Του Shabbir Rizvi - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σημαντικές, όχι επειδή δίνουν στους πολίτες πραγματικό έλεγχο της μοίρας της χώρας τους, αλλά επειδή ενισχύουν την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια λειτουργική δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα πέρασμα της δάδας στο ποιος υποψήφιος θα πάρει για να ηγηθεί της αποστολής του ιμπεριαλισμού.
Όταν εμφανίζεται ένα ασταθές στοιχείο όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως έκανε στις εκλογές του 2016, η πολιτική τάξη με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα πανικοβάλλεται. Θα προτιμούσαν την τάξη και το business as usual, παρά το γεγονός πως ο μεγαλομανής πρώην πρόεδρος είχε τις ίδιες ιμπεριαλιστικές αποστολές με τους προκατόχους του.
Όπως και να έχει, ένα ασταθές στοιχείο δεν είναι καλή εμφάνιση για την Ουάσιγκτον. Προκαλεί πανικό στο κοινό. Και χειρότερα, προκαλεί μια στροφή στη συνείδηση του κοινού.
Ο Τραμπ ήταν ο ίδιος διεφθαρμένος, πολεμοχαρής πολιτικός με εκείνους πριν από αυτόν - ήταν απλώς ανοιχτός γι' αυτό. Ο Τραμπ ήταν το πρόσωπο της αμερικανικής πολιτικής που εκτέθηκε σε όλους.
Η πολιτική ελίτ έπρεπε να τον καυτηριάσει, για να φανεί πως ήταν αουτσάιντερ, ότι δεν θα μπορούσε να είναι η Αμερική. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το “Russiagate”.
Η τάξη των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης, που είναι ουσιαστικά στενογράφοι του κυβερνώντος κατεστημένου, εξασφάλισε πως οι τίτλοι κάλυπταν αποκλειστικά τη «Ρωσική Παρέμβαση». Έγινε ένα είδος πολιτικής παράστασης.
Πώς τόλμησε η Ρωσία να παρέμβει στις εκλογές της Αμερικής; Χρηματοδότησαν οι Ρώσοι τον Τραμπ; Πώς ανακατεύτηκαν στις εκλογές; Αυτά ήταν τα ερωτήματα που κυριάρχησαν για λίγο στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Αν οι Αμερικανοί θέλουν να μάθουν πώς αισθάνονται να ανατρέπονται οι εκλογές και οι δημοκρατικές διαδικασίες τους, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουν το Ιράν. Ή το Περού. Ή το Πακιστάν. Ίσως μπορούν να ρίξουν ένα βέλος σε οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής και να τους ρωτήσουν για παρέμβαση στις εκλογές. Θα πρέπει επίσης να ρωτήσουν ποιος ήταν ο ένοχος.
Η απάντηση θα ήταν ομόφωνη – οι Ηνωμένες Πολιτείες. Καμία άλλη χώρα στην καταγεγραμμένη ιστορία δεν έχει μαγειρέψει τις εκλογές για να εξασφαλίσει ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, είναι ο προτιμώμενος τρόπος των Ηνωμένων Πολιτειών να ασκήσουν την επιρροή τους και να επεκτείνουν την ηγεμονία τους - εγκαθιστώντας καθεστώτα μαριονέτες για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους.
Αλλά δεν αρκεί για τις Ηνωμένες Πολιτείες να υπονομεύουν τις εκλογές. Πρέπει τελικά να εξαλείψει κάθε πολιτική προσωπικότητα ή κίνημα που αντιλαμβάνεται ως απειλή ή ακόμη και ως πιθανό κίνδυνο.
Μόλις αποκαλύφθηκε ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι πίεσαν Πακιστανούς αξιωματούχους να εκδιώξουν τον πρώην Πρωθυπουργό του Πακιστάν Ιμράν Χαν όσο ήταν στην εξουσία. Ο Khan, ένας παίκτης του κρίκετ που έγινε πολιτικός, είναι από τους πιο δημοφιλείς ηγέτες της γενιάς του στη χώρα της Νότιας Ασίας. Αφού ανέβηκε στην εξουσία, ζήτησε απόλυτη κυριαρχία για το Πακιστάν με μουσουλμανική πλειοψηφία - ένα μονοπάτι για να χαράξει το δικό του μέλλον.
Για πάρα πολύ καιρό, το Πακιστάν παρέμεινε υποχείριο των ΗΠΑ - από το να λειτουργήσει ως σφήνα Ψυχρού Πολέμου ενάντια στη φιλική προς τη ΕΣΣΔ Ινδία μέχρι να χρησιμεύσει ως βάση επιχειρήσεων για την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.
Ο Khan, κατά τη διάρκεια μιας δημόσιας ομιλίας, ρώτησε ευθαρσώς – «Είμαστε οι σκλάβοι σας;» – αναφερόμενος στον αρνητικό προσανατολισμό των ΗΠΑ προς την ανεξάρτητη πολιτική του Πακιστάν. Επί Χαν, το Πακιστάν επιδίωξε την ουδετερότητα - πλησιάζοντας πιο κοντά στη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν - τους βασικούς αντιπάλους των ΗΠΑ.
Αυτό είχε τη μορφή τόσο στόχων εξωτερικής πολιτικής όσο και οικονομικών εταιρικών σχέσεων. Ο Χαν τόνισε επίσης ιδιαίτερα την ουδετερότητα και την ειρήνη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Αλλά οι ΗΠΑ ήθελαν πίστη.
Τα γεράκια στην Ουάσιγκτον απάντησαν στην ερώτηση του Χαν. Το Μάρτιο του 2022, πίεσαν Πακιστανούς αξιωματούχους να απομακρύνουν τον Χαν. Μέχρι τον Απρίλιο, ήταν έξω. Ήταν ακριβώς η άνεση του Khan με τη Ρωσία στην οποία οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν.
Και τώρα, σε κάποιο βαθμό, έχει επιστρέψει στο status quo. Αν και το Πακιστάν έχει κάνει κάποια βήματα υπέρ μιας ανεξάρτητης διαδρομής, φέρεται να ακύρωσε την προσπάθειά του να κατασκευάσει έναν αγωγό φυσικού αερίου με το Ιράν –κάτι που το Ισλαμαμπάντ είναι νομικά υποχρεωμένο να κάνει– υπό την απειλή κυρώσεων από τις ΗΠΑ.
Εν τω μεταξύ, λαμβάνει τα ίδια παλιά σύμφωνα ασφαλείας και υλικό από την Ουάσιγκτον για την πίστη της.
Από τότε που εκδιώχθηκε, ο Khan αντιμετώπισε πολλά νομικά εμπόδια. Έχει επιζήσει από απόπειρα δολοφονίας, πολλαπλές επιδρομές στο σπίτι του, ρίψη δακρυγόνων και τώρα αντιμετωπίζει κίνδυνο φυλάκισης - και του έχει αποκλειστεί η συμμετοχή στην πολιτική για 5 χρόνια.
Το ήπιο πραξικόπημα των ΗΠΑ εναντίον του Χαν είναι επιτυχές. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κήρυξε την αναγκαστική απομάκρυνση του Καν «εσωτερικό ζήτημα του Πακιστάν» παρά τις σαφείς αποδείξεις πως το ζήτησαν οι ΗΠΑ.
Δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να δείτε ότι αυτός είναι ο τρόπος λειτουργίας για ήπια πραξικοπήματα. Το Δεκέμβριο του περασμένου έτους ο Pedro Castillo, το πρόσωπο του σοσιαλιστικού κόμματος Peru Libre του Περού - υπέστη επίσης πραξικόπημα.
Η Ουάσιγκτον κινήθηκε αμέσως για να υποστηρίξει το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε από το πραξικόπημα και κινήθηκε προς την επανέναρξη της ξένης ιδιωτικοποίησης των ορυχείων χαλκού και λιθίου του Περού - κάτι που ο Καστίγιο προσπάθησε να εθνικοποιήσει.
Ο Καστίγιο κέρδισε μια ασύλληπτη νίκη απέναντι στην Κέικο Φουτζιμόρι, κόρη του πρώην δικτάτορα του Περού Αλμπέρτο Φουτζιμόρι. Η νίκη του υποστηρίχθηκε από εργατικά συνδικάτα, αγρότες και δασκάλους - μια εξαιρετικά ευρεία ομπρέλα της περουβιανής εργατικής τάξης.
Τώρα, ο Πέδρο Καστίγιο κρατείται υπό την κηδεμονία της κυβέρνησης του πραξικοπήματος με τις κατηγορίες της «εξέγερσης και συνωμοσίας».
Η Βολιβία είναι η ίδια ιστορία. Ο Πρόεδρος Έβο Μοράλες αναγκάστηκε να δραπετεύσει από τη χώρα όταν φασιστικά στοιχεία των στρατιωτικών τομέων που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ τον ανέτρεψαν.
Αν και το πραξικόπημα της Βολιβίας ήταν τελικά ανεπιτυχές, καθώς το φιλοαμερικανικό κόμμα δεν μπόρεσε να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά εκατομμυρίων εξαγριωμένων Βολιβιανών, η απειλή της ανατροπής της κυβέρνησης εξακολουθεί να διαφαίνεται.
Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ παραδέχεται τη συμμετοχή και την έγκρισή της σε αυτά τα πραξικοπήματα. Σε απάντηση στην εταιρεία του που επωφελήθηκε από το πραξικόπημα στη Βολιβία, ο Έλον Μασκ είπε «Θα κάνουμε πραξικόπημα ενάντια σε όποιον θέλουμε. Αντιμετωπίστε το».
Η Βολιβία είναι πλούσια σε λίθιο, κάτι που χρειάζεται η εταιρεία Tesla του Μασκ για να κινήσει τα ηλεκτρικά της αυτοκίνητα.
Αυτά είναι απλώς πρόσφατα παραδείγματα. Και παραδόξως, λίγο λιγότερο βίαιο σε σύγκριση με άλλους. Η CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) έκανε το πρώτο της πραξικόπημα στο Ιράν, όταν απομάκρυνε βίαια τον Πρωθυπουργό Μοχάμεντ Μοσαντέκ για απόπειρα εθνικοποίησης της πετρελαϊκής βιομηχανίας.
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε της Χιλής και οι υποστηρικτές του δολοφονήθηκαν όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν τον στρατιωτικό δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ για να ελέγξουν την στροφή της χώρας προς τον κομμουνισμό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μια πολύ συνηθισμένη ιστορία από τη Λατινική Αμερική έως τη Νοτιοανατολική Ασία. Την ίδια την «ιερότητα των εκλογών» για την οποία η τάξη των μέσων ενημέρωσης των ΗΠΑ και η πολιτική ελίτ της ουρλιάζουν, οι ΗΠΑ έχουν παραβιάσει ξανά και ξανά.
Είναι απαραίτητο για την εξωτερική τους πολιτική.
Είτε πρόκειται για ήπιο πραξικόπημα είτε για παρέμβαση «στο όνομα της δημοκρατίας», οι ΗΠΑ με τη σημερινή τους μορφή θα συνεχίσουν να παρεμβαίνουν. Θα συνεχίσουν να εκφοβίζουν τις κυβερνήσεις να ενεργούν ενάντια στα συμφέροντα του λαού τους.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και οι επιτροπές της Γερουσίας μπορούν να συνεχίσουν να επιδίδονται σε φόβους και να διαμαρτύρονται για ξένη ανάμειξη στις αμερικανικές εκλογές ό,τι θέλουν.
Ενώ το κάνουν αυτό, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχεδιάζει το επόμενο ήπιο πραξικόπημα.
Για να απολαύσει ο κόσμος - συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών - πραγματικά δημοκρατικά πρότυπα και ένα σύστημα χωρίς πραξικοπήματα και παρεμβάσεις, το πρωταρχικό ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί - ο κύριος παραβάτης πρέπει να λογοδοτήσει.
Η ιερότητα της δημοκρατίας μπορεί να «αποκατασταθεί» μόνο όταν οι ίδιες οι ΗΠΑ αφαιρέσουν τις ξένες παρεμβάσεις από το δικό τους βιβλίο. Καθώς ο κόσμος μετατοπίζεται σε μια πολυπολική τάξη πραγμάτων και όχι σε μια μονοπολική τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, περιμένετε να δείτε κάποια απελπισμένα παιχνίδια από την Ουάσιγκτον για να διατηρήσει τη φθίνουσα ισχύ της.
* Ο Shabbir Rizvi είναι πολιτικός αναλυτής με έδρα το Σικάγο με έμφαση στην εσωτερική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.