Μάλλον όχι, αφού φαίνεται να την έχουν ξεχάσει ακόμη και οι πάλαι ποτέ ακραιφνείς «Μαοϊκοί».
Αν μελετήσει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα της 21ης Μαΐου εύκολα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει συνολικά ένα ετερογενές ποσοστό της τάξης του 25% της ελληνικής κοινωνίας που δεν εντάσσεται στο τριπλό συστημικό περιβάλλον (ΝΔ+ΣΥΡΙΖΑ+ ΠΑΣΟΚ=72%).
Από αυτό, το 16% έμεινε μάλιστα εκτός Βουλής. Γιατί λοιπόν αυτό το ετερόκλητο και κατακερματισμένο ¼ του ελληνικού λαού δεν πρέπει να έχει ξεχωριστή - και γιατί όχι αντίθετη - «φωνή» και απαξιώνεται με πολιτικά λογύδρια: «γραφική», «απαξιωμένη» και «κακόφωνη»;
Πόσο κινδυνεύει το κυρίαρχο νέο-φιλελεύθερο και παγκοσμιοποιητικό «δημοκρατικό κέντρο» από την ύπαρξη πολλών διαφορετικών και μικρών κομμάτων, έστω και σαν «αντισυστημικός εφιάλτης», σε μια ήδη απαξιωμένη Βουλή μιας «αποικιοποιούμενης πατρίδας»; Ποιο «αίσθημα ανασφάλειας» προκαλεί ο πολυκομματισμός σε μια χώρα - με πιθανή αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση 160-165 βουλευτών - που θεωρείται νατοϊκός «μεντεσές» από τον ίδιο τον κ. Πρέσβη μας και που εκείνος που πραγματικά αποφασίζει είναι το εξωκοινοβουλευτικό «βαθύ σύστημα»;
Η μαοϊκή ρήση μπορεί να διατυπώθηκε πριν 70 χρόνια σε μια μη δημοκρατική χώρα και με άλλες σκοπιμότητες, παραμένει όμως κατά βάση δημοκρατική. Γι αυτό λοιπόν μπροστά στη σημερινή κάλπη ας υπάρχει - μεταξύ άλλων - και το σκεφτικό με τα «100 λουλούδια» του «Μεγάλου Τιμονιέρη». Και «καλό βόλι».