Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Το Iron Dome είναι ένα κοινό ισραηλινο-αμερικανικό έργο και επομένως οποιαδήποτε συμφωνία με τρίτο μέρος σχετικά με πώληση ή μεταβίβαση πρέπει να εγκρίνεται και από τις δύο χώρες. Μέχρι στιγμής, το εβραϊκό κράτος ασκεί βέτο στη μεταφορά του συστήματος στο Κίεβο. Στην προαναφερθείσα συνέντευξη, ο Νετανιάχου είχε να πει το εξής: «Ανησυχούμε με την πιθανότητα τα συστήματα που θα δίναμε στην Ουκρανία να πέσουν στα χέρια του Ιράν και να αναθεωρηθούν και να βρεθούμε αντιμέτωποι με ισραηλινά συστήματα που χρησιμοποιούνται εναντίον του ίδιου του Ισραήλ. Και, παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι μια θεωρητική απειλή, επειδή τα δυτικά συστήματα, τα αντιαρματικά συστήματα για παράδειγμα, έκαναν ακριβώς αυτό το ταξίδι και τώρα τα βρίσκουμε στα σύνορά μας, με τη Χεζμπολάχ».
Ερωτηθείς σχετικά με το μέγεθος του εβραϊκού κράτους στην τρέχουσα αντιπαράθεση, απάντησε ότι «έχουμε εκφράσει τη συμπάθειά μας» (στην Ουκρανία), αλλά είπε πως «υπάρχει ένα όριο: περιορισμοί και ανησυχίες και συμφέροντα που έχουμε» προσθέτοντας επίσης ότι «οι πιλότοι μας πετούν ακριβώς δίπλα σε Ρώσους πιλότους πάνω από τον ουρανό της Συρίας για να εμποδίσουν τις προσπάθειες του Ιράν να δημιουργήσει ένα δεύτερο μέτωπο της Χεζμπολάχ στη Συρία».
Παρ' όλες τις συζητήσεις γι' αυτό, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το Iron Dome, για ένα πράγμα, δεν σχεδιάστηκε για να αναχαιτίζει μεγάλους, κατευθυνόμενους πυραύλους - αλλά το Κίεβο επιμένει ότι το σύστημα θα μπορούσε τουλάχιστον να προσφέρει κάποια προστασία από το Grad και άλλους μικρότερους πυραύλους καθώς και τα ρωσικά drones. Με τον ίδιο τρόπο που τα δυτικά συστήματα αεράμυνας δεν μπορούν πραγματικά να προστατεύσουν την Ουκρανία τόσο πολύ, εκτός από τις ευσεβείς πόθους του Κιέβου, η αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε μεταφορά του Iron Dome θα ήταν ως επί το πλείστον συμβολική: τα ρωσικά όπλα είναι φυσικά πολύ πιο εξελιγμένα από τους παλαιστινιακούς πύραυλους που καταρρίπτει συνήθως το Dome με τόσο υψηλό ποσοστό επιτυχίας στο Ισραήλ. Για να έχει τεράστιο στρατιωτικό αντίκτυπο, η Ουκρανία θα χρειαζόταν στην πραγματικότητα δεκάδες συστοιχίες Iron Dome, οι οποίες δεν υπάρχουν καν επί του παρόντος.
Επομένως, μια χώρα όπως το Ισραήλ βασικά «εκφοβίζεται» από τους δυτικούς εταίρους της για να «ορκιστεί πίστη» στην υπόθεση του Κιέβου κάνοντας παραχωρήσεις οι οποίες, από την άποψη του ισραηλινού εθνικού συμφέροντος, είναι απλώς άσκοπες.
Στις 25 Ιουνίου, η πρεσβεία της Ουκρανίας στο Τελ Αβίβ, χρησιμοποιώντας έναν άνευ προηγουμένου σκληρό τόνο κατά του εταίρου της, επέκρινε τη «φιλορωσική» θέση του εβραϊκού κράτους, μια ετικέτα που σήμερα, στη ρωσοφοβική Δύση, φαίνεται να είναι η απόλυτη προσβολή, και συνέχισε κατηγορώντας το Τελ Αβίβ για «κατάφωρη περιφρόνηση των ηθικών ορίων». Ο Πρέσβης της Ουκρανίας στο Ισραήλ Yevgen Korniychuk κλήθηκε όπως ήταν αναμενόμενο και επιπλήχθηκε γι' αυτό. Σε απάντηση, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Κοέν επέμεινε πως η χώρα του είναι φιλοουκρανική, επικαλούμενος τις ψήφους της στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (UNGA), την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας και κάποια στρατιωτική συνεργασία.
Στην πραγματικότητα, το Τελ Αβίβ έχει κάνει τα στραβά μάτια στη συνεχιζόμενη εξύμνηση των συνεργατών των Ναζί από την Ουκρανία από την επανάσταση του Μαϊντάν του 2014 - κάτι που είναι πολύ αξιοσημείωτο, αν σκεφτεί κανείς πόσο ευαίσθητο είναι το θέμα για τους Ισραηλινούς και λαμβάνοντας υπόψη ότι το θέμα του ακροδεξιού ουκρανικού εθνικισμού παρεμποδίζει ακόμη και το Κίεβο στις διμερείς σχέσεις με την Πολωνία και την Ελλάδα.
Η ισραηλινή θέση στο θέμα της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, σε κάθε περίπτωση, είχε τις αποχρώσεις της. Για παράδειγμα, λίγο μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης τον Φεβρουάριο του 2022, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Naftali Bennett ενήργησε για λίγο ως ουδέτερος μεσολαβητής. Ένας από τους λόγους για τους οποίους, παρά την αμερικανική και ουκρανική πίεση, το Τελ Αβίβ ποτέ δε «γύρισε την πλάτη» του στη Μόσχα βρίσκεται στο Λεβάντε.
Είτε αρέσει είτε όχι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, η αλήθεια είναι ότι, συνεργαζόμενη με τη Συρία του Άσαντ, η Ρωσία, μετά από πρόσκληση της Συρίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας στην περιοχή, κυρίως εξουδετερώνοντας το λεγόμενο «Ισλαμικό Κράτος» ή τις βάσεις ομάδων της Daesh στη Συρία - διαβόητες για τις λεηλασίες και τις βάρβαρες πράξεις τους. Με τον τρόπο αυτό, η Μόσχα έχει σίγουρα προωθήσει την ειρήνη και την σταθερότητα στην περιοχή. Παράλληλα, έχει αναφερθεί ότι η Ρωσία έχει κλείσει τα μάτια σε ορισμένες αντιιρανικές ισραηλινές ενέργειες εκεί. Όσον αφορά τις ρωσο-ισραηλινές σχέσεις, καμία από τις δύο δυνάμεις δε θέλει να στενοχωρήσει πολύ την άλλη, ώστε να διατηρήσει τη συνεργασία και τις καλές ρεαλιστικές σχέσεις σε μια σειρά από τομείς.
Ο μεγαλύτερος ενδοιασμός του Κιέβου με το Τελ Αβίβ έγκειται, όπως μπορεί να δει κανείς, στο γεγονός ότι το πρώτο απαίτησε επίμονα από το δεύτερο να του παρέχει όπλα, ειδικά συστήματα αεράμυνας - ήδη τον Οκτώβριο του 2022, δήλωσε ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky, σε συνέντευξή του στο Γαλλικό κανάλι TV5, πως «Δεν ξέρω τι συνέβη στο Ισραήλ. Είμαι σε σοκ, γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούσαν να μας δώσουν αεράμυνα». Το Τελ Αβίβ με τη σειρά του έχει πράγματι αρνηθεί με συνέπεια όλα αυτά τα αιτήματα, περιορίζοντας τη βοήθειά του σε μη θανατηφόρο εξοπλισμό και ανθρωπιστική βοήθεια.
Το Εβραϊκό Κράτος και η Ρωσική Ομοσπονδία έχουν μια άτυπη συμφωνία «αποκλιμάκωσης» ή «αποσύγκρουσης» σχετικά με το Λεβάντε από τα τέλη του 2015 και επίσης συνεργάζονται σε πολλούς τομείς.
Συνοψίζοντας, το Τελ Αβίβ βλέπει τη Μόσχα ως μια μεγάλη δύναμη, με την οποία πρέπει να εμπλακεί σε μια σειρά ζητημάτων στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο. Η Ρωσία και το Ισραήλ, αφενός, έχουν εργασιακή σχέση σήμερα στο Λεβάντε και, από την ισραηλινή σκοπιά, δεν υπάρχει λόγος να βλάψουν τις διμερείς σχέσεις.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr