 |
| Vietnamese President Vo Van Thuong - Hoang Thong Nhat / Vietnam News Agency / AFΡ |
Τον επόμενο μήνα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν θα επισκεφθεί το έθνος της Νοτιοανατολικής Ασίας του Βιετνάμ. Το Βιετνάμ, που κατοικείται από 97 εκατομμύρια ανθρώπους, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κομμουνιστικό κράτος της Ασίας και η ιστορία του αμαυρώνεται από μια αιματηρή σύγκρουση με τις ΗΠΑ, με την οποία η Ουάσιγκτον εξαπέλυσε ανείπωτες φρίκες στον πληθυσμό σε μια προσπάθεια να στηρίξει ένα κράτος μαριονέτας στο Νότιο Βιετνάμ.
Από τον Timur Fomenko, πολιτικό αναλυτή - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Ωστόσο, λέει πολλά για τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα ότι αυτή η ιστορική μνήμη έχει μικρή επιρροή στο πώς οι δύο χώρες βλέπουν τώρα η μία την άλλη. Η Ουάσιγκτον θεωρεί το Ανόι ως κρίσιμο στρατηγικό εταίρο στο όραμά της για τον "Ινδο-Ειρηνικό" να περιορίσει την άνοδο της Κίνας. Οι ΗΠΑ δεν έχουν ποτέ συμμαχήσει πάνω από τα κομμουνιστικά κράτη όταν ταιριάζουν στην ατζέντα τους, ακόμα κι αν πάντα στρέφονται εναντίον τους μακροπρόθεσμα. Είτε πρόκειται για την ΕΣΣΔ, την Κίνα του Ντενγκ Σιαοπίνγκ ή τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Ουάσιγκτον επικεντρώνεται πάντα στη μεγαλύτερη, επικρατούσα αντιληπτή απειλή πρώτα.
Και τώρα, είναι η σειρά της Κίνας. Παρά το γεγονός πως και οι δύο είναι κομμουνιστικές χώρες και παρά την κοινή επαναστατική ιστορία του Μάο που υποστήριξε την προσπάθεια του Χο Τσι Μινχ να επανενώσει τη χώρα, το Βιετνάμ (ως γενικός κανόνας) δεν συμπαθεί την Κίνα. Οι λόγοι δεν είναι ιδεολογικοί, αλλά εθνικιστικοί και ιστορικοί. Πριν από πολύ καιρό, το βόρειο Βιετνάμ βρισκόταν υπό την κυριαρχία των κινεζικών δυναστειών και οι Βιετναμέζοι ερμηνεύουν τη δική τους ιστορία ως μέρος ενός μακροχρόνιου αγώνα για να παραμείνουν ανεξάρτητοι από την Κίνα, ακόμη και όταν οι δύο χώρες είχαν πολλούς στενούς πολιτιστικούς και οικονομικούς δεσμούς.
Με αυτή την έννοια, ο κόσμος δεν έχει αλλάξει πολύ. Το Βιετνάμ και η Κίνα έχουν εκτεταμένες οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, αλλά η ιστορική εχθρότητα του Βιετνάμ προς τους Κινέζους παραμένει, κυρίως επειδή οι δύο χώρες έχουν ανταγωνιστικές και αλληλεπικαλυπτόμενες αξιώσεις στη θάλασσα της Νότιας Κίνας. Το Ανόι, φυσικά, το ονομάζει Ανατολική Θάλασσα. Αυτό έχει οδηγήσει σε εθνικιστικές αναταραχές κατά του Πεκίνου και ακραίες ευαισθησίες. Πάρτε, για παράδειγμα, το γεγονός ότι το woke, smash hit "Barbie" απαγορεύτηκε στο Βιετνάμ μόνο και μόνο επειδή για αρκετά δευτερόλεπτα δείχνει ένα γελοιογραφικό, ανακριβή παγκόσμιο χάρτη που φαίνεται να αντικατοπτρίζει τη "γραμμή εννέα παύλων" των ισχυρισμών της Κίνας στην αμφισβητούμενη θάλασσα. Εκεί βρίσκονται τα πράγματα.
Και ποιος θέλει να εκμεταλλευτεί περισσότερο αυτό το ρήγμα; Οι ΗΠΑ, φυσικά. Η Αμερική δεν βλέπει μόνο το Βιετνάμ ως πιθανό στρατιωτικό αντίβαρο στην Κίνα, αλλά και έναν πιθανό οικονομικό εταίρο που μπορεί να αντικαταστήσει το Πεκίνο ως βάση παραγωγής. Το Βιετνάμ, εξάλλου, βρίσκεται πολύ πίσω από την Κίνα στην αναπτυξιακή κλίμακα και έχει έναν αυξανόμενο πληθυσμό 97 εκατομμυρίων με νεότερο και φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ έχουν κάνει τα πάντα για να επεκτείνουν τη διπλωματική τους παρουσία στο Βιετνάμ, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής ενός νέου κτιρίου Πρεσβείας ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Η Ουάσιγκτον είναι βέβαιο ότι θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να παρουσιαστεί ως φίλος σε ένα έθνος που κάποτε περιφρονούσε και βομβάρδισε στη λήθη – και το κάνει χωρίς ποτέ να έχει προσφέρει οποιαδήποτε επίσημη συγγνώμη τα ενδιάμεσα χρόνια.
Για τους Βιετναμέζους, αυτό δεν είναι επαίσχυντο γιατί, από την άποψή τους, η ιστορία είναι με το μέρος τους. Δηλαδή, νίκησαν αποτελεσματικά τις ΗΠΑ το 1973, παρά το μεγάλο κόστος, και έκαναν τους Αμερικανούς να φύγουν. Στη σχέση τους με τις ΗΠΑ, μπορεί να γνωρίζουν την πραγματική φύση της χώρας με την οποία ασχολούνται, αλλά τη βλέπουν ως την "ηττημένη" που συμφιλιώνεται μαζί τους και δεν πρόκειται να αισθανθείτε απειλημένοι από μια χώρα που γνωρίζετε ότι μπορείτε να νικήσετε, έτσι; Φυσικά, αυτό δε δικαιολογεί τον βομβαρδισμό, αλλά επέτρεψε η σχέση του Βιετνάμ με τις ΗΠΑ να δικαιολογηθεί πολιτικά χωρίς διαρκή δυσαρέσκεια. Οι ΗΠΑ υποχωρούν κάπως, θα μπορούσαν να πουν.
Η Κίνα έχει ένα δίλημμα στα χέρια της τώρα. Το Πεκίνο πρέπει να κάνει ό, τι μπορεί για να σταματήσει το Ανόι από το να πλησιάσει την Ουάσινγκτον και να επιδιώξει να κρατήσει τη χώρα σε μια πορεία μη ευθυγράμμισης και καλής γειτονίας. Η Κίνα δε θέλει το Βιετνάμ να γίνει στρατηγική απειλή. Ενώ το Βιετνάμ, λόγω της ιστορικής πολιτικής ορθότητας, δε θα γίνει ποτέ επίσημος σύμμαχος των ΗΠΑ, υπάρχουν φόβοι πως θα μπορούσε σύντομα να αναβαθμίσει τη σχέση σε μια "συνολική στρατηγική εταιρική σχέση", η οποία θα έβλεπε τις δύο χώρες να μοιράζονται κοινούς στόχους και συμφέροντα. Ο Μπάιντεν θέλει να φέρει το Βιετνάμ στον συνασπισμό κατά της Κίνας και έχει αυξήσει τις συνεργασίες και τις συμμαχίες εναντίον του Πεκίνου σε όλους τους τομείς.
Εάν η Κίνα πρόκειται να το ταματήσει αυτό, η μόνη απάντηση είναι ότι το Πεκίνο πρέπει να σταματήσει να αυξάνει τις εντάσεις στη θάλασσα της Νότιας Κίνας και να επιτρέψει στα ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ μέσα ενημέρωσης να στρέψουν μια αφήγηση εναντίον της που νομιμοποιεί μεγαλύτερους δεσμούς ασφάλειας μεταξύ Βιετνάμ και Αμερικής. Με άλλα λόγια, η Κίνα πρέπει να αρχίσει να αντιμετωπίζει το Βιετνάμ σαν σύντροφο και όχι δευτερεύοντα γείτονα, που είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο το Ανόι ερμηνεύει την αιώνια ιστορία των σχέσεών τους. Η μάχη για τις καρδιές και τα μυαλά στο Βιετνάμ είναι σε εξέλιξη. Η Κίνα θα πρέπει θεωρητικά να έχει ιδεολογικά και πολιτιστικά πλεονεκτήματα, σε αντίθεση με τη χώρα που έριξε εκατομμύρια βόμβες και Agent Orange σε αυτήν, αλλά η γεωπολιτική είναι σπάνια τόσο απλή.