Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Ακριβώς αυτό κάνει την ικανότητα της Ρωσίας να αντισταθεί στη δυτική επιθετικότητα ακόμη πιο συγκλονιστική, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη η απόλυτη διαφορά στο μέγεθος του πληθυσμού, στους ονομαστικούς στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, στο μέγεθος της ρωσικής οικονομίας σε σύγκριση με τη συνδυασμένη χρηματοπιστωτική και οικονομική ισχύ της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πολιτικής Δύσης (για να μην πω τίποτα για τη γεωπολιτική της επιρροή) κ.λπ.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ουσιαστικά άμεση εμπλοκή της πολιτικής Δύσης έχει οδηγήσει σε στρατηγικό αδιέξοδο με τακτικά μπρος πίσω, καθώς και οι δύο πλευρές κάπου σημείωσαν κέρδη ή αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν περιοχές αλλού. Ωστόσο, η αξιοσημείωτη διαφορά είναι ότι η Ρωσία το κάνει αυτό για στρατηγικούς λόγους, ιδιαίτερα για να αποφύγει μεγάλες απώλειες (τόσο πολιτικών όσο και στρατιωτικών), ενώ το εντελώς αντίθετο ισχύει για το καθεστώς του Κιέβου (το Bakhmut / Artyomovsk είναι χαρακτηριστικό).
Κι αυτό γιατί ο βασικός στόχος της Ουκρανίας είναι η οπτική και η διατήρηση της αφήγησης ζωντανή. Και η αφήγηση είναι ότι η Ρωσία είναι δήθεν «αδύναμη» και «ανίκανη» να νικήσει τις μαριονέτες των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στο Κίεβο. Ωστόσο, οι τεράστιες απώλειες που υπέστησαν οι δυνάμεις του καθεστώτος είναι σαφής ένδειξη του πόσο ονειρική είναι αυτή η αφήγηση .
Ίσως η καλύτερη απόδειξη αυτού είναι η συνεχιζόμενη αντεπίθεση των νεοναζιστικών δυνάμεων. Παρόλο που οι ειδικοί έχουν ήδη προβλέψει πώς θα πάει (και έτσι ακριβώς συμβαίνει εδώ και περίπου δύο εβδομάδες), το καθεστώς του Κιέβου αναγκάζεται να συμβαδίσει με αυτό, επειδή οι μαριονέτες του δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τις ουκρανικές απώλειες όσο μπορούν να απεικονίσουν τη Ρωσία ως δήθεν «αδύναμη» και «ανίκανη να κερδίσει».
Το διακύβευμα είναι όσο υψηλότερο θα μπορούσε να είναι, επομένως η πολεμική θαλασσοκρατία πρέπει να διασφαλίσει πως το Κίεβο τουλάχιστον δε θα χάσει την προαναφερθείσα αφήγηση, καθώς η προοπτική να νικήσει πραγματικά το ρωσικό στρατό είναι σχεδόν αδύνατη. Για να το επιτύχει αυτό, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πολιτική Δύση είναι έτοιμη να εμπλακεί σε ένα είδος πυρηνικής αιχμής που δεν έχει δει ποτέ ο κόσμος, ακόμη και κατά τη διάρκεια του (Πρώτου) Ψυχρού Πολέμου.
Για τον σκοπό αυτό, η Ουάσιγκτον καταφεύγει ήδη σε αυτό που ορισμένοι ειδικοί αποκαλούν «πυρηνικό εκβιασμό». Για να αποφευχθεί η πλήρης ήττα των αγαπημένων τους μαριονετών αφού η Ρωσία τελικά εξαπολύσει τη δική της αντεπίθεση, οι ΗΠΑ έχουν τοποθετήσει επιπλέον πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη προκειμένου να αυξήσουν την πίεση στη Μόσχα και να διατηρήσουν τις περισσότερες δυνάμεις της σε ετοιμότητα σε περίπτωση που ο συνεχιζόμενος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ αναθερμανθεί. Η Πολωνία, ένας από τους αρχαιότερους εχθρούς της Μόσχας, έχει επιμείνει ιδιαίτερα στην ανάπτυξη αμερικανικών πυρηνικών όπλων στο έδαφός της.
Σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες της Βαρσοβίας να χτίσει πιθανώς τη μεγαλύτερη και πιο προηγμένη χερσαία δύναμη στο ευρωπαϊκό τμήμα του ΝΑΤΟ , καθώς και να τοποθετήσει όσο το δυνατόν περισσότερα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, τέτοιες επιθετικές ενέργειες ώθησαν τη Ρωσία να αναπτύξει τακτικά πυρηνικά όπλα στη Λευκορωσία, καθώς και ενισχύσει τον θύλακα του Καλίνινγκραντ.
Συγκεκριμένες κινήσεις για τη διασφάλιση της ασφάλειας της Ρωσίας περιλαμβάνουν την επέκταση της ήδη τεράστιας στρατιωτικής-βιομηχανικής της ικανότητας, πρόσθετες αναπτύξεις υπερηχητικών όπλων τελευταίας τεχνολογίας (τα οποία λείπουν εντελώς από ολόκληρη την πολιτική Δύση) και τη συνολική αλλαγή στην αποτρεπτική της πολιτική ενώ τώρα περιλαμβάνει την προαναφερθείσα ανάπτυξη ρωσικών τακτικών πυρηνικών όπλων σε συμμαχικά εδάφη, και συγκεκριμένα στη Λευκορωσία.
Ωστόσο, το Μινσκ δε θα στεγάσει απλώς τέτοια όπλα, αλλά θα μπορεί επίσης να τα χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που η πολιτική Δύση κλιμακώσει την επιθετικότητά της εναντίον της ίδιας της Λευκορωσίας, η οποία υφίσταται μια έρπουσα επίθεση εδώ και αρκετά χρόνια. Ακόμη χειρότερα, η πολεμική θαλασσοκρατία δεν εγκατέλειψε ποτέ την προσπάθεια να πραγματοποιήσει άλλη μια έγχρωμη επανάσταση στο Μινσκ, καθώς εξακολουθεί να επιμένει πως ο πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο είναι δήθεν «παράνομος» και ότι η αντιπολίτευση είναι η «πραγματική κυβέρνηση στην εξορία».
Το Κρεμλίνο έχει προβλέψει σωστά σχεδόν όλες τις κινήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και έχει αναθεωρήσει την στρατηγική του στάση απέναντί τους, καθιστώντας απολύτως σαφές ότι είναι έτοιμο για οποιεσδήποτε «απροσδόκητες» εξελίξεις. Και ενώ η Ρωσία σίγουρα δεν είναι αυτή που θέλει να είναι η πρώτη που θα χρησιμοποιήσει ένα πυρηνικό όπλο, η πολιτική Δύση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της (με τον άμεσο πόλεμο, τουλάχιστον προς το παρόν) για να πιέσει τη Μόσχα να κάνει ακριβώς αυτό.
Η τελευταία προειδοποίηση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ πως η Ουάσιγκτον πιέζει τη μεταφορά πυρηνικά ικανών F-16 στο καθεστώς του Κιέβου το δείχνει τέλεια. Και ενώ η κυρίαρχη μηχανή προπαγάνδας επιμένει ότι πρόκειται για «ρωσική παραπληροφόρηση» και «αβάσιμη τρομοκρατία».
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr