MK BHADRAKUMAR - indianpunchline.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Σήμερα συνειδητοποιούμε ότι ο πόλεμος είναι στην πραγματικότητα μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ και πως η Ουκρανία είχε πάψει να είναι κυρίαρχη χώρα από το 2014 όταν η CIA και οι αδελφές δυτικές υπηρεσίες —Γερμανίας, Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας, Σουηδίας κ.λπ.— εγκατέστησαν ένα καθεστώς μαριονέτας στο Κίεβο.
Η ομίχλη του πολέμου σηκώνεται και οι γραμμές μάχης γίνονται ορατές. Σε ένα έγκυρο επίπεδο, ξεκινά μια ειλικρινής συζήτηση σχετικά με το τέλος του παιχνιδιού.
Σίγουρα, η τηλεδιάσκεψη του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν με τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας στη Μόσχα την περασμένη Παρασκευή και η συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο την Κυριακή στην Αγία Πετρούπολη είναι η καθοριστική στιγμή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα δύο γεγονότα ήταν προσεκτικά χορογραφημένα από τους αξιωματούχους του Κρεμλίνου και είχαν σκοπό να μεταφέρουν πολλαπλά μηνύματα. Η Ρωσία αποπνέει σιγουριά πως έχει επιτύχει κυριαρχία στο μέτωπο της μάχης - έχοντας συντρίψει τον ουκρανικό στρατό και την «αντεπίθεση» του Κιέβου που κινείται στον καθρέφτη. Αλλά η Μόσχα αναμένει πως η κυβέρνηση Μπάιντεν μπορεί να έχει στο μυαλό της ένα ακόμη μεγαλύτερο πολεμικό σχέδιο.
Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Πούτιν «αποχαρακτήρισε» τις αναφορές πληροφοριών που έφτασαν στη Μόσχα από διάφορες πηγές, ενδεικτικές κινήσεων εισαγωγής στη Δυτική Ουκρανία πολωνικής εκστρατευτικής δύναμης. Ο Πούτιν το χαρακτήρισε «μια καλά οργανωμένη, εξοπλισμένη τακτική στρατιωτική μονάδα που θα χρησιμοποιηθεί για επιχειρήσεις» στη Δυτική Ουκρανία «για τη μετέπειτα κατοχή αυτών των εδαφών».
Πράγματι, υπάρχει μακρά ιστορία πολωνικού ρεβανσισμού. Ο Πούτιν, ο ίδιος μαθητής της ιστορίας, μίλησε εκτενώς γι' αυτό. Ακούστηκε στωικός ότι αν οι αρχές του Κιέβου συναινούσαν με αυτό το πολωνοαμερικανικό σχέδιο, «όπως κάνουν συνήθως οι προδότες, αυτό είναι δική τους υπόθεση. Δε θα επέμβουμε».
Όμως, πρόσθεσε ο Πούτιν, «η Λευκορωσία είναι μέρος της Ενωσης Κρατών και το να εξαπολύσουν μια επίθεση κατά της Λευκορωσίας θα σήμαινε την έναρξη μιας επίθεσης κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Θα απαντήσουμε σε αυτό με όλους τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας». Ο Πούτιν προειδοποίησε πως αυτό που συμβαίνει «είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι και οι συντάκτες τέτοιων σχεδίων θα πρέπει να σκεφτούν τις συνέπειες».
Την Κυριακή, στη συνάντηση με τον Πούτιν στην Αγία Πετρούπολη, ο Λουκασένκο έπιασε το νήμα της συζήτησης. Ενημέρωσε τον Πούτιν για τις νέες πολωνικές αναπτύξεις κοντά στα σύνορα με τη Λευκορωσία —μόλις 40 χλμ. από τη Βρέστη— και άλλες προετοιμασίες σε εξέλιξη — το άνοιγμα ενός συνεργείου επισκευής τανκς Leopard στην Πολωνία, την ενεργοποίηση ενός αεροδρομίου στο Rzeszow στα ουκρανικά σύνορα (περίπου 100 χλμ. από το Lvov) για χρήση Αμερικανών που μεταφέρουν όπλα, μισθοφόρους κ.λπ.
Ο Λουκασένκο είπε: «Αυτό είναι απαράδεκτο για εμάς. Η αποξένωση της δυτικής Ουκρανίας, ο διαμελισμός της Ουκρανίας και η μεταφορά των εδαφών της στην Πολωνία είναι απαράδεκτες. Εάν μας ζητήσουν οι άνθρωποι στη Δυτική Ουκρανία, θα τους παρέχουμε υποστήριξη. Σας ζητώ [Πούτιν] να συζητήσετε και να σκεφτείτε αυτό το θέμα. Φυσικά, θα ήθελα να μας στηρίξετε σε αυτό το θέμα. Εάν προκύψει ανάγκη για μια τέτοια υποστήριξη, εάν η Δυτική Ουκρανία μας ζητήσει βοήθεια, τότε θα παρέχουμε βοήθεια και υποστήριξη στους ανθρώπους στη δυτική Ουκρανία. Αν συμβεί αυτό, θα τους στηρίξουμε με κάθε δυνατό τρόπο».
Ο Λουκασένκο συνέχισε, «Σας ζητώ να συζητήσετε αυτό το θέμα και να το σκεφτείτε καλά. Προφανώς, θα ήθελα να μας στηρίξετε σε αυτό το θέμα. Με αυτήν την υποστήριξη, και εάν η δυτική Ουκρανία ζητήσει αυτή τη βοήθεια, σίγουρα θα παράσχουμε βοήθεια και υποστήριξη στον δυτικό πληθυσμό της Ουκρανίας».
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Πούτιν δεν απάντησε — τουλάχιστον όχι δημόσια. Ο Λουκασένκο χαρακτήρισε την πολωνική παρέμβαση ως ισοδυναμία με το διαμελισμό της Ουκρανίας και την απορρόφησή της στο ΝΑΤΟ. Ο Λουκασένκο ήταν προκατειλημμένος: «Αυτό υποστηρίζεται από τους Αμερικανούς». Είναι ενδιαφέρον πως επιδίωξε επίσης την ανάπτυξη μαχητικών Wagner για να αντιμετωπίσει την απειλή για τη Λευκορωσία.
Η ουσία είναι ότι ο Πούτιν και ο Λουκασένκο έκαναν μια τέτοια συζήτηση δημόσια. Σαφώς, και οι δύο μίλησαν με βάση τα στοιχεία πληροφοριών. Προβλέπουν ένα σημείο καμπής μπροστά.
Είναι ένα πράγμα που ο ρωσικός λαός γνωρίζει καλά ότι η χώρα του πολεμά de facto το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό το γεγονός πως ο πόλεμος μπορεί να κλιμακωθεί δραματικά σε πόλεμο με την Πολωνία, έναν στρατό του ΝΑΤΟ που οι ΗΠΑ θεωρούν ως τον σημαντικότερο εταίρο τους στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Αναμένοντας εκτενώς στον πολωνικό ρεβανσισμό, ο οποίος έχει ένα αμφιλεγόμενο ιστορικό στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, ο Πούτιν πιθανώς υπολόγισε ότι στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, θα μπορούσε να υπάρξει αντίσταση στις μηχανορραφίες που θα μπορούσαν να παρασύρουν το ΝΑΤΟ σε έναν ηπειρωτικό πόλεμο με τη Ρωσία.
Ομοίως, η Πολωνία πρέπει επίσης να διστάζει. Σύμφωνα με το Politico, ο στρατός της Πολωνίας είναι περίπου 150.000, εκ των οποίων οι 30.000 ανήκουν σε μια νέα εδαφική αμυντική δύναμη που είναι «στρατιώτες το Σαββατοκύριακο που υποβάλλονται σε 16 ημέρες εκπαίδευσης και στη συνέχεια σε μαθήματα επιμόρφωσης».
Και πάλι, η στρατιωτική ισχύς της Πολωνίας δεν μεταφράζεται σε πολιτική επιρροή στην Ευρώπη, επειδή οι κεντρώες δυνάμεις που κυριαρχούν στην ΕΕ δεν εμπιστεύονται τη Βαρσοβία, η οποία ελέγχεται από το εθνικιστικό Κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης, του οποίου η περιφρόνηση των δημοκρατικών κανόνων και του κράτους δικαίου έχει βλάψει τη φήμη της Πολωνίας σε ολόκληρο το μπλοκ.
Πάνω απ' όλα, η Πολωνία έχει λόγους να ανησυχεί για την αξιοπιστία της Ουάσιγκτον. Στο μέλλον, η ανησυχία της πολωνικής ηγεσίας, παραδόξως, θα είναι πως ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να μην επιστρέψει ως πρόεδρος το 2024. Παρά τη συνεργασία με το Πεντάγωνο για τον πόλεμο της Ουκρανίας, η σημερινή ηγεσία της Πολωνίας παραμένει δύσπιστη προς τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν - όπως και ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν.
Συνολικά, επομένως, είναι λογικό ότι το μάθημα της ευρωπαϊκής ιστορίας από τον Λουκασένκο και τον Πούτιν μπορεί να εκληφθεί περισσότερο ως προειδοποίηση προς τη Δύση με σκοπό να διαμορφωθεί ένα τελικό παιχνίδι στην Ουκρανία που είναι βέλτιστο για τα ρωσικά συμφέροντα. Ένας διαμελισμός της Ουκρανίας ή μια ανεξέλεγκτη επέκταση του πολέμου πέρα από τα σύνορά της δε θα είναι κάτι θετικό για τα ρωσικά συμφέροντα.
Αλλά η ηγεσία του Κρεμλίνου θα συνυπολογίσει το ενδεχόμενο ότι οι ανοησίες της Ουάσιγκτον που απορρέουν από την απελπισμένη ανάγκη της να σώσει τα προσχήματα από μια ταπεινωτική ήττα στον πόλεμο αντιπροσώπων, μπορεί να μην αφήσουν άλλη επιλογή στις ρωσικές δυνάμεις από το να διασχίσουν τον Δνείπερο και να προχωρήσουν μέχρι τα σύνορα της Πολωνίας για να αποτρέψουν μια κατάληψη της Δυτικής Ουκρανίας από τους λεγόμενους αντιπαθητικούς του Τριγώνου του Λούμπλιν, Πολωνία, Λιθουανία και Ουκρανία, που δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2020 και προωθήθηκε από την Ουάσιγκτον.
Οι διαδοχικές συναντήσεις του Πούτιν στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη ρίχνουν φως στη ρωσική σκέψη σχετικά με τρία βασικά στοιχεία του τέλους του παιχνιδιού στην Ουκρανία. Πρώτον, η Ρωσία δεν έχει προθέσεις εδαφικής κατάκτησης της Δυτικής Ουκρανίας, αλλά θα επιμείνει να έχει λόγο για το πώς θα φαίνονται και θα λειτουργούν τα νέα όρια της χώρας και το μελλοντικό καθεστώς, πράγμα που σημαίνει ότι δε θα επιτραπεί ένα αντιρωσικό κράτος.
Δεύτερον, το σχέδιο της κυβέρνησης Μπάιντεν να αρπάξει τη νίκη από τα σαγόνια της ήττας στον πόλεμο δεν είναι αρχικό, καθώς η Ρωσία δε θα διστάσει να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε συνεχιζόμενη προσπάθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να χρησιμοποιήσουν την ουκρανική επικράτεια ως εφαλτήριο για να διεξαγάγουν ένα νέο πόλεμο αντιπροσώπων, πράγμα που σημαίνει πως η απορρόφηση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα παραμείνει φαντασία.
Τρίτον, το πιο σημαντικό, ο σκληρός ρωσικός στρατός που υποστηρίζεται από μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία και μια ισχυρή οικονομία δεν θα διστάσει να αντιμετωπίσει τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ που συνορεύουν με την Ουκρανία, εάν καταπατήσουν τα βασικά συμφέροντα της Ρωσίας, πράγμα που σημαίνει ότι τα βασικά συμφέροντα της Ρωσίας δε θα είναι όμηροι του Άρθρου 5 του Χάρτη του ΝΑΤΟ.