Θα ρωτήσει ένας δημοσιογράφος για τις μαχαιριές που τρώνε τα παιδιά μας όταν βγαίνουν βόλτα;

pixabay / leo201483

Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι. Ο ένας των πολιτικών, των ΜΜΕ και της ευρύτερης ελίτ που ενδιαφέρονται για τη λεγόμενη "σταθερότητα" [σε επόμενο άρθρο θα αναλύσουμε τι εννοεί ο καθένας με αυτό] και την... επενδυτική βαθμίδα. Ο άλλος είναι όλων ημών των υπολοίπων.

Του Στρατή Μαζίδη

Την ώρα που οι πολιτικοί και οι "έγκυροι-έγκριτοι" του δημοσιογραφικού κόσμου ασχολούνται με θέματα που δεν αγγίζουν την πλειοψηφία, οι υπόλοιποι στενάζουν για πολλά και διάφορα. Ένα από αυτά είναι και η ασφάλεια των παιδιών μας που πλέον δεν υφίσταται.

Η βόλτα ή η βραδινή έξοδός τους δεν είναι πια απλή υπόθεση. Σε κάθε βήμα, ακόμη και σε πολυσύχναστους δρόμους καιροφυλακτούν συνομήλικοί τους που διάλεξαν το παραβατικό μονοπάτι. Ωστόσο η έξαρση της παιδικής εγκληματικότητας σε όλες τις εκφράσεις της δεν απασχολεί κανέναν. Σε μια εποχή όπου η παραμικρή άποψη μπορεί να στείλει κάποιον κατηγορούμενο στο δικαστήριο, σειρά δήθεν τραγουδιών και διαφόρων βίντεο πιπιλίζουν τα παιδικά μυαλά μυώντας τα στο δίκαιο του δυνατότερου, την υποτίμηση της γυναίκας κ.ο.κ. κάνουν τρελά νούμερα [κι έσοδα] στο διαδίκτυο αλλά δεν παρεμβαίνει κανείς.

Μαχαιριές για λίγα ευρώ κι ένα κινητό τηλέφωνο. Τόσο έμαθαν κάποια παιδιά να κοστολογούν τη ζωή των συνομηλίκων τους που η συγκυρία θα μπορούσε να το είχε φέρει ώστε να είναι φίλοι, συμμαθητές κτλ.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Ήδη αρχίσαμε να θερίζουμε τις θύελλες. Το ακόμη χειρότερο είναι πως αυτή η κατάσταση δεν απασχολεί κανέναν. Δεν έχει σχέδιο ούτε για το πως θα προστατεύσει την κοινωνία, ούτε για το πως θα επαναφέρει αυτούς που λοξοδρομούν όσο ακόμη υπάρχει καιρός.

Το... πάμε κι όπου βγει, δε χωρά εδώ.