Η πάγια Τουρκική διεκδίκηση είναι να χωριστεί το Αιγαίο στην μέση και να υπάρξει συνεκμετάλλευση των πόρων του. Και μεθοδικά προωθεί τις διεκδικήσεις, θέτει και νέες, έτσι ώστε η κάποια υποχώρησή της από τις νέες να θωρηθεί συμβιβασμός εκ μέρους της, απαιτώντας να συμβιβαστούμε κι εμείς και να δεχθούμε τις υπόλοιπες, που οδηγουν στην διχοτόμηση και συνεκμετάλλευση.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α. - προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Πολλές φορές έχω αναφερθεί ότι δεν είναι μία η κερκόπορτα για να επιτευχθεί αυτό αλλά πολλές:
1. Η αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων στις περιοχές Έρευνας και Διάσωσης, του FIR και των Ναυτιλιακών προειδοποιήσεων.
Η Τουρκία πλέον αμφισβητεί εμπράκτως και τα τρία με δικές της δομές, ρυθμίσεις και νόμους και αδυναμία δικής μας να αντιδράσουμε είτε να έχουμε υποστήριξη από τους Διεθνείς οργανισμούς που μας έχουν εκχωρήσει τις αρμοδιότητες αυτές. Όταν μας δόθηκαν οι αρμοδιότητες όλοι αντιλαμβανόντουσαν ότι πρακτικά αυτό ήταν το σωστό γιατί το Αιγαίο αφενός είναι ενιαίο και ενώνει την Ηπειρωτική με την νησιωτική δομή της Ελλάδος και ότι είναι αποτελεσματικότερο για την Ναυτιλία και αεροπλοΐα να δοθεί η αρμοδιότητα αυτή με τον τρόπο που δόθηκε.
Και η Τουρκία το είχε δεχθεί έτσι. Τώρα αντιλαμβάνεται ότι εάν αλλάξουν αυτά ξεκινάει ο διχασμός στο Αιγαίο και συμπαρασύρει και τις περιοχές στην Ανατολική Μεσόγειο.
2. Η αλιεία (που φθάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε ούτε να θέλουμε να ενασκήσουμε την δικαιοδοσία μας ούτε καν στα χωρικά μας ύδατα, πέραν του ότι έχουμε διαλύσει ανοήτως την πάλαι ποτέ ισχυρή αλιεία μας ενώ η Τουρκία ισχυροποιείται και διευρύνεται στον τομέα αυτό. Και όπως προβλέπει και το διεθνές δίκαιο, εάν δεν ενασκήσεις το δικαίωμα αυτό στην ΑΟΖ, τότε μπορεί κάθε άλλος να το κάνει (φοβόμαστε να μιλήσουμε για ΑΟΖ στο Αιγαίο, ούτε καν για ζώνη προστασίας της αλιείας όπως η ΕΕ μας προτρέπει). Δεν είναι όπως η υφαλοκρηπίδα όπου το δικαίωμα είναι αποκλειστικό.
3. Η ανικανότητα ενάσκησης δικαιοδοσίας εκ μέρους μας. Όσο εμείς δεν ενασκούμε (δεν θέλουμε και το αποφεύγουμε) τόσο θα αμφισβητούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και η κυριαρχία μας στο Αιγαίο.
Χαρακτηριστικά αυτού είναι ο παλιός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ που αποποινικοποιούσε την παράνομη αλιεία στα χωρικά μας ύδατα, αλλά και η τροπολογία Τσιάρα, που ναι μεν μιλάει για φυλάκιση αλλά ο τρόπος ενάσκησης της δικαιοδοσίας και εφαρμογής είναι προσχηματικό και στην ουσία αφήνει ατιμώρητη την παρανομία.
Στην ουσία δεν αναγνωρίζει ενάσκηση τη δικαιοδοσίας στην χωρική θάλασσα αλλά μόνο εάν πιάσουν λιμάνι και εφόσον έχουν καταδικασθεί από το δικαστήριο (πως ερήμην και χωρίς αντικειμενικά στοιχεία;). Η πλήρης αποδυνάμωση και ακύρωση της δικαιοδοσίας στην χωρική θάλασσα με μία κάκιστη νομοθετική πρακτική που προσβάλει το νομοθετικό και Δικαστικό μας σύστημα.
4. Η απομάκρυνση από την θέση ότι τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο καθορίζονται από την Συνθήκη της Λωζάννης και από την νεότερη UNCLOS και από τις ανερμάτιστες και αφελείς θέσεις που αναγνωρίζουν περισσότερα δικαιώματα από αυτές στο Αιγαίο με ασαφείς εκφράσεις του στυλ:
α) “Το Αιγαίο δεν είναι Ελληνική λίμνη” (εξόχως προβληματική θέση γιατί αποδέχεται έτσι το Αιγαίο ως κλειστή θάλασσα, θέση που δεν είναι σύμφωνη με την UNCLOS, ενισχύει τις Τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις και είναι αντίθετη και με τις δικές μας θέσεις.
β) "Να δώσουμε διέξοδο στην Τουρκία στο Αιγαίο":
Κανείς δεν εμποδίζει σήμερα την Τουρκία από το να έχει διέξοδο και πρόσβαση στο Αιγαίο. Όμως αυτό καθορίζεται από τις δύο συνθήκες που προανέφερα. Άλλο πράγμα η πρόσβαση και έξοδος (που κανένας ναυτιλιακά δεν της περιορίζει) και άλλο πράγμα η αναγνώριση δικαιωμάτων που δεν της αναγνωρίζονται από το ΔΔ και τα διεκδικεί κατά παράβαση αυτών των Συνθηκών.
γ) "Το Αιγαίο είναι μία θάλασσα συνεννόησης":
Αφέλειες ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες πολιτικές ενισχύουν τις Τουρκικές παρελκυστικές θέσεις που θέλουν να αναθεωρήσουν τα πάντα στο Αιγαίο με διμερείς διαπραγματεύσεις στην βάση της συνεκμετάλλευσης. Θα συμφωνούσα σε μία φράση ότι το Αιγαίο είναι μία θάλασσα σταθερότητας, πολιτισμού και Ειρήνης, για κάθε περίπτωση που η Τουρκία έδειχνε επιθετικότητα και για να ακυρώσω την έννοια του Casus Belli. Και τίποτε περισσότερο.
δ) "Το Αιγαίο μας ενώνει ή το Αιγαίο είναι κοινή μας θάλασσα": Αφελείς φράσεις, αφού το Αιγαίο ως ενιαίος χώρος, βασικά είναι Ελλάδα (χωρική θάλασσα) και με τα διεθνή του ύδατα ενώνει την Ελλάδα (Ηπειρωτική με Νησιωτική). Ελάχιστο τμήμα του ενώνει την νησιωτική Ελλάδα με την Τουρκία.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ
Τεράστια λάθη συνεχίζουμε να κάνουμε όσον αφορά το Αιγαίο.
Πέραν του ότι εξακολουθούμε να έχουμε τεράστια προβλήματα στην επικοινωνία και υποστήριξη του νησιωτικού μας χώρου στα σχολεία, στην υγεία και περίθαλψη, στην αλιεία ως παραδοσιακή νησιωτική επαγγελματική δραστηριότητα, στην υδροδότηση και ενεργειακή τροφοδότηση, στην χωροταξική διευθέτηση και τις χρήσεις γης και θάλασσας, στα σκουπίδια και στην ανακύκλωση, στις αποχετεύσεις και στην προστασία του περιβάλλοντος, στις προστατευόμενες περιοχές (φυσικού κάλλους, βιότοπους είτε αρχαιολογικού ενδιαφέροντος), στις μαρίνες και τις υποδομές, στην άναρχη τουριστική υπερεκμετάλλευση που αναλίσκει τους πόρους κάθε τόπου χωρίς να υπάρχει επαρκής ανταποδοτική χρηματοδότηση στα νησιά για υποδομές, προστασία περιβάλλοντος και αειφόρου ανάπτυξης από την Κεντρική Διοίκηση, ελάχιστα κάνουμε και για να προστατεύσουμε το Αιγαίο ως διαχρονική κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού και ζωτικού χώρου για την χώρα μας.
Η νησιωτική μας στρατηγική είναι εν πολλοίς επιφανειακή, αποσπασματική (δεν είναι ενιαία ώστε να συνδράμουν σε αυτήν όλα τα Υπουργεία) και υστερεί συνεχώς έναντι των σύγχρονων αναγκών και απαιτήσεων προστασίας από τις Τουρκικές παράνομες συμπεριφορές και διεκδικήσεις.
Και εάν δεν δράσουμε ΑΜΕΣΑ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ τότε οι Τουρκικές διεκδικήσεις και επιθετικές πρακτικές θα βρουν κερκόπορτες ανοικτές για να εισβάλλουν. Και όχι μόνο δεν κάνουμε τις δέουσες ενέργειες για να ασφαλίσουμε τις κερκόπορτες , αλλά υπάρχουν και κάποιοι αφελείς (κατ' ελάχιστο) που τις ανοίγουν διάπλατα.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α. - προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Πολλές φορές έχω αναφερθεί ότι δεν είναι μία η κερκόπορτα για να επιτευχθεί αυτό αλλά πολλές:
1. Η αμφισβήτηση των αρμοδιοτήτων στις περιοχές Έρευνας και Διάσωσης, του FIR και των Ναυτιλιακών προειδοποιήσεων.
Η Τουρκία πλέον αμφισβητεί εμπράκτως και τα τρία με δικές της δομές, ρυθμίσεις και νόμους και αδυναμία δικής μας να αντιδράσουμε είτε να έχουμε υποστήριξη από τους Διεθνείς οργανισμούς που μας έχουν εκχωρήσει τις αρμοδιότητες αυτές. Όταν μας δόθηκαν οι αρμοδιότητες όλοι αντιλαμβανόντουσαν ότι πρακτικά αυτό ήταν το σωστό γιατί το Αιγαίο αφενός είναι ενιαίο και ενώνει την Ηπειρωτική με την νησιωτική δομή της Ελλάδος και ότι είναι αποτελεσματικότερο για την Ναυτιλία και αεροπλοΐα να δοθεί η αρμοδιότητα αυτή με τον τρόπο που δόθηκε.
Και η Τουρκία το είχε δεχθεί έτσι. Τώρα αντιλαμβάνεται ότι εάν αλλάξουν αυτά ξεκινάει ο διχασμός στο Αιγαίο και συμπαρασύρει και τις περιοχές στην Ανατολική Μεσόγειο.
2. Η αλιεία (που φθάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε ούτε να θέλουμε να ενασκήσουμε την δικαιοδοσία μας ούτε καν στα χωρικά μας ύδατα, πέραν του ότι έχουμε διαλύσει ανοήτως την πάλαι ποτέ ισχυρή αλιεία μας ενώ η Τουρκία ισχυροποιείται και διευρύνεται στον τομέα αυτό. Και όπως προβλέπει και το διεθνές δίκαιο, εάν δεν ενασκήσεις το δικαίωμα αυτό στην ΑΟΖ, τότε μπορεί κάθε άλλος να το κάνει (φοβόμαστε να μιλήσουμε για ΑΟΖ στο Αιγαίο, ούτε καν για ζώνη προστασίας της αλιείας όπως η ΕΕ μας προτρέπει). Δεν είναι όπως η υφαλοκρηπίδα όπου το δικαίωμα είναι αποκλειστικό.
3. Η ανικανότητα ενάσκησης δικαιοδοσίας εκ μέρους μας. Όσο εμείς δεν ενασκούμε (δεν θέλουμε και το αποφεύγουμε) τόσο θα αμφισβητούνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και η κυριαρχία μας στο Αιγαίο.
Χαρακτηριστικά αυτού είναι ο παλιός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ που αποποινικοποιούσε την παράνομη αλιεία στα χωρικά μας ύδατα, αλλά και η τροπολογία Τσιάρα, που ναι μεν μιλάει για φυλάκιση αλλά ο τρόπος ενάσκησης της δικαιοδοσίας και εφαρμογής είναι προσχηματικό και στην ουσία αφήνει ατιμώρητη την παρανομία.
Στην ουσία δεν αναγνωρίζει ενάσκηση τη δικαιοδοσίας στην χωρική θάλασσα αλλά μόνο εάν πιάσουν λιμάνι και εφόσον έχουν καταδικασθεί από το δικαστήριο (πως ερήμην και χωρίς αντικειμενικά στοιχεία;). Η πλήρης αποδυνάμωση και ακύρωση της δικαιοδοσίας στην χωρική θάλασσα με μία κάκιστη νομοθετική πρακτική που προσβάλει το νομοθετικό και Δικαστικό μας σύστημα.
4. Η απομάκρυνση από την θέση ότι τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο καθορίζονται από την Συνθήκη της Λωζάννης και από την νεότερη UNCLOS και από τις ανερμάτιστες και αφελείς θέσεις που αναγνωρίζουν περισσότερα δικαιώματα από αυτές στο Αιγαίο με ασαφείς εκφράσεις του στυλ:
α) “Το Αιγαίο δεν είναι Ελληνική λίμνη” (εξόχως προβληματική θέση γιατί αποδέχεται έτσι το Αιγαίο ως κλειστή θάλασσα, θέση που δεν είναι σύμφωνη με την UNCLOS, ενισχύει τις Τουρκικές θέσεις και διεκδικήσεις και είναι αντίθετη και με τις δικές μας θέσεις.
β) "Να δώσουμε διέξοδο στην Τουρκία στο Αιγαίο":
Κανείς δεν εμποδίζει σήμερα την Τουρκία από το να έχει διέξοδο και πρόσβαση στο Αιγαίο. Όμως αυτό καθορίζεται από τις δύο συνθήκες που προανέφερα. Άλλο πράγμα η πρόσβαση και έξοδος (που κανένας ναυτιλιακά δεν της περιορίζει) και άλλο πράγμα η αναγνώριση δικαιωμάτων που δεν της αναγνωρίζονται από το ΔΔ και τα διεκδικεί κατά παράβαση αυτών των Συνθηκών.
γ) "Το Αιγαίο είναι μία θάλασσα συνεννόησης":
Αφέλειες ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται ότι με τέτοιες πολιτικές ενισχύουν τις Τουρκικές παρελκυστικές θέσεις που θέλουν να αναθεωρήσουν τα πάντα στο Αιγαίο με διμερείς διαπραγματεύσεις στην βάση της συνεκμετάλλευσης. Θα συμφωνούσα σε μία φράση ότι το Αιγαίο είναι μία θάλασσα σταθερότητας, πολιτισμού και Ειρήνης, για κάθε περίπτωση που η Τουρκία έδειχνε επιθετικότητα και για να ακυρώσω την έννοια του Casus Belli. Και τίποτε περισσότερο.
δ) "Το Αιγαίο μας ενώνει ή το Αιγαίο είναι κοινή μας θάλασσα": Αφελείς φράσεις, αφού το Αιγαίο ως ενιαίος χώρος, βασικά είναι Ελλάδα (χωρική θάλασσα) και με τα διεθνή του ύδατα ενώνει την Ελλάδα (Ηπειρωτική με Νησιωτική). Ελάχιστο τμήμα του ενώνει την νησιωτική Ελλάδα με την Τουρκία.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ
Τεράστια λάθη συνεχίζουμε να κάνουμε όσον αφορά το Αιγαίο.
Πέραν του ότι εξακολουθούμε να έχουμε τεράστια προβλήματα στην επικοινωνία και υποστήριξη του νησιωτικού μας χώρου στα σχολεία, στην υγεία και περίθαλψη, στην αλιεία ως παραδοσιακή νησιωτική επαγγελματική δραστηριότητα, στην υδροδότηση και ενεργειακή τροφοδότηση, στην χωροταξική διευθέτηση και τις χρήσεις γης και θάλασσας, στα σκουπίδια και στην ανακύκλωση, στις αποχετεύσεις και στην προστασία του περιβάλλοντος, στις προστατευόμενες περιοχές (φυσικού κάλλους, βιότοπους είτε αρχαιολογικού ενδιαφέροντος), στις μαρίνες και τις υποδομές, στην άναρχη τουριστική υπερεκμετάλλευση που αναλίσκει τους πόρους κάθε τόπου χωρίς να υπάρχει επαρκής ανταποδοτική χρηματοδότηση στα νησιά για υποδομές, προστασία περιβάλλοντος και αειφόρου ανάπτυξης από την Κεντρική Διοίκηση, ελάχιστα κάνουμε και για να προστατεύσουμε το Αιγαίο ως διαχρονική κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού και ζωτικού χώρου για την χώρα μας.
Η νησιωτική μας στρατηγική είναι εν πολλοίς επιφανειακή, αποσπασματική (δεν είναι ενιαία ώστε να συνδράμουν σε αυτήν όλα τα Υπουργεία) και υστερεί συνεχώς έναντι των σύγχρονων αναγκών και απαιτήσεων προστασίας από τις Τουρκικές παράνομες συμπεριφορές και διεκδικήσεις.
Και εάν δεν δράσουμε ΑΜΕΣΑ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ τότε οι Τουρκικές διεκδικήσεις και επιθετικές πρακτικές θα βρουν κερκόπορτες ανοικτές για να εισβάλλουν. Και όχι μόνο δεν κάνουμε τις δέουσες ενέργειες για να ασφαλίσουμε τις κερκόπορτες , αλλά υπάρχουν και κάποιοι αφελείς (κατ' ελάχιστο) που τις ανοίγουν διάπλατα.