίσκεπτης, αλλά εντελώς αποφευχθείσας, βίας προτού η Αμερική μπορέσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της βιομηχανίας πυροβόλων όπλων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων; Προτού η Ουάσιγκτον αποφασίσει τελικά να θέσει τη δημόσια ασφάλεια πάνω από τη μικροκομματική πολιτική της;
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: τα συγκλονιστικά στατιστικά στοιχεία της βίας με όπλα στις ΗΠΑ δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί.
Ακολουθεί μια μικρή εικόνα για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Το 2021 ήταν η πιο θανατηφόρα χρονιά στην ιστορία των ΗΠΑ, καθώς τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από ασθενείς και τα μέσα ενημέρωσης έδειχναν φρικτές σκηνές που οι Αμερικανοί είχαν δει μόνο σε ταινίες τρόμου πριν.
Αυτό ήταν το απόγειο της πανδημίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο στον κόσμο.
Ωστόσο, την ίδια χρονιά, η βία με όπλα ξεπέρασε τον COVID-19 ως η μοναδική κύρια αιτία θανάτου για τα παιδιά και τους νεαρούς ενήλικες της Αμερικής.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, συνολικά 48.830 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους από πυροβόλα όπλα το 2021. Αυτός είναι ένας θάνατος κάθε 11 λεπτά.
Καθώς η ένοπλη βία συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, αφήνοντας πίσω της ίχνη θανάτου, καταστροφών και κατεστραμμένων ζωών, είναι επιτακτική ανάγκη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να αναγνωρίσουν πρώτα το μέγεθος της κρίσης και στη συνέχεια να εργαστούν σε ένα ισχυρό σύνολο μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπισή της.
Αλλά η ενότητα αποδεικνύεται σχεδόν πάντα μια άπιαστη έννοια στους σκοτεινούς διαδρόμους εξουσίας της Αμερικής, όπου κυριαρχούν οι μικροκομματισμοί, τα πολιτικά όρια και το νομοθετικό αδιέξοδο.
Όπως πολλά άλλα ζητήματα στην Ουάσιγκτον, βλέπουμε πως η πολιτική υπερισχύει της πολιτικής για την ένοπλη βία. Η δυσλειτουργία εμφανίζεται πλήρως.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν το υψηλότερο ποσοστό θανάτων που σχετίζονται με όπλα μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Άλλες χώρες έχουν θεσπίσει μεταρρυθμίσεις στον έλεγχο των όπλων που θα φαίνονται ακραίες για τα αμερικανικά πρότυπα, παρόλο που δεν έχουν μαστιστεί τόσο πολύ από τη μάστιγα όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένας μαζικός πυροβολισμός το 2020 στη Νέα Σκωτία ώθησε την καναδική κυβέρνηση να απαγορεύσει τα στρατιωτικού τύπου όπλα επίθεσης. Ομοίως στη Νέα Ζηλανδία, οι νομοθέτες ψήφισαν νομοσχέδιο για τον περιορισμό των τυφεκίων AR-15 μετά τη σφαγή στο Κράιστσερτς το 2019. Η σφαγή του Πορτ Άρθουρ το 1996 ώθησε την αυστραλιανή κυβέρνηση να αγοράσει πίσω 650.000 πυροβόλα όπλα.
Όλες αυτές οι ενέργειες έγιναν εντός ημερών από τις αντίστοιχες τραγωδίες. Αντίθετα, χρειάστηκε μια δεκαετία από τον πυροβολισμό του 2012 στο Σάντι Χουκ στο Νιούταουν που σκότωσε 20 μαθητές και 6 ενήλικες και αμέτρητες μαζικές δολοφονίες ενδιάμεσα, για να εγκρίνει επιτέλους το Κογκρέσο των ΗΠΑ ένα νέο μέτρο ελέγχου των όπλων.
Ακόμα κι έτσι, ο Δικομματικός νόμος για ασφαλείς κοινότητες του 2022, η πρώτη ομοσπονδιακή νομοθεσία για την ασφάλεια των όπλων που θεσπίστηκε εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, ήταν περιορισμένης εμβέλειας. Ακουγόταν περισσότερο σαν μια μισόλογη ένδειξη μετάνοιας από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής για να καλύψουν τη δική τους ενοχή -- μια ανειλικρινής χειρονομία για τον κατευνασμό τους.
Η νομοθεσία δεν απαγόρευε κανένα είδος όπλου. Αντίθετα, ενθάρρυνε τα κράτη να θεσπίσουν νέα μέτρα για να περιορίσουν ποιος μπορεί να έχει πρόσβαση στα όπλα. Δεν απέτρεψε τους μαζικούς πυροβολισμούς ούτε δημιούργησε ένα βαθούλωμα στον ιλιγγιωδώς υψηλό αριθμό θανάτων που σχετίζονται με όπλα στην Αμερική.
Κοινότητες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, από το Μπάφαλο της Νέας Υόρκης μέχρι το Ουβάλντε του Τέξας, εξακολουθούν να αναστατώνονται από τον απόηχο των μαζικών πυροβολισμών πέρυσι.
Στο Μπάφαλο, ένας λευκός ένοπλος σκότωσε 10 ανθρώπους σε μια κατά κύριο λόγο γειτονιά έγχρωμων τον περασμένο Μάιο. Δέκα μέρες αργότερα, 19 μαθητές και δύο δάσκαλοι δολοφονήθηκαν με πυροβολισμό σε ένα δημοτικό σχολείο στο Uvalde.
Παρά τον Διακομματικό Νόμο για Ασφαλείς Κοινότητες του 2022, τον οποίο ο Πρόεδρος Μπάιντεν υπέγραψε ως νόμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε καλό δρόμο για να σημειώσουν ρεκόρ ετήσιων μαζικών δολοφονιών, που ορίζονται ως περιστατικά στα οποία σκοτώνονται τέσσερα ή περισσότερα άτομα, εξαιρουμένου του δράστη.
Το σύνολο αναμένεται να φτάσει τα 60 φέτος, μια σημαντική αύξηση από 36 που καταγράφηκαν το 2022 και 28 το 2021.
Οι πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων έχουν χαρακτηρίσει χαρακτηριστικά την επιδημία της βίας με όπλα ως υποπροϊόν ενός ευρύτερου υποκείμενου προβλήματος στην Αμερική: Η κρίση ψυχικής υγείας. Αυτό είναι ένα ελαττωματικό επιχείρημα, που διαδόθηκε από το ισχυρό λόμπι των όπλων και τους υποστηρικτές τους στο Καπιτώλιο και στα εταιρικά μέσα ενημέρωσης.
Η ένοπλη βία δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε κανέναν μεμονωμένο παράγοντα. Είναι ένα σύνθετο πρόβλημα που έχει τις ρίζες του σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτιστικών φαινομένων.
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του ζητήματος απαιτεί μια πολύπλευρη προσέγγιση που περιλαμβάνει νομοθετικά μέτρα, συμμετοχή της κοινότητας και πολιτιστικές αλλαγές.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η βία με όπλα είναι ένα πολιτιστικό ζήτημα που έχει τις ρίζες της στη μακρά και σκοτεινή ιστορία της σκλαβιάς, του ρατσισμού και της καταπίεσης της Αμερικής.
Η κατοχή όπλων έχει ενσωματωθεί βαθιά στην αμερικανική πολιτική, τον πολιτισμό και τους νόμους από τότε που ιδρύθηκε η χώρα. Καμία ενιαία νομοθετική ενέργεια ή εκτελεστικό διάταγμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα της ένοπλης βίας.
Η κρίση απαιτεί μια συνολική εξέταση των πολιτιστικών πτυχών που διαιωνίζουν τον κύκλο της βίας στην Αμερική. Η χώρα έχει από καιρό ειδωλοποιήσει τους αρσενικούς ήρωες, τον καουμπόη, τον συνοριοφύλακα και τον πατριώτη στρατιώτη, που προστάτευαν τις κοινότητες με όπλα σε όλη την ιστορία των ΗΠΑ.
Η έννοια του ατομικισμού, της αυτοδυναμίας και της προστασίας, βαθιά ριζωμένη στην αμερικανική κουλτούρα, έχει εκδηλωθεί με τη μορφή της Δεύτερης Τροποποίησης του Συντάγματος των ΗΠΑ. Αυτό είναι ιστορικό γεγονός.
Αλλά το να κατηγορήσουμε την παθολογία της βίας με όπλα στη Δεύτερη Τροποποίηση δεν πλησιάζει καν στην αντιμετώπιση της βασικής αιτίας της. Ούτε η επίκληση του δικαιώματος οπλοφορίας δικαιολογεί τις προσπάθειες για τορπιλισμό μεταρρυθμίσεων.
Η επίκληση μιας συνταγματικής ρήτρας μιας άλλης εποχής (κυρώθηκε το 1791) όταν οι ζωές αθώων παιδιών σταματούν απότομα στο σχολείο, ένα μέρος όπου υποτίθεται πως αισθάνονται πιο ασφαλή, όχι μόνο δεν έχει νόημα, αλλά είναι ξεκάθαρα ανήθικο.
Ενώ το δικαίωμα να κρατάς και να φέρεις όπλα προστατεύεται συνταγματικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι επιτακτική ανάγκη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τις κοινότητες και τα άτομα να ενωθούν για να προωθήσουν μια σύγχρονη ερμηνεία που ευθυγραμμίζεται με τις αξίες της δημόσιας ασφάλειας και της κοινοτικής ευημερίας.
Όμως, όσο η βία δοξάζεται από τη βιομηχανία του θεάματος και τα πυροβόλα όπλα παρουσιάζονται ως σύμβολο δύναμης και ηρωισμού από τους αστέρες του Χόλιγουντ, το να μιλάμε για την επείγουσα ανάγκη περιορισμού της ένοπλης βίας και την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων φαίνεται άσκοπο.
Η έρευνα δείχνει ότι οι ταινίες, η τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια έπαιξαν ιστορικά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση πολιτιστικών στάσεων απέναντι στα όπλα, ειδικά μεταξύ των νέων.
Η επικράτηση των όπλων στα μέσα ενημέρωσης, σε συνδυασμό με πραγματικές περιπτώσεις ένοπλης βίας, τροφοδοτεί μια κουλτούρα τρόμου και δυσπιστίας στην κοινωνία.
Για να αντιμετωπίσουν αυτούς τους φόβους, πολλοί Αμερικανοί καταφεύγουν στα πυροβόλα όπλα ως μέσο προσωπικής ασφάλειας και προστασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που συμβαίνει μαζικός πυροβολισμός, οι υποστηρικτές των όπλων ζητούν περισσότερα όπλα στα χέρια των καλών για να αντισταθμίσουν τα όπλα στα χέρια των κακών.
Η πολιτιστική αλλαγή απαιτεί εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της ευθύνης που συνεπάγεται η κατοχή όπλων, και την προσέγγιση της κοινότητας για την αντιμετώπιση της επιδημίας της ένοπλης βίας στην Αμερική. Η συνεργασία μεταξύ των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και των σχετικών ενδιαφερομένων είναι ζωτικής σημασίας για την καταπολέμηση της μάστιγας.
Η διχαστική ρητορική που προέρχεται από την Ουάσιγκτον δεν βοηθά ακριβώς σε αυτό.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, οι κοινότητες και τα κινήματα βάσης πρέπει να ενωθούν, να παραμερίσουν τις κομματικές διαφορές και να δώσουν προτεραιότητα στη ζωή και την ευημερία του αμερικανικού λαού.
Μόνο μέσω συλλογικής δράσης μπορεί η Αμερική να ελπίζει να αλλάξει την κουλτούρα των όπλων της και να οικοδομήσει ένα ασφαλέστερο έθνος για τις επόμενες γενιές.
* Ο Hamid Javadi είναι ανώτερος Ιρανός δημοσιογράφος και σχολιαστής με έδρα την Τεχεράνη.