MK BHADRAKUMAR - indianpunchline.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους τόνισε: «Κάνοντας αυτό, συμβάλλουμε σημαντικά στην ενίσχυση της διατήρησης της ισχύος της Ουκρανίας». Ωστόσο, η παντομίμα που παίζεται μπορεί να έχει πολλαπλά κίνητρα.
Βασικά, το κίνητρο της Γερμανίας εντοπίζεται στη συντριπτική ήττα από τον Κόκκινο Στρατό και δεν έχει καμία σχέση με την Ουκρανία. Η κρίση στην Ουκρανία έδωσε το πλαίσιο για την επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης της Γερμανίας. Εν τω μεταξύ, τα ρεβανσιστικά συναισθήματα σηκώνουν το κεφάλι τους και υπάρχει μια «δικομματική συναίνεση» μεταξύ των κορυφαίων κεντρώων κομμάτων της Γερμανίας — CDU, SPD και Κόμμα των Πρασίνων — ως προς αυτό.
Σε συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο, ο κορυφαίος εμπειρογνώμονας διεθνών και αμυντικών θεμάτων του CDU Roderich Kiesewetter (πρώην συνταγματάρχης που ηγήθηκε της Ένωσης Εφέδρων της Bundeswehr από το 2011 έως το 2016) υποστήριξε ότι «εάν οι συνθήκες δικαιολογούν την κατάσταση στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να αποκόψει το Καλίνινγκραντ από τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού. Βλέπουμε πώς αντιδρά ο Πούτιν όταν βρίσκεται υπό πίεση». Το Βερολίνο εξακολουθεί να είναι έξυπνο μετά την παράδοση της αρχαίας Πρωσικής πόλης Königsberg τον Απρίλιο του 1945.
Ο Στάλιν διέταξε 1,5 εκατομμύριο σοβιετικά στρατεύματα με την υποστήριξη πολλών χιλιάδων τανκς και αεροσκαφών να επιτεθούν στις λαβωμένες μεραρχίες των Ναζί Panzer που ήταν βαθιά ριζωμένες στο Königsberg. Η κατάληψη του βαριά οχυρωμένου του Κένιγκσμπεργκ από τον σοβιετικό στρατό γιορτάστηκε στη Μόσχα με ρίψη πυροβολικού από 324 κανόνια που εκτόξευαν 24 οβίδες το καθένα.
Προφανώς, οι παρατηρήσεις του Kiesewetter δείχνουν ότι τίποτα δεν ξεχνιέται ούτε συγχωρείται στο Βερολίνο ακόμη και μετά από 8 δεκαετίες. Έτσι, η Γερμανία είναι ο στενότερος σύμμαχος της κυβέρνησης Μπάιντεν στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Η γερμανική κυβέρνηση δήλωσε πως κατανοεί την αμφιλεγόμενη απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να προμηθεύσει στην Ουκρανία πυρομαχικά διασποράς. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχολίασε στο Βερολίνο: «Είμαστε σίγουροι ότι οι φίλοι μας των ΗΠΑ δεν πήραν την απόφασή τους επιπόλαια, να παραδώσουν αυτού του είδους τα πυρομαχικά».
Ο Πρόεδρος Frank-Walter Steinmeier παρατήρησε: «Στην παρούσα κατάσταση, δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τις ΗΠΑ». Πράγματι, το κορυφαίο στέλεχος του CDU Kiesewetter πρότεινε σε συνέντευξή του στην καθημερινή «taz» που συνδέεται με το Πράσινο Κόμμα πως όχι μόνο θα πρέπει να δοθούν στην Ουκρανία «εγγυήσεις, και αν χρειαστεί, ακόμη και πυρηνική βοήθεια, ως ενδιάμεσο βήμα για την ένταξη στο ΝΑΤΟ».
Συμπίπτοντας με τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους (11-12 Ιουλίου), η Rheinmetal, η μεγάλη γερμανική εταιρεία κατασκευής όπλων 135 ετών, αποκάλυψε πως ανοίγει εργοστάσιο τεθωρακισμένων οχημάτων στη δυτική Ουκρανία σε άγνωστη τοποθεσία τις επόμενες δώδεκα εβδομάδες. Αρχικά, θα κατασκευαστούν και θα επισκευαστούν γερμανικά τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού Fuchs, ενώ υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή πυρομαχικών και πιθανώς ακόμη και συστημάτων αεράμυνας και τανκς.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Rheinmetall δήλωσε στο CNN τη Δευτέρα ότι όπως και άλλα ουκρανικά εργοστάσια όπλων, το νέο εργοστάσιο θα μπορούσε να προστατευτεί από ρωσικές αεροπορικές επιθέσεις. Η Γερμανία έχει υπερδιπλασιάσει τη διάθεση των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2022 για την αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας. Τώρα αγγίζει περίπου τα 5,4 δισ. ευρώ με περαιτέρω σχέδια να αυξηθεί στα 10,5 δισ. ευρώ.
Τώρα, όλα αυτά αφορούν τη Ρωσία; Η Γερμανία δεν μπορεί να αγνοεί ότι η Ουκρανία απλά δεν έχει καμία ελπίδα στη γη να νικήσει στρατιωτικά τη Ρωσία. Η Γερμανία παίζει το μακρύ παιχνίδι. Δημιουργεί μετοχές στη δυτική Ουκρανία, όπου δεν είναι η Ρωσία αλλά η Πολωνία που είναι ο ανταγωνιστής της. Από τότε που ο τσαρικός στρατός προχώρησε στη Γαλικία το 1914, η Ρωσία είχε μια δύσκολη ιστορία με τους Ουκρανούς εθνικιστές. Εάν ο τρέχων πόλεμος στην Ουκρανία εξαπλωθεί στη δυτική Ουκρανία, αυτό δεν μπορεί να είναι επιλογή της Ρωσίας αλλά από κάποια ανάγκη που της επιβάλλεται.
Η σοβιετική νίκη στην Ουκρανία τον Οκτώβριο του 1944, η κατοχή της ανατολικής Ευρώπης από τον Κόκκινο Στρατό και η συμμαχική διπλωματία οδήγησαν σε επαναχάραξη των δυτικών συνόρων της Πολωνίας με τη Γερμανία και της Ουκρανίας με την Πολωνία. Με απλά λόγια, με αποζημίωση γερμανικών εδαφών στα δυτικά, η Πολωνία συμφώνησε στην εκχώρηση της Βολυνίας και της Γαλικίας στη δυτική Ουκρανία. Μια αμοιβαία ανταλλαγή πληθυσμών δημιούργησε για πρώτη φορά μετά από αιώνες ένα ξεκάθαρο εθνοτικό, καθώς και πολιτικό, πολωνο-ουκρανικό σύνορο.
Είναι απολύτως κατανοητό πως ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία θα αλλάξει ριζικά τα εδαφικά όρια της Ουκρανίας στα ανατολικά και νότια. Ενδεχομένως, μπορεί να ανοίξει ξανά τον οικισμό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όσον αφορά τη δυτική Ουκρανία. Η Ρωσία έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι η Πολωνία σκοπεύει να ανατρέψει την εκχώρηση της Βολυνίας και της Γαλικίας στη δυτική Ουκρανία. Μια τέτοια τροπή των γεγονότων σίγουρα θα φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των γερμανικών εδαφών που αποτελούν σήμερα μέρος της Πολωνίας.
Ίσως, ενόψει των αναταράξεων που ακολούθησαν, τον περασμένο Οκτώβριο, οκτώ μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής επέμβασης τον Φεβρουάριο, η Βαρσοβία ζήτησε αποζημιώσεις από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από το Βερολίνο - ένα ζήτημα που η Γερμανία λέει ότι διευθετήθηκε το 1990 - ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Στο πλαίσιο της Διάσκεψης του Πότσνταμ (1945), τα «πρώην ανατολικά εδάφη της Γερμανίας» αποτελούσαν σχεδόν το ένα τέταρτο (23,8 τοις εκατό) της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με την πλειοψηφία να παραχωρείται στην Πολωνία. Το υπόλοιπο, που αποτελείται από τη βόρεια Ανατολική Πρωσία, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής πόλης Königsberg (μετονομάστηκε σε Καλίνινγκραντ), διατέθηκε στη Σοβιετική Ένωση.
Μην κάνετε λάθος σχετικά με τη σημασία των ανατολικών συνόρων για τον γερμανικό πολιτισμό και την πολιτική. Πράγματι, υπάρχει πάντα κάτι ασταθές σχετικά με μια «ανάπηρη» Μεγάλη Δύναμη όταν εμφανίζεται μια εντελώς νέα ένταση στις πολιτικές, οικονομικές και ιστορικές συνθήκες, που ωθεί τους κυβερνώντες να μετατρέψουν τις ιδέες σε πραγματικότητα, και ρεβανσιστικούς και ιμπεριαλιστικούς λόγους που ρέουν ήσυχα αλλά σταθερά. κάτω από την επιφάνεια των προσεκτικά μελετημένων διπλωματικών προσπαθειών καθώς αρχίζουν να διερευνούν την πανεθνικιστική επέκταση.
Εκ των υστέρων, ο διαβολικός ρόλος της Γερμανίας —ιδίως του τότε υπουργού Εξωτερικών και νυν προέδρου Steinmeier— να ευθυγραμμίσει τη Γερμανία με τα νεοναζιστικά στοιχεία κατά την αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο το 2014 και την επακόλουθη γερμανική απιστία στην εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ («Στάινμαγερ φόρμουλα»), όπως παραδέχτηκε πρόσφατα το Φεβρουάριο η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Αρκεί να πούμε, ακόμη και καθώς η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο της Ουκρανίας, η ανησυχία των Γερμανών υπευθύνων χάραξης εξωτερικής πολιτικής αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί τι ήταν γερμανικό. Έτσι, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μόνο το μέσο για έναν σκοπό. Πρόσφατες αναφορές υποδηλώνουν πως το Βερολίνο μπορεί να κινηθεί, τελικά, προς την κάλυψη της εκκρεμούς ζήτησης της Ουκρανίας για πυραύλους κρουζ Taurus με βεληνεκές άνω των 500 km και μοναδική «κεφαλή πολέμου πολλαπλών επιπτώσεων» που μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι στη δυναμική της μάχης στο πεδίο της μάχης και δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη νίκη.
Ομοίως, οι Γερμανοί στρατιώτες αποτελούν ήδη περίπου το ήμισυ της ομάδας μάχης του ΝΑΤΟ που βρίσκεται στη Λιθουανία. Ο υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους είπε πριν από δύο εβδομάδες κατά την επίσκεψή του στο Βίλνιους πως η Γερμανία προετοιμάζει την υποδομή για τη μόνιμη βάση 4.000 στρατιωτών («στιβαρή ταξιαρχία») στη Λιθουανία, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει στρατιωτική ευελιξία στην ανατολική πλευρά. Η απόφαση έχει υποστήριξη τόσο από τον κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας όσο και από την κύρια αντιπολίτευση.
Ο ειδικός εξωτερικής πολιτικής του CDU και μέλος της Bundestag, Kiesewetter, χαρακτήρισε την ιδέα της δημιουργίας γερμανικής βάσης στη Βαλτική «απόφαση λογικής και αξιοπιστίας». Πράγματι, έχουν γίνει προσπάθειες στο παρελθόν, ιστορικά μιλώντας, να δημιουργηθεί γερμανική κυριαρχία στη Βαλτική με βάση τις ρεβιζιονιστικές αξιώσεις έναντι των νέων κρατών της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας, όπου Γερμανοί άποικοι είχαν εγκατασταθεί ήδη από τον 12ο και 13ο αιώνα.
Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους τόνισε: «Κάνοντας αυτό, συμβάλλουμε σημαντικά στην ενίσχυση της διατήρησης της ισχύος της Ουκρανίας». Ωστόσο, η παντομίμα που παίζεται μπορεί να έχει πολλαπλά κίνητρα.
Βασικά, το κίνητρο της Γερμανίας εντοπίζεται στη συντριπτική ήττα από τον Κόκκινο Στρατό και δεν έχει καμία σχέση με την Ουκρανία. Η κρίση στην Ουκρανία έδωσε το πλαίσιο για την επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης της Γερμανίας. Εν τω μεταξύ, τα ρεβανσιστικά συναισθήματα σηκώνουν το κεφάλι τους και υπάρχει μια «δικομματική συναίνεση» μεταξύ των κορυφαίων κεντρώων κομμάτων της Γερμανίας — CDU, SPD και Κόμμα των Πρασίνων — ως προς αυτό.
Σε συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο, ο κορυφαίος εμπειρογνώμονας διεθνών και αμυντικών θεμάτων του CDU Roderich Kiesewetter (πρώην συνταγματάρχης που ηγήθηκε της Ένωσης Εφέδρων της Bundeswehr από το 2011 έως το 2016) υποστήριξε ότι «εάν οι συνθήκες δικαιολογούν την κατάσταση στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να αποκόψει το Καλίνινγκραντ από τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού. Βλέπουμε πώς αντιδρά ο Πούτιν όταν βρίσκεται υπό πίεση». Το Βερολίνο εξακολουθεί να είναι έξυπνο μετά την παράδοση της αρχαίας Πρωσικής πόλης Königsberg τον Απρίλιο του 1945.
Ο Στάλιν διέταξε 1,5 εκατομμύριο σοβιετικά στρατεύματα με την υποστήριξη πολλών χιλιάδων τανκς και αεροσκαφών να επιτεθούν στις λαβωμένες μεραρχίες των Ναζί Panzer που ήταν βαθιά ριζωμένες στο Königsberg. Η κατάληψη του βαριά οχυρωμένου του Κένιγκσμπεργκ από τον σοβιετικό στρατό γιορτάστηκε στη Μόσχα με ρίψη πυροβολικού από 324 κανόνια που εκτόξευαν 24 οβίδες το καθένα.
Προφανώς, οι παρατηρήσεις του Kiesewetter δείχνουν ότι τίποτα δεν ξεχνιέται ούτε συγχωρείται στο Βερολίνο ακόμη και μετά από 8 δεκαετίες. Έτσι, η Γερμανία είναι ο στενότερος σύμμαχος της κυβέρνησης Μπάιντεν στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Η γερμανική κυβέρνηση δήλωσε πως κατανοεί την αμφιλεγόμενη απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να προμηθεύσει στην Ουκρανία πυρομαχικά διασποράς. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχολίασε στο Βερολίνο: «Είμαστε σίγουροι ότι οι φίλοι μας των ΗΠΑ δεν πήραν την απόφασή τους επιπόλαια, να παραδώσουν αυτού του είδους τα πυρομαχικά».
Ο Πρόεδρος Frank-Walter Steinmeier παρατήρησε: «Στην παρούσα κατάσταση, δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τις ΗΠΑ». Πράγματι, το κορυφαίο στέλεχος του CDU Kiesewetter πρότεινε σε συνέντευξή του στην καθημερινή «taz» που συνδέεται με το Πράσινο Κόμμα πως όχι μόνο θα πρέπει να δοθούν στην Ουκρανία «εγγυήσεις, και αν χρειαστεί, ακόμη και πυρηνική βοήθεια, ως ενδιάμεσο βήμα για την ένταξη στο ΝΑΤΟ».
Συμπίπτοντας με τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους (11-12 Ιουλίου), η Rheinmetal, η μεγάλη γερμανική εταιρεία κατασκευής όπλων 135 ετών, αποκάλυψε πως ανοίγει εργοστάσιο τεθωρακισμένων οχημάτων στη δυτική Ουκρανία σε άγνωστη τοποθεσία τις επόμενες δώδεκα εβδομάδες. Αρχικά, θα κατασκευαστούν και θα επισκευαστούν γερμανικά τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού Fuchs, ενώ υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή πυρομαχικών και πιθανώς ακόμη και συστημάτων αεράμυνας και τανκς.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Rheinmetall δήλωσε στο CNN τη Δευτέρα ότι όπως και άλλα ουκρανικά εργοστάσια όπλων, το νέο εργοστάσιο θα μπορούσε να προστατευτεί από ρωσικές αεροπορικές επιθέσεις. Η Γερμανία έχει υπερδιπλασιάσει τη διάθεση των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2022 για την αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας. Τώρα αγγίζει περίπου τα 5,4 δισ. ευρώ με περαιτέρω σχέδια να αυξηθεί στα 10,5 δισ. ευρώ.
Τώρα, όλα αυτά αφορούν τη Ρωσία; Η Γερμανία δεν μπορεί να αγνοεί ότι η Ουκρανία απλά δεν έχει καμία ελπίδα στη γη να νικήσει στρατιωτικά τη Ρωσία. Η Γερμανία παίζει το μακρύ παιχνίδι. Δημιουργεί μετοχές στη δυτική Ουκρανία, όπου δεν είναι η Ρωσία αλλά η Πολωνία που είναι ο ανταγωνιστής της. Από τότε που ο τσαρικός στρατός προχώρησε στη Γαλικία το 1914, η Ρωσία είχε μια δύσκολη ιστορία με τους Ουκρανούς εθνικιστές. Εάν ο τρέχων πόλεμος στην Ουκρανία εξαπλωθεί στη δυτική Ουκρανία, αυτό δεν μπορεί να είναι επιλογή της Ρωσίας αλλά από κάποια ανάγκη που της επιβάλλεται.
Η σοβιετική νίκη στην Ουκρανία τον Οκτώβριο του 1944, η κατοχή της ανατολικής Ευρώπης από τον Κόκκινο Στρατό και η συμμαχική διπλωματία οδήγησαν σε επαναχάραξη των δυτικών συνόρων της Πολωνίας με τη Γερμανία και της Ουκρανίας με την Πολωνία. Με απλά λόγια, με αποζημίωση γερμανικών εδαφών στα δυτικά, η Πολωνία συμφώνησε στην εκχώρηση της Βολυνίας και της Γαλικίας στη δυτική Ουκρανία. Μια αμοιβαία ανταλλαγή πληθυσμών δημιούργησε για πρώτη φορά μετά από αιώνες ένα ξεκάθαρο εθνοτικό, καθώς και πολιτικό, πολωνο-ουκρανικό σύνορο.
Είναι απολύτως κατανοητό πως ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία θα αλλάξει ριζικά τα εδαφικά όρια της Ουκρανίας στα ανατολικά και νότια. Ενδεχομένως, μπορεί να ανοίξει ξανά τον οικισμό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όσον αφορά τη δυτική Ουκρανία. Η Ρωσία έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι η Πολωνία σκοπεύει να ανατρέψει την εκχώρηση της Βολυνίας και της Γαλικίας στη δυτική Ουκρανία. Μια τέτοια τροπή των γεγονότων σίγουρα θα φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των γερμανικών εδαφών που αποτελούν σήμερα μέρος της Πολωνίας.
Ίσως, ενόψει των αναταράξεων που ακολούθησαν, τον περασμένο Οκτώβριο, οκτώ μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής επέμβασης τον Φεβρουάριο, η Βαρσοβία ζήτησε αποζημιώσεις από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από το Βερολίνο - ένα ζήτημα που η Γερμανία λέει ότι διευθετήθηκε το 1990 - ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Στο πλαίσιο της Διάσκεψης του Πότσνταμ (1945), τα «πρώην ανατολικά εδάφη της Γερμανίας» αποτελούσαν σχεδόν το ένα τέταρτο (23,8 τοις εκατό) της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με την πλειοψηφία να παραχωρείται στην Πολωνία. Το υπόλοιπο, που αποτελείται από τη βόρεια Ανατολική Πρωσία, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής πόλης Königsberg (μετονομάστηκε σε Καλίνινγκραντ), διατέθηκε στη Σοβιετική Ένωση.
Μην κάνετε λάθος σχετικά με τη σημασία των ανατολικών συνόρων για τον γερμανικό πολιτισμό και την πολιτική. Πράγματι, υπάρχει πάντα κάτι ασταθές σχετικά με μια «ανάπηρη» Μεγάλη Δύναμη όταν εμφανίζεται μια εντελώς νέα ένταση στις πολιτικές, οικονομικές και ιστορικές συνθήκες, που ωθεί τους κυβερνώντες να μετατρέψουν τις ιδέες σε πραγματικότητα, και ρεβανσιστικούς και ιμπεριαλιστικούς λόγους που ρέουν ήσυχα αλλά σταθερά. κάτω από την επιφάνεια των προσεκτικά μελετημένων διπλωματικών προσπαθειών καθώς αρχίζουν να διερευνούν την πανεθνικιστική επέκταση.
Εκ των υστέρων, ο διαβολικός ρόλος της Γερμανίας —ιδίως του τότε υπουργού Εξωτερικών και νυν προέδρου Steinmeier— να ευθυγραμμίσει τη Γερμανία με τα νεοναζιστικά στοιχεία κατά την αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο το 2014 και την επακόλουθη γερμανική απιστία στην εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ («Στάινμαγερ φόρμουλα»), όπως παραδέχτηκε πρόσφατα το Φεβρουάριο η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Αρκεί να πούμε, ακόμη και καθώς η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο της Ουκρανίας, η ανησυχία των Γερμανών υπευθύνων χάραξης εξωτερικής πολιτικής αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί τι ήταν γερμανικό. Έτσι, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μόνο το μέσο για έναν σκοπό. Πρόσφατες αναφορές υποδηλώνουν πως το Βερολίνο μπορεί να κινηθεί, τελικά, προς την κάλυψη της εκκρεμούς ζήτησης της Ουκρανίας για πυραύλους κρουζ Taurus με βεληνεκές άνω των 500 km και μοναδική «κεφαλή πολέμου πολλαπλών επιπτώσεων» που μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι στη δυναμική της μάχης στο πεδίο της μάχης και δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη νίκη.
Ομοίως, οι Γερμανοί στρατιώτες αποτελούν ήδη περίπου το ήμισυ της ομάδας μάχης του ΝΑΤΟ που βρίσκεται στη Λιθουανία. Ο υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους είπε πριν από δύο εβδομάδες κατά την επίσκεψή του στο Βίλνιους πως η Γερμανία προετοιμάζει την υποδομή για τη μόνιμη βάση 4.000 στρατιωτών («στιβαρή ταξιαρχία») στη Λιθουανία, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει στρατιωτική ευελιξία στην ανατολική πλευρά. Η απόφαση έχει υποστήριξη τόσο από τον κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας όσο και από την κύρια αντιπολίτευση.
Ο ειδικός εξωτερικής πολιτικής του CDU και μέλος της Bundestag, Kiesewetter, χαρακτήρισε την ιδέα της δημιουργίας γερμανικής βάσης στη Βαλτική «απόφαση λογικής και αξιοπιστίας». Πράγματι, έχουν γίνει προσπάθειες στο παρελθόν, ιστορικά μιλώντας, να δημιουργηθεί γερμανική κυριαρχία στη Βαλτική με βάση τις ρεβιζιονιστικές αξιώσεις έναντι των νέων κρατών της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας, όπου Γερμανοί άποικοι είχαν εγκατασταθεί ήδη από τον 12ο και 13ο αιώνα.