Του Στρατή Μαζίδη
Πάρα ταύτα όχι μόνο πέτυχε να ξαναβγεί το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αλλά και το 2019 παρά την ήττα, κατάφερε να τερματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 32%. Αν μάλιστα του έκοβε, τα λεφτά που τον άφησαν οι Βρυξέλλες να μοιράσει, να τα έκανε ένα 20-25% έκπτωση για όλους στον ΕΝΦΙΑ, ίσως σήμερα να μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους.
Στα χρόνια που πέρασαν ο κ. Τσίπρας ονειρευόταν πως ήταν ο Ανδρέας. Όμως δεν του έλειπε μόνο η καράφλα, η πίπα και τα συνθήματα... Συνεχώς είχε στο στόμα του ένα "Μητσοτάκης" αλλά στα μεγάλα θέματα πχ κλείδωμα της οικονομίας, καταδίωξη όσων δεν εμβολιάστηκαν, ούτε που τόλμησε να εναντιωθεί. Συνέχισε να καταπιάνεται με ατζέντες μειοψηφιών και να αναδεικνύει σκάνδαλα όπως το Predator, που όμως ουδόλως απασχολούν το μέσο πολίτη.
Και ξαφνικά ο "άχαστος" τρώει μια 20αρα διαφορά στο κεφάλι. Πριν συνέλθει, η 20αρα γίνεται 23άρα κι αν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να αρνούνται την πραγματικότητα, να συνεχίζουν να καταγγέλλουν τη ΝΔ που τους διέλυσε και να βαπτίζουν ακραίους ανθρώπους που κάνουν τον σταυρό τους, τότε μάλλον και το 17,84% θα καταστεί άπιαστο όνειρο την επόμενη φορά.
Ο κ. Τσίπρας έπρεπε να αποχωρήσει το καλοκαίρι του 2019. Μετρούσε ήδη 10 χρόνια στην αρχηγία αλλά τελικά εκτός από πρωθυπουργός ήταν και αρχηγός της αντιπολίτευσης παντός καιρού. Έπεσε πάνω στο χειρότερο και πιο ηγεμονικό πρωθυπουργό της αντιπολίτευσης και κατάφερε να καταποντιστεί ο ίδιος. Πλέον η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Αν δε φύγει, θα πιει όλο το πικρό ποτήρι ως το τέλος. Αν αποχωρήσει, θα αφήσει ένα κόμμα ουσιαστικά μόνο κι έρημο σαν την καλαμιά στον κάμπο. Χώρια το γεγονός πως θα φύγει ηττημένος.
Τελικά στη ζωή πρέπει να ξέρεις πότε πρέπει να φεύγεις και αυτό είναι όταν είσαι στα καλά σου, διαφορετικά καταλήγεις αυτοδιασπώμενος.