 |
| Εικονογράφηση: Tang Tengfei/Global Times |
Του Wang Shuo - globaltimes.cn / Παρουσίαση Freepen.gr
Ορισμένοι παρατηρητές, που είναι εξοικειωμένοι με τον Μακρόν, τείνουν να πιστεύουν ότι η δημοσίευση δεν είναι μεγάλο σοκ.
Αρχικά, η σημασία των BRICS αυξάνεται. Οι πέντε χώρες των BRICS καλύπτουν το 26 τοις εκατό της συνολικής έκτασης της γης και έχουν συνολικά πληθυσμό 3,24 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι πάνω από το 40 τοις εκατό του κόσμου. Για να μην αναφέρουμε πως τα πέντε κράτη των BRICS τώρα συνεισφέρουν 31,5 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ το μερίδιο των G7 έχει πέσει στο 30 τοις εκατό. Πριν από την επόμενη σύνοδο κορυφής, οι BRICS έχουν δεχθεί αιτήματα για ένταξη από 19 χώρες, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη σημασία τους στις δυνατότητες ανάπτυξης, αγοράς και ευκαιριών.
Ταυτόχρονα, ο ρόλος του Παγκόσμιου Νότου γίνεται επίσης ολοένα και πιο σημαντικός. Καθ' όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, η Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, επιβάλλει όλο και περισσότερες κυρώσεις στη Ρωσία. Ωστόσο, διαπίστωσαν ότι πολλές αναπτυσσόμενες χώρες δεν πήραν το μέρος τους όπως ήλπιζαν, αλλά αντίθετα παρέμειναν ουδέτερες και ζήτησαν τον πρόωρο τερματισμό της σύγκρουσης και την κατάπαυση του πυρός. Η 59η Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου, που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα φέτος, επικεντρώθηκε στο να δώσει φωνή στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου. Δείχνει πως η Δύση αισθάνεται μια αίσθηση κρίσης και ανησυχεί μήπως χάσει την παγκόσμια κυριαρχία της. Η Γαλλία αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Τούτου λεχθέντος, για τον Μακρόν, η δημιουργία συνδέσεων με τους BRICS θα μπορούσε να ισοδυναμεί με την ανακάλυψη χρυσών τούβλων για τη Γαλλία.
Δεύτερον, η Γαλλία έχει μια κληρονομιά του Γκωλισμού. Η Γαλλία θεωρούσε πάντα τον εαυτό της ως μεγάλη δύναμη και δίνει μεγάλη σημασία στη «διπλωματία επιρροής». Ο γκωλισμός έχει ριζώσει βαθιά στη γαλλική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια και έχει γίνει μια «πολιτική ορθότητα» από την οποία καμία κυβέρνηση ή ηγέτης, συμπεριλαμβανομένου του Μακρόν, δεν μπορεί να παρεκκλίνει. Ως σημαιοφόρος μιας νέας γενιάς ευρωπαϊκής ηγεσίας, ο Μακρόν θεωρεί την αναβίωση της Γαλλίας ως πολιτικό κάλεσμα και ιστορική αποστολή του.
Τρίτον, ο Μακρόν είναι ένας ρεαλιστής ηγέτης. Τολμάει να σπάσει φραγμούς. Αυτό δεν αντανακλάται μόνο στις εσωτερικές του μεταρρυθμίσεις αλλά και στις αποφάσεις του για την εξωτερική πολιτική. Για παράδειγμα, πρότεινε τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας, η οποία περιλαμβάνει το Ηνωμένο Βασίλειο μετά το Brexit και τα Δυτικά Βαλκάνια εκτός ΕΕ, για την επίλυση των προβλημάτων ασφάλειας της Ευρώπης. Τον Απρίλιο, επισκέφθηκε την Κίνα με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και έδειξε ισχυρή προθυμία να συνεργαστεί με την Κίνα, παρόλο που οι ΗΠΑ αύξησαν τον περιορισμό τους κατά της Κίνας. Αυτές οι κινήσεις είναι όλες απόδειξη της ικανότητάς του να εκμεταλλεύεται την στιγμή και να είναι δημιουργικός.
Επιπλέον, είναι σαφές πως η παγκόσμια επιρροή της Ουάσιγκτον μειώνεται. Είτε πρόκειται για την πρόθεση του Μακρόν να επιδείξει ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ είτε για το πιθανό ενδιαφέρον του για περισσότερη συνεργασία με τις χώρες BRICS, όλα δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον όπως ήταν. Ο Μακρόν έχει επισημάνει πως η δυτική ηγεμονία μπορεί να πλησιάζει στο τέλος της εξαιτίας των σφαλμάτων της ίδιας της Δύσης. Ο Μακρόν αναφέρθηκε ότι άσκησε πιέσεις στον Ντόναλντ Τραμπ για να επανεξετάσει την απόφασή του να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα. Και μέχρι το τέλος του 2022, καταδίκασε το νόμο για τη μείωση του πληθωρισμού των ΗΠΑ. Ωστόσο, τα αποτελέσματα είναι τα ίδια - οι ΗΠΑ δεν ακούνε. Ακόμη χειρότερα, με τις ΗΠΑ να επωφελούνται από την κρίση της Ουκρανίας και να μεταφέρουν το βάρος στην Ευρώπη, ως μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, είναι αδύνατο για τη Γαλλία να μην έχει παράπονο. Ως εκ τούτου, η κίνηση του Μακρόν μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει δυσαρέσκεια για τις ΗΠΑ, καθώς οι ΗΠΑ, ο ηγέτης της Δύσης, γίνονται όλο και πιο αναξιόπιστες.
Οι BRICS, ως μηχανισμός και πλατφόρμα που υποστηρίζει την πολυμέρεια και τη συνεργασία, προσελκύει αυξανόμενη προσοχή από έναν αυξανόμενο κατάλογο χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Αυτό αντιπροσωπεύει μια φυσική εξέλιξη. Εξάλλου, η συνεργασία με τις αναπτυσσόμενες χώρες μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα σε έναν ταραγμένο κόσμο.
* Ο συγγραφέας είναι καθηγητής στη Σχολή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Ξένων Σπουδών του Πεκίνου. opinion@globaltimes.com.cn