 |
| en.kremlin.ru |
Rachel Marsden - rachelmarsden.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Δυτικές προσωπικότητες που ονειρεύονταν εδώ και καιρό την ρωσική αλλαγή καθεστώτος είδαν ένα ανοιχτό παράθυρο με την ανταρσία της Βάγκνερ και προφανώς είδαν μια εξαιρετική ευκαιρία να πετάξουν την αξιοπιστία τους από αυτήν.
Δεν μπορούσαν να σταματήσουν να μπολιάζουν τις φαντασιώσεις τους για καταστροφή, ακόμη και όταν τα γεγονότα και η πραγματικότητα άρχισαν να απομακρύνονται από όλες τις ευσεβείς σκέψεις. Ποιος νοιάζεται που ο ίδιος ο αρχηγός του Βάγκνερ Γεβένι Πριγκόζιν είχε τη διαφορά του με τη ρωσική στρατιωτική ηγεσία – τον Υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, Βαλέρι Γκερασίμοφ, για τον οποίο προηγουμένως παραπονέθηκε για ανεπαρκή πυρομαχικά και υποστήριξη. Ή ότι η ένοπλη πορεία του προς τη Μόσχα ήταν για "δικαιοσύνη" για τους άνδρες του, οι οποίοι, όπως είπε, είχαν σηκώσει το μεγάλος βάρος στην εξαντλητική πολύμηνη μάχη του Αρτιόμοφσκ (Μπαχμούτ), οδηγώντας σε μια τελική ρωσική νίκη. Τι θα γινόταν αν ο Πριγκόζιν αρνιόταν ρητά πως έκανε πραξικόπημα και δεν είχε προκαλέσει τον ρωσική Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ως στόχο του; Όλο αυτό το δράμα, βλέποντας από εδώ στη Μόσχα, όπου οι άνθρωποι συνέχισαν να κάνουν την καθημερινή τους ζωή ως συνήθως, φαινόταν σαν μια διαμάχη μεταξύ αδελφών, ένας από τους οποίους ήταν αποφασισμένος να τραβήξει την προσοχή του μπαμπά Πούτιν βγαίνοντας εκτός οριών -στο Ροστόφ – ον-Ντον και τη Μόσχα.
Ο Πούτιν κατέληξε σε μια συμφωνία για να στείλει το αγόρι της οργής στη Λευκορωσία, όπου ο Ρώσος Πρόεδρος είπε ότι οι σύντροφοί του στη Wagner θα μπορούσαν να τον ακολουθήσουν. Αυτό βολικά τους τοποθετεί όλους πιο κοντά στο Κίεβο από ό,τι ήταν ποτέ στη Μόσχα κατά την πορεία τους – και ακριβώς καθώς τα ρωσικά τακτικά πυρηνικά πρόκειται να φτάσουν, επίσης.
Ωστόσο, οι υποστηρικτές της αλλαγής καθεστώτος δε φαίνεται να ενδιαφέρονται πολύ για αυτά τα γεγονότα ή την ανάλυση. Αντ 'αυτού, δεν μπορούν να σταματήσουν να ονειρεύονται το χάος, αφού χρησιμοποίησαν τον Πριγκόζιν για να προβάλλουν τις αντι-Πούτιν φαντασιώσεις τους – όπως ήταν η Πάμελα Άντερσον για τα έφηβα αγόρια στη δεκαετία του' 90.
"Ανησυχούμε μήπως η Ρωσία πέσει στην αγκαλιά της Κίνας; Θα υπάρξει αποσύνθεση; Θα γίνει πλήρως φασιστική; Θα έχουμε μια μακρά περίοδο σύγχυσης και Χάους; Θα χρησιμοποιήσουν τα πυρηνικά τους όπλα ως διαπραγματευτικό χαρτί για να προσπαθήσουν να κερδίσουν;"ρώτησε το Κέντρο Ανάλυσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής' Edward Lucas στο ραδιόφωνο του BBC. Ηρεμήστε. Οι μπαμπούσκες που ταΐζουν τα περιστέρια στο τοπικό πάρκο είναι απασχολημένες κάνοντας σχέδια για μεσημεριανό γεύμα αύριο και δεν έχουν λάβει ακόμη το υπόμνημά σας ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν να υιοθετήσουν τη φασιστική ιδεολογία εναντίον της οποίας η χώρα τους έχει πολεμήσει ενεργά στις μεγαλύτερες ιστορικές μάχες της. Όσο για τη Ρωσία που "πέφτει στην αγκαλιά της Κίνας" – είναι απλώς φίλοι και δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ίσως ήρθε η ώρα για ένα κρύο ντους;
Ο Λούκας δεν σταμάτησε ούτε εκεί. Μετά τη μη κατάρρευση του Πούτιν, ο εμπειρογνώμονας έχει πάει παραπέρα από τότε, κοιτάζοντας ακριβώς πέρα από τον Πούτιν σε μια "μετά τον Πούτιν χούντα" με "μια αδύναμη κεντρική κυβέρνηση που πολεμά ισχυρούς εγκληματικούς πολέμαρχους". Στην πραγματικότητα, το ίδιο είδος περιφερειακών προσωπικοτήτων, αυτονομιστικών μειονοτήτων και εταιρικών βαρέων βαρών που προκαλεί συνεχώς παλεύει για την εξουσία σε κάθε χώρα που έχει πόρους ή δύναμη που αξίζει να διαφωνήσει. Θα μπορούσε εύκολα να μιλήσει για τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ. Γιατί λοιπόν λίγοι τέτοιοι εμπειρογνώμονες το κάνουν ποτέ, παρά το γεγονός ότι η ζωή στη Δυτική Ευρώπη που πλήττεται από τον πληθωρισμό αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο φορολογική από τη ζωή στη Μόσχα;
"Ο Πούτιν αντιμετωπίζει ιστορική απειλή για τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας στη Ρωσία", έγραφε ο τίτλος του Bloomberg. Θα νομίζατε πως θα έβλεπαν αυτά τα γεγονότα ως απόδειξη ότι ο Ρώσος Πρόεδρος εκπροσωπεί και εμπιστεύεται τους υφισταμένους του σε σχέση με το ρωσικό Σύνταγμα. Και ως υποστηρικτές της δημοκρατίας, η οποία όπως γνωρίζουμε μπορεί μερικές φορές να είναι λίγο ακατάστατη, γιατί δεν γιορτάζουν αυτό το γεγονός ως απόδειξη της άσκησης του Πούτιν αντί να θρηνούν ότι ο αυταρχισμός, ο οποίος έχει μακρά και σαφώς εσφαλμένα αποδοθεί σε αυτόν, κινδυνεύει να διαβρωθεί;
"Η Ρωσία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ένα ισχυρό χέρι στο τιμόνι και το χέρι αυτού του προέδρου έχει αποδυναμωθεί θανάσιμα", σύμφωνα με τους Financial Times. Ω, έτσι τώρα η Ρωσία χρειάζεται αυταρχισμό-τον οποίο ο Πούτιν ξαφνικά δεν μπορεί να παράσχει παρά τα πολλά χρόνια των δυτικών κριτικών που τον κατηγορούν ότι είναι πολύ βαρύς; Τι ισχύει; Διαλέξτε!
Ο Γκίντεον Ράχμαν είπε στους Financial Times πως η αμηχανία θα καταλάμβανε τον Πούτιν. "Ακόμα κι αν ο Ρώσος ηγέτης επικρατήσει στην άμεση μάχη εναντίον της Βάγκνερ, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Πούτιν μπορεί τελικά να επιβιώσει αυτού του είδους της ταπείνωσης", έγραψε, κάνοντας να ακούγεται σαν η πορεία της Βάγκνερ να είχε ως αποτέλεσμα ο Πούτιν να χλευαστεί μπροστά σε ολόκληρο το σχολείο.
Το καθεστώς του Πούτιν επιβιώνει, προς το παρόν, σύμφωνα με το Journal de Montréal, επικαλούμενο την επιθυμία του Κρεμλίνου να δώσει μια "εντύπωση κανονικότητας". Προφανώς, ο Πούτιν δεν μπορεί καν να εκτονώσει ικανοποιητικά μια κρίση χωρίς να κατηγορηθεί πως προσποιείται. Ναι, θα ήταν πολύ καλύτερα αν είχε αφήσει τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο, όπως έκαναν στην Ουάσινγκτον στις 6 Ιανουαρίου 2021, κατά τη διάρκεια της παραβίασης του Κογκρέσου εν μέσω των ταραχών στο Καπιτώλιο. Γιατί έτσι μεταφέρεται στον κόσμο η πραγματική κανονικότητα – μήπως κατηγορηθείτε ότι κρύβετε το χάος. Αλλά τουλάχιστον το περπάτημα πίσω από τον επικείμενο θάνατο του Πούτιν είναι καλύτερο από το να προσκολληθείς στην ιδέα και να τρέξεις μαζί της, όπως άλλοι επέμεναν να κάνουν, αγνοώντας τα πραγματικά γεγονότα στο έδαφος.
Ο Γερουσιαστής των ΗΠΑ Λίντσεϊ Γκράχαμ, ο οποίος δεν συνάντησε ποτέ μια προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος των ΗΠΑ που δεν του άρεσε, είπε στο Twitter κατά τη διάρκεια των ταραχών: "καθώς οι εσωτερικές διαμάχες και το χάος συμβαίνουν στο εσωτερικό της Ρωσίας, μπορεί το αποτέλεσμα τελικά να είναι: ο ρωσική λαός απελευθερώθηκε από διεφθαρμένους, αυταρχικούς εγκληματίες πολέμου δικτάτορες όπως ο Πούτιν". Μήπως αυτός ο αυτοαποκαλούμενος υποστηρικτής της Δημοκρατίας ενδιαφέρεται καθόλου για το γεγονός ότι ο ρωσικός λαός εξέλεξε δημοκρατικά τον ηγέτη που θέλει να δει να καθαιρείται; Ενώ κυριολεκτικά επευφημούσε αυτό που ισοδυναμεί με τρομοκρατική ενέργεια – την παράνομη εκδίωξη ενός εκλεγμένου Προέδρου – ο Γκράχαμ υπονοούσε, χωρίς καμία ένδειξη ειρωνείας, πως εκείνοι που έκαναν την πράξη για την οποία προσευχόταν θα απολύονταν ως τρομοκράτες και ανάξιοι να υπηρετήσουν. Ο Πούτιν πρέπει να" αντικατασταθεί όχι από μια τρομοκρατική οργάνωση όπως η ομάδα Βάγκνερ, αλλά από αληθινούς Ρώσους πατριώτες που θέλουν να εδραιώσουν την ελευθερία και να ενσωματώσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία στον κόσμο", είπε. "Η ελπίδα μας είναι η ελευθερία για τον πολύπαθο λαό της Ρωσίας", πρόσθεσε ο γερουσιαστής.
Έχει ποτέ συμβεί σε αυτούς τους λαούς ότι η προβολή του μέλλοντος της Ρωσίας χωρίς τον Πούτιν περιλαμβάνει συνήθως σενάρια τα οποία, πρώτα απ' όλα, αντιπροσωπεύουν κατάφωρες παραβιάσεις της δημοκρατικής βούλησης των Ρώσων πολιτών; Κάπως αυτή η μικρή λεπτομέρεια φαίνεται πάντα να ξεφεύγει από την ανάλυσή τους.