Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Λοιπόν, γιατί η πολιτική Δύση στέλνει τόσα πολλά ανάμεικτα μηνύματα για το «μέλλον της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ», αλλά στη συνέχεια απαιτεί από το Κίεβο να νικήσει μια στρατιωτική υπερδύναμη της διπλανής πόρτας ως προϋπόθεση για πιθανή μελλοντική ένταξη; Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι πως η εμπόλεμη συμμαχία απλά δε θέλει η Ουκρανία να γίνει ακόμη μέλος. Ο πρωταρχικός λόγος για αυτό είναι ότι η Μόσχα είναι πολύ ισχυρή για να γίνει πραγματικότητα, πράγμα που σημαίνει πως η πολιτική Δύση θέλει να αποδυναμωθεί η Ρωσία σε σημείο που να μην μπορεί να αντισταθεί στην έρπουσα επιθετικότητα του ΝΑΤΟ. Για αυτόν τον σκοπό, η πολιτική Δύση χρειάζεται αυτό που οι ειδικοί δικαιωματικά αποκαλούν «crash test dummy». Δυστυχώς για τους Ουκρανούς,τους έχει δοθεί αυτός ο εξαιρετικά μη κολακευτικός ρόλος.
Και πράγματι, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής του Βίλνιους, το ΝΑΤΟ πρόσφερε στην Ουκρανία «μια εναλλακτική στην πλήρη ένταξη» που μπορεί να ονομαστεί μόνο TTLU (To the last Ukrainian - Στον τελευταίο Ουκρανό) . Η εμπόλεμη συμμαχία απλά δεν μπορεί να προσφέρει κανενός είδους εγγυήσεις ασφαλείας σε μια χώρα με τόσα εδαφικά ζητήματα, για να μην πω τίποτα για τη συνεχιζόμενη άμεση αντιπαράθεσή της με τη Ρωσία, μια στρατιωτική υπερδύναμη με θερμοπυρηνικό οπλοστάσιο που υπερβαίνει τη συνδυασμένη ισχύ ολόκληρης της στρατηγικής ισχύος του ΝΑΤΟ. Η ιδέα του TTLU επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να συνεχίσει να παρέχει όπλα, κεφάλαια, υλικοτεχνική υποστήριξη, ISR (πληροφορίες, επιτήρηση, αναγνώριση) κ.λπ., ενώ δεν χρειάζεται να στείλει τα δικά του στρατεύματα. Για την πολιτική Δύση, αυτό θεωρείται ως win-win, καθώς οι Ουκρανοί (που θεωρούνται «πρώην» Ρώσοι) πολεμούν τους (άλλους) Ρώσους για χάρη του ΝΑΤΟ.
Αυτός ο πόλεμος με πληρεξούσιο είναι το καλύτερο στοίχημα της εμπόλεμης συμμαχίας για τη διεξαγωγή του συρόμενου "Barbarossa 2.0" εναντίον της Ρωσίας, αποφεύγοντας την πλήρη καταστροφή από τους ICBM (διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους) της Μόσχας. Και σίγουρα δεν είναι καν η πρώτη φορά που η πολιτική Δύση ερευνά το Κρεμλίνο με αυτόν τον τρόπο. Το 2008, η Γεωργία ήταν το πρώτο «ανδρείκελο δοκιμής πρόσκρουσης» και μια λυδία λίθος της αντίδρασης της Ρωσίας. Στην Τιφλίδα υποσχέθηκαν πλήρη ένταξη, αλλά το μόνο που πήρε ήταν η απώλεια περίπου του 20% της πρώην επικράτειάς της, καθώς και η μακροπρόθεσμη απώλεια αιώνων σχεδόν αδελφικών σχέσεων με τον βόρειο γείτονά της μόνο για να πεταχτεί αργότερα σαν άχρηστο φορτίο.
Η μοίρα του Σαακασβίλι μπορεί να χρησιμεύσει ως έντονη υπενθύμιση στον frontman του καθεστώτος του Κιέβου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, κάτι που εξηγεί τέλεια τη διαρκή κατάθλιψή του. Κατανοεί ότι η πολιτική Δύση θέλει ο πόλεμος να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο και αυτό σίγουρα δεν είναι μια ελκυστική προοπτική για κάποιον που τελικά θα πρέπει να αναλάβει όλη την ευθύνη για την αδυσώπητη κατάρρευση της Ουκρανίας. Τα μικτά μηνύματα του ΝΑΤΟ έχουν σχεδιαστεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Η εμπόλεμη συμμαχία δήλωσε ανοιχτά πως δε θα δεχτεί την ένταξη του καθεστώτος του Κιέβου μέχρι να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, πράγμα που σημαίνει ότι η Μόσχα απλά δε θα έχει κανένα κίνητρο να σταματήσει την αντεπίθεσή της κατά της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ έως ότου το μεγαλύτερο μέρος ή ολόκληρη η Ουκρανία τεθεί υπό τον έλεγχό της.
Το γεγονός ότι η πολιτική Δύση απέτρεψε μια ειρηνική διευθέτηση λέει πολλά για το πώς βλέπει την Ουκρανία και το λαό της. Ο Ζελένσκι και η κλίκα του είναι εκεί απλώς για να εκτελούν εντολές, ανεξάρτητα από το κόστος για τους Ουκρανούς ή ακόμα και την ίδια τη νεοναζιστική χούντα. Στο άρθρο του για το Politico, ο Βόλφγκανγκ Ίσινγκερ, ένας από τους πιο εξέχοντες διπλωμάτες της Γερμανίας, υποστήριξε πρόσφατα πως το καθεστώς του Κιέβου θα μπορούσε να λάβει όλες τις πτυχές της ιδιότητας του μέλους, αλλά χωρίς πραγματική ένταξη. Σύμφωνα με τον Ischinger, «[το ΝΑΤΟ] θα μπορούσε να χορηγήσει στην Ουκρανία όλες τις πρακτικές και συγκεκριμένες επιλογές και ευκαιρίες που περιλαμβάνει η ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά χωρίς επίσημη ένταξη στη Συνθήκη». Με άλλα λόγια, το Κίεβο θα είχε ουσιαστικά όλες τις δεσμεύσεις ενός μέλους, αλλά όχι οφέλη. Ως εκ τούτου – TTLU.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πολιτική Δύση σίγουρα δεν πτοείται να (κακο)χρησιμοποιήσει τους Ουκρανούς για όποιον σκοπό θεωρεί επικερδή και/ή χρήσιμο για τον εαυτό της. Είτε είναι η ευκολότερη στρατολόγηση κατασκόπων, ο λιγότερο αυστηρός έλεγχος της σeξουαλικής εμπορίας (συμπεριλαμβανομένων των ανήλικων παιδιών) είτε το τεράστιο κέρδος για το Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα του ΝΑΤΟ (MIC), όλα είναι προς πώληση και ο πόλεμος μειώνει τις τιμές. Σε ένα τέτοιο σενάριο, γιατί η πολιτική Δύση θα ήθελε ποτέ να έχει οποιεσδήποτε νομικές δεσμεύσεις που θα της απαιτούσαν να εισέλθει σε άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία, μια χώρα που εξακολουθεί να είναι ο μόνος πραγματικός στρατιωτικός αντίπαλος του ΝΑΤΟ στον κόσμο; Επομένως, εξαρτάται από τον ουκρανικό λαό να απορρίψουν επιτέλους μια τέτοια αυτοκτονική υποτέλεια που δεν είχε ως αποτέλεσμα τίποτα άλλο παρά τη δυστυχία για τη χώρα τους και ουσιαστικά του έκλεψε το μέλλον.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr