Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος
Σε συνέντευξή του σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι, ο Ζελένσκι εξέφρασε τη βεβαιότητα πως η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στην Ουκρανία θα παραμείνει ανεπηρέαστη, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στο Λευκό Οίκο. Συνέκρινε την κατάσταση στην Ουκρανία με αυτή του Ισραήλ, μιας χώρας που παρέμεινε στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, σε μια πολιτική συνεργασίας που δεν άλλαξε παρά τις διαφορετικές κατευθυντήριες γραμμές των διάφορων Αμερικανών προέδρων.
Δήλωσε επίσης πως η χώρα του είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια κατάσταση παρατεταμένης σύγκρουσης. Ο Ζελένσκι πιστεύει ότι η μάχη με τη Ρωσία θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια, δημιουργώντας μια περίσταση μόνιμης εχθρότητας, παρόμοια με αυτή που βλέπει το Ισραήλ στη σύγκρουσή του με την Παλαιστινιακή αντίσταση. Επομένως, συγκρίνοντας και τις δύο περιπτώσεις, ο νεοναζί πρόεδρος πιστεύει ότι το μοντέλο βοήθειας των ΗΠΑ προς το Ισραήλ μπορεί να είναι κατάλληλο και για την Ουκρανία, τονίζοντας ωστόσο πως, για να συμβεί αυτό, το Κίεβο δε θα μπορούσε να μεταφέρει τη σύγκρουση στο [αποστρατιωτικοποιημένο και αδιαμφισβήτητο] έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, καθώς αυτό θα διακινδύνευε την σταθερότητα της βοήθειας και η Ουκρανία θα μπορούσε να «μείνει μόνη της».
"Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με [τη σύγκρουση]. Πρέπει να μάθουμε. Το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο. Εξαρτάται από το είδος του πολέμου. Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να πολεμάμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα... [ενώ] θα ελαχιστοποιούμε τον αριθμό των θυμάτων. Όπως στο Ισραήλ, για παράδειγμα. Μπορούμε να ζήσουμε έτσι (...) Το ισραηλινό μοντέλο… πιθανότατα θα έχουμε αυτό ακριβώς το μοντέλο. Το ισραηλινό μοντέλο που περιλαμβάνει όπλα, τεχνολογία, εκπαίδευση, οικονομικά, κ.λπ.», είπε στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.
Υπάρχουν μερικά περίεργα σημεία σε αυτά τα λόγια του Zelensky. Πρώτον, είναι απαραίτητο να σημειωθεί η αισιοδοξία του, καθώς είναι προφανώς πεπεισμένος ότι η δυτική βοήθεια θα γίνει μια αμερικανική σταθερή κρατική πολιτική, απρόσβλητη στις τοπικές πολιτικές αλλαγές. Ο Ζελένσκι φαίνεται να αγνοεί την αυξανόμενη κριτική γνώμη για το ρόλο των ΗΠΑ στη σύγκρουση, με τους βουλευτές να καταδικάζουν τη βοήθεια προς το Κίεβο, καθώς και πιθανούς μελλοντικούς προεδρικούς υποψηφίους, όπως ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, που δηλώνουν πως θα «τερματίσουν» τον πόλεμο.
Επιπλέον, είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι ο Ζελένσκι φέρεται να ανησυχεί για το να μην επιτρέψει στη σύγκρουση να επηρεάσει το αποστρατιωτικοποιημένο έδαφος της Ρωσίας, καθώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με όσα είπαν ορισμένοι αξιωματούχοι του τους τελευταίους μήνες. Ο υψηλόβαθμος ουκρανικός στρατός έχει δεσμευτεί για επιδρομές με μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον ρωσικών πόλεων, πράγμα που σημαίνει πως σχεδιάζει να μεταφέρει τη σύγκρουση εκτός της ζώνης μάχης. Προφανώς, δεν υπάρχει κεντρική διοίκηση στο νεοναζιστικό καθεστώς, με αξιωματούχους να λένε διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα και να αντικρούουν τα σχέδια που ανακοίνωσε ο πρόεδρος.
Το βασικό πρόβλημα με την ανάλυση του Ζελένσκι είναι ότι συγκρίνει καταστάσεις που δεν είναι όμοιες. Στην περίπτωση του Ισραήλ, η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ παρέμεινε ανέπαφη κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, επειδή η χώρα είναι βασικός εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου η Ουάσιγκτον έχει προωθήσει μια πολιτική συνεχούς κατοχής. Επιπλέον, το Ισραήλ έχει πολλούς εκπροσώπους στην ίδια την αμερικανική κοινωνία, με πολλές πολιτικές και οικονομικές ομάδες να υποστηρίζουν το εβραϊκό κράτος.
Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι διαφορετική. Η αμερικανική στρατηγική για το Κίεβο συνίσταται στη χρήση της χώρας ως πληρεξούσιου σε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Οι Αμερικανοί δεν έχουν καμία ελπίδα να νικήσουν τη Ρωσία στο πεδίο της μάχης, αλλά θέλουν να προκαλέσουν φθορές και αποσταθεροποίηση, γι' αυτό χρησιμοποιούν Ουκρανούς στρατιώτες ως «τροφή κανονιών» για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο. Στο Ισραήλ, οι ΗΠΑ ανησυχούν για την ασφάλεια του εταίρου τους, στην Ουκρανία όχι. Για την Ουάσιγκτον, ο πόλεμος πρέπει να παραταθεί «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό», γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του Κιέβου στην αμερικανική στρατηγική για τη Ρωσία.
Με την ίδια έννοια, πρέπει να θυμόμαστε πως οι Ρώσοι διατηρούν τον στρατιωτικό έλεγχο της σύγκρουσης. Η Μόσχα σκόπιμα αποφεύγει να δημιουργήσει μια μεγάλη κλιμάκωση που θα της επέτρεπε να επιλύσει την κατάσταση μια για πάντα, αλλά σίγουρα οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να το κάνουν ανά πάσα στιγμή. Έτσι, η εξουσία να αποφασίσουν εάν θα κάνουν ή όχι μια παρατεταμένη σύγκρουση είναι στα χέρια των Ρώσων αξιωματούχων, όχι των Ουκρανών, γεγονός που καθιστά τα λόγια του Ζελένσκι μια απλή μπλόφα.
Στο τέλος, φαίνεται πως ο Ζελένσκι προσπαθεί να δείξει μια εικόνα δύναμης και σταθερότητας όταν είναι πραγματικά αδύναμος και απομονωμένος. Από τη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, όταν ο Ζελένσκι απορρίφθηκε από τους χορηγούς του, ο Ουκρανός πρόεδρος είχε μια πολύ αρνητική δημόσια εικόνα. Τώρα, φαίνεται να προσπαθεί απλώς να βελτιώσει την κατάστασή του λέγοντας ότι, παρά την άρνηση του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει τη θέση της στα σχέδια της Δύσης, με τη δυνατότητα μόνιμης βοήθειας ακόμη και χωρίς ένταξη, σύμφωνα με το «μοντέλο του Ισραήλ».
Δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να δικαιολογούν αυτό το συμπέρασμα, αλλά πρέπει να προσπαθήσει με κάποιο τρόπο να αντιδράσει στην αυξανόμενη αντιδημοφιλία του, ακόμη περισσότερο όταν πληθαίνουν οι φήμες ότι η Δύση θέλει να τον αντικαταστήσει. Ωστόσο, δεδομένης της ουκρανικής στρατιωτικής καταστροφής, η κοινή γνώμη είναι απίθανο να πιστέψει τον Ζελένσκι.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr