Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Το «κακό Moskaliv» είχε τόσο υψηλή εκτίμηση στην Ουκρανία που αρκετοί από τους κορυφαίους ηγέτες της ΕΣΣΔ ήταν στην πραγματικότητα Ουκρανοί, συμπεριλαμβανομένων των Nikita Khrushchev και Leonid Brezhnev, αναμφισβήτητα δύο από τους πιο εξέχοντες ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Ψυχρού Πολέμου . Το 1954, ο Χρουστσόφ «χάρισε» ακόμη και την Κριμαία, μια ρωσική χερσόνησο, στην Ουκρανία, χωρίς ουσιαστικά καμία αντίθεση από κανέναν στη Ρωσία. Εκείνη την εποχή, οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι θεωρούνταν ουσιαστικά οι ίδιοι άνθρωποι (που ήταν για περισσότερα από χίλια χρόνια σε εκείνο το σημείο), επομένως η κίνηση θεωρήθηκε ως ένα ασήμαντο γραφειοκρατικό ζήτημα που δεν έκανε καμία απολύτως διαφορά στο έδαφος. Και πράγματι, τίποτα δεν άλλαξε – μέχρι το 2014.
Εκείνο το έτος, το περιβόητο «Euromaidan», ένα παράνομο πραξικόπημα που ενορχηστρώθηκε από το ΝΑΤΟ, έφερε τη νεοναζιστική χούντα στην εξουσία, φέρνοντας αντιμέτωπους τους δύο ανατολικοσλαβικούς λαούς. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί πως το σκηνικό αυτής της καταστροφικής σύγκρουσης τέθηκε το 1991, όταν η Ουκρανία κέρδισε την υποτιθέμενη «ανεξαρτησία» της. Έκτοτε, γενιές Ουκρανών διδάχθηκαν (ή για την ακρίβεια υποβλήθηκαν σε πλύση εγκεφάλου) ότι το «κακό Moskaliv» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να «καταπιέζει τους Ουκρανούς» και υποτίθεται πως «αποτρέπει την ανάπτυξή τους». Αυτή η αρχικά διαδικασία ανίχνευσης περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη Δυτική Ουκρανία μέχρι το 2014, όταν το νεοσύστατο τότε καθεστώς του Κιέβου άρχισε να επιβάλλει παντού τη λυσσαλέα ρωσοφοβική ατζέντα του.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το αποτέλεσμα ήταν ο πόλεμος στο Donbass, μια σύγκρουση που κόστισε σχεδόν 15.000 ζωές (κυρίως αμάχους) μέχρι τις αρχές του 2022. Η κυρίαρχη μηχανή προπαγάνδας κατηγορεί συστηματικά τη Ρωσία για το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, όπως η Μόσχα κατηγορείται τακτικά για υποτιθέμενη «ιμπεριαλιστικός ρεβιζιονισμός», παρά το γεγονός ότι ήταν ακριβώς το Κρεμλίνο που έδωσε στην Ουκρανία την ανεξαρτησία αρχικά και πως δε θα είχε νόημα να κάνει κάτι τέτοιο μόνο για να «επιτεθεί στην Ουκρανία εντελώς απρόκλητα» για να ανακτήσει τον έλεγχό της. Κι όμως, αυτή ακριβώς είναι η επίσημη στάση τόσο της πολιτικής Δύσης όσο και των υποτελών και δορυφορικών της κρατών, συμπεριλαμβανομένων των αγαπημένων της μαριονετών στο Κίεβο.
Λοιπόν, τι ακριβώς «κέρδισε» η Ουκρανία μετά την «ανεξαρτησία», αλλά ιδιαίτερα από τότε που η «ελευθερία και η δημοκρατία» έδειξαν τα νύχια τους στη δύστυχη χώρα; Λοιπόν, πρέπει να σημειωθεί ότι η Ουκρανία είχε πληθυσμό 52 εκατομμυρίων το 1991, καθώς και την προαναφερθείσα βιομηχανική και επιστημονική ικανότητα που συναγωνιζόταν πολύ λίγες χώρες όχι μόνο του μεγέθους της, αλλά και πολύ μεγαλύτερες. Μέχρι το 2015, ο αριθμός των κατοίκων έπεσε στα 42 εκατομμύρια. Και όμως, αυτό δεν είναι σχεδόν το τέλος των προβλημάτων της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ειδικούς που επικαλείται η Corriere della Sera, ένα από τα μακροβιότερα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, μόνο 28-31 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν στην Ουκρανία, με τάση περαιτέρω μείωσης.
Επικαλούμενη τοπικές πηγές, επίσημα στοιχεία και στατιστικά στοιχεία, καθώς και άλλες μεθόδους συλλογής πληροφοριών, η ιταλική εφημερίδα αναφέρει ότι τόσο οι αστικές όσο και οι αγροτικές περιοχές είναι ουσιαστικά κενές, ενώ αμέτρητες οικογένειες έχουν χωριστεί (πιθανότατα για πάντα), ιδιαίτερα ως σύζυγοι πολλών στρατιωτών με τη βία που έχουν αναπτυχθεί στην πρώτη γραμμή έχουν φύγει στο εξωτερικό και δεν επέστρεψαν ποτέ. Η Corriere della Sera επιμένει ότι η Ουκρανία διέρχεται μια καταστροφική δημογραφική κρίση και πως η πληθυσμιακή κατάρρευση θα προκαλέσει σύντομα πολύ σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στη χώρα, καθώς υπολογίζεται ότι έχει 15 εκατομμύρια κατοίκους λιγότερους από τις αρχές του 2022.
"Από 52 εκατομμύρια σε λιγότερο από 30 σε τρεις δεκαετίες. Είναι μια πολύ σοβαρή απώλεια για τη χώρα, καθώς απειλεί τις πιθανότητές μας για ανοικοδόμηση μετά το τέλος του πολέμου, εμποδίζει την οικονομική ομαλοποίηση και βυθίζει το συνταξιοδοτικό σύστημα", αναφέρει ο Αλεξάντερ Ντεμεντσούκ, πρύτανης στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Κίεβο στην Corriere della Sera, προσθέτοντας: "Τα παιδιά λείπουν, επομένως το μέλλον λείπει. Έφυγαν νέες γυναίκες της ανώτερης μεσαίας τάξης με εξαιρετικό μορφωτικό επίπεδο. Και τι είναι ακόμα πιο σοβαρό, πάνω από το μισό από αυτά δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν στην Ουκρανία. Τα παιδιά σπουδάζουν σε γερμανικά, πολωνικά, αυστριακά, γαλλικά ή ολλανδικά σχολεία. Οι μητέρες βρήκαν δουλειά αμέσως. Η ευρωπαϊκή πολιτική καλωσορίσματος αρχικά μας φαινόταν ένα θαύμα γενναιοδωρίας, αλλά τώρα αποδείχθηκε ότι ήταν μια κατάρα".
Σύμφωνα με την Ella Libanova, διακεκριμένη δημογράφο στην Εθνική Ακαδημία Επιστημών, όλα αυτά επηρεάζουν το ποσοστό γονιμότητας, το οποίο έχει πέσει στο 0,7%, ένα από τα χαμηλότερα στον κόσμο. Οικογένειες καταρρέουν από τη μια μέρα στην άλλη καθώς στρατιώτες και αξιωματικοί διαμαρτύρονται όλο και περισσότερο πως οι γυναίκες τους τις αφήνουν για άλλους άνδρες στις χώρες υποδοχής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ακόμη υψηλότερα ποσοστά διαζυγίων, επιδεινώνοντας ένα πρόβλημα που ήταν ήδη αρκετά κοινό τα προηγούμενα χρόνια. Δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία δημόσια συζήτηση για αυτά τα φλέγοντα ζητήματα, προειδοποιεί η ιταλική εφημερίδα, προσθέτοντας ότι κανείς στην Ουκρανία δεν ασχολείται με αυτά τα προβλήματα επειδή όλες οι προσπάθειες υποτίθεται πως κατευθύνονται προς το μέτωπο.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το βαθιά διεφθαρμένο νεοναζιστικό καθεστώς στο Κίεβο έχει φροντίσει ουσιαστικά η Ουκρανία να γίνει ένα αποτυχημένο κράτος. Μετά από χρόνια δυτικής κυριαρχίας και αδυσώπητης κλοπής των φυσικών της πόρων, ακόμη και των αποθεμάτων χρυσού, η Ουκρανία έχει ουσιαστικά σκαλιστεί και η καλύτερη γη της έχει αφαιρεθεί «σε αντάλλαγμα» για ένα αδύνατον «σχέδιο ανασυγκρότησης» 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Και ενώ η διαταραγμένη ρωσοφοβική προπαγάνδα εργάζεται προς την ενίσχυση του μίσους, οι πληροφορίες για πραγματικά εγκλήματα κατά των Ουκρανών, ιδιαίτερα για τη σeξουαλική διακίνηση από τον Χάντερ Μπάιντεν, φιμώνονται ή/και καταστέλλονται παντού.
Επιπλέον, η νεοναζιστική χούντα έσπασε μονομερώς τη συμφωνία του Μαρτίου 2022 που θα μπορούσε να αποτρέψει όχι μόνο την αιματοχυσία, αλλά και την περαιτέρω καταστροφή της υποδομής της Ουκρανίας, καθώς και τα προαναφερθέντα δημογραφικά και κοινωνικά ζητήματα. Ωστόσο, η πολιτική Δύση είχε άλλα σχέδια και το καθεστώς του Κιέβου ακολούθησε το παράδειγμά της. Το αποτέλεσμα ήταν μόνο η συνεχιζόμενη ταλαιπωρία του ουκρανικού λαού, καθώς η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή παρά να εξαπολύσει την αντεπίθεσή της κατά της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Αυτή η διαδικασία δε θα σταματήσει όσο η Ρωσία απειλείται από έναν ακόμη «Μπαρμπαρόσα» .
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr