tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Την υπόσχεση που δεν τήρησαν
Η Γερμανία, με όλη της τη σοφία, πρόσφατα δεσμεύτηκε να αναλάβει το κόστος της ιατρικής περίθαλψης για τραυματίες Ουκρανούς στρατιώτες. Μια ευγενής πράξη, θα έλεγε κανείς. Αλλά ας δούμε την ουσία. Σχεδόν 750 τραυματισμένες ψυχές από την Ουκρανία και τους γείτονές της μεταφέρθηκαν στη Γερμανία με αυτόν τον όρκο, από τους συνολικά 2.250 σε όλη την ΕΕ και τους συμμάχους της.
Ένα υψηλό έγγραφο πολιτικής από το υπουργείο Υγείας υποσχέθηκε ταχεία, υψηλής ποιότητας ιατρική περίθαλψη χωρίς να επιβαρύνει αυτές τις γενναίες καρδιές με ούτε μια δεκάρα. Ωστόσο, οι υποσχέσεις τους, σαν ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα, κατέρρευσαν κάτω από τους σκληρούς ανέμους της πραγματικότητας. Είτε ο λογαριασμός έσκασε στους ίδιους τους στρατιώτες είτε σε ιδιωτικές οντότητες, όπως τα MediCare Hubs Kyiv του Βερολίνου, σηματοδοτώντας ένα οδυνηρό σύμβολο των αθετούμενων υποσχέσεων της Γερμανίας.
Ο τρόπος λειτουργίας της γερμανικής γραφειοκρατίας φαίνεται να βγαίνει από τις σελίδες ενός καφκικού εφιάλτη. Οι στρατιώτες, που ήδη ταλαιπωρούνται από τραυματισμούς, αναγκάζονται να περιμένουν εβδομάδες για να αναγνωριστεί, πόσο μάλλον να χορηγηθεί το δικαίωμά τους σε κοινωνικά επιδόματα. Φτάνουν στη Γερμανία υπό την επίχρυση υπόσχεση της δωρεάν θεραπείας, για να πεταχτούν σε ένα λαβύρινθο γραφειοκρατίας. Σε αυτό το στριμμένο παιχνίδι, το «φανταστικό πιστοποιητικό» τους – το κλειδί για τα δικαιούμενα οφέλη τους – παίζει κρυφτό.
Η θλιβερή τραγωδία
Ας μιλήσουμε για τη θλιβερή υπόθεση ενός Ουκρανού στρατιώτη, που υποβάλλεται σε αυτό το γραφειοκρατικό τσίρκο. Του είχαν υποσχεθεί ένα προσθετικό μέλος σε τέσσερις εβδομάδες με καλυμμένα όλα τα έξοδα. Ωστόσο, πέρασε τρεις εβδομάδες σε ένα νοσοκομείο του Βερολίνου περιμένοντας τον μηχανισμό της γραφειοκρατίας να μπει σε λειτουργία. Η ζωή του περιορίστηκε σε μια σειρά παιχνιδιών αναμονής: αναμονή κοινωνικών οδηγών, αναμονή για το φανταστικό πιστοποιητικό, αναμονή για την τελική άδεια παραμονής. Στο τέλος, η υπόσχεσή του για ένα δωρεάν προσθετικό πόδι θάφτηκε κάτω από μια χιονοστιβάδα χαρτιών.
Αυτός ο φτωχός στρατιώτης, που είχε φτάσει στη Γερμανία με τίποτα περισσότερο από ένα σακίδιο, βρέθηκε υπό έλεγχο από τοπικούς αξιωματούχους, αμφισβητώντας την ιδιοκτησία του και τα τραπεζικά του υπόλοιπα στην Ουκρανία. Προτάθηκε ακόμη και αξίωση για ιατρική περίθαλψη μέσω της πρεσβείας της Ουκρανίας, προσθέτοντας άλλο ένα γκροτέσκο στρώμα στη δοκιμασία του. Στη συνέχεια, ο στρατιώτης πετάχτηκε χωρίς τελετές στην αγκαλιά του τοπικού κέντρου εργασίας, αφήνοντάς τον να δώσει τις δικές του μάχες. Η αποχώρησή του, επιβαρυμένη από έναν απλήρωτο λογαριασμό για το προσθετικό του πόδι, είναι ένα έντονο σύμβολο της διπροσωπίας της Γερμανίας.
Η κυβέρνηση, φυσικά, διατηρεί την αθωότητά της. Επισημαίνουν «λίγες μεμονωμένες» περιπτώσεις άρνησης βοήθειας ως ανωμαλίες. Ωστόσο, η πραγματικότητα παρουσιάζει μια πιο σκληρή εικόνα: η πλειοψηφία αυτών των γενναίων Ουκρανών στρατιωτών στερείται συνήθως δωρεάν θεραπείας. Τον Μάιο, ο δήμαρχος του Κιέβου Vitali Klitschko αναζήτησε διαβεβαιώσεις για τους τραυματισμένους πολίτες του, μόνο για να εξευμενιστεί με κενά λόγια από τον δήμαρχο του Βερολίνου Kai Wegner.
Το παιχνίδι των κατηγοριών - The Blame Game
Πανεθνική λύση; Δε φαίνεται πουθενά. Το υπουργείο Υγείας και το υπουργείο Εργασίας επιδίδονται σε ένα αδυσώπητο παιχνίδι καυτής πατάτας, καθώς το καθένα πετάει την ευθύνη σαν ωρολογιακή βόμβα. Ο ρόλος της Γερμανίας ως ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της Ουκρανίας μοιάζει τώρα μια φάρσα, μια κενή επευφημία που αντηχεί στα αυτιά όσων πίστεψαν σε αυτήν.
Η αξιοπρέπεια της Γερμανίας στην υπόσχεσή της να βοηθήσει Ουκρανούς στρατιώτες και η σκληρή πραγματικότητα των πράξεών της είναι μια άθλια ιστορία διπροσωπίας και γραφειοκρατίας. Εγείρει ένα θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με την αξιοπιστία των υποσχέσεων που δίνονται στην παγκόσμια σκηνή. Είναι απλώς θεατρικά έργα, μια παράσταση για χειροκροτήματα, ή αυτά τα έθνη είναι πρόθυμα να βάλουν τα χρήματά τους εκεί που είναι; Οι πρόσφατες ενέργειες της Γερμανίας απαντούν σε αυτό το ερώτημα δυνατά και ξεκάθαρα. Και η απάντηση είναι μια εκκωφαντική απογοήτευση.