Γράφει ο Πιέρο Μεσίνα - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η
Ευρώπη, ή μάλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση, εξάντλησε ουσιαστικά την ιστορική
της λειτουργία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν η έναρξη της ειδικής
στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην Ουκρανία σηματοδότησε μια
αποφασιστική γεωπολιτική αλλαγή πορείας. Θεωρούμενη ως συνάρτηση του
αντι-γερμανικού περιορισμού μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η
Ένωση έχει εκπληρώσει τη γεωπολιτική της λειτουργία αποκλειστικά ως
περιφέρεια της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, καθιστώντας εαυτήν, εποχή με
την εποχή, μεγάφωνο του γεωπολιτικού Rimland, μέχρι την ανάληψη τελική
θέση: παγκοσμιοποιητική, ατλαντική και πολιτικά ορθή. Αλλά η Ένωση ήταν
για τους Ευρωπαίους πολίτες η Αντι-Ευρώπη, ένα εξάχνωμα του εντελώς
αντίθετου από αυτό που ήταν οι παραδόσεις, οι πολιτισμοί και οι λαοί
αυτής της ηπείρου.
Η Ευρώπη, που ήδη πεθαίνει σε θεσμικό επίπεδο
επειδή απέχει από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, είναι νεκρή –σε
οικονομικό επίπεδο– επειδή αμφισβήτησε τη Ρωσία με κυρώσεις, με εντολή
της Ουάσιγκτον. Αυτές οι κυρώσεις που θα έπρεπε να είχαν πείσει την
κυβέρνηση της Μόσχας να εγκαταλείψει, αντίθετα, έσπειραν πληθωρισμό,
κρίση και δυστυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη, επηρεάζοντας ιδιαίτερα τα πιο
εύθραυστα έθνη.
Έτσι,
η ημερομηνία θανάτου της γηραιάς ηπείρου μπορεί πλέον να καθοριστεί με
ακρίβεια. Η Ευρώπη πέθανε στις 27 Ιουνίου 2023 στη Ναντέρ. Εκείνη την
ημέρα, ο Nahel Marzouk, ένα 17χρονο αγόρι βορειοαφρικανικής καταγωγής,
οδηγούσε μια κίτρινη Mercedes. Το αγόρι δεν έχει δίπλωμα οδήγησης και το
σταμάτησε σε σημείο ελέγχου η αστυνομία. Προσπαθεί να ξεφύγει, ο
αστυνομικός τον πυροβολεί σε κενό σημείο. Και τον σκοτώνει.
Από
εκεί, μετά το θάνατο του Nahel, μια άλλη εξέγερση ξέσπασε στα γαλλικά
προάστια. Αυτό το επεισόδιο των εγκληματικών ειδήσεων ξεκίνησε ένα ακόμη
κύμα διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης υπό την ηγεσία του
υπερφιλελεύθερου Μακρόν, του οποίου η κυβερνητική δράση είχε καταλήξει
στο στόχαστρο της κοινής γνώμης για μια προσπάθεια αύξησης της ηλικίας
συνταξιοδότησης. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ο απόηχος μιας νέας
Βαστίλης επαναλαμβάνεται στους δρόμους του Παρισιού.
Έχοντας
υποστηρίξει το όραμα των Βρυξελλών σε σχέση με τη διαμάχη μεταξύ Ρωσίας
και Ουκρανίας κάνει τα πιο αδύναμα τμήματα του γαλλικού πληθυσμού να
πληρώνουν πολύ υψηλό κόστος. Σε ομάδες ανθρώπων – αφρικανικής ή αραβικής
καταγωγής – όπως ο Nahel Marzouk.
Τα μακροσκοπικά δεδομένα που
εξηγούν τι συμβαίνει στη Γαλλία μετά το Φεβρουάριο του 2022 είναι αυτά
που σχετίζονται με την κατανάλωση τροφίμων. Αυτό υπέστη πρωτοφανή πτώση
της τάξης του 17% σε σύγκριση με το 2021. Ο αριθμός δεν αποτελεί απόλυτη
έκπληξη, καθώς οι τιμές των τροφίμων στη Γαλλία έχουν αυξηθεί κατά 22%.
Οι ταραχές που συγκλόνισαν τη χώρα δεν μπορούν να γίνουν πλήρως
κατανοητές χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτό το γεγονός. Η κατανάλωση τροφίμων
στη Γαλλία έχει μειωθεί σχεδόν κατά το ένα πέμπτο από την έναρξη του
πολέμου στην Ουκρανία.
Γιατί οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί
σε σημείο να προκαλούν πρωτοφανή πτώση της κατανάλωσης; Δεν είναι
δύσκολο να το καταλάβεις. Η αφθονία τροφίμων, όπως τη γνωρίζουμε στην
Ευρώπη, βασίζεται στα χημικά λιπάσματα. Πριν από τον πόλεμο στην
Ουκρανία, πολλά από αυτά τα λιπάσματα προέρχονταν από τη Ρωσία και τη
Λευκορωσία. Όταν η ΕΕ επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία, προσπάθησε να
δημιουργήσει εξαιρέσεις για τα λιπάσματα, αλλά χωρίς επιτυχία. Τόσο για
διοικητικούς λόγους όσο και επειδή η Ρωσία αποφάσισε να υιοθετήσει
αντικυρώσεις, οι ευρωπαϊκές εισαγωγές του προϊόντος έχουν καταρρεύσει,
προκαλώντας κρίση στις αγορές λιπασμάτων.
Οι αναλυτές του κλάδου
γνώριζαν πως οι επιπλοκές στη βιομηχανία λιπασμάτων θα οδηγούσαν σε
επισιτιστική κρίση μέσα σε ένα χρόνο. Είμαστε εκεί τώρα. Σήμερα, οι
φυλετικές εντάσεις στη γαλλική κοινωνία, ιδιαίτερα συγκεντρωμένες στα
banlieues, είναι γεγονός. Τώρα η πιο σημαντική αιτία είναι οι ελλείψεις
τροφίμων.
Στη Γαλλία, η επισιτιστική κρίση επηρεάζει έως και 5,2
εκατομμύρια ανθρώπους, είναι οικογένειες που ζουν σε μειονεκτικές
γειτονιές και αντιπροσωπεύουν το 8% του πληθυσμού.
Μετατρέποντας
το θάνατο της Ευρώπης σε μεταφυσική τραγωδία, η Ισπανία με το
συνονθύλευμα των πολιτικών κομμάτων της που δεν καταφέρνουν να βρουν
πλειοψηφία, οδηγείται σε γενικές εκλογές μετά από γενικές εκλογές.
Η
χώρα υπό την ηγεσία του σοσιαλιστή Sanchez αντιμετωπίζει αυτές τις
δύσκολες οικονομικές στιγμές σε σχετική ηρεμία. Το ΑΕΠ της χώρας
υποστηρίζεται από την ανάκαμψη του τουρισμού μετά την Covid και την
αναζωογόνηση του κλάδου των ακινήτων. Εν αναμονή της επόμενης
κερδοσκοπικής φούσκας και του σχηματισμού μιας ακόμη κυβέρνησης εθνικής
μειονότητας, η ισπανική πολιτική είναι το καλύτερο γεωπολιτικό
εργαστήριο του νέου αμερικανικού τρόπου ζωής που βασίζεται στα ψεύτικα
δικαιώματα, τη διαγραφή του πολιτισμού και της πολιτικής ορθότητας. Στη
γενική σιωπή της διεθνούς κοινής γνώμης, η Μαδρίτη έχει μεταρρυθμίσει το
σχολικό πρόγραμμα σπουδών, εξαλείφοντας την ιστορία και τη φιλοσοφία
από το σχολικό πρόγραμμα. Αντί για αυτά τα δύο μαθήματα, που θεωρούνται
πλέον ξεπερασμένα, τα παιδιά στην Ισπανία θα διδάσκονται κλάδους όπως ο
οικοφεμινισμός, η δημοκρατική μνήμη, η ηθική της φροντίδας και τα
δικαιώματα των LGΒΤ. Είμαστε στα πρόθυρα της αβύσσου: πως η
μεταρρύθμιση, στην καλύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να θεωρείται ως η πιο
ηλίθια απόσταξη της κουλτούρας ακύρωσης. Στο παρασκήνιο, παραμένουν οι
αποσχιστικές εντάσεις ορισμένων περιοχών που δεν αντέχουν πλέον τη
σύνδεση με τη Μαδρίτη: η Καταλονία στην ηγεσία.
Και
τώρα ερχόμαστε στις εύθυμες νότες. Όπως πάντα, εναπόκειται στην Ιταλία
να μετατρέψει τη δραματική κρίση της ευρωπαϊκής ταυτότητας σε γκροτέσκο.
Η μοίρα της Ιταλίας βρίσκεται στα χέρια της Giorgia Meloni: ηγέτιδα του
δεξιού κόμματος «Fratelli d'Italia», είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας από
τον περασμένο Οκτώβριο. Η Μελόνι έχει κυριολεκτικά προδώσει και αρνηθεί
τα ιδανικά της: για χρόνια ήταν σκληρή πολέμιος των κυρώσεων κατά της
Ρωσίας, τώρα είναι η πιο ένθερμη Ευρωπαία ηγέτης στην υποστήριξη των
στρατηγικών του άξονα Λονδίνου-Ουάσιγκτον. Οι συνδυασμένες καταστροφές
στην εξωτερική πολιτική αντικατοπτρίζονται ήδη στην οικονομική
σταθερότητα της χώρας. Οι οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία ακυρώθηκαν
εντελώς, εκμηδενίζοντας έτσι εμπορικές ανταλλαγές δεκαετιών που είχαν
εγγυηθεί ενέργεια χαμηλού κόστους στις ιταλικές εταιρείες. Με την
παρότρυνση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, η ιταλική κυβέρνηση
πρόκειται να ακυρώσει τη συμφωνία με την Κίνα. Η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα
που μπήκε στο πρόγραμμα «Δρόμος του Μεταξιού», η Ιταλία αναγκάστηκε
ουσιαστικά να ακυρώσει αυτή τη συμφωνία με το Πεκίνο, στο όνομα της
ένταξης στον Ατλαντικό. Για να δικαιολογήσει αυτό το ακατανόητο περί
προσώπου, ο υπουργός Άμυνας Guido Crosetto (ο οποίος ηγείται των
ιταλικών ενόπλων δυνάμεων αφού υπήρξε λομπίστας στον τομέα των όπλων για
χρόνια) εξήγησε πως η συμφωνία πρέπει να ακυρωθεί, αλλά πρέπει να
στοχεύσουμε στη διατήρηση των εμπορικών σχέσεων με την Κίνα. Από το
Πεκίνο απάντησαν «λύπη».
Οικονομικά, η Ιταλία είναι μια χώρα ένα
βήμα μακριά από τη χρεοκοπία. Διατηρείται ζωντανή μόνο τεχνητά με δάνεια
που χορηγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα, η ιταλική
δημοσιονομική και οικονομική πολιτική βρίσκεται στα χέρια των Βρυξελλών.
Σε αντάλλαγμα για αυτά τα χρήματα, τα οποία είναι θεμελιώδη για την
Ιταλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά ανελεύθερες μεταρρυθμίσεις που θα
διαγράψουν ό,τι λίγο απομένει από τη δικαιοσύνη μιας ολοένα και πιο
γερασμένης χώρας. Η χώρα χωρίζεται στη μέση: στο παραγωγικό κέντρο του
Βορρά – που επλήγη από το κύμα επιστροφής των κυρώσεων κατά της Ρωσίας –
ένας Νότος που έχει μειωθεί στο όριο της φτώχειας λειτουργεί ως
αντίστοιχο. Τα δεδομένα για την απασχόληση των νέων είναι τα χειρότερα
στην Ευρώπη. Για να περιπλέξει την κατάσταση, έρχεται η απόφαση της
κυβέρνησης να μειώσει σταδιακά το «εισόδημα της ιθαγένειας», μια
επιδότηση σε χρήμα ελικοπτέρου που είχε επιτρέψει στο πρόσφατο παρελθόν
τον μετριασμό των κοινωνικών εντάσεων.
Με τον πληθωρισμό να
πλησιάζει σε διψήφια επίπεδα και χωρίς ένα ελάχιστο όραμα προοπτικής
εκτός από την πλήρη τήρηση των επιθυμιών του Λευκού Οίκου, η Ιταλία θα
βρεθεί αντιμέτωπη με μια περίπλοκη οικονομική και κοινωνική κρίση μετά
το καλοκαίρι. Ενόψει των ευρωεκλογών του επόμενου έτους, δεν μπορεί να
αποκλειστεί μια θεσμική κατάρρευση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε
ανατροπή της πολιτικής ισορροπίας.
Και δεν είναι τυχαίο,
επομένως, πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Δημοκρατικό
Κόμμα, ανεβάζει στροφές τις μηχανές του με την ελπίδα να υπερασπιστεί τη
δεξιά κυβέρνηση. Χωρίς άλλα ιδανικά και ιδεολογίες, η ιταλική αριστερά
είναι η υπερπόντια αντανάκλαση του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπάιντεν
και του Χάρις: ρευστά και ατομικά δικαιώματα και δόσεις πολιτικής
ορθότητας. Στην κεφαλή της ιταλικής αριστεράς σήμερα βρίσκεται η Elly
Schlein, μια κάπως διαφορετική δίδυμη της Giorgia Meloni. Αυτό είναι το
βιογραφικό της (παρμένο από τη wikipedia): «Η Έλενα Έθελ Σλάιν γεννήθηκε
στις 4 Μαΐου 1985 στο Λουγκάνο, στο καντόνι του Τιτσίνο. Ο πατέρας της
Elly Schlein, Melvin Schlein, είναι Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και
ακαδημαϊκός εβραϊκής καταγωγής Ασκενάζι. Οι πρόγονοι της Elly Schlein
κατάγονταν από το Žovkva, ένα χωριό κοντά στο Lviv, τότε μέρος της
Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και τώρα βρίσκεται στην Ουκρανία». Για την
Open Society, ΜΚΟ του Soros, η Elly Schlein είναι «αξιόπιστη». Μια
εγγύηση.