Του Shabbir Rizvi - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Πριν από τη σύνοδο κορυφής, μιλώντας σε μια συγκέντρωση στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelenskyy έκανε μια παθιασμένη έκκληση στους ηγέτες του ΝΑΤΟ να λάβουν «τις αποφάσεις που μας αξίζουν, όλοι μας, κάθε στρατιώτης, κάθε πολίτης, κάθε μητέρα, κάθε το παιδί περιμένει».
Ο ταλαιπωρημένος Ουκρανός πρόεδρος, ωστόσο, έπαθε ένα αγενές σοκ. Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ δήλωσαν πως θα επιτρέψουν στην Ουκρανία να ενταχθεί στο στρατιωτικό μπλοκ «όταν συμφωνήσουν οι σύμμαχοι και εκπληρωθούν οι όροι».
Η ανακοίνωση ήρθε λίγο αφότου ο Ζελένσκι επέκρινε τη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ότι δεν έθεσε ένα χρονοδιάγραμμα για την ένταξη της Ουκρανίας στο μπλοκ, χαρακτηρίζοντάς το «παράλογο».
«Είναι άνευ προηγουμένου και παράλογο να μην ορίζεται χρονικό πλαίσιο ούτε για την πρόσκληση ούτε για την ένταξη της Ουκρανίας», έγραψε στο Twitter. "Ενώ την ίδια στιγμή, προστίθεται ασαφής διατύπωση για "προϋποθέσεις" ακόμη και για την πρόσκληση της Ουκρανίας. Φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία ετοιμότητα να προσκληθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ή να γίνει μέλος της Συμμαχίας".
Έδειξε ότι παρά το γεγονός πως πολλές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ αντλούν όπλα στην Ουκρανία και ανάβουν τις φλόγες του πολέμου από το Φεβρουάριο του περασμένου έτους, εξακολουθούν να μην είναι έτοιμες να την δεχτούν στις τάξεις τους.
Από τους μήνες που προηγήθηκαν της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης το 2022, οι Ουκρανοί αξιωματούχοι απαίτησαν την είσοδο στο ΝΑΤΟ, μια από τις λίγες «κόκκινες γραμμές» της Ρωσίας που δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
Αυτή η κόκκινη γραμμή υπάρχει τώρα εδώ και δεκαετίες - στην πραγματικότητα, από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1990, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ είπε στον Σοβιετικό Πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δε θα επεκταθεί «μία ίντσα προς τα ανατολικά».
Από τότε, 19 χώρες έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μέσω εννέα διαφορετικών διαδικασιών υποβολής αιτήσεων ένταξης - καταπατώντας τα σύνορα της Ρωσίας.
Η Ρωσία το βλέπει αυτό ως προδοσία και υπαρξιακή απειλή - ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τον ίδιο το λόγο που δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ για να πολεμήσει «τη σοβιετική απειλή».
Η αρχική ηγεσία του ΝΑΤΟ έφτασε στο σημείο να στρατολογήσει ναζί ηγέτες όπως ο Hans Speidal και ο Adolf Heusinger - των οποίων η όλη στρατηγική πλαισιώθηκε γύρω από την αντιμετώπιση των Σοβιετικών.
Η προσπάθεια της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ - η οποία χαιρετίζεται από ορισμένα κράτη μέλη και δέχεται διαμαρτυρίες από άλλα - δεν πρέπει ποτέ να συμβεί. Η είσοδος του εμπόλεμου κράτους στο ΝΑΤΟ κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα σενάριο που θα οδηγήσει σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο μεταξύ των κρατών του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Οι προφανείς λόγοι πρέπει να αντιμετωπιστούν πρώτα - σύμφωνα με τον ιστότοπο και τις παραμέτρους του ίδιου του ΝΑΤΟ "τα κράτη που έχουν εθνοτικές ή εξωτερικές εδαφικές διαφορές, συμπεριλαμβανομένων των αλυτρωτικών αξιώσεων ή εσωτερικών διεκδικήσεων δικαιοδοσίας πρέπει να επιλύσουν αυτές τις διαφορές με ειρηνικά μέσα...".
Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία και οι πολιτικές της συνέπειες και οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα έπρεπε να περάσουν πριν από τη συνάντηση αυτής της εβδομάδας – κάτι που δε συνέβη.
Επιπλέον, η Ουκρανία εξακολουθεί να θεωρεί την περιοχή της Κριμαίας -που προσαρτήθηκε από τη Ρωσία το 2014- δική της. Θα έπρεπε είτε να παραδώσει εντελώς την Κριμαία είτε να ξεκινήσει τη μεγαλύτερη αντεπίθεση της ιστορίας για να την ανακτήσει.
Όπως φάνηκε τον τελευταίο μήνα της πολυαναμενόμενης αντεπίθεσης, αυτό απλά δε συμβαίνει. Η Ουκρανία δεν κερδίζει κανένα σημαντικό έδαφος παρά τις προμήθειες όπλων από τη Δύση.
Ένα άλλο έγγραφο του ΝΑΤΟ απαιτεί από τις χώρες που επιδιώκουν την ένταξη «να υποστηρίζουν τη δημοκρατία, συμπεριλαμβανομένης της ανοχής της διαφορετικότητας».
Το καθεστώς του Κιέβου στον απόηχο του πολέμου απαγόρευσε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ακόμη φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους. Ο Ζελένσκι ακύρωσε ακόμη και εκλογές. Πριν από τον πόλεμο, υπήρξαν καταστολές στις προσπάθειες συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενώ ακροδεξιοί εθνικιστές έκαψαν ακόμη και ένα κτίριο συνδικάτων ενώ άνθρωποι ήταν μέσα.
Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους αντικειμενικούς παράγοντες, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ - γιατί η Ουκρανία δεν μπορεί να ενταχθεί. Αλλά επιπλέον, η Ουκρανία από μόνη της είναι μια τεράστια ευθύνη για την περιφερειακή σταθερότητα.
Πρώτον, το καθεστώς του Κιέβου επηρεάζεται σε σημαντικό βαθμό από τη νεοναζιστική ιδεολογία. Από την ηγεσία στον στρατό από το τάγμα του Αζόφ, που αθλείται με σβάστικες, μέχρι τα πολιτικά μηνύματα του πραξικοπήματος των Maiden το 2014 αποκαλύπτει την πολιτική κατάσταση όσων βρίσκονται στην εξουσία στην Ουκρανία.
Τα φασιστικά στοιχεία στον έλεγχο του στρατού αποτελούν μια πολιτική απειλή που μπορεί εύκολα να οδηγήσουν το κράτος της Ουκρανίας σε έναν άλλο πόλεμο (ή μια σοβαρή κλιμάκωση του υπάρχοντος πολέμου), ο οποίος θα μπορούσε να επικαλεστεί το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ και να φέρει τον κόσμο σε πυρηνική καταστροφή.
Δεύτερον, και ίσως το πιο σημαντικό, το καθεστώς του Κιέβου έχει δείξει πως δε φοβάται να καταφύγει σε τρομοκρατικές ενέργειες. Στις 8 Οκτωβρίου 2022, ένα παγιδευμένο φορτηγό ανατίναξε μια πολιτική γέφυρα που οδηγεί στην Κριμαία.
Οι Ουκρανοί έλαβαν τα εύσημα, λέγοντας ότι η επίθεση εκτελέστηκε «για να σπάσει η επιμελητεία των Ρώσων». Οι Ουκρανοί πανηγύρισαν μια επίθεση που θα άξιζε την έγκριση των τρομοκρατικών ομάδων όπως η MKO ή η Αλ Κάιντα. Έβγαλαν ακόμη και γραμματόσημα για να την τιμήσουν.
Αποκαλύπτεται επίσης τώρα πως οι Αμερικανοί αξιωματούχοι γνώριζαν ότι Ουκρανοί ήταν πίσω από τον περιβόητο βομβαρδισμό του αγωγού Nord Stream - έναν αγωγό που υποτίθεται πως τροφοδοτούσε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης.
Αυτό έχει αναστατώσει τις οικονομίες όχι μόνο της Ρωσίας - αλλά μεγάλου μέρους της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των χωρών του ΝΑΤΟ. Αυτό δεν ήταν στρατιωτικός στόχος και επηρέασε εκατομμύρια ζωές.
Ο συνδυασμός της φασιστικής ηγεσίας και της θέλησης για διάπραξη τρομοκρατίας δημιουργεί ένα καθεστώς ασταθές και απρόβλεπτο. Αποκορύφωμα σε αυτό είναι το γεγονός ότι το καθεστώς του Κιέβου αρνείται να ακούσει τις ΗΠΑ, τον κύριο πολιτικό και στρατιωτικό υποστηρικτή τους, κάνοντας τα πάντα για να εξαπολύσει επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Μόσχα και να εισβάλει στη ρωσική περιοχή Belograd με όπλα του ΝΑΤΟ - μια σοβαρή κλιμάκωση του πολέμου.
Οι ΗΠΑ έπρεπε να βγουν και να καταδικάσουν αυτές τις ενέργειες και να πουν πως δεν υποστήριξαν αυτές τις ενέργειες από την Ουκρανία, παρόλο που ήταν πάντα «εντελώς πίσω» από τους Ουκρανούς.
Η ένταξη για την Ουκρανία σημαίνει αποδοχή ότι η φασιστική ιδεολογία σε συνδυασμό με τις τρομοκρατικές ενέργειες θα γίνει ευπρόσδεκτη με ανοιχτές αγκάλες - κάτι που θα ήταν μια καταστροφή δημοσίων σχέσεων για το ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ μπόρεσε να κρύψει τις ναζιστικές του ρίζες και τους επιθετικούς και τρομοκρατικούς πολέμους του μόνο επειδή μπόρεσε να ελίσσεται γύρω από τα κυρίαρχα δυτικά μέσα ενημέρωσης - πλαισιώνοντας τον εαυτό του ως μια «αμυντική οργάνωση» που δέχεται μόνο «δημοκρατικά κράτη».
Οι φρικιαστικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ σε χώρες όπως η Λιβύη πραγματοποιήθηκαν μόνο με την έγκριση του δυτικού κοινού επειδή μπορούσαν να ελέγξουν με επιτυχία την αφήγηση και να λειτουργήσουν ως συνεκτικός σχηματισμός.
Η πρόσκληση της Ουκρανίας - ένα καθεστώς που βρίθει από απρόβλεπτους φασίστες - σημαίνει πρόσκληση της δυνατότητας για περιφερειακή αστάθεια. Σημαίνει σοβαρή κλιμάκωση του πολέμου με συνέπειες που δεν μπορούν να ανατραπούν διπλωματικά.
Το ζήτημα της ύπαρξης του ΝΑΤΟ κατ' αρχήν είναι ένα ζήτημα - μια αποκαλούμενη «αμυντική συμμαχία» που έχει κατηγορηματικά εμπλακεί σε γενοκτονικές επιθετικές εκστρατείες αφού θα μπορούσε να τις ξεκινήσει.
Όμως, το να επιτρέπεται σε ένα ασταθές καθεστώς που πραγματοποιεί τρομοκρατικές επιθέσεις και τις πανηγυρίζει - να μπει σε μια στρατιωτική συμμαχία με πολλές χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές - είναι ένα λάθος που δεν μπορεί να ληφθεί πίσω.
* Ο Shabbir Rizvi είναι πολιτικός αναλυτής με έδρα το Σικάγο με έμφαση στην εσωτερική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.