 |
| 2nd Heavy Brigade Combat Team, 3rd Infantry Division, Mosul, Iraq, April 23. |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, ωστόσο, είναι εάν αυτός ο ηρωισμός και η επιμονή μπορούν να ωθήσουν τα στρατεύματα του Κιέβου στη νίκη.
Μια ειλικρινής και νηφάλια αξιολόγηση της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας δείχνει πως η απάντηση είναι αρνητική.
Πριν από μερικές εβδομάδες δημοσίευσα μια σειρά τεσσάρων μερών [παρουσιάστηκαν στη Freepen.gr] που εξετάζει το καλό, το κακό και το άσχημο της στρατιωτικής απόδοσης της Ρωσίας τον πρώτο και μισό χρόνο του πολέμου. Ήταν ζωτικής σημασίας, υποστήριξα, να σχηματιστεί μια ακριβής εικόνα για το τι είχε κάνει και τι μπορούσε να κάνει η Ρωσία, προκειμένου η Ουάσιγκτον να διαμορφώσει μια πολιτική που θα είχε ισχυρές πιθανότητες επιτυχίας. Η ανάδειξη των πολλών και νόμιμων αδυναμιών και αποτυχιών της Ρωσίας, αγνοώντας τις επιτυχίες και τη μελλοντική της ικανότητα, κινδύνευε να σχηματίσει μια ανακριβής εικόνα της ρωσικής ικανότητας και, κατά συνέπεια, να τεθούν ανέφικτοι στόχοι πολιτικής.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ και η Δύση γενικά είχαν την αντίθετη τάση όσον αφορά την Ουκρανία: να αναδείξουν τις πολλές και νόμιμες δυνάμεις τους, αγνοώντας τις αποτυχίες τους και τις περιορισμένες μελλοντικές τους δυνατότητες. Κάτι τέτοιο αυξάνει παρομοίως τον κίνδυνο οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής να σχηματίσουν σχέδια με βάση μια ανακριβή εικόνα της ουκρανικής ικανότητας. Αυτό που είναι απαραίτητο για τη διαμόρφωση μιας αποτελεσματικής πολιτικής είναι μια ακριβής και νηφάλια αξιολόγηση των δυνατοτήτων τόσο της Ρωσίας όσο και της Ουκρανίας.
Δεν κάνουμε καμία χάρη στο Κίεβο τονίζοντας τις αδυναμίες της Ρωσίας και τα πλεονεκτήματα της Ουκρανίας ως βάση για τον καθορισμό της εθνικής πολιτικής, καθώς αυτό παράγει μια λοξή κατανόηση της πραγματικότητας της βασικής αλήθειας και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα οδηγήσει σε αποτυχία της πολιτικής. Η φιλοδοξία να δει το Κίεβο να κερδίζει και τη Μόσχα να χάνει είναι απολύτως κατανοητή.
Το ερώτημα για την Ουάσιγκτον, ωστόσο, θα πρέπει να είναι να καθορίσει πόσο πιθανό είναι αυτό το αποτέλεσμα και πόσο θα κοστίσει η επίτευξή του. Αυτό που θα αποκαλύψει αυτή η σύντομη σειρά άρθρων , δυστυχώς, είναι ότι η νίκη της Ουκρανίας δεν είναι εφικτή με αποδεκτό κόστος και επομένως είναι απαραίτητη μια αλλαγή στρατηγικής για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Πρώτα, όμως, ας εξετάσουμε τι έκανε σωστά η Ουκρανία και πώς κέρδισε τη φήμη της για σκληρές μάχες.
Το καλό για την Ουκρανία
Τα χρόνια πριν από την παράνομη εισβολή της Ρωσίας το Φεβρουάριο του 2022, ο ουκρανικός στρατός είχε λάβει πολλή εκπαίδευση και ορισμένες προμήθειες όπλων από τη Δύση. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία της μαχητικής του εμπειρίας στα οκτώ χρόνια που οδήγησαν στον πόλεμο ήταν κυρίως στατικές, αμυντικές μάχες κατά μήκος εκατοντάδων μιλίων χαρακωμάτων. Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία το Φεβρουάριο του 2022 κατά μήκος τεσσάρων αξόνων σε ολόκληρη τη χώρα, η προσδοκία ήταν ότι η πολυετής εμπειρία της Ουκρανίας στον πόλεμο χαρακωμάτων θα αποδεικνυόταν μικρής αξίας για την αναχαίτιση των ταχέως κινούμενων κινητών θωρακισμένων ωθήσεων. Αυτό ήταν το αρχικό αποτέλεσμα, καθώς η Ρωσία είχε καταλάβει το ένα πέμπτο της Ουκρανίας μέχρι την 100η ημέρα του πολέμου.
Ωστόσο, ο φόβος μιας ταχείας κατάρρευσης της UAF και μιας απόλυτης ρωσικής στρατιωτικής νίκης δεν εμφανίστηκε. Μετά την εξάντληση του αρχικού σοκ ενός στρατού αρμάτων μάχης που εισέβαλε στην Ουκρανία, τα ουκρανικά στρατεύματα άρχισαν να αντιστέκονται σθεναρά στις ρωσικές προόδους, προκαλώντας σημαντικές απώλειες στους εισβολείς. Στις 9 Μαρτίου 2022, μόλις δύο εβδομάδες μετά τον πόλεμο, η Washington Post ανέφερε πως «ο στρατός της Ουκρανίας, σημαντικά υπεροπλισμένος, προκαλεί απώλειες σε πιο ισχυρές ρωσικές δυνάμεις».
Μέχρι τον Ιούλιο του 2022, ο ουκρανικός στρατός είχε σταματήσει τις προόδους της Ρωσίας, αναγκάζοντάς την σε θανατηφόρες μάχες θέσης σε όλη τη γραμμή επαφής. Στις 20 Ιουλίου, ο Διευθυντής της CIA Ουίλιαμ Μπερνς ανέφερε ότι υπολόγισε πως οι ουκρανικοί στρατιώτες που ήταν υπεροπλισμένοι, υπερτερούν και αριθμητικά είχαν προκαλέσει συνολικά πάνω από 60.000 απώλειες στους Ρώσους εισβολείς. Ωστόσο, οι πόλεμοι δεν μπορούν να κερδηθούν μόνο στην άμυνα. Για να νικήσει τη Ρωσία, η Ουκρανία θα έπρεπε να στείλει τα στρατεύματά της στην επίθεση και να εκδιώξει τη Ρωσία.
Επιθέσεις σε Kherson & Kharkiv
Το Σεπτέμβριο του περασμένου έτους, ο Ουκρανός διοικητής στρατηγός Valery Zaluzhny σχημάτισε ένα σχέδιο για να συγκεντρώσει κρυφά μια μεγάλη, τεθωρακισμένη δύναμη κρούσης στη βορειοκεντρική Ουκρανία για να ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση στην περιοχή του Χάρκοβο. Η Ρωσία είχε επικεντρωθεί μυωπικά στην πολυαναμενόμενη επίθεση στην περιοχή Χερσώνα και είχε συγκεντρώσει εκεί αμυντικές δυνάμεις. Αρχικά, οι Ρώσοι μπλόκαραν άσχημα την ουκρανική επίθεση στο Χερσώνα, αλλά οι άνδρες του Ζαλούζνι πέτυχαν πλήρη τακτική έκπληξη στο βορρά και έπιασαν τους Ρώσους απροετοίμαστους.
Τα στρατεύματα της UAF ήταν σκληρά στην κίνησή τους, βάζοντας σε φυγή ολόκληρες ρωσικές μονάδες. Στο τμήμα της επίθεσης στο Χάρκοβο, οι Ουκρανοί ανακατέλαβαν μια εκπληκτική έκταση 6.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων μέσα σε λίγες εβδομάδες. Επιπλέον, ενισχυμένος από την επιτυχία στο βορρά, ο βραχίονας της ουκρανικής επίθεσης στο Kherson βρήκε ανανεωμένο σθένος και άρχισε να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο έδαφος. Στις αρχές Νοεμβρίου, ο ουκρανικός στρατός είχε κλείσει το χάσμα στην τελευταία σημαντική ρωσική αμυντική θέση στην περιοχή, την πόλη Χερσώνα.
Οι άντρες του Ζαλούζνι είχαν φέρει τον Ρώσο στρατηγό Σεργκέι Σουροβίκιν σε μια κατάσταση χωρίς νίκη. Ήταν σαφές ότι τα ουκρανικά στρατεύματα θα ήταν πρόθυμα να πιέσουν την επίθεσή τους στην πόλη Χερσώνα. Ο Ρώσος στρατηγός ήταν αβέβαιος πως οι άνδρες του θα μπορούσαν να κρατήσουν την πόλη, αλλά ήταν προφανώς πεπεισμένος ότι το κόστος της υπεράσπισης του Χερσώνα ήταν πολύ υψηλό και στις 9 Νοεμβρίου, ο Σουροβίκιν διέταξε τους Ρώσους να εγκαταλείψουν τον Χερσώνα χωρίς μάχη.
Πέντε ημέρες αργότερα ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι μπήκε θριαμβευτικά στη Χερσώνα σε ένα πλήθος νέων απελευθερωμένων πολιτών. Ο Ζελένσκι είπε στο πλήθος πως το κόστος για τα ουκρανικά στρατεύματα ήταν υψηλό, αλλά ότι η νίκη θα αποδειχτεί «η αρχή του τέλους του πολέμου», προσθέτοντας πως η UAF θα συνεχίσει να μάχεται μέχρι να απελευθερώσει «όλο το έδαφός μας».
Η Νίκη και οι Συνέπειές της
Μέχρι το Δεκέμβριο του 2022, η ουκρανική αισιοδοξία βρισκόταν στο ζενίθ της και η υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και τη Δύση μόνο θα αυξανόταν ως αποτέλεσμα της αποδεδειγμένης ικανότητας των ουκρανικών στρατευμάτων. Μετά από 10 μήνες πολέμου, είχαν υπομείνει μια τεθωρακισμένη εισβολή από τον πυρηνικά οπλισμένο γείτονά τους, είχαν ξεπεράσει την καταιγίδα, περιόρισαν τις ζημιές και τώρα είχαν προκαλέσει μια μεγάλη επιχειρησιακή ήττα στα ρωσικά στρατεύματα. Με κάθε μέτρο, η UAF είχε σημειώσει αξιοσημείωτη πρόοδο στο πεδίο της μάχης. Όμως ο Ζελένσκι είχε δίκιο ότι το κόστος για την ανακατάληψη τόσο πολλών εδαφών τόσο στην περιφέρεια Χάρκοβο όσο και στην περιφέρεια Χερσώνα ήταν υψηλό.
Η UAF είχε χάσει δεκάδες χιλιάδες από τα πιο εκπαιδευμένα και έμπειρα στρατεύματά της για να πληρώσει για τα εδαφικά κέρδη. Τα νέα στρατεύματα μπορούν να εκπαιδευτούν για να εκτελούν βασικά καθήκοντα, αλλά η εμπειρία δεν μπορεί να μεταφερθεί ή να δημιουργηθεί εύκολα. Καθώς ο Ζελένσκι και ο Ζαλούζνι εδραίωσαν τα κέρδη τους στα τέλη του 2022, άρχισαν να χτίζουν μια νέα επιθετική δύναμη για να προσπαθήσουν να καταλάβουν ακόμη περισσότερα εδάφη από τη Ρωσία το 2023. Δυστυχώς, φαίνεται πως μερικές από τις επιτυχίες που πέτυχαν οι ανώτεροι ηγέτες της Ουκρανίας πήγαν στο κεφάλι τους. Η υπερηφάνεια θα σηκώσει το άσχημο κεφάλι της και θα είχε ένα κακό αποτέλεσμα για την Ουκρανία, όπως θα εξερευνήσουμε στην επόμενη ανάλυσή μας.