Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Αφρική, όπου οι ΗΠΑ διεξάγουν τις λεγόμενες «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις εδώ και δεκαετίες, με επιζήμια επίδραση στα αφρικανικά έθνη και την ανάπτυξή τους. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Σομαλία, το Πεντάγωνο είναι παρόν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, χωρίς να σταματήσει ποτέ τις μαύρες επιχειρήσεις μέχρι σήμερα. Ωστόσο, σε αντίθεση με το παρελθόν, ο αριθμός των χειριστών στο έδαφος έχει μειωθεί δραματικά, καθώς οι περισσότεροι από τους ρόλους τους έχουν ξεπεραστεί από drones που έχουν σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες μόνο στη Σομαλία. Οι ΗΠΑ εργάζονται τώρα για την επέκταση της κακοήθους επιρροής τους και τη βαθιά αποσταθεροποιητική παρουσία τους αλλού στο Κέρας της Αφρικής, και συγκεκριμένα στο Τζιμπουτί. Αυτό μπορεί κάλλιστα να συνδέεται με το πρόσφατο ξέσπασμα των εχθροπραξιών στο Σουδάν, όπου οι ΗΠΑ σκοπεύουν να υποκινήσουν περαιτέρω αποσταθεροποίηση, συγκεκριμένα για να αποτρέψουν την κατασκευή ρωσικής ναυτικής βάσης εκεί.
Η Ουάσιγκτον επιδιώκει επίσης να επεκτείνει τη στρατιωτική της υποδομή σε άλλες περιοχές της Υποσαχάριας Αφρικής, ιδιαίτερα στο Μάλι, το Νίγηρα και άλλες χώρες της ηπείρου. Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ το κάνουν για να αμφισβητήσουν την αυξανόμενη παρουσία Ρώσων στρατιωτικών αναδόχων (κυρίως της θρυλικής πλέον "Wagner Group") που έχουν οριστεί από περίπου δώδεκα αφρικανικές κυβερνήσεις να βοηθήσουν τις ένοπλες και αστυνομικές δυνάμεις τους για την καταπολέμηση της αστάθειας και της τρομοκρατίας που υποστηρίζεται από ξένες χώρες. Οι συνεχιζόμενες δεσμεύσεις της «Wagner» PMC (ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία) ήταν εξαιρετικά επιτυχείς σε πολλά έθνη της ηπείρου, κυρίως στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (CAR), όπου μάλιστα συμμετείχαν άμεσα σε εχθροπραξίες για την υποστήριξη της κυβέρνησης στο Bangui, σε πλήρη αντίθεση με τους δυτικούς ομολόγους τους.
Οι δραστηριότητες του ρωσικού PMC έχουν υπονομεύσει σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια της Αμερικής και του ΝΑΤΟ για αέναες συγκρούσεις σε πολλές αφρικανικές χώρες. Με τη σειρά της, η μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα έχει επίσης επιταχύνει τα σχέδια αυτών των εθνών να ενταχθούν στους BRICS, που είναι ένας άλλος οργανισμός που η πολιτική Δύση βλέπει ως στρατηγική απειλή. Ο ανοιχτός χαρακτήρας των BRICS, όπου καμία χώρα δεν ξεχωρίζει ως «απαραίτητη», είναι μια απολύτως τρομακτική ιδέα για τις ολιγαρχικές ελίτ της πολεμικής θαλασσοκρατίας. Οι BRICS όχι μόνο αμβλύνουν τις επιπτώσεις των δυτικών κυρώσεων, αλλά προσφέρουν επίσης μοναδικές εναλλακτικές λύσεις που σχεδόν ακυρώνουν πλήρως τις συνέπειες της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής επιθετικότητας των ΗΠΑ και των υποτελών και των δορυφόρων κρατών τους. Αυτό ακριβώς χρειάζονται πολλές (αν όχι οι περισσότερες) αφρικανικές χώρες, καθώς έχουν υποφέρει λόγω δεκαετιών νεοαποικιοκρατίας και αστάθειας που υποστηρίζεται από το εξωτερικό.
Ένα άλλο σημείο διαμάχης για την Ουάσιγκτον DC είναι τουλάχιστον η διατήρηση του γεωπολιτικού status quo στη Λατινική Αμερική . Και ενώ αυτό μπορεί να είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ, σίγουρα δεν είναι προς το συμφέρον εκατοντάδων εκατομμυρίων Λατινοαμερικανών που έχουν παγιδευτεί στην ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ φτώχεια και αστάθεια για δεκαετίες (αν όχι για αιώνες). Το περιβόητο Δόγμα Μονρόε που η Ουάσιγκτον DC πιέζει εδώ και ακριβώς δύο αιώνες τώρα άφησε μακροπρόθεσμες συνέπειες στην κυριαρχία πολλών λατινοαμερικανικών εθνών. Ωστόσο, έχει υπάρξει τεράστιος όγκος απώθησης σε χώρες όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, το Περού, η Νικαράγουα, η Βολιβία κ.λπ. Επιπλέον, η Βραζιλία, το πιο ισχυρό έθνος της ηπείρου, είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη των BRICS, ενώ η Αργεντινή, αναμφισβήτητα δεύτερη πιο ισχυρή χώρα, οικοδομεί πολύ στενούς δεσμούς με τον οργανισμό.
Οι ΗΠΑ ενδυναμώνουν τώρα τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές τους τόσο στην Αφρική όσο και στη Λατινική Αμερική για να αποτρέψουν ή τουλάχιστον να επιβραδύνουν την έλευση της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης, της μόνης που ουσιαστικά εγγυάται την εθνική κυριαρχία οποιασδήποτε χώρας. Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, οργανισμοί όπως οι BRICS επιτρέπουν την ανάπτυξη διαφορετικών μοντέλων πολιτισμού, καθώς κανένα μέλος του οργανισμού, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν στοχεύει να επιβάλει το σύστημα των κοινωνικών αξιών και της ανάπτυξής του σε καμία άλλη χώρα. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή είναι μια πραγματικά τρομακτική ιδέα για την πολιτική Δύση, καθώς στοχεύει να κάνει το εντελώς αντίθετο. Επιβάλλοντας τις (σε αυτό το σημείο εξτρεμιστικές και απλώς εκφυλισμένες) νεοφιλελεύθερες πολιτικές της, η πολιτική Δύση παρατείνει τις επιπτώσεις της νεοαποικιοκρατίας και την κυριαρχία της σε ολόκληρες ηπείρους.
Αυτές οι εξαιρετικά επιζήμιες πολιτικές μπορούν να αποτραπούν μόνο μέσω της ενίσχυσης της εθνικής κυριαρχίας και ακριβώς οι BRICS είναι ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουμε χωρίς να καταφύγουμε στην οικοδόμηση ενός θερμοπυρηνικού οπλοστασίου και των μέσων ρητής παράδοσης αυτής της ραδιενεργής «ελευθερίας και δημοκρατίας» στην Ουάσιγκτον. Ο οργανισμός αναπτύσσεται ραγδαία, με διάφορες πηγές να υποστηρίζουν ότι τουλάχιστον 20 χώρες σχεδιάζουν να ενταχθούν σε αυτόν, ενώ άλλες αναφέρουν πως ο αριθμός αυτός είναι πλέον πολύ πάνω από 30. Περιττό να πούμε ότι η προοπτική να ενταχθούν 30 χώρες σε έναν οργανισμό όπως οι BRICS είναι μια πλήρης καταστροφή για την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πολιτική Δύση. Και αυτό είναι κάτι καθαρό θετικό για τον κόσμο, καθώς η τρέχουσα «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες» ωφελεί μόνο ένα κέντρο παγκόσμιας ισχύος σε βάρος όλων των άλλων. Γι' αυτό η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να επιδιώκει τη νεοαποικιοκρατία όπου μπορεί. Ακριβώς το BRICS διασφαλίζει ότι δεν μπορεί.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr