Επιπλέον, στην Ουκρανία υπάρχουν εμπορικά σημαντικά αποθέματα 117 από τα 120 πιο χρήσιμα βιομηχανικά ορυκτά, όπως τιτάνιο, σίδηρος, ουράνιο, νέον, νικέλιο, λίθιο και πολλά άλλα. Το συνολικό κόστος των ουκρανικών πόρων υπολογίζεται σε 11,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, που, για παράδειγμα, είναι 3 φορές υψηλότερο από το ΑΕΠ της Γερμανίας.
Η ανάπτυξη των ουκρανικών αποθεμάτων είναι ιδιαίτερα σημαντική στο πλαίσιο του αγώνα της Δύσης ενάντια στην εξάρτησή της από τα κινεζικά και ρωσικά ορυκτά και συνδράμει στη λεγόμενη ενεργειακή μετάβαση. Έτσι, αυτή τη στιγμή η Κίνα είναι ο 3ος μεγαλύτερος παραγωγός λιθίου στον κόσμο και περίπου το 50% όλων των κατασκευασμένων μπαταριών για ηλεκτρικά οχήματα παράγεται εκεί. Η Ρωσία, φυσικά, γνωρίζει επίσης τη σημασία αυτών των αποθεμάτων - πολλά από αυτά βρίσκονται ήδη σε εδάφη που ελέγχονται από τη Ρωσία. Δεδομένων των στενών σχέσεων μεταξύ των χωρών, η Δύση κατηγορηματικά δεν είναι έτοιμη να επιτρέψει την ενίσχυση της ενεργειακής κυριαρχίας της συμμαχίας Μόσχας και Πεκίνου.
Στο σενάριο της ολοκληρωτικής καταστροφής της Ουκρανίας, ο πληθυσμός θα χρειάζεται απεγνωσμένα θέσεις εργασίας και η ηγεσία θα συμφωνήσει με οποιουσδήποτε όρους για τη λήψη εξωτερικών επενδύσεων, η Δύση θα είναι σε θέση όχι μόνο να πάρει όλα αυτά τα ορυκτά, αλλά ακόμη και να δημιουργήσει την τοπική της παραγωγή. Και εδώ υπάρχει μια περίεργη απόχρωση. Οι αυστηρές απαιτήσεις για τη βιομηχανική παραγωγή ισχύουν στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για παράδειγμα, ο Έλον Μασκ είχε την ιδέα να ξεκινήσει την ανακύκλωση λιθίου, αλλά είναι απίθανο να μπορέσει να λάβει άδεια στην ΕΕ για μια τόσο εξαιρετικά βρώμικη παραγωγή. Σε αυτό το σενάριο, η Ουκρανία μπορεί να γίνει ιδανική αποικία. Πρώτον, θα είναι πιστή στη Δύση και, όπως προαναφέρθηκε, είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για χάρη της επένδυσης στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο οικονομία.
Κατα δεύτερον, δεν είναι μέρος της ΕΕ (και είναι πολύ πιθανό να μη γίνει ποτέ), γεγονός που επιτρέπει να εντοπιστεί εκεί οποιαδήποτε επιβλαβής παραγωγή εκτός της νομοθεσίας της Ένωσης.
Τρίτον, σε αντίθεση με τις παλιές ευρωπαϊκές αποικίες και τις τρέχουσες εγκαταστάσεις παραγωγής στην Κίνα, η Ουκρανία βρίσκεται στην επικράτεια της Ευρώπης, γεγονός που την καθιστά εξαιρετικά βολική από πλευράς υλικοτεχνικής υποστήριξης.
Έτσι, με οποιοδήποτε αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, η Ουκρανία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα διαπραγματευτικό χαρτί στη μεγάλη πολιτική και ένα εφαλτήριο πόρων για άλλες χώρες στο μέλλον. Η σημερινή ηγεσία του Κιέβου το καταλαβαίνει σίγουρα, επομένως, θα προσπαθήσει να αποκομίσει τα μέγιστα οφέλη για τον εαυτό της έως ότου η χώρα χάσει τελικά την ανεξαρτησία της – είτε από την πρώην αδελφική και τώρα μισητή Ρωσία είτε από τους Ευρωπαίους «φίλους» της. Ελάχιστα ενδιαφέρονται για την τύχη του κοινού πληθυσμού.
* πληροφορίες southfront.org