 |
| pixabay / Mediamodifier |
Observer R - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό είναι ένα σημαντικό άρθρο γιατί το CFR, που ιδρύθηκε το 1921, είναι ίσως ο κορυφαίος όμιλος εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ) και έχει επιρροή στον καθορισμό του τόνου για τις διεθνείς δραστηριότητες των ΗΠΑ. Το CFR εκδίδει το περιοδικό Foreign Affairs, επίσης το κορυφαίο περιοδικό στον τομέα του ενώ ο Ρίτσαρντ Χάας παραιτείται από Πρόεδρος του CFR μετά από είκοσι χρόνια.
Σύμφωνα με τον Haass, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε τις Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ) στον πόλεμο του 1990 για να απομακρύνουν τις δυνάμεις του Ιράκ από το Κουβέιτ και η Κίνα δεν εμπόδισε αυτές τις προσπάθειες. Αντιπαραβάλλει αυτό το αποτέλεσμα με την τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία, όπου η Ρωσία (η διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης) «διαπράττει επιθετικότητα αντί να της αντιτίθεται». Όσο για την Κίνα, το 1990 η χώρα αυτή ήταν πολύ πιο αδύναμη από τώρα και είχε σκυμμένο το κεφάλι. Τώρα, ωστόσο, η Κίνα υποστηρίζει σταθερά τη Ρωσία και έχει ανεβάσει πολύ το διεθνές της προφίλ. Ο Haass σημειώνει πως μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου δεν έχει δεσμευτεί για τον πόλεμο της Ουκρανίας, σε αντίθεση με τη γενική διεθνή υποστήριξη για τη θέση των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ.
Ο Haass συνεχίζει δηλώνοντας: «Επιπλέον, η ικανότητα της Αμερικής να συσπειρώσει τον κόσμο είναι πολύ μειωμένη, σε μεγάλο βαθμό επειδή ο σεβασμός για τις ΗΠΑ είναι πολύ μειωμένος, αποτέλεσμα των εσωτερικών διχασμών και της ευρείας παγκόσμιας αντίθεσης στις αμερικανικές επεμβάσεις στο Ιράκ το 2003 και στη Λιβύη το 2011».
Ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, δηλώνει περαιτέρω ότι «Οι ΗΠΑ παραμένουν πρώτες μεταξύ ίσων (ή άνισων, για την ακρίβεια), αλλά αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με τίποτα που μοιάζει με ηγεμονία. Τα πλεονεκτήματα που απολάμβανε η Αμερική το 1990 έχουν ξεθωριάσει καθώς άλλοι έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ».
Ο Haass, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για 20 χρόνια, ανακοινώνει στο τέλος της θητείας του ότι η ηγεμονία των ΗΠΑ έχει τελειώσει. Με άλλα λόγια, πολλά άρθρα στο Foreign Affairs τα τελευταία 20 χρόνια που προωθούν και υποστηρίζουν την ηγεμονία των ΗΠΑ είναι πλέον ξεπερασμένα και εκτός μόδας. Είναι η αυγή μιας νέας εποχής, όπου οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στη λειτουργία της διεθνούς τάξης που βασίζεται σε κανόνες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η επιθυμία ή η συμβολή άλλων χωρών.
Το άρθρο διευρύνει το «Παράθυρο του Όβερτον» για να καταστήσει δυνατή τη συζήτηση περισσότερων αντισυμβατικών προσεγγίσεων στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ χωρίς να αποφεύγονται. Θα είναι κατατοπιστικό να δούμε αν αυτό συμβαίνει σε περιοδικά όπως το Foreign Affairs, το Foreign Policy και το The National Interest, για παράδειγμα. Κατά μία έννοια, το άρθρο του Haass συνορεύει με αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «ιδεολογική αίρεση» από την άποψη της διεθνούς πολιτικής, όπως εφαρμόζεται επί του παρόντος στις ΗΠΑ. Φυσικά, μπορεί επίσης να έχει περίπου τόσο μικρό μόνιμο και συγκεκριμένο αποτέλεσμα όσο η αποχαιρετιστήρια ομιλία του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ για το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα.
Εάν το άρθρο είναι πιο επιτυχημένο, ωστόσο, θα μπορούσε να ανοίξει τα περιοδικά στη δημοσίευση πιο εμπεριστατωμένων άρθρων σχετικά με τις σχετικές θέσεις των χωρών στην πολιτική εξουσίας. Αν και ο Haass συνεχίζει να βάζει τις ΗΠΑ πρώτα, είναι μόνο «πρώτοι μεταξύ ίσων»—μια μεγάλη πτώση από τη συνηθισμένη εξαιρετική και νούμερο ένα χορωδία. Το παράθυρο θα μπορούσε να διευρυνθεί αρκετά ώστε να επιτρέψει την αντιμετώπιση της εναλλακτικής θέσης πως η Κίνα βρίσκεται πολύ μπροστά στην οικονομία και η Ρωσία έχει πολύ πιο προηγμένα και υπερηχητικά όπλα. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι ΗΠΑ είναι μόνο το νούμερο δύο και στις δύο θέσεις. Μια τέτοια αλλαγή στο παράθυρο θα επέτρεπε μια πιο ενημερωμένη δημόσια συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα των διαφόρων τρεχουσών και πιθανών νέων στρατιωτικών και διπλωματικών πολιτικών των ΗΠΑ.
Τέλος, αν και ο Haass αναφέρει ότι οι «εσωτερικές διαιρέσεις» έχουν μειώσει την επιρροή των ΗΠΑ στον κόσμο, δεν εξηγεί ούτε σχολιάζει αυτές τις υποτιθέμενες διαιρέσεις. Αυτή η κατάσταση είναι κοινή στα περιοδικά εξωτερικής πολιτικής, όπου τα αντιληπτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ρωσία και ο Πούτιν συζητούνται εκτενώς, αλλά αυτά που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και ο Μπάιντεν αγνοούνται ή παραλείπονται. Αυτή η έλλειψη πληροφοριών καθιστά δύσκολη τη διεξαγωγή επιστημονικής ανάλυσης της σχετικής ισχύος των δύο χωρών ή την προετοιμασία μιας κατάλληλης εθνικής στρατηγικής.