Του Δημήτρη Τσαϊλά, υποναυάρχου ε.α.
Έχω αναφερθεί εκτενώς για τη σημασία της θαλάσσιας ισχύος στη σκηνή των θαλασσών του Αιγαίου και της Μεσογείου. Έτσι, όταν δηλώνουμε ότι το Πολεμικό Ναυτικό δεν διαθέτει τους αναλογούντες πόρους για εκτέλεση πολέμου, όλοι πρέπει να δώσουμε προσοχή. Προσπαθώ να εκφράσω την ανησυχία για την έλλειψη στρατηγικής σκέψης που έχει αποκαλύψει μια επίμονη πρόκληση που προβληματίζει το Πολεμικό Ναυτικό με τη δημιουργία νέου ναυστάθμου στο Βόλο ενώ υφίσταται αδυναμία να δημιουργήσουμε μια στρατηγική και να την εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό και τους εκπροσώπους του.
Το Πολεμικό Ναυτικό σημείωσε σχεδόν με μοναδική επιτυχία τη διατήρηση της ασφάλειας στις ελληνικές θάλασσες. Όταν οι ναύαρχοι μιλούν στρατηγικά, το μήνυμά τους μπορεί να συνοψιστεί: «κάνουμε αυτό που κάνουμε γιατί πάντα κάναμε αυτό που κάναμε». Ωστόσο, πως θα καταφέρουμε να νικήσουμε όταν το Ναυτικό μας παραμένει αφοσιωμένο στη διατήρηση μιας πεπερασμένης δομής δύναμης και της στρατηγικής προβολής ισχύος με υλικό παρωχημένο που χρησιμοποιείται για τουλάχιστο μισό αιώνα και φαίνεται η ανώτατη διακλαδική ηγεσία ανίκανη να φανταστεί άλλες προσεγγίσεις και αναγκάζει για άχρηστες δομές που καμία σχέση έχουν με το σύγχρονο πόλεμο.
Αυτή η έλλειψη στρατηγικής φαντασίας μπορεί να αποδοθεί σε έναν πολιτιστικό πόλεμο εντός του ΓΕΕΘΑ που έφτασε στο αποκορύφωμά του τον τελευταίο χρόνο. Αν το Πολεμικό Ναυτικό θέλει να διορθώσει τη στρατηγική του πορεία, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει ότι έχει πρόβλημα και όχι απλώς να επικοινωνήσει την αποστολή του.
Μια στρατηγική ανασκόπηση θα αποκάλυπτε ότι βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που είναι πολύ διαφορετικός από τη δεκαετία του 1980-90, με απειλές και προκλήσεις που έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από τις λύσεις που βασίζονται σε ομάδες κρούσεως, ανακαταλήψεις νήσων και αποβατικές επιχειρήσεις. Χρειαζόμαστε ένα σώμα στρατηγικών στοχαστών που να μπορούν να προχωρήσουν πέρα από τις σχεδιασμένες απαντήσεις για να δουν τον κόσμο όπως είναι και να δημιουργήσουν νέες προσεγγίσεις που θα μας τοποθετούν μέσα στους βρόχους αποφάσεων των αντιπάλων μας αντί απλώς να ανταποκρινόμαστε ή να ετεροπροσδιοριζόμαστε από τις πρωτοβουλίες τους.