 |
| pixabay - ublicDomainPictures |
Του Στρατή Μαζίδη
Όμως για δύο λεπτά. Θυμάμαι πριν πάρα πολλά χρόνια να πηγαίνω για μπάνιο τακτικά στη Ραφήνα τα σαββατοκύριακα. Ήμουν ένας από τους ελάχιστους Έλληνες ανάμεσα σε δεκάδες Αλβανούς. Βλέπετε την ώρα που οι τελευταίοι εργάζονταν σκληρά στη χώρα μας και κάνοντας οικονομίες πετύχαιναν να αγοράσουν σπίτια και αυτοκίνητα, εμείς βουτηγμένοι στα χρέη και τις κάρτες προτιμούσαμε να χρυσοπληρώσουμε κάτι που είναι δωρεάν, δηλαδή ένα μπάνιο στη θάλασσα.
Οι ξαπλώστρες δενφύτρωσαν ξαφνικά και γέμισαν όλες τις παραλίες. Μία άλλη πανέμορφη παραλία ήταν στο Παλιό Τσιφλίκι στην Καβάλα. Το 2012 την επισκέφθηκα αρκετές φορές, αλλά όταν ξανά βρέθηκα στην περιοχή λίγα χρόνια πιο μετά αυτή η ελάχιστου πλάτους παραλία ήταν γεμάτη ομπρέλες θυμίζοντας διαδήλωση στα Προπύλαια. Δυστυχώς δεν ξανά πάτησα τότε το πόδι μου.
Ομοίως στην ακτογραμμή της πόλης που μένω σε περίπου κάτι παραπάνω από ένα χιλιόμετρο υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος με ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Εν ολίγοις κανείς δεν πάει να ανοίξει μία τέτοια επιχείρηση αν δεν έχει δει ότι υπάρχει ψωμί, και θα βγάλει λεφτά. Όπως στη χώρα μας ανοίγουν τυροπιτάδικα ομοίως το καλοκαίρι ξεφυτρώνουν και ομπρελάδικα στην επιμονή μιας νοοτροπίας παροχής εύκολων υπηρεσιών για την αποκόμιση κέρδους. Στήνω μία καντίνα, απλώνω και μερικές ομπρέλες με ξαπλώστρες και το κοντέρ αρχίζει να γράφει. Αν οι πολίτες επέλεγαν να παίρνουν την καρέκλα τους, την ψάθα τους, την ομπρέλα τους και επίσης τα φαγώσιμα και τα ποτά τους από το σπίτι, δεν θα παρατηρούσαμε σήμερα αυτές τις εικόνες οι οποίες έφτασαν να γίνονται και τηλεοπτικό ρεπορτάζ.
Αλλά η ξαπλώστρα είναι και η τέλεια αποτύπωση της οικονομίας της χώρας. Μία ξαπλώστρα που περιμένει να εισπράττει χωρίς ιδιαίτερη κούραση ή να παράγει κάτι ιδιαίτερο.