Δώδεκα ημέρες αφότου η Συρία ανέκτησε τη συμμετοχή της στον Αραβικό Σύνδεσμο, ο Σύριος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ μίλησε στο παναραβικό σώμα στη σύνοδο κορυφής της 19ης Μαΐου στην Τζέντα. Αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου του Άσαντ εδώ και 12 χρόνια. Ήταν επίσης η πρώτη του επίσκεψη στη Σαουδική Αραβία από τον Οκτώβριο του 2010, καθιστώντας το βασίλειο το τρίτο μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) – μετά το Ομάν και τα ΗΑΕ – που τον υποδέχτηκε για επίσημη επίσκεψη φέτος.
Giorgio Cafiero - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Η συμμετοχή του στη συγκέντρωση ήταν ορόσημο για την επιστροφή της Δαμασκού στη διπλωματική αρένα της περιοχής και ένδειξη συλλογικής επιθυμίας των περισσότερων αραβικών κυβερνήσεων, με αξιοσημείωτη εξαίρεση το Κατάρ, να επανενσωματώσουν τη Συρία στο μαντρί και να τερματίσουν την απομόνωσή της.
Κατά την πρώτη ομιλία του Άσαντ σε μια σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου μετά την αναστολή της συμμετοχής της χώρας του το Νοέμβριο του 2011, επέκρινε τη Δύση και είπε ότι «για τη Συρία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της είναι ο αραβισμός». Ο Σύρος πρόεδρος ζήτησε να σταματήσει η εξωτερική ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών χωρών. Η ομιλία του επικεντρώθηκε στην αναγνώριση μιας νέας πολυπολικής γεωπολιτικής τάξης και τόνισε τη συμφιλίωση της Συρίας με διάφορες περιφερειακές κυβερνήσεις.
«Σήμερα έχουμε μια ευκαιρία σε έναν κόσμο με πολλούς πόλους ως αποτέλεσμα της δυτικής κυριαρχίας, ο οποίος στερείται αρχών, τρόπων, φίλων και συνεργατών».
«Αυτή η σύνοδος κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου είναι μια ιστορική ευκαιρία για την αντιμετώπιση περιφερειακών ζητημάτων χωρίς ξένη παρέμβαση, η οποία απαιτεί να επανατοποθετηθούμε στον κόσμο που σχηματίζεται σήμερα, προκειμένου να παίξουμε ενεργό ρόλο σε αυτόν καθώς εκμεταλλευόμαστε τη θετική ατμόσφαιρα που ακολουθεί συμφιλιώσεις που προηγήθηκαν της σημερινής συνόδου κορυφής».
Επαναβεβαίωση της αραβικής ανεξαρτησίας
Ο Σύριος πρόεδρος είπε επίσης στους παρευρισκόμενους στη σύνοδο κορυφής ότι ελπίζει πως η εκδήλωση θα σηματοδοτήσει «την αρχή μιας νέας φάσης αραβικής δράσης για αλληλεγγύη μεταξύ μας, για ειρήνη στην περιοχή μας, ανάπτυξη και ευημερία αντί για πόλεμο και καταστροφή».
Σχολιάζοντας την ομιλία του Άσαντ, ο Δρ. Joseph A Kechichian, ανώτερος συνεργάτης στο King Faisal Center στο Ριάντ, λέει στο The Cradle:
«Ήταν ειρωνικό που ο Σύριος πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ ευχαρίστησε τη Σαουδική Αραβία για την προώθηση της συμφιλίωσης στην περιοχή… Ωστόσο, πολλά από αυτά που συζητήθηκαν δημόσια στη Τζέντα ήταν επιφανειακά, αν και κάποιος υπέθεσε ότι πολύ πιο ουσιαστικές συνομιλίες έγιναν κεκλεισμένων των θυρών».
Ενώ αγκάλιαζε τους Άραβες συναδέλφους του, ο Άσαντ επιτέθηκε κατά της Τουρκίας και του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Παρά την σταδιακή κίνηση της Δαμασκού και της Άγκυρας προς τη συμφιλίωση υπό τη ρωσική αιγίδα, ο Σύριος πρόεδρος καταδίκασε την στρατιωτική ανάπτυξη της Τουρκίας στη βόρεια Συρία και τη χορηγία της σε διάφορες αντικυβερνητικές πολιτοφυλακές.
Επικαλούμενος τον «κίνδυνο της επεκτατικής Οθωμανικής σκέψης» και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ο Άσαντ πιθανότατα είχε απήχηση σε ορισμένους παρευρισκόμενους των οποίων οι κυβερνήσεις συμμερίζονται την άποψη της Συρίας για την Αδελφότητα ως τρομοκρατική οργάνωση. Δήλωσε επίσης πως «υπάρχουν πολλά ζητήματα για τα οποία δεν υπάρχουν αρκετά λόγια ή σύνοδοι κορυφής, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων της Σιωνιστικής οντότητας [Ισραήλ]… εναντίον των Παλαιστινίων που αντιστέκονται».
Ενώ η ομιλία του Άσαντ περιείχε σημαντική ρητορική και συμβολισμό, το ερώτημα παραμένει εάν η επανακτημένη ένταξη της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο και η θερμή υποδοχή της στη Σαουδική Αραβία θα επιφέρουν τις απτές αλλαγές που χρειάζεται απεγνωσμένα η χώρα.
Ακολουθούν πέντε από τα πιο πιεστικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η Συρία σήμερα, καθένα από τα οποία μπορεί να επιλυθεί διαπεριφερειακά, εάν οι δυτικές πιέσεις συγκρατηθούν:
Καταστρατήγηση κυρώσεων
Πρώτον, με την Ουάσιγκτον να ενισχύει το Νόμο του Καίσαρα, η Δαμασκός θα ψάξει να βρει αραβικά κράτη-εταίρους για να βοηθήσουν στην παράκαμψη ή την υπονόμευση αυτών των κυρώσεων και να επινοήσει τακτικές για να το κάνει. Μέχρι στιγμής, οι εξοντωτικές κυρώσεις των ΗΠΑ στη Συρία έχουν αποτρέψει τα πλουσιότερα κράτη του ΣΣΚ από το να επενδύσουν στην ανοικοδόμηση και την ανάπλαση της χώρας.
Η Camille Otrakji, γεννημένη στη Δαμασκό, ειδικός στη Συρία με έδρα το Μόντρεαλ, λέει στο The Cradle ότι, επί του παρόντος, «τα αραβικά κράτη επωφελούνται από την προσωρινή ανακούφιση των [κυρώσεων] που παρέχεται από τη γενική άδεια 180 ημερών που εκδόθηκε από το Office of Foreign Assets Control (OFAC)» ως απάντηση στον καταστροφικό σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου.
«Επιπλέον, αυτά τα κράτη έχουν συνεννοηθεί με την κυβέρνηση Μπάιντεν, αναγνωρίζοντας ότι η εμπλοκή με τη Συρία μπορεί να αποφέρει αμοιβαία επωφελή αποτελέσματα… Ωστόσο, υπάρχουν έμμεσοι δρόμοι μέσω των οποίων οι Άραβες μπορούν να επεκτείνουν την υποστήριξη στη συριακή κυβέρνηση χωρίς να υπερβούν τα όρια των υφιστάμενων κυρώσεων».
Η συριακή ηγεσία προσπαθεί να χαλαρώσει τη θηλιά των αμερικανικών κυρώσεων με τη βοήθεια άλλων μελών του Αραβικού Συνδέσμου, ιδιαίτερα εκείνων όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που έχουν σημαντική επιρροή στην Ουάσιγκτον. Τα αραβικά κράτη έχουν επίσης επιλογές για συναλλαγές με τη Συρία με τρόπους που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τα ραντάρ του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ – για παράδειγμα σε τοπικά νομίσματα.
Αυτά περιλαμβάνουν τη διέλευση από τους Ρώσους και τους Ιρανούς ή τη δημιουργία σχέσεων ανταλλαγής και την αγορά μακροπρόθεσμων μεριδίων πραγμάτων που κατασκευάζονται με τη μορφή άμεσων μεταφορών περιφερειακών νομισμάτων», όπως είπε ο Δρ. Hussein Ibish, πρόσφατα στο CNN ένας ανώτερος επιστήμονας στο Ινστιτούτο των Αραβικών Κρατών του Κόλπου στην Ουάσιγκτον, DC.
Ανεξάρτητα από το πώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ή ο τελικός διάδοχός του προσεγγίζουν τη Συρία και το Νόμο του Καίσαρα, αξιωματούχοι στη Δαμασκό μπορεί να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως ο χρόνος είναι με το μέρος τους, ακόμα κι αν απαιτείται υπομονή. Η συριακή κυβέρνηση βασίζεται σε μια νέα, λιγότερο δυτικοκεντρική και πιο πολυπολική παγκόσμια τάξη που θα αναδυθεί τα επόμενα χρόνια.
Όπως λέει ο Otrakji στο The Cradle , «Ο Πρόεδρος Άσαντ, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην αραβική σύνοδο κορυφής, άρθρωσε την στρατηγική της Συρίας ως στρατηγική αναμονής υπομονής, αξιοποίηση των ευκαιριών, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες παλεύουν με μια φθίνουσα επικράτηση στις παγκόσμιες υποθέσεις».
Πράγματι, καθώς ο κόσμος κινείται προς την αποδολαριοποίηση , οι κυρώσεις των ΗΠΑ θα έχουν μικρότερο αντίκτυπο παντού. Αραβικές πρωτεύουσες με επιρροή, όπως το Άμπου Ντάμπι και το Ριάντ, που τώρα δεσμεύονται ανοιχτά και συναλλάσσονται με τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα που έχουν επιβληθεί από τις ΗΠΑ - ενδέχεται να αποθαρρύνονται λιγότερο από το να συναλλάσσονται με τη Συρία. Άλλοι που είναι περισσότερο ευθυγραμμισμένοι ή εξαρτημένοι από την Ουάσιγκτον μπορεί να διστάζουν να το κάνουν, γι' αυτό η Δαμασκός μπορεί να ελπίζει πως οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα θα ανοίξουν πρώτα αυτό το μονοπάτι.
Ο ρόλος του Ιράν
Δεύτερον, οι αραβικές κυβερνήσεις που επιθυμούν να επαναφέρουν τη Συρία στον Αραβικό Σύνδεσμο μπορεί να προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν αυτές τις σχέσεις για να μειώσουν το ρόλο του Ιράν στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα. Προς το παρόν, σύμφωνα με το Βοηθό Γενικό Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, Χόσαμ Ζάκι, τα μέλη του ιδρύματος «άφησαν στην άκρη» το αίτημά τους να αποσυρθούν οι ιρανικές δυνάμεις από τη Συρία.
Εάν αληθεύει, αυτό θα ήταν μια μεγάλη παραχώρηση από την πλευρά των κρατών του ΣΣΚ – μια παραχώρηση που θα ενίσχυε την αίσθηση εμπιστοσύνης της Τεχεράνης στην περιοχή μετά τη διπλωματική συμφωνία της 10ης Μαρτίου με τη Σαουδική Αραβία που χαλάρωνε την περιφερειακή απομόνωση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Είναι αρκετά βέβαιο ότι τα αραβικά κράτη θα συνεχίσουν να προσπαθούν να αξιοποιήσουν την επανασύνδεσή τους με τη Δαμασκό με τρόπους που στοχεύουν στη μείωση της στρατηγικής εξάρτησης της Συρίας από το Ιράν, ανεξάρτητα από το αν αυτό είναι ρεαλιστικό ή όχι. Αλλά πολλοί ειδικοί αμφιβάλλουν για την επιτυχία της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών του GCC/αραβικών χωρών σε αυτό το μέτωπο.
«Η ιστορία έχει σημασία», εξηγεί στο The Cradle η Δρ. Marina Calculli, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Columbia στο Τμήμα Μέσης Ανατολής, Νότιας Ασίας και Αφρικής.
«Η συμμαχία μεταξύ Συρίας και Ιράν έχει ιδεολογική προέλευση. Βασίζεται στην πεποίθηση πως η Συρία και το Ιράν δεν έχουν τον χώρο που τους αξίζει στη διεθνή τάξη. Η εσωτερική αντίθεση σε αυτή τη συμμαχία εντός της [κυβέρνησης] Άσαντ έχει εξαλειφθεί. Είναι απίθανο η Συρία να ανταλλάξει ελαφρά τη συμμαχία της με το Ιράν για κάποιες επιχειρηματικές επενδύσεις».
Το εμπόριο Captagon
Τρίτον, είναι μια περιφερειακή επιθυμία να σταματήσει το παράνομο εμπόριο του Captagon, το οποίο η Ουάσιγκτον και άλλοι έχουν αποδώσει σε μεγάλο βαθμό στη Συρία και την κυβέρνησή της. Αν και ο Άσαντ δεν αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα στην ομιλία του στην Τζέντα της 19ης Μαΐου, είναι ένα σημαντικό θέμα της ημερήσιας διάταξης για τα αραβικά κράτη που πλημμυρίζουν από το παράνομο «πολεμικό ναρκωτικό».
Η ελπίδα είναι πως η αποκατάσταση των σχέσεων με τη Δαμασκό μπορεί να κινητοποιήσει την κυβέρνηση Άσαντ για να στοχεύσει τη διακίνηση ναρκωτικών. Καθώς η χώρα εξακολουθεί να υπόκειται σε βαριές κυρώσεις από τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του νόμου CAPTAGON, το εμπόριο της εξαιρετικά εθιστικής αμφεταμίνης παρέχει σε Σύριους και άλλους τοπικούς αντιπροσώπους δισεκατομμύρια έσοδα κάθε χρόνο.
Ο νόμος του Καίσαρα δε λειτούργησε: η φτωχοποίηση της Συρίας εμποδίζει περαιτέρω την πρόσβαση σε οικονομικούς πόρους που μπορούν να στοχεύσουν το εμπόριο ναρκωτικών. Ανεξάρτητα από αυτό, το Ιράκ και η Ιορδανία φέρεται να συμφώνησαν να συνεργαστούν με την κυβέρνηση της Συρίας για την αντιμετώπιση του εμπορίου του Captagon πέρα από τα σύνορά τους. Το αν η συνεργασία της Δαμασκού σε αυτό το μέτωπο αφορούσε απλώς την οπτική και τους βραχυπρόθεσμους πολιτικούς υπολογισμούς ή αντανακλά μια γνήσια επιθυμία να συνεργαστεί με άλλα περιφερειακά κράτη για το θέμα είναι ασαφές.
«Το Captagon είναι το χρυσό χαρτί του Άσαντ, το στρατηγικό του πλεονέκτημα στο παιχνίδι ομαλοποίησης. Θα ήταν πρόθυμος να καταργήσει το εμπόριο του Captagon μόνο με αντάλλαγμα την ουσιαστική αποκατάσταση των οικονομικών σχέσεων με τις αραβικές χώρες και όχι μόνο», υποστηρίζει ο Δρ Calculli.
Η παράνομη κατοχή των ΗΠΑ
Τέταρτον, είναι το κραυγαλέο ζήτημα της παράνομης στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στη βορειοανατολική Συρία. Η Δαμασκός καλεί με συνέπεια τις αμερικανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν τη χώρα και τώρα η κυβέρνηση του Άσαντ λαμβάνει ισχυρότερη υποστήριξη από άλλα αραβικά κράτη –μαζί με τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα– όταν κάνει αυτό το αίτημα.
Στις αρχές Μαΐου, αξιωματούχοι της Αιγύπτου, του Ιράκ, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας συναντήθηκαν με τους Σύριους ομολόγους τους και εξέφρασαν τη συλλογική τους επιθυμία να δουν την κυβέρνηση του Άσαντ να έχει τον πλήρη εδαφικό έλεγχο της Συρίας. Το κατά πόσον αυτά τα φιλικά προς τις ΗΠΑ αραβικά κράτη που υποστηρίζουν τη θέση της συριακής κυβέρνησης σχετικά με την κατοχή της Συρίας από τις ΗΠΑ θα έχουν κάποια επίδραση στις πολιτικές της Ουάσιγκτον παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα.
Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί αμφιβάλλουν πως η επιστροφή της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο θα επηρεάσει την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στη Συρία όπου τα αμερικανικά στρατεύματα εκμεταλλεύονται επίμονα τους φυσικούς πόρους της χώρας. Η Fatima Alghool, μια Σύρια δημοσιογράφος με έδρα τη Δαμασκό, πιστεύει ότι αυτό που θα έχει μεγαλύτερη σημασία για το μέλλον της κατοχής της συριακής γης από τις ΗΠΑ είναι το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του 2024. Εξήγησε στο The Cradle πως υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο αμερικανικός στρατός θα υποχωρούσε από τη Συρία:
«Το πρώτο είναι μια συμφωνία με τη Δαμασκό, η οποία είναι απίθανη στο άμεσο μέλλον. Το δεύτερο είναι η επανάληψη του ιρακινού σεναρίου και η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων λόγω του υψηλού κόστους που πληρώνουν, είτε οικονομικά είτε ηθικά».
Συριακή προσφυγική κρίση
Πέμπτον, είναι το αίνιγμα για το τι να κάνουμε με περισσότερους από 5,5 εκατομμύρια εκτοπισμένους από τη Συρία πρόσφυγες στην περιοχή. Όπως υπογραμμίστηκε από τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε το ζήτημα των Σύριων προσφύγων στις τουρκικές εκλογές αυτού του μήνα, οι χώρες που φιλοξενούν εκατομμύρια εκτοπισμένους Σύριους από το 2011 έπρεπε να αντιμετωπίσουν ακραίες οικονομικές προκλήσεις. Σήμερα, υπάρχει μεγάλη πίεση σε αυτές τις κυβερνήσεις για να προχωρήσουν τα σχέδια επαναπατρισμού Σύριων προσφύγων.
Στο πλαίσιο των συνομιλιών εξομάλυνσης, οι Ιορδανοί αξιωματούχοι τόνισαν την ανάγκη ενίσχυσης της συριακής οικονομίας και χορήγησης αμνηστίας για τους πρόσφυγες –πολλοί από τους οποίους δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση του Άσαντ– ώστε να έχουν ασφάλεια και ένα σπίτι για να επιστρέψουν. Όμως, δεδομένης της σκληρής πραγματικότητας των οικονομικών συνθηκών και της πολιτικής δυναμικής στη Συρία, οι προτάσεις θα απαιτήσουν πολύ περισσότερο σχεδιασμό, επενδύσεις και διαμάχες εγγυήσεων από ό,τι υπάρχει σήμερα.
Η Alghool λέει στο The Cradle πως ενώ ο Λίβανος, η Ιορδανία και η Τουρκία πιέζουν για επαναπατρισμό, «η Δαμασκός συνδέει πάντα την επιστροφή των προσφύγων με την ανοικοδόμηση ως προϋπόθεση για την επιστροφή τους, υποστηρίζοντας ότι αυτοί οι πρόσφυγες πρέπει να βρουν σπίτια για να ζήσουν». Πώς όμως να γίνει αυτό χωρίς να αρθούν ή να παρακαμφθούν οι δυτικές κυρώσεις που στοχεύουν στον τομέα της ανοικοδόμησης της Συρίας;
«Το όραμα της Σαουδικής Αραβίας από την άποψη αυτή συμπίπτει με το όραμα της Δαμασκού, που συνδέει την επιστροφή των προσφύγων με την εξασφάλιση των απαραίτητων υποδομών και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στη Συρία, υποδεικνύοντας τις προθέσεις της Σαουδικής Αραβίας να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της Συρίας», προσθέτει.
Μια νίκη των Ρεπουμπλικανών στις επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς τα εμπρός, υποστηρίζει η Alghool. Επισημαίνει την «καλή σχέση» μεταξύ του GOP και των κρατών του Κόλπου, ιδιαίτερα της Σαουδικής Αραβίας, και λέει ότι το Ριάντ μπορεί να ασκήσει ορισμένες πιέσεις σε έναν Ρεπουμπλικανό πρόεδρο για να χαλαρώσει την στάση των ΗΠΑ στη Συρία «και να διασφαλίσει ότι η Ουάσιγκτον δε θα αντιταχθεί».
Παραχωρήσεις, αποκατάσταση και αντιπαλότητες
Σήμερα, τα περισσότερα αραβικά κράτη αντιμετωπίζουν τη Συρία με τρόπους που αποκλίνουν έντονα από τον στόχο της Ουάσιγκτον να απομονώσει και να επιβάλει κυρώσεις στη Δαμασκό σε κατάρρευση.
Παραμένει διχασμός ως προς το πόσο μπορεί να είναι διατεθειμένα αυτά τα κράτη να προχωρήσουν με τη Συρία. Τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία, κάνουν πολύ σταδιακά βήματα προς τα εμπρός, προσπαθώντας να αποσπάσουν παραχωρήσεις από τη Δαμασκό για κάθε κίνηση στην πορεία ομαλοποίησης. Άλλοι, όπως η Τυνησία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από την άλλη, φαίνεται να μην απαιτούν τίποτα από την κυβέρνηση του Άσαντ με αντάλλαγμα τη συμφιλίωση.
Υπάρχουν ακόμη άλλοι, όπως ο περιφερειακός μεσολαβητής Ομάν, ο οποίος δεν χώρισε ποτέ με τη Δαμασκό, ακόμη και όταν τα μέλη του Σουλτανάτου του ΣΣΚ το έκαναν. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι το Μουσκάτ, «η πόλη των μυστικών διαπραγματεύσεων», φιλοξένησε πρόσφατα άμεσες «μυστικές συνομιλίες» μεταξύ Σύριων και Αμερικανών αξιωματούχων για να συζητήσουν μια ποικιλία πιεστικών θεμάτων.
Μετά την ομιλία του Άσαντ στη Τζέντα, η συριακή κυβέρνηση αισθάνεται τολμηρή και θα προσπαθήσει να πιέσει για περαιτέρω επανένταξη στο διπλωματικό μαντρί του αραβικού κόσμου κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερες παραχωρήσεις.
Όμως τα πράγματα προχωρούν γρήγορα τόσο στην περιφερειακή όσο και στην παγκόσμια γεωπολιτική. Το πώς επιλέγουν τα διάφορα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου να εμπλακούν στη Δαμασκό και πώς διαδραματίζονται οι δικοί τους ανταγωνισμοί σε σχέση με την κυβέρνηση του Άσαντ –και η πίεση της Δύσης στη Συρία– θα γίνει πιο ξεκάθαρο φέτος και του χρόνου.