Vedica Singh - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι σπόροι της διχόνοιας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν σπάρθηκαν κατά την εποχή του Τραμπ, με τις κυρώσεις να λειτουργούν σαν ισχυρό σπαθί σε μια προσπάθεια να ματαιώσουν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Αυτές οι κυρώσεις κατέστρεψαν την πυρηνική ώθηση του Ιράν σε μεγάλο βαθμό.
Ωστόσο, καθώς η κυβέρνηση Μπάιντεν πήρε το επίκεντρο, οι υποσχέσεις για μια μεγάλη επιστροφή στη συμφωνία JCPOA διαμορφώθηκαν, μόνο για να βρεθεί παγιδευμένος σε έναν ιστό ιρανικής ανθεκτικότητας. Το Ιράν, στάθηκε στο ύψος του, αδιάφορο από την πολύ οικεία επίθεση γοητείας της Δύσης. Παρά τις υποσχέσεις του Μπάιντεν – μιας JCPOA με μεγαλύτερη μόχλευση, άρση των κυρώσεων και αργότερα κροτάλισμα γύρω από το Στενό του Ορμούζ – το Ιράν παρέμεινε αμετακίνητο.
Μπάιντεν εναντίον Ιράν
Καθώς η σκακιέρα των διεθνών σχέσεων θερμαινόταν, ήταν προφανές πως οι στρατηγικές του "साम दाम दंड भेद" (διπλωματία, οικονομική πίεση, στρατιωτική δύναμη και διαίρεση) δε λειτουργούσαν όπως έπρεπε. Καθώς οι εντάσεις σιγοέβραζαν, φάνηκε ότι το σκηνικό είχε ετοιμαστεί για μια φλογερή αναμέτρηση μεταξύ δύο τρομερών αντιπάλων. Ωστόσο, ακόμη και πριν ξεκινήσει η δυνητικά καταστροφική σύγκρουση στο Στενό του Ορμούζ, η κυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται να κυμάτισε προληπτικά τη λευκή σημαία.
Σε μια απροσδόκητη ανατροπή των γεγονότων, οι ΗΠΑ συμφώνησαν να πληρώσουν ένα εκπληκτικό ποσό 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ιράν. Αφήστε το για μια στιγμή. Έξι δισεκατομμύρια δολάρια είναι ένα ποσό που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει τόσο ζωτικής σημασίας οικονομικά έργα στο Ιράν όσο και τις τρομοκρατικές προσπάθειες του IRGC. Αυτά τα χρήματα προσφέρονται στο Ιράν ως υποτιθέμενη παραχώρηση, μέρος μιας αινιγματικής συμφωνίας ανταλλαγής κρατουμένων.
Ναι, το διαβάσατε σωστά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χωρίζουν τους δρόμους τους με ένα τεράστιο κομμάτι αλλαγής, όλα με αντάλλαγμα την απελευθέρωση πέντε φυλακισμένων Αμερικανών. Αν και η ελευθερία τους είναι αναμφίβολα σημαντική, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί αν οι ΗΠΑ παίζουν ένα παιχνίδι υψηλού στοιχήματος «Let's Make a Deal» στη διεθνή σκηνή, με τον αρχαίο αντίπαλό τους.
Η εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, Adrienne Watson, προσπάθησε να απεικονίσει αυτή τη συνθηκολόγηση με θετικό πρίσμα, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα βήμα προς την επιστροφή των αδίκως κρατουμένων Αμερικανών στα σπίτια τους. Αλλά το ερώτημα που μένει είναι αν πρόκειται για ένα αριστούργημα ή απλώς για άλλη μια κίνηση σε ένα ταμπλό όπου το Ιράν φαίνεται να τα κάνει όλα δυνατά.
Η δωροδοκία των 6 δισ. δολαρίων!
Διότι αυτή η περίεργη συμφωνία έρχεται σε μια στιγμή που το Ιράν απειλούσε να παρασύρει τόσο τις ΗΠΑ όσο και τη Νότια Κορέα στο διεθνές δικαστήριο για τα παγωμένα έσοδα από το πετρέλαιο. Η λεγόμενη υπερδύναμη γνώριζε ότι έχει μηδενικές πιθανότητες να δικαιολογήσει τον αποκλεισμό των εσόδων από το πετρέλαιο. Και έτσι, οι ΗΠΑ επέλεξαν να υποχωρήσουν στην ιρανική πίεση, αποδεσμεύοντας ένα τεράστιο ποσό για να αποφύγουν ένα δυνητικά ενοχλητικό θέαμα.
Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι τα 6 δισεκατομμύρια δολάρια δεν είναι πολλά στο μεγάλο σχέδιο των εσόδων του Ιράν από το πετρέλαιο. Αλλά το μήνυμα που στέλνουν είναι ξεκάθαρο σαν την ημέρα: οι ΗΠΑ είναι πρόθυμες να παραχωρήσουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να κλείσουν τα μάτια στα συμφέροντα και τις ανησυχίες τους.
Είναι ένα συγκλονιστικό θέαμα να βλέπεις τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια παγκόσμια υπερδύναμη, να υποκύπτουν στις ιρανικές τακτικές. Η Δύση ήταν κάποτε διάσημη για την στρατηγική της ανδρεία και την ικανότητα να πλέει με φινέτσα στα περίπλοκα διπλωματικά ύδατα. Ωστόσο, η πρόσφατη τροπή των γεγονότων εγείρει το ερώτημα: έχει χάσει η Δύση την επαφή της ή το Ιράν είναι απλώς τόσο τρομερό;
Η ικανότητα του Ιράν να πιέζει τη Δύση και να βγαίνει στην κορυφή είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το ερώτημα παραμένει: πόσο καιρό θα χρειαστεί για να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ και οι δυτικοί σύμμαχοί τους το παιχνίδι στο οποίο έχουν παγιδευτεί;
Δεν είναι η πρώτη φορά που δυτικές δυνάμεις χορεύουν στο ρυθμό του Ιράν. Δημιουργήθηκε προηγούμενο όταν η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον απελευθέρωσε σχεδόν 400 εκατομμύρια στερλίνες σε παγωμένα περιουσιακά στοιχεία για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση των Βρετανών ομήρων. Δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς πόσες φορές θα επαναληφθεί αυτός ο κύκλος προτού η Δύση μάθει ότι ο κατευνασμός συχνά οδηγεί σε περισσότερες απαιτήσεις, όχι λιγότερες.