Ted Galen Carpenter - libertarianinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Το δεύτερο πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι μια παγωμένη σύγκρουση περίπου κατά μήκος των σημερινών γραμμών μάχης. Οι μάχες θα τελείωναν με μια ανακωχή και όχι με μια επίσημη συνθήκη ειρήνης και θα αντανακλούσαν την εξάντληση τόσο από την πλευρά της Ουκρανίας όσο και από τη Ρωσία. Τέτοιες παγωμένες συγκρούσεις υπάρχουν ήδη σε μέρη όπως το Κασμίρ, η Κύπρος και κυρίως η Κορέα.
Το λιγότερο πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν μια οριστική νίκη της Ουκρανίας, δεδομένων των μακροπρόθεσμων υλικοτεχνικών πλεονεκτημάτων της Ρωσίας. Δυστυχώς, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το ΝΑΤΟ έχουν ενστερνιστεί αυτόν τον μη ρεαλιστικό στόχο, υποσχόμενες συνεχιζόμενη στρατιωτική υποστήριξη από τη Δύση και ενθαρρύνοντας το Κίεβο να παραμείνει στην πορεία, ανεξάρτητα από το αυξανόμενο κόστος σε αίμα και θησαυρό για τον ουκρανικό λαό.
Ανεξάρτητα από το πώς τελικά τελειώνει ο πόλεμος, η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι εταίροι της στο ΝΑΤΟ φαίνεται να έχουν απροσδόκητα ελάχιστη σημασία στο πώς θα είναι -ή θα έπρεπε- να είναι η μεταπολεμική σχέση της Δύσης με τη Μόσχα. Ο Robert E. Hunter, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, έθιξε μια σημαντική πτυχή στο πρόσφατο άρθρο του στο Responsible Statecraft. Υποστήριξε πωςυπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα από τις φιλοδοξίες ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που πρέπει να συζητηθούν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2023. «Πιο συνεπές μακροπρόθεσμα είναι ένα ζήτημα που δε θα προκύψει στο Βίλνιους: τι ρόλο μπορεί να παίξει η Ρωσία στην ευρωπαϊκή ασφάλεια μετά το τέλος του πολέμου».
Ο Χάντερ επισημαίνει την κρίσιμη πραγματικότητα ότι «αν η Ρωσία δε διαλυθεί, κάποια στιγμή στο μέλλον θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια αναζωογονημένη μεγάλη δύναμη, η οποία υπό οποιονδήποτε ηγέτη θα επιδιώξει αυτό που η Ρωσία θεωρεί ότι είναι νόμιμα συμφέροντά της. (Ήδη, μια αποδυναμωμένη Ρωσία αμφισβητεί τα δυτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και αλλού). Τα ευρωπαϊκά συμφέροντα της Ρωσίας περιλαμβάνουν το να μην έχει μια αντίπαλη στρατιωτική συμμαχία στο κατώφλι της». Δυστυχώς, «στις Ηνωμένες Πολιτείες σχηματίζεται γρήγορα μια συναίνεση, που προφανώς συμμερίζεται η κυβέρνηση Μπάιντεν, πως μια νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία είναι αναπόφευκτη, ανεξάρτητα από τους κινδύνους, τους κινδύνους και τη μακροζωία».
Παρά την περιστασιακή συμφιλιωτική ρητορική, οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν μια πολιτική για να περιορίσουν και να ταπεινώσουν τη Ρωσία από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του Μπιλ Κλίντον. Η απόφαση να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη -με απώτερο στόχο την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη συμμαχία, παρά τις έντονες αντιρρήσεις και τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας πως η Δύση περνούσε τις φωτεινές κόκκινες γραμμές απειλώντας τα βασικά συμφέροντά της ασφάλειας- ήταν η πιο προκλητική πολιτική. Υπήρχαν όμως και άλλες. Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια κατά της μακροχρόνιας συμμάχου της Ρωσίας, της Σερβίας, ήταν μια άλλη. Ο τερματισμός των σημαντικών για τη Μόσχα συμφωνιών ελέγχου των όπλων, ειδικά της Συνθήκης για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μέσου Βεληνεκούς (INF) και της Συμφωνίας Ανοικτών Ουρανών, ήταν άλλες χειρονομίες εχθρότητας και περιφρόνησης προς τη Ρωσία.
Η έκταση της εχθρότητας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αυξήθηκε το 2014 μετά την κατάληψη της Κριμαίας από τη Μόσχα ως αντίποινα για την ανάμιξη της Δύσης στην Ουκρανία για να βοηθήσει στην ανατροπή του εκλεγμένου, φιλορωσικού προέδρου της χώρας. Η Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της επέβαλαν μια σειρά από οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Νέες, πολύ πιο επαχθείς, κυρώσεις επιβλήθηκαν μετά τη μεγαλύτερη εισβολή της Ρωσίας το Φεβρουάριο του 2022.
Ένας πλήρης νέος ψυχρός πόλεμος υπάρχει τώρα μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, χωρίς τέλος. Στις αρχές της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, ο υπουργός Άμυνας Lloyd Austin παραδέχτηκε ότι στόχος της Ουάσιγκτον ήταν να αποδυναμώσει μόνιμα τη Ρωσία. Άλλοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του προέδρου, έχουν δηλώσει πως δεν μπορεί να υπάρξει έστω και περιορισμένη προσέγγιση όσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν παραμένει στην εξουσία.
Ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες είτε οι λυσσαλέες αντιρωσικές κυβερνήσεις στα ανατολικοευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ θα υποχωρούσαν ακόμη και αν εμφανιζόταν νέα πολιτική ηγεσία στο Κρεμλίνο. Αντίθετα, όπως σημειώνει ο Χάντερ, μια σκληροπυρηνική, αδιάλλακτη στάση απέναντι στη Ρωσία φαίνεται να εδραιώνεται όλο και περισσότερο. Είναι δύσκολο να βρεθούν ακόμη και υποδείξεις, πολύ λιγότερο σαφείς δηλώσεις, που προέρχονται από τις πρωτεύουσες του ΝΑΤΟ σχετικά με το ποιες κυρώσεις θα αρθούν και πότε, εάν υπογραφόταν μια ειρηνευτική συμφωνία που τερματίζει τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Μια παγωμένη σύγκρουση καθιστά ακόμη λιγότερο πιθανή την ουσιαστική, άμεση άρση των κυρώσεων.
Ακόμα κι αν η κυβέρνηση Μπάιντεν ήθελε να αλλάξει πορεία και να υιοθετήσει μια πιο συμφιλιωτική στρατηγική απέναντι στη Μόσχα, είναι αμφίβολο ότι οι σκληροπυρηνικοί στο Κογκρέσο ή σε πολλές χώρες του ΝΑΤΟ θα αποδεχτούν μια τέτοια κίνηση. Αντίθετα, φαίνονται διατεθειμένοι να πιέσουν την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει μια πορεία που μοιάζει περισσότερο με τις πολιτικές που ακολουθούν οι ηγέτες των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες απέναντι σε τέτοια αδίστακτα κράτη όπως η Βόρεια Κορέα, η Κούβα και το Ιράν.
Αλλά η προσπάθεια απομόνωσης της Ρωσίας με τέτοιο τρόπο θα ήταν ακόμη πιο μάταιη και δυνητικά καταστροφική. Η Βόρεια Κορέα και η Κούβα είναι μικρές, φτωχές χώρες. Ακόμη και το Ιράν είναι μια μεσαίου μεγέθους δύναμη με περιορισμένη επιρροή. Η Ρωσία, ωστόσο, είναι ένας σημαντικός παγκόσμιος οικονομικός παίκτης και διαθέτει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο. Η προσπάθεια του ΝΑΤΟ να στρατολογήσει τον υπόλοιπο κόσμο για να απομονώσει τη Ρωσία και να βοηθήσει την Ουκρανία απέτυχε άσχημα. Η αναζήτηση της παγκόσμιας ενότητας για μια τέτοια εχθρική προσέγγιση μόλις τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία θα χαιρετιζόταν με χλευασμό σε ολόκληρο τον «Παγκόσμιο Νότο».
Ο Ρόμπερτ Χάντερ έχει δίκιο πως η Ρωσία είναι ουσιαστικός παίκτης σε οποιοδήποτε σταθερό ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και πρέπει να ενσωματωθεί εκ νέου μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Ωστόσο, η σημασία της Ρωσίας είναι ακόμη μεγαλύτερη από ό,τι περιγράφει ο Χάντερ. Η χώρα αποτελεί κρίσιμο παράγοντα στα παγκόσμια οικονομικά και συστήματα ασφάλειας. Η επιδίωξη ενός εκτεταμένου ψυχρού πολέμου κατά της Μόσχας δεν είναι πρακτική και δυνητικά καταστροφική. Η κυβέρνηση Μπάιντεν πρέπει να κάνει μια σημαντική προσαρμογή πορείας για μια μεταπολεμική εποχή της Ουκρανίας.