 |
| Σύστημα πυραύλων MLRS. εικόνα: Creative Cοmmοns |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι υποστηρικτές αυτής της κίνησης ισχυρίζονται πως αυτή η κατηγορία βομβών είναι εξαιρετικά αποτελεσματική και θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι στον πόλεμο για το Κίεβο.
Μπορώ να επιβεβαιώσω από προσωπική εμπειρία ότι τα πυρομαχικά διασποράς είναι πράγματι αρκετά ισχυρά, αλλά και ότι από μόνα τους δε θα γείρουν την ισορροπία δυνάμεων στον πόλεμο προς την Ουκρανία.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν αυτά τα πυρομαχικά.
Εκτόξευσα πυρομαχικά διασποράς σε μάχη
Η πρώτη μου δουλειά στον στρατό των ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήταν ως μέλος του πληρώματος πολλαπλών εκτοξευόμενων πυραύλων (MLRS). Ένας εκτοξευτής MLRS μεταφέρει 12 πυραύλους ανά πάσα στιγμή και ορισμένες από τις κεφαλές – όπως η παραλλαγή πυρομαχικών διασποράς M77 – μετέφεραν 644 υποπυρομαχικά ή βόμβες. Αυτές οι μικρού μεγέθους βόμβες θα έπεφταν πάνω από τον στόχο και θα απλώνονταν σε μεγάλη απόσταση, πλημμυρίζοντας τα πάντα στην περιοχή με ισχυρές εκρήξεις. Η πιο κοινή βόμβα διασποράς είναι τα βελτιωμένα συμβατικά πυρομαχικά διπλής χρήσης (DPICM) για τα οβίδες των 155 χλστ.
Ένας γύρος DPICM 155 mm, όπως ο ξάδερφός του MLRS, θα πετάξει πάνω από τον στόχο και στη συνέχεια θα απελευθερώσει 88 βόμβες. Μερικά από αυτά τα πυρομαχικά θα συντηχθούν για να εκραγούν πάνω από το έδαφος, στέλνοντας θανατηφόρα θραύσματα χάλυβα να βρέχουν σε στρατεύματα ή ανοιχτόχρωμα οχήματα. Οι υπόλοιπες βόμβες είναι μικρές σημειακές εκρηκτικές γομώσεις που θα εκραγούν κατά την πρόσκρουση, στέλνοντας λιωμένο χάλυβα στην ευάλωτη λεπτή θωράκιση των τανκς και των τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Όπως παρατήρησα από πρώτο χέρι το 1991, τα αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της μάχης μπορεί να είναι καταστροφικά.
Το 1991 ήμουν αξιωματικός υποστήριξης πυρός για ένα στρατό ιππικού στο Desert Storm. Η δουλειά μου ήταν να συντονίσω τη βολή πυροβολικού, όλμων και ρουκετών στο σχέδιο ελιγμών του διοικητή του τανκ, μόλις είχαμε επαφή με τις ιρακινές τεθωρακισμένες δυνάμεις στο βόρειο Κουβέιτ. Το βράδυ της 26ης Φεβρουαρίου, η μονάδα μου (Eagle Troop του 2ου Συντάγματος Τεθωρακισμένων Ιππικού) πολέμησε στη μεγαλύτερη αμερικανική μάχη τανκς από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Μάχη του 73 Easting. Αργά εκείνο το βράδυ, ο διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων διέταξε τη μονάδα μας να κρατηθεί σταθερά, ώστε δύο αμερικανικές τεθωρακισμένες μεραρχίες να περάσουν από τις γραμμές μας για να συνεχίσουν να πολεμούν.
Υπήρχε ένας εχθρικός κόμβος υλικοτεχνικής υποστήριξης, ωστόσο, που ήταν πέρα από την εμβέλεια των τανκς μας στο μέτωπό μας, και ο αξιωματικός πληροφοριών μας πίστευε ότι υπήρχε ένα άλλο τάγμα αρμάτων μάχης που περίμενε να στήσει ενέδρα σε οποιαδήποτε μονάδα των ΗΠΑ προσπαθούσε να προχωρήσει. Για να καταστείλουμε τον εχθρό, συντονίστηκα με τον διοικητή ελιγμών μας για να εξαπολύσουμε μια μεγάλη επίθεση πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς και πυραύλων MLRS στην εχθρική θέση χρησιμοποιώντας πυραύλους DPICM και M77. Οι συνηθισμένες οβίδες πυροβολικού των 155 χιλιοστών, φυσίγγια υψηλής εκρηκτικής ύλης (HE), πρέπει να προσγειωθούν σχεδόν ακριβώς πάνω από ένα εχθρικό άρμα για να το χτυπήσουν έξω. Το DPICM, όπως παρατήρησα, είναι πολύ πιο θανατηφόρο.
Ακόμη και από πολλά μίλια μακριά από τη ζώνη πρόσκρουσης, μπορούσα να δω και να αισθανθώ τους γύρους καθώς έφτιαχναν την τοποθεσία-στόχο (για να καταλάβω τι κάνουν οι βόμβες DPICM και διασποράς κατά την πρόσκρουση, δείτε αυτό το βίντεο επίδειξης: έτσι ακριβώς είναι). Αργότερα ανακαλύψαμε πως τα περισσότερα από τα εχθρικά οχήματα και το προσωπικό καταστράφηκαν σε αυτό το μαζικό χτύπημα. Αυτό το παράδειγμα δείχνει τόσο τις δυνατότητες όσο και τους περιορισμούς του τι μπορούν να παράγουν τα πυρομαχικά διασποράς.
Καταφέραμε να ρίξουμε μαζικά πυρά τόσο ενός ολόκληρου τάγματος πυροβολικού όσο και μιας συστοιχίας MLRS στον στόχο. Είχαμε ένα ολόκληρο σύνταγμα τεθωρακισμένου ιππικού κατά την επίθεση σε πλάτος άνω των 10 χιλιομέτρων, αποτελούμενο από άρματα μάχης Abrams, οχήματα μάχης Bradley, ελικόπτερα ανίχνευσης και επίθεσης, διαθεσιμότητα επιθετικών αεροσκαφών A10 από πάνω μας και δύο τεθωρακισμένες μεραρχίες των ΗΠΑ πίσω μας (για να μην αναφέρουμε την ικανότητα πληροφοριών του αρχηγείου του V Corps των ΗΠΑ). Είχαμε εκπαιδευτεί, ως μονάδα, για πάνω από ένα χρόνο πριν από εκείνη τη μεγάλη μάχη. Πολεμούσαμε και στην ανοιχτή έρημο όπου δεν υπήρχε δυνατότητα να κρυφτούμε πίσω από κανένα κάλυμμα.
Επιπλέον, στελεχωθήκαμε πλήρως από ιδιώτες και μέλη του πληρώματος που είχαν εκπαιδευτεί για πάνω από ένα χρόνο στα οχήματα μάχης τους, πληρώματα που ήταν εξαιρετικά ικανά στα μεμονωμένα άρματα μάχης και τα οχήματα μάχης πεζικού, και στη συνέχεια πρόσθετη εκπαίδευση στη διμοιρία, το λόχο, το τάγμα και τέλος σε επίπεδο συντάγματος (ταξιαρχίας). Ακόμη πιο κρίσιμο: οι αρχηγοί μας σε κάθε επίπεδο – διμοιρία μέσω ταξιαρχίας – είχαν εμπειρία ανάλογη με τις θέσεις τους – ένα έως δύο χρόνια για αρχηγούς διμοιρίας, πέντε χρόνια για διοικητή λόχου, 12 έως 15 χρόνια για διοικητή τάγματος και 22 χρόνια για το διοικητής συντάγματος.
Η Ουκρανία δεν έχει κανένα από αυτά τα στοιχεία.
Για παράδειγμα, μια από τις επίλεκτες ουκρανικές ταξιαρχίες, η 47η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία, διοικούνταν από έναν αξιωματικό – τον 28χρονο Συνταγματάρχη Oleksandr Sak – με περίπου τόση εμπειρία όσο ένας έμπειρος υπολοχαγός σε μια αμερικανική ταξιαρχία αρμάτων μάχης. Σχεδόν όλες οι ουκρανικές επιθετικές ταξιαρχίες σχηματίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν μέσα σε λίγους μήνες, με στοιχειώδη εκπαίδευση από τις χώρες του ΝΑΤΟ, με ένα πλήθος σύγχρονου δυτικού και παλιού σοβιετικού εξοπλισμού, με υπερβολικά ανεπαρκή χρόνο για να σχηματίσουν συνεκτικές μονάδες, πολύ λιγότερο συντονισμένους και εξοπλισμένους συνδυασμούς όπλων.
Η προσθήκη πυρομαχικών διασποράς, ανεξάρτητα από το πόσο πιο θανατηφόρα είναι από τα τυπικά φυσίγγια HE 15 mm, δεν θα κάνει διαφορά στην έκβαση της τρέχουσας επίθεσης. Θα αυξήσουν τη θνησιμότητα των Ουκρανών πυροβολητών ενάντια στους Ρώσους εχθρούς, αλλά από μόνα τους δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία του πολέμου. Το ίδιο, δυστυχώς, θα ισχύει για τα F-16 και τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που ενδέχεται να παρασχεθούν αργότερα φέτος.