1. Υπενθυμίζει στις ΗΠΑ τη χρησιμότητα της διεκδικητικής Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, η οποία κατά καιρούς πρέπει να αμοίβεται για τις υπηρεσίες της.
2. Υποστηρίζει τη σχέση της Τουρκίας με την Αλβανία, η οποία σταδιακά μετατρέπεται σε στρατηγικό εταίρο της στα Βαλκάνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα.
3. Σε ένα καθαρά συμβολικό πεδίο σηματοδοτεί την επιστροφή των (νέο)Οθωμανών στα Βαλκάνια.
Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία έχει σαφή πολιτική τοποθέτηση υπέρ της απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου, η οποία συμπίπτει με την πολιτική των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και με τα συμφέροντα των Αλβανών. Η πολιτική αυτή κατά τους Τούρκους δικαιώνει εμμέσως την κατοχή και την de facto απόσχιση της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου και δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο για τη Θράκη.
Η ελληνική πλευρά δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση ασκεί την πολιτική του νομοταγούς συμμάχου, ο οποίος είναι πάντα δεδομένος, χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Στην περίπτωση αυτή όμως η πολιτική αυτή όχι απλώς δεν μας προσφέρει κάποιο όφελος, αλλά μας δημιουργεί και κόστος. Το πιο ορατό κόστος φυσικά είναι πως η Ελλάδα θυσιάζει τη σχέση της με τη Σερβία, η οποία είναι ο μόνος εν δυνάμει εταίρος της στο πολύπλοκο πεδίο των βαλκανικών συσχετισμών.
Αναστάσιος Λαυρέντζος