Του Στρατή Μαζίδη
Τα χρόνια πέρασαν. Κάτι το νέφος, κάτι η υποβάθμιση του κέντρου όσον αφορά την ποιότητα ζωής και πολλοί άρχισαν να αναζητούν ένα σπίτι σε κάποιο προάστιο. Κάπως έτσι άδειασε το κέντρο και αρκετά ακίνητα ενώ στέγασαν οικογένειες, κατέστησαν αντικείμενο προς εκμετάλλευση.
Ωστόσο φτάσαμε πια στο σημείο στις εισόδους των πολυκατοικιών να έχουν τοποθετηθεί κάγκελα και σιδερένιες πόρτες. Λίγο πιο κάτω η είσοδος μιας άλλης πολυκατοικίας ήταν σιδερόφρακτη από πάνω ως κάτω. Στις περισσότερες οι είσοδοι είχαν πλέον πόρτες ασφαλείας.
Ιουλιανού, Ηπείρου, Μάρνη, 3ης Σεπτεμβρίου, Αριστοτέλους, Χέυδεν... Περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις. Απλά κάτω από την Πατησίων υπάρχει μια άλλη Αθήνα, στην οποία δεν αισθάνεται κανείς ούτε όμορφα, ούτε ασφάλεια. Δεν αισθάνεται καν πως βρίσκεται στην Αθήνα.
Το σημερινό status μιας από τις κεντρικότερες και πάλαι ποτέ καλύτερες γειτονιές της πρωτεύουσας είναι καταθλιπτικό. Και βέβαια δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, όσο κι αν έχουν δρομολογηθεί σχέδια που θα αναβαθμίσουν την περιοχή.