Μαρία Μπαϊραχτάρη
Σαν αύριο κλείνουμε πέντε χρόνια από την αποφραδα ημέρα που σε μια παράγκα υπογράψαμε ως χώρα να δώσουμε Βασίλειο και να πάρουμε γραβάτα.
Δώσαμε όνομα, εθνότητα και γλώσσα για μια γραβάτα.
Σε αντίθεση με πολλούς που βγήκαν τότε στον δρόμο φωνάζοντας κατά της πατσαβούρας και ήταν απλώς αντισυριζα, υπάρχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι.
Που δεν έχουμε ταυτίσει το μπλε της γαλανολευκης με κανένα κόμμα παρά μόνο με την Ελλάδα.
Που δεν μετακινηθήκαμε ούτε χιλιοστό από την αρχική μας θέση περί προδοτικης και ζημιογόνας για την χώρα συμφωνίας.
Που δεν κάνουμε τα στραβά μάτια στην μη τήρησή της από τους καλούς μας γείτονες που μοστραρονται παντού ως σκέτοι Μακεδόνες όπως ήταν αναμενόμενο.
Που βλέπουμε κάθε μέρα τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους και τα διαβατήρια τους να γράφουν φαρδιά πλατιά "Μακεδονία"
Εμείς που δεν ξεχάσαμε και δεν θα ξεχάσουμε ούτε όσους υπέγραψαν ούτε όσους σέβονται.
Εμείς οι χαζοί, γραφικοί και άμυαλοι, όπως μας κατηγορούν όσοι αλλαξοπιστησαν, που δεν θεωρούμε ότι έπρεπε να θυσιαστεί η Μακεδονία για έναν δείκτη ανάπτυξης και μια" γεωστρατηγική αναβάθμιση που να μας σώζει από την τουρκια" έχουμε Εθνικό πένθος.
ΕΘΝΙΚΟΤΑΤΟ πένθος!
Οι φωνές για Πρέσπες του Αιγαίου πληθαίνουν όσο μεγαλοστελεχη όλων των κομμάτων κάνουν λόγο για δικαιώματα της Τουρκίας και χιλιόμετρα ακρογιαλιές.
Όσοι κάνουν ότι δεν τις ακούν και μας θεωρούν ηλιθιους, να εύχονται όντως να είμαστε ηλιθιοι που δεν κατέχουμε από πολιτική και έχουμε μεσάνυχτα από γεωστρατηγική.
Γιατί αν τελικά δεν είμαστε εμείς οι ηλίθιοι, ο Θεός να δώσει να είμαστε, τότε αυτοί θα είναι προδότες.
Δεν ήξεραν μέσα στην πατσαβούρα πως να αναφέρουν την Μακεδονία και την Ελλάδα κι έτσι καταγράφηκε σε συμφωνία η Μακεδονία ως Βόρειο τμήμα κι η Ελλάδα ως πρώτο μέρος.
Καλημέρα πένθιμη λοιπόν από το Βόρειο τμήμα του πρώτου μέρους!