Έγινε ρε Γιώργο! Σε ευχαριστούμε πολύ, γεια χαρά!

Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέθανε ο Γιώργος Γεωργίου... Ήμουν μαθητής και μεγάλωσα, όπως όλοι μαζί του... Πότε τα ζωντανά τηλεοπτικά καφενεία, πότε η συμμετοχή στις απογευματινές εκπομπές του καναλιού 5 με τον Κολοκοτρώνη και τον Μπαζίνα, πότε τα βράδια στον ΣΠΡΙΝΤ να βγαίνει ο Ιγναντίου στο τηλέφωνο και να πεθαίνουμε από τα γέλια κι αργότερα τα απογεύματα σε Real και Alpha.

Τις τελευταίες εβδομάδες είχε σταματήσει η εκπομπή. Όλοι ρωτούσαν. Ακόμη και τον Κολοκοτρώνη που είχε θεωρητικά ανταγωνιστική εκπομπή στον Real.

Ένας ευφυής, ετοιμόλογος και τσακισμένος από τις δοκιμασίες της ζωής άνθρωπος με τα πάθη του αλλά και τη δύναμή του. 

Ο Γεωργίου μιλούσε ευθέως. Δεν ήταν πολιτικά ορθός. Ούτε όμως απέφευγε να κριτικάρει ισοπεδωτικά τον εαυτό του. Δεν έβγαινε φτιασιδωμένος. Μιλούσε και το έκανε σα να μιλάει στην παρέα του, που ήταν η παρέα του.

Τον έλεγαν φαφούτη και ξεδοντιάρη, όμως έπεσαν σε όλους όχι απλά τα δόντια αλλά τα μούτρα για το πως έχασε τα δόντια του σε ένα βράδυ από τη δοκιμασία του γιου του. Σήκωσε τεράστιο σταυρό ως πατέρας πάνω από είκοσι χρόνια βλέποντας κάθε μέρα την πορεία της ζωής του γιου του Τάσου λόγω της σπάνιας νόσου του.

Ο Γεωργίου ήταν η παρέα όλων, είτε παναθηναϊκών, ολυμπιακών, αεκτζήδων κ.ο.κ. Είχε ένα δικό του τρόπο προσέγγισης του ποδοσφαίρου, όχι κυριλέ, αλλά από μπάλα της αλάνας και των γηπέδων όλων των κατηγοριών. Έβλεπε μπάλα και όχι ποδόσφαιρο.

 Αυτές τις ώρες δίνει κι αυτός τα προκριματικά για τον Παράδεισο. Στα υπέρ και τα κατά, σίγουρα θα προσμετρήσει το πως έδωσε τα πάντα για το παιδί του. 

Μια ευχή κι από μένα, ένα παναθηναϊκό, να έχεις καλό Παράδεισο ρε Γιώργο και μόλις σου σφραγίσει το εισιτήριο ο Αγιος Πέτρος να σε περιμένει ο Αλέφαντος να μιλήσετε με τον Αρχοντα για μπαλίτσα.

Λοιπόν... όπως θα έλεγες κι εσύ...

...Έγινε ρε Γιώργο! Σε ευχαριστούμε πολύ, γεια χαρά! 

 

Στρατής Μ.