 |
| pixabay / KaiPilger |
Οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν συνηθίσει τον βολικό ρόλο των δικαστών να αποφασίζουν ποια πολιτικά κόμματα και τα προγράμματά τους σε διάφορες χώρες είναι επαρκώς ευρωπαϊκά και αξίζουν αποδοχής σύμφωνα με τους κυρίαρχους κανόνες της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας, και ποια πρέπει να καταδικάζονται και να χωρίζονται από ένα «τείχος προστασίας».
Αυτή η αυστηρότητα και η αρχηγία πάντα αυξάνονται σαφώς μεταξύ των Γερμανών πολιτικών σχολιαστών και των μέσων ενημέρωσης, ειδικά όταν πρόκειται για τη διαμόρφωση απόψεων για την πολιτική στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε , ένας βετεράνος της γερμανικής πολιτικής, που μας υπενθυμίζει ακούραστα ότι η Γερμανία δεν πρέπει να διδάσκει σε κανέναν στην Ευρώπη πώς πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία. Ωστόσο, η φωνή του έχει πέσει στο περιθώριο.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι στο εγγύς μέλλον, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην κατάσταση στη δική τους πολιτική σκηνή. Όλα χάρη στο ριζοσπαστικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), το οποίο κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη. Αυτό το κόμμα, που ιδρύθηκε το 2013, ήταν αρχικά ένα μάλλον εξωτικό εγχείρημα μιας ομάδας οικονομολόγων και καθηγητών πανεπιστημίου που αντιτίθενται στην τότε πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ απέναντι στην κρίση της ευρωζώνης.
Μετά από μια δεκαετία απομόνωσης στην πολιτική σκηνή, λόγω των επιπτώσεων της μεταναστευτικής κρίσης, της περιοριστικής πολιτικής του Βερολίνου για την καταπολέμηση της πανδημίας, του πληθωρισμού και του κοινωνικού και οικονομικού κόστους της υπέρμετρης κλιματικής πολιτικής, τώρα κάθε πέμπτος ψηφοφόρος δηλώνει έτοιμος να υποστηρίζουν το AfD. Στα κρατίδια της ανατολικής Γερμανίας, μπορεί να υπολογίζει έως και 30 τοις εκατό.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου αυτού του κόμματος στο Μαγδεμβούργο, που μόλις τελείωσε, δίπλα σε συνθήματα όπως ελευθερία ή κυριαρχία, το αξίωμα της ειρήνης ήταν εξίσου ισχυρό. Το AfD προσελκύει ιδιαίτερα έντονα όσους αντιπαθούν παραδοσιακά την Αμερική, που εξακολουθούν να βλέπουν τη Γερμανία ως στρατηγικό εταίρο στη Ρωσία και που κατηγορούν τον πόλεμο στην Ουκρανία στην πολιτική της Δύσης. Η απήχηση αυτού του κόμματος και η αυξανόμενη υποστήριξή του γενικά μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι εκφράζει ανοιχτά και φωναχτά αυτό που πιστεύουν σήμερα πολλοί απλοί Γερμανοί και αυτό που δεν θέλουν να παραδεχτούν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα όντας παγιδευμένα στον κύκλο της πολιτικής ορθότητας.
Αυτό θέτει σε κίνηση έναν αυτοδιαιωνιζόμενο μηχανισμό στον οποίο η απλή απόρριψη των εναλλακτικών απόψεων των πολιτών ωθεί την πολιτική προς μεγαλύτερη πόλωση και αστάθεια.