 |
| M109 Paladin. Πίστωση εικόνας: Creative Commons. |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ελπίζουν πως η επιχείρηση μπορεί να φτάσει ακόμη και στην ακτή του Αζόφ.
Ωστόσο, από στρατηγική ή ακόμα και επιχειρησιακή άποψη, το κόστος για την UAF για την απόκτηση αυτών των κερδών ήταν πολύ υψηλότερο από τα οφέλη που προσφέρουν.
Όπως δείχνουν το Μέρος Ι και το Μέρος ΙΙ αυτής της σύντομης σειράς [πατήστε εδώ για να διαβάσετε τα άρθρα του Daniel Davis], δεν υπάρχει ορθολογική πορεία προς την στρατιωτική νίκη για την Ουκρανία. Όσο περισσότερο το Κίεβο και η Ουάσιγκτον αγνοούν αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ζημιά που θα προκληθεί άσκοπα στο λαό της Ουκρανίας και τόσο περισσότερο έδαφος μπορεί να παραχωρήσουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα κατόπιν διαπραγματεύσεων. Είναι καιρός να δοθεί προτεραιότητα στη διπλωματία και να επιδιωχθεί μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Κάποιοι εξακολουθούν να στηρίζουν τις ελπίδες τους στην απόκτηση πιο υψηλής ποιότητας δυτικού στρατιωτικού εξοπλισμού. Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι επιδιώκει επιπλέον 24 δισεκατομμύρια δολάρια για την Ουκρανία, μεγάλο μέρος των οποίων θα διατεθεί για νέα όπλα και πυρομαχικά. Άλλοι επισημαίνουν την προθυμία της Αμερικής να παράσχει μαχητικά αεροσκάφη F-16 στην Ουκρανία στο σχετικά εγγύς μέλλον, καθώς ακόμη περισσότερα στοιχεία θα ανατραπούν.
Η εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι αναλυτές και ειδικοί είναι πως μόλις ο ουκρανικός στρατός έχει έναν ορισμένο αριθμό σύγχρονων όπλων και αρκετές από τις δυνάμεις του υποβληθούν σε προηγμένη εκπαίδευση του ΝΑΤΟ, θα είναι σε θέση να ταιριάξουν και στη συνέχεια να νικήσουν τη Ρωσία. Αυτό που αποκαλύπτουν αυτές οι πεποιθήσεις, δυστυχώς, είναι η έλλειψη κατανόησης του τρόπου με τον οποίο διεξάγονται και κερδίζονται οι πόλεμοι. Είναι η ανθρώπινη διάσταση, όχι τα εργαλεία μάχης, που καθορίζει την έκβαση των πολέμων. Σε αυτό το μέτωπο, η UAF μπορεί να έχει ήδη υποστεί ανεπανόρθωτη απώλεια.
Ωστόσο, από στρατηγική ή ακόμα και επιχειρησιακή άποψη, το κόστος για την UAF για την απόκτηση αυτών των κερδών ήταν πολύ υψηλότερο από τα οφέλη που προσφέρουν.
Όπως δείχνουν το Μέρος Ι και το Μέρος ΙΙ αυτής της σύντομης σειράς [πατήστε εδώ για να διαβάσετε τα άρθρα του Daniel Davis], δεν υπάρχει ορθολογική πορεία προς την στρατιωτική νίκη για την Ουκρανία. Όσο περισσότερο το Κίεβο και η Ουάσιγκτον αγνοούν αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ζημιά που θα προκληθεί άσκοπα στο λαό της Ουκρανίας και τόσο περισσότερο έδαφος μπορεί να παραχωρήσουν σε ένα τελικό αποτέλεσμα κατόπιν διαπραγματεύσεων. Είναι καιρός να δοθεί προτεραιότητα στη διπλωματία και να επιδιωχθεί μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Κάποιοι εξακολουθούν να στηρίζουν τις ελπίδες τους στην απόκτηση πιο υψηλής ποιότητας δυτικού στρατιωτικού εξοπλισμού. Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι επιδιώκει επιπλέον 24 δισεκατομμύρια δολάρια για την Ουκρανία, μεγάλο μέρος των οποίων θα διατεθεί για νέα όπλα και πυρομαχικά. Άλλοι επισημαίνουν την προθυμία της Αμερικής να παράσχει μαχητικά αεροσκάφη F-16 στην Ουκρανία στο σχετικά εγγύς μέλλον, καθώς ακόμη περισσότερα στοιχεία θα ανατραπούν.
Η εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι αναλυτές και ειδικοί είναι πως μόλις ο ουκρανικός στρατός έχει έναν ορισμένο αριθμό σύγχρονων όπλων και αρκετές από τις δυνάμεις του υποβληθούν σε προηγμένη εκπαίδευση του ΝΑΤΟ, θα είναι σε θέση να ταιριάξουν και στη συνέχεια να νικήσουν τη Ρωσία. Αυτό που αποκαλύπτουν αυτές οι πεποιθήσεις, δυστυχώς, είναι η έλλειψη κατανόησης του τρόπου με τον οποίο διεξάγονται και κερδίζονται οι πόλεμοι. Είναι η ανθρώπινη διάσταση, όχι τα εργαλεία μάχης, που καθορίζει την έκβαση των πολέμων. Σε αυτό το μέτωπο, η UAF μπορεί να έχει ήδη υποστεί ανεπανόρθωτη απώλεια.
Ο ανθρώπινος παράγοντας στον πόλεμο της Ουκρανίας
Το θέμα δεν αφορά πλέον τον εξοπλισμό. Δεν πρόκειται καν για εκπαίδευση, είτε είναι καλή είτε κακή. Το πιο κρίσιμο στοιχείο της δυνατότητας του ουκρανικού στρατού να διεξάγει πόλεμο είναι το ανθρώπινο δυναμικό. Σύμφωνα με τις αμερικανικές πληροφορίες που διέρρευσαν, από τον Απρίλιο ο ουκρανικός στρατός είχε χάσει περίπου 130.000 νεκρούς και τραυματίες. Ο αριθμός πιθανότατα έχει εκτοξευθεί από την έναρξη της επίθεσής τους στις 5 Ιουνίου. Ιδιαίτερα επιζήμια για την Ουκρανία ήταν η απώλεια των πιο έμπειρων, εκπαιδευμένων στο ΝΑΤΟ στρατευμάτων της.
Θα είναι όλο και πιο δύσκολο να αντικατασταθούν απώλειες αυτού του μεγέθους. Απομένουν όλο και λιγότεροι Ουκρανοί άνδρες για να επιστρατευθούν, και όλο και περισσότεροι φεύγουν από τη χώρα ή δωροδοκούν για να αποφύγουν αυτό που πολλοί θεωρούν ως άσκοπη θυσία της ζωής τους.
Με τις απώλειες που έχουν ήδη υποστεί πάνω από σχεδόν ενάμιση χρόνο μάχης υψηλής έντασης - και την αποτυχία της τρέχουσας επίθεσης να επιτύχει ακόμη και ενδιάμεσους στόχους - υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα η Ουκρανία να μπορέσει να οικοδομήσει μια νέα επιθετική ικανότητα στο άμεσο μέλλον. Θα μπορούσε να χρειαστεί μια γενιά για να ανοικοδομηθεί μια αξιόπιστη μαχητική δύναμη, και ακόμη και αυτό θα μπορούσε να είναι δυνατό μόνο με μια αδιάκοπη περίοδο ειρήνης και την παροχή πλήρους συμπληρώματος τεθωρακισμένων οχημάτων, μαζί με πυρομαχικά και την απαιτούμενη επιμελητεία.
Από σήμερα, ακόμα κι αν ο ουκρανικός στρατός μπορούσε να εξοπλιστεί εξ ολοκλήρου με τον εξοπλισμό και την στήριξη του αμερικανικού στρατού, η μειωμένη ικανότητα των εναπομεινάντων στρατευμάτων τους σημαίνει ότι πιθανότατα θα είχαν τα ίδια αποτελέσματα όπως είχαν τους τελευταίους οκτώ μήνες. Οι υποστηρικτές του Κιέβου σίγουρα θα διαφωνήσουν με αυτή τη δήλωση, υποστηρίζοντας αντ' αυτού πως αν είχαν μόνο περισσότερα κιτ και πυρομαχικά νωρίτερα, θα είχαν επιτυχία.
Ωστόσο, όπως έδειξαν προηγούμενες αναλύσεις αυτής της σειράς άρθρων, οι στρατηγικές αποφάσεις που ελήφθησαν από τους πιο ανώτερους ηγέτες της Ουκρανίας και οι μερικές φορές κακές τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες, ήταν στο επίκεντρο της αδυναμίας της Ουκρανίας να κερδίσει στο πεδίο της μάχης. Περισσότερος εξοπλισμός και πυρομαχικά σίγουρα θα αύξανε την καταστροφική ισχύ των ουκρανικών δυνάμεων, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις - στο σημερινό πεδίο μάχης ή στη στρατιωτική ιστορία - ότι αυτό θα άλλαζε το αποτέλεσμα.
Το θέμα δεν αφορά πλέον τον εξοπλισμό. Δεν πρόκειται καν για εκπαίδευση, είτε είναι καλή είτε κακή. Το πιο κρίσιμο στοιχείο της δυνατότητας του ουκρανικού στρατού να διεξάγει πόλεμο είναι το ανθρώπινο δυναμικό. Σύμφωνα με τις αμερικανικές πληροφορίες που διέρρευσαν, από τον Απρίλιο ο ουκρανικός στρατός είχε χάσει περίπου 130.000 νεκρούς και τραυματίες. Ο αριθμός πιθανότατα έχει εκτοξευθεί από την έναρξη της επίθεσής τους στις 5 Ιουνίου. Ιδιαίτερα επιζήμια για την Ουκρανία ήταν η απώλεια των πιο έμπειρων, εκπαιδευμένων στο ΝΑΤΟ στρατευμάτων της.
Θα είναι όλο και πιο δύσκολο να αντικατασταθούν απώλειες αυτού του μεγέθους. Απομένουν όλο και λιγότεροι Ουκρανοί άνδρες για να επιστρατευθούν, και όλο και περισσότεροι φεύγουν από τη χώρα ή δωροδοκούν για να αποφύγουν αυτό που πολλοί θεωρούν ως άσκοπη θυσία της ζωής τους.
Με τις απώλειες που έχουν ήδη υποστεί πάνω από σχεδόν ενάμιση χρόνο μάχης υψηλής έντασης - και την αποτυχία της τρέχουσας επίθεσης να επιτύχει ακόμη και ενδιάμεσους στόχους - υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα η Ουκρανία να μπορέσει να οικοδομήσει μια νέα επιθετική ικανότητα στο άμεσο μέλλον. Θα μπορούσε να χρειαστεί μια γενιά για να ανοικοδομηθεί μια αξιόπιστη μαχητική δύναμη, και ακόμη και αυτό θα μπορούσε να είναι δυνατό μόνο με μια αδιάκοπη περίοδο ειρήνης και την παροχή πλήρους συμπληρώματος τεθωρακισμένων οχημάτων, μαζί με πυρομαχικά και την απαιτούμενη επιμελητεία.
Από σήμερα, ακόμα κι αν ο ουκρανικός στρατός μπορούσε να εξοπλιστεί εξ ολοκλήρου με τον εξοπλισμό και την στήριξη του αμερικανικού στρατού, η μειωμένη ικανότητα των εναπομεινάντων στρατευμάτων τους σημαίνει ότι πιθανότατα θα είχαν τα ίδια αποτελέσματα όπως είχαν τους τελευταίους οκτώ μήνες. Οι υποστηρικτές του Κιέβου σίγουρα θα διαφωνήσουν με αυτή τη δήλωση, υποστηρίζοντας αντ' αυτού πως αν είχαν μόνο περισσότερα κιτ και πυρομαχικά νωρίτερα, θα είχαν επιτυχία.
Ωστόσο, όπως έδειξαν προηγούμενες αναλύσεις αυτής της σειράς άρθρων, οι στρατηγικές αποφάσεις που ελήφθησαν από τους πιο ανώτερους ηγέτες της Ουκρανίας και οι μερικές φορές κακές τακτικές που χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες, ήταν στο επίκεντρο της αδυναμίας της Ουκρανίας να κερδίσει στο πεδίο της μάχης. Περισσότερος εξοπλισμός και πυρομαχικά σίγουρα θα αύξανε την καταστροφική ισχύ των ουκρανικών δυνάμεων, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις - στο σημερινό πεδίο μάχης ή στη στρατιωτική ιστορία - ότι αυτό θα άλλαζε το αποτέλεσμα.
Επιπτώσεις
Η Δύση πρέπει να παραδεχτεί ότι, σωστά ή λάθος, δόθηκε στον ουκρανικό στρατό η ευκαιρία να ξεκινήσει την επίθεσή του και να δει αν θα μπορούσε να λειτουργήσει ή όχι. Η Δύση γενικά, και οι Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα, έχουν συνεισφέρει τεράστια ποσά στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία.
Σε συνδυασμό με το μεγάλο αριθμό απωλειών που υπέστη η Ουκρανία, αυτή είναι η ψυχρή, σκληρή αλήθεια: Δεν υπάρχει καμία λογική βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως το Κίεβο θα σχηματίσει, μετά από όλες τις απώλειές του, μια ικανότητα που θα υπερβαίνει αυτή που έχουν δείξει μέχρι σήμερα.
Αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν βέβαιο πως η Ουκρανία δε θα κερδίσει ποτέ την ελευθερία της στο πεδίο της μάχης. Για να διατηρήσει το έδαφος που κατέχει αυτήν την στιγμή και για να αποτρέψει την απώλεια οποιασδήποτε άλλης γης, το Κίεβο πρέπει να δεχτεί την σκληρή πραγματικότητα ότι η πιο συνετή πορεία είναι τώρα να επιδιώξει το πάγωμα της σύγκρουσης και να αρχίσει διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου.
Είναι αυτονόητο ότι κανείς στη μη κατεχόμενη Ουκρανία δε θέλει αυτό το αποτέλεσμα. Ωστόσο, το να αρνηθεί κανείς να επιδιώξει ένα τέλος μέσω διαπραγματεύσεων, σημαίνει να επιλέξει ένα μονοπάτι που είναι πιθανό να αποτύχει - πιθανόν να οδηγήσει σε πιθανώς δεκάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανούς άνδρες να πεθάνουν και περισσότερες πόλεις και εδάφη να πέσουν στον έλεγχο της Ρωσίας.
Η αμερικανική εθνική ασφάλεια και η οικονομική ευημερία πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε πολιτικής που εφαρμόζει η Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ συνεισέφεραν πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια και έστειλαν χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα, εκατομμύρια οβίδες και ρουκέτες και σημαντική υποστήριξη πληροφοριών για σχεδόν ενάμιση χρόνο. Είναι πλέον απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το αξιοσημείωτο επίπεδο επένδυσης δεν απέφερε απόδοση επένδυσης, ούτε αντέστρεψε την εισβολή της Ρωσίας.
Δε θα βοηθούσε ούτε την Ουκρανία ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες να διπλασιάσουν και να επενδύσουν άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια και αμέτρητα περισσότερα όπλα. Θα επέκτεινε μόνο τον πόλεμο, θα αύξανε τα δεινά του ουκρανικού λαού και θα κρατούσε ζωντανή την πιθανότητα κλιμάκωσης. Είναι καιρός να συνεργαστούμε με το Κίεβο και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ για να ξεκινήσουμε το δυσάρεστο αλλά απαραίτητο έργο της αναζήτησης διπλωματικής διευθέτησης, τερματίζοντας τον πόλεμο με τους καλύτερους όρους που μπορούν να βρεθούν για την Ουκρανία.
Το να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε αυτόν τον πόλεμο με την καρδιά μας, να λαμβάνουμε αποφάσεις με βάση το συναίσθημα ή το αποτέλεσμα που θα προτιμούσαμε - σε βάρος της πραγματικότητας την οποία δυστυχώς αντιμετωπίζουμε - θα βαθύνει τη ζημιά που έχει προκληθεί στην Ουκρανία και θα εκτρέψει περισσότερα αμερικανικά χρήματα σε μία μη κερδισμένη σύγκρουση που θα μπορούσε να κλιμακωθεί ξανά.
Η Δύση πρέπει να παραδεχτεί ότι, σωστά ή λάθος, δόθηκε στον ουκρανικό στρατό η ευκαιρία να ξεκινήσει την επίθεσή του και να δει αν θα μπορούσε να λειτουργήσει ή όχι. Η Δύση γενικά, και οι Ηνωμένες Πολιτείες ειδικότερα, έχουν συνεισφέρει τεράστια ποσά στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία.
Σε συνδυασμό με το μεγάλο αριθμό απωλειών που υπέστη η Ουκρανία, αυτή είναι η ψυχρή, σκληρή αλήθεια: Δεν υπάρχει καμία λογική βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως το Κίεβο θα σχηματίσει, μετά από όλες τις απώλειές του, μια ικανότητα που θα υπερβαίνει αυτή που έχουν δείξει μέχρι σήμερα.
Αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν βέβαιο πως η Ουκρανία δε θα κερδίσει ποτέ την ελευθερία της στο πεδίο της μάχης. Για να διατηρήσει το έδαφος που κατέχει αυτήν την στιγμή και για να αποτρέψει την απώλεια οποιασδήποτε άλλης γης, το Κίεβο πρέπει να δεχτεί την σκληρή πραγματικότητα ότι η πιο συνετή πορεία είναι τώρα να επιδιώξει το πάγωμα της σύγκρουσης και να αρχίσει διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου.
Είναι αυτονόητο ότι κανείς στη μη κατεχόμενη Ουκρανία δε θέλει αυτό το αποτέλεσμα. Ωστόσο, το να αρνηθεί κανείς να επιδιώξει ένα τέλος μέσω διαπραγματεύσεων, σημαίνει να επιλέξει ένα μονοπάτι που είναι πιθανό να αποτύχει - πιθανόν να οδηγήσει σε πιθανώς δεκάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανούς άνδρες να πεθάνουν και περισσότερες πόλεις και εδάφη να πέσουν στον έλεγχο της Ρωσίας.
Η αμερικανική εθνική ασφάλεια και η οικονομική ευημερία πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε πολιτικής που εφαρμόζει η Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ συνεισέφεραν πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια και έστειλαν χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα, εκατομμύρια οβίδες και ρουκέτες και σημαντική υποστήριξη πληροφοριών για σχεδόν ενάμιση χρόνο. Είναι πλέον απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το αξιοσημείωτο επίπεδο επένδυσης δεν απέφερε απόδοση επένδυσης, ούτε αντέστρεψε την εισβολή της Ρωσίας.
Δε θα βοηθούσε ούτε την Ουκρανία ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες να διπλασιάσουν και να επενδύσουν άλλα 100 δισεκατομμύρια δολάρια και αμέτρητα περισσότερα όπλα. Θα επέκτεινε μόνο τον πόλεμο, θα αύξανε τα δεινά του ουκρανικού λαού και θα κρατούσε ζωντανή την πιθανότητα κλιμάκωσης. Είναι καιρός να συνεργαστούμε με το Κίεβο και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ για να ξεκινήσουμε το δυσάρεστο αλλά απαραίτητο έργο της αναζήτησης διπλωματικής διευθέτησης, τερματίζοντας τον πόλεμο με τους καλύτερους όρους που μπορούν να βρεθούν για την Ουκρανία.
Το να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε αυτόν τον πόλεμο με την καρδιά μας, να λαμβάνουμε αποφάσεις με βάση το συναίσθημα ή το αποτέλεσμα που θα προτιμούσαμε - σε βάρος της πραγματικότητας την οποία δυστυχώς αντιμετωπίζουμε - θα βαθύνει τη ζημιά που έχει προκληθεί στην Ουκρανία και θα εκτρέψει περισσότερα αμερικανικά χρήματα σε μία μη κερδισμένη σύγκρουση που θα μπορούσε να κλιμακωθεί ξανά.