Sputnik / Viktor Antonyuk |
Scott Ritter - sputnikglobe.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η ζέστη του καλοκαιριού θα αντανακλούσε στον ορίζοντα, δημιουργώντας αστραφτερούς αντικατοπτρισμούς, ενώ ο ήρεμος αέρας θα αντηχούσε με το κελάηδισμα των πουλιών και το βουητό των εντόμων. Μια συνηθισμένη καλοκαιρινή μέρα, ο δρόμος για το Ραμποτίνο θα έμοιαζε με παράδεισο.
Σήμερα, ο δρόμος προς το Ραμποτίνο μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως ένας αυτοκινητόδρομος προς την κόλαση: το γαλήνιο τοπίο με σημαίες από κρατήρες φτιαγμένους από οβίδες πυροβολικού, βόμβες και νάρκες. Τα χωράφια που κάποτε καλλιεργούσαν καλλιέργειες που προορίζονταν να θρέψουν τον κόσμο, τώρα φαίνεται να παράγουν μια άλλη σοδειά - τους σκισμένους, καμένους κυβόλιθους ουκρανικών τανκς, οχήματα μάχης πεζικού και άλλα στρατιωτικά οχήματα όλων των σχημάτων και μεγεθών.
Ο αέρας δε βουίζει με μέλισσες, αλλά σφαίρες, και ο ουρανός σπαράσσεται από τον ήχο των οβίδων που περνούν από πάνω, καθ' οδόν προς τον στόχο τους, που συχνά αποτελείται από μια νέα σοδειά στρατιωτικού μετάλλου που περιμένει να καταναλωθεί από τη φωτιά. Η μυρωδιά του φρέσκου χώματος, των νεαρών καλλιεργειών και των λουλουδιών του χωραφιού έχει αντικατασταθεί από τη δυσοσμία των σάπιων πτωμάτων, που εγκαταλείφθηκαν από τους συντρόφους τους που τράπηκαν σε φυγή για να σώσουν τη ζωή τους.
Το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας εκτίμησε πως, από την έναρξη της ουκρανικής αντεπίθεσης στις αρχές Ιουνίου, ο ουκρανικός στρατός έχει υποστεί περίπου 43.000 απώλειες, με περισσότερα από 4.900 τεμάχια εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένων 1.831 αρμάτων μάχης και οχημάτων μάχης πεζικού (μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται 25 γερμανικά κατασκεύασε άρματα μάχης Leopard και 21 αμερικανικής κατασκευής M-2 Bradley Infantry Fighting Vehicles) έχοντας καταστραφεί.
Οι ρωσικές απώλειες, αν και αδιευκρίνιστες, αναφέρθηκαν από τον Πρόεδρο Πούτιν, ο οποίος δήλωσε ότι η αναλογία θανάτου ήταν 10:1 υπέρ της Ρωσίας. Αυτό ισοδυναμεί με 4.300 θύματα: η βάναυση λεπίδα του πολέμου κόβει και τις δύο κατευθύνσεις.
Οι απώλειες που υπέστη η Ουκρανία ευθυγραμμίζονται κατά προσέγγιση με τις απώλειες που υπέστησαν οι γερμανικές δυνάμεις κατά τις επιθετικές επιχειρήσεις τους κατά του Σοβιετικού Στρατού στη μάχη του Κουρσκ, που πολέμησε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1943. Η μάχη του Κουρσκ ήταν μια από τις μεγαλύτερες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτό θα δώσει μια ιδέα για το εύρος και την κλίμακα της βίας που εκδηλώθηκε μέσα και γύρω από το χωριό Rabotino, και αλλού στις περιοχές Zaporozhye και Donetsk όπου η Ουκρανία και οι ρωσικές δυνάμεις έρχονται αντιμέτωπες.
Όταν ένας στρατός υφίσταται μια ήττα της έκτασης και της κλίμακας αυτής που υπέστη η Ουκρανία κοντά στο Ραμποτίνο και σε άλλα χωράφια και χωριά κατά μήκος της γραμμής επαφής με τη Ρωσία, είναι συνήθως καθήκον της ηγεσίας των ηττημένων δυνάμεων να εξακριβώσει τους λόγους για τους οποίους συνέβη η ήττα και στη συνέχεια να αναληφθούν διορθωτικά μέτρα για τη διόρθωση των προβλημάτων που εντοπίστηκαν.
Ήρθε εβδομάδες αφότου δέχτηκαν κριτική από τους πρώην συμμάχους και εταίρους τους στο ΝΑΤΟ, οι οποίοι παρείχαν στην Ουκρανία τόσο το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για τον εξοπλισμό του ουκρανικού στρατού όσο και εκπαίδευση για το πώς αυτός ο εξοπλισμός θα χρησιμοποιηθεί στη μάχη κατά των Ρώσων.
Σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, οι Ουκρανοί δε χρησιμοποιούσαν τις τακτικές που τους διδάσκονταν στη Γερμανία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, και ως εκ τούτου απέτυχαν να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τον εξοπλισμό που τους είχε παρασχεθεί για αυτήν την επίθεση.
Από την ουκρανική σκοπιά, ωστόσο, η ευθύνη επιρρίπτεται στο ΝΑΤΟ επειδή παρείχε στην Ουκρανία ένα σχέδιο δράσης, αλλά δεν παρείχε τα απαραίτητα εργαλεία για την επιτυχή εφαρμογή του σχεδίου. Ενώ ο ουκρανικός στρατός έλαβε τα περισσότερα, αν όχι όλα (ή σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερα) από τα 300 άρματα μάχης, 500 οχήματα μάχης πεζικού και 500 πυροβόλα, που είχε πει πως απαιτούνταν για μια επιτυχημένη αντεπίθεση που είχε σχεδιαστεί για να απωθήσει τις ρωσικές δυνάμεις από τα πρώην ουκρανικά εδάφη σε Χερσώνα, Ζαπορόζιε, Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ που προσαρτήθηκαν από τη Ρωσία το Σεπτέμβριο του 2022 μετά από δημοψήφισμα για την ένταξη στη Ρωσία, οι Ουκρανοί δεν έλαβαν τα πυρομαχικά πυροβολικού ή τα σύγχρονα F- 16 μαχητικά αεροσκάφη που είχαν ζητήσει.
Η αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης, σύμφωνα με την ουκρανική ηγεσία, αποδόθηκε άμεσα στην αδυναμία της Ουκρανίας να καταστείλει το ρωσικό πυροβολικό και την αεροπορία, τα οποία, σε συνδυασμό με την εκτεταμένη χρήση ναρκών από τη Ρωσία για την προετοιμασία της άμυνάς τους, εμπόδισαν τους Ουκρανούς. από την επίτευξη των στόχων τους που περιγράφονται για την επιχείρηση, δηλαδή να σπάσουν τη ρωσική άμυνα και να καταλάβουν την πόλη της Μελιτόπολης, κόβοντας έτσι τη χερσαία γέφυρα που συνδέει την Κριμαία με τη Ρωσία.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η ουκρανική αντεπίθεση δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει, σε καμία περίπτωση. Πρώτα και κύρια, ο ουκρανικός στρατός δεν είναι η ίδια στρατιωτική δύναμη που υπήρχε όταν ξεκίνησε η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση το Φεβρουάριο του 2022. Αυτός ο στρατός καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό στις μάχες που μαίνονταν από το Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο του 2022.
Χάρη σε δεκάδες δισεκατομμύρια εξοπλισμού που παρείχε το ΝΑΤΟ και δισεκατομμύρια ακόμη σε οικονομική και εκπαιδευτική υποστήριξη, η Ουκρανία μπόρεσε να ανοικοδομήσει τον στρατό της, τον οποίο χρησιμοποίησε με καλό αποτέλεσμα το φθινόπωρο του 2022, διώχνοντας τις ρωσικές δυνάμεις από την περιοχή του Χάρκοβο και από το δεξί πίσω μέρος του ποταμού Δνείπερου.
Αλλά αυτή η νίκη ήρθε με ένα βαρύ τίμημα και το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία αναγκάστηκαν να φτιάξουν έναν τρίτο στρατό, αποτελούμενο από τον εξοπλισμό που ζητούσε η Ουκρανία, και περίπου 60-90.000 Ουκρανούς στρατιώτες που εκπαιδεύτηκαν από το ΝΑΤΟ. Αυτός ο στρατός είναι που θυσιάζεται στο δρόμο για το Ραμποτίνο σήμερα.
Τα περισσότερα από τα στρατεύματα που αποτελούσαν αυτόν τον νέο στρατό είχαν μικρή ή καθόλου προηγούμενη στρατιωτική εμπειρία. Έλαβαν περίπου τρεις εβδομάδες εκπαίδευσης σε στρατιωτικά βασικά στοιχεία, προτού εκπαιδευτούν στη λειτουργία (και στη συντήρηση) των νέων όπλων του ΝΑΤΟ που θα χρησιμοποιούσαν.
Στη συνέχεια πέρασαν μερικές εβδομάδες πραγματοποιώντας ασκήσεις πεδίου που είχαν σχεδιαστεί για να προσομοιώσουν μια επίθεση στη ρωσική άμυνα χρησιμοποιώντας περίπλοκες τακτικές «συνδυασμένων όπλων» που διδάσκονταν από το ΝΑΤΟ και Αμερικανούς εκπαιδευτές. Μετά από αυτό, στάλθηκαν πίσω στην Ουκρανία και στο δρόμο για το Ραμποτίνο.
Η επίθεση κατά μιας προετοιμασμένης αμυντικής γραμμής είναι ένα από τα πιο περίπλοκα καθήκοντα που μπορεί κανείς να αναθέσει σε μια στρατιωτική μονάδα στη μάχη. Για την επιτυχή εκτέλεση αυτής της αποστολής, οι δυνάμεις επίθεσης πρέπει να είναι κύριοι του σκάφους τους, να λειτουργούν ως μέρος μιας ομάδας συνδυασμένων όπλων ικανή να καταστείλει εχθρικές δυνάμεις και να παραβιάσει τα ναρκοπέδια ενώ κάνουν ελιγμούς κάτω από πυρά.
Αυτό είναι ένα έργο που έμπειρες μονάδες με χρόνια εκπαίδευσης κάτω από τη ζώνη τους θα είχαν δυσκολία να εκτελέσουν. Για έναν στρατό όπως η δύναμη τρίτης γενιάς της Ουκρανίας, αυτή ήταν μια αδύνατη αποστολή, κάτι που θα γνώριζε κάθε εκπαιδευτής του ΝΑΤΟ που εμπλέκεται στην προετοιμασία των ουκρανικών δυνάμεων.
Η σφαγή που συνέβη κατά μήκος του δρόμου προς το Ραμποτίνο ήταν αναπόφευκτη όσο η Ουκρανία και οι ΝΑΤΟϊκοί αφέντες της πιστεύουν πως η σύγκρουση με τη Ρωσία μπορεί να επιλυθεί με τη δύναμη των όπλων. Το πρόβλημα είναι ότι η διαφορά μεταξύ της ποιότητας και της ποσότητας των δυνάμεων που αναπτύσσονται από την Ουκρανία και τους δυτικούς υποστηρικτές της από τη μια πλευρά, και τη Ρωσία από την άλλη, είναι πολύ μεγάλη για να γεφυρωθεί με οποιονδήποτε συνδυασμό εκπαίδευσης και εξοπλισμού που θα μπορούσε να παράσχει το ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχει κανένα μαγικό όπλο διαθέσιμο στη Δύση που να μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης μέσα και γύρω από το Ραμποτίνο. Ούτε τα F-16 και/ή το ATACMS μπορούν να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα. Ούτε υπάρχει ένα μαγικό ραβδί που μπορεί να κουνηθεί πάνω από το πεδίο της μάχης για να αλλάξει τα ποιοτικά ζητήματα σχετικά με τους Ουκρανούς στρατιώτες, οι οποίοι φτάνουν σε ένα από τα πιο προηγμένα τεχνολογικά —και θανατηφόρα— πεδία μάχης στη σύγχρονη ιστορία με ελάχιστη ή καθόλου εκπαίδευση.
Οι Ουκρανοί στρατηγοί που ήταν υπεύθυνοι για την παροχή των εντολών στον ουκρανικό στρατό, και οι εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ που τους προετοίμασαν για μάχη, γνώριζαν ότι η έκβαση που συνέβαινε στο δρόμο προς το Ραμποτίνο ήταν αναπόφευκτη.
Το σκληρό γεγονός είναι πως δεκάδες χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες και δισεκατομμύρια δολάρια δυτικού στρατιωτικού εξοπλισμού έχουν θυσιαστεί όχι για βιώσιμους στρατιωτικούς σκοπούς, από τους οποίους δεν επετεύχθη κανένας, αλλά για να κατευνάσουν τις πολιτικές ανάγκες των ηγετών της Ουκρανίας, οι οποίοι έπρεπε να φανούν ως πρόθυμοι να κάνουν χρήση της παρεχόμενης εκπαίδευσης και υλικής υποστήριξης και των κυρίων τους από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που έπρεπε να είναι σε θέση να επισημάνουν τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία για να δικαιολογήσουν την εκτροπή του αντίστοιχου εθνικού τους ταμείου και στρατιωτικού οπλοστασίου στην ουκρανική υπόθεση.
Ο δρόμος προς το Ραμποτίνο είναι στρωμένος με τα υπολείμματα της δυτικής ύβρεως, που εκδηλώνεται με τη σάρκα και το αίμα του ουκρανικού στρατού διασκορπισμένου ανάμεσα στο κατεστραμμένο υλικό που παράγεται από τις αμυντικές βιομηχανίες της συλλογικής Δύσης. Αυτή η μάχη είχε μόνο ένα πιθανό τέλος, το οποίο επήλθε.
Αλλά η πραγματική τραγωδία είναι ότι ούτε η Ουκρανία ούτε η συλλογική Δύση έχουν λάβει τα μαθήματα που τους δίδαξε ο ρωσικός στρατός - πως η σύγκρουση στην Ουκρανία μπορεί να τελειώσει μόνο με μια ρωσική νίκη. Δυστυχώς, πολλές χιλιάδες ακόμη Ουκρανοί στρατιώτες, και δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερος δυτικός στρατιωτικός εξοπλισμός, θα χρειαστεί να θυσιαστούν πριν αυτό το μάθημα τελειώσει.