Στρατής Μαζίδης
Η Νέα Δημοκρατίας φαίνεται να πετυχαίνει μια μεγαλύτερη σε διαστάσεις νίκη σε σχέση με το Μάιο, ωστόσο η είσοδος στη Βουλή της Νίκης, της Πλεύσης Ελευθερίας αλλά και των μέχρι πρότινος αγνώστων σε όλους Σπαρτιατών οριοθετεί τα όρια της αυτοδυναμίας της πρώτης. Άλλο να αποσπάς 170-175 έδρες και διαφορετικό 158. Αυτό ίσως να σημαίνει πιθανά προβλήματα παρακάτω στην πορεία όσον αφορά τις εσωκομματικές ισορροπίες.
Σε κάθε περίπτωση η παρουσία κομμάτων με πιο πατριωτικό στίγμα στη Βουλή δημιουργεί ένα αντίβαρο σε πιθανές Πρέσπες του Αιγαίου. Είναι άλλο να αποφασίζεις με μια Βουλή όπου δεξιότερα δεν υπάρχει τίποτε να δεις κινδυνεύοντας με άμεσες απώλειες.
Η συνοχή της Ελληνικής Λύσης δοκιμάστηκε την προηγούμενη τετραετία και τελικά άντεξε. Για τη Νίκη είναι κάτι που θα φανεί στην πράξη. Όσο για τους Σπαρτιάτες μάλλον θα κινούνται περιθωριοποιημένοι από το σύστημα, τουλάχιστον στην αρχή, κι ειδικά μετά τις ευχαριστίες στον Κασιδιάρη με το καλημέρα.
Ωστόσο στα πλαίσια δημιουργίας αναχωμάτων απέναντι σε πιθανές επώδυνες παραχωρήσεις στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής θετική είναι τόσο η ενίσχυση του ΚΚΕ που συνήθως διαβάζει σωστά τα διεθνή θέματα, όσο και η είσοδος της Πλεύσης Ελευθερίας καθώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει έναν περισσότερο πατριωτικό τόνο στο λόγο της σε σχέση πχ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εφεξής πολιτευόμενος θα πρέπει να τη λαμβάνει υπόψη του, πέρα από το ΠΑΣΟΚ που το βλέπει πλέον στους καθρέπτες του να πλησιάζει επικίνδυνα.
Αρκεί να θυμηθούμε πως αν το 2015 ο ελληνικός λαός είχε επιβραβεύσει τον τίμιο και συνεπή Παναγιώτη Λαφαζάνη βάζοντάς τον στη Βουλή, συμφωνία των Πρεσπών δε θα υπήρχε.
Όπως και να έχει η Νέα Δημοκρατία πήρε αυτό που ήθελε, αλλά παρά τα ποσοστά, όχι όσο ήθελε. Είναι αυτοδύναμη αλλά όχι παντοδύναμη.
ΥΓ: Η αποχή αυξήθηκε. Την επόμενη φορά που θα δούμε κάτι στραβό, ας πάμε να διαμαρτυρηθούμε στις θάλασσες και τις καφετέριες.