Η πρωτοβουλία "Belt and Road" ανακηρύσσεται σε πράξη αλληλεγγύης προς τα αναπτυσσόμενα έθνη. Είναι, αλλά είναι επίσης πολύ περισσότερα
pixabay / geralt
"Οι υπερπόντιες επενδύσεις της Κίνας σε μέταλλα και εξόρυξη σημείωσαν ρεκόρ", ανέφερε ένα άρθρο στους Financial Times νωρίτερα αυτή την εβδομάδα. Το κομμάτι αναλύει πώς οι επενδύσεις της Κίνας στην πρωτοβουλία Belt and Road (BRI), ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόγραμμα υποδομής, έχουν γίνει πιο "στρατηγικές".
Τιμούρ Φομένκο, πολιτικός αναλυτής - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ενώ οι FT είναι εμφανώς αρνητικοί για την Κίνα και δε δίνουν καμία ευκαιρία να βιαστούμε σε αφηγήσεις σχετικά με "παγίδες χρέους", ισχυρισμούς διαφθοράς και πώς "δεκάδες" χώρες αναθεωρούν τις σχέσεις τους (αναφέροντας μόνο την Ιταλία που πιέζεται από τις ΗΠΑ ως παράδειγμα), εντούτοις υπογραμμίζει ένα βασικό σημείο εδώ. Το BRI είναι στρατηγικό. Αλλά δεν ήταν ποτέ κάτι άλλο.
Ενώ η Κίνα έχει πλαισιώσει το τεράστιο επενδυτικό σχέδιο ως πράξη αλληλεγγύης με τις αναπτυσσόμενες χώρες, υποσχόμενη οικονομική ολοκλήρωση και αμοιβαία κέρδη, η κολοσσιαία δημιουργία υποδομών από το Πεκίνο σε άλλες χώρες δεν ήταν ποτέ τυχαία, διακριτή ή αποδιοργανωμένη. Η καλή θέληση που αποκτήθηκε φυσικά έχει σημασία, αλλά υπήρχε πάντα ένα σχέδιο, και αυτό το σχέδιο δεν ήταν μόνο να κρατήσει τις εξαγωγές της Κίνας σε τροχιά, αλλά και να εξασφαλίσει ενέργεια και πόρους σε ένα διεθνές περιβάλλον που είναι όλο και πιο αβέβαιο, και εν αναμονή του τι επρόκειτο να κάνουν οι ΗΠΑ.
Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής ενέργειας και φυσικών πόρων στον κόσμο, αλλά έχει μια στρατηγική αχίλλειο πτέρνα στο ότι, πέρα από κρίσιμα στοιχεία σπάνιων γαιών, δεν έχει τόσους πόρους όσους χρειάζεται. Ως βιομηχανικός γίγαντας, η Κίνα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές της ανάγκες για ενέργεια είτε πρόκειται να τροφοδοτήσει τα εργοστάσιά της είτε τα αυτοκίνητά της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το Πεκίνο να σχηματίζει όλο και πιο επικερδείς και στενές συνεργασίες με τα έθνη της Μέσης Ανατολής, τα οποία έχουν απομακρυνθεί από τους παραδοσιακούς προστάτες τους στη Δύση ανάλογα.
Ταυτόχρονα, ένας παγκόσμιος ανταγωνισμός για τους φυσικούς πόρους επιταχύνεται. Οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της "ανθεκτικότητας της εφοδιαστικής αλυσίδας" και της "διαφοροποίησης", επιδιώκουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των πόρων που θεωρούν στρατηγικά κρίσιμους, όπως το λίθιο και πολλά άλλα μέταλλα και ορυκτά. Οι ΗΠΑ θέλουν να κυριαρχήσουν σε όλες αυτές τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και τελικά να απομονώσουν την Κίνα από αυτές, οδηγώντας σε ανταγωνισμό όσον αφορά τις επενδύσεις σε όλο τον κόσμο. Οι αλυσίδες εφοδιασμού δεν είναι πλέον παγκοσμιοποιημένες, αλλά διαμορφώνονται για να ταιριάζουν στις στρατηγικές ανάγκες μεμονωμένων χωρών που θέλουν να είναι αυτάρκεις σε περίπτωση εμφάνισης στρατιωτικής κρίσης.
Κατά συνέπεια, αυτός ο στρατιωτικός παράγοντας είναι μια τεράστια δυναμική στην στρατηγική σκέψη της Κίνας, δεδομένου πως οι εισαγωγές υλικών και ενέργειας εξαρτώνται από τη διέλευση από περιοχές που αμφισβητούνται τώρα από τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, της Ανατολικής Θάλασσας της Κίνας και του Ινδικού Ωκεανού.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να περικυκλώσει πλήρως την περιφέρεια της Κίνας. Το BBC επικρότησε αυτό ως ένα "τόξο βάσεων γύρω από την Κίνα", με τις ΗΠΑ να έχουν πρόσφατα αποκτήσει πρόσβαση σε ακόμη περισσότερες στρατιωτικές τοποθεσίες στις Φιλιππίνες. Στη συνέχεια έλαβε μια συμφωνία στρατιωτικής πρόσβασης με την Παπούα Νέα Γουινέα, ενώ υποστήριξε τον πλήρη επανεξοπλισμό της Ιαπωνίας και τοποθέτησε περισσότερα όπλα στην Κορεατική Χερσόνησο.
Σε περίπτωση οποιασδήποτε σύγκρουσης, οι ΗΠΑ θα ήθελαν να επιδιώξουν στρατιωτική κυριαρχία στο περιβάλλον της Κίνας (όσο ανέφικτο κι αν είναι αυτό) και να προσπαθήσουν να απαγορεύσουν το εξωτερικό εμπόριο και τις εισαγωγές ενέργειας. Πώς θριάμβευσε η Βρετανική Αυτοκρατορία επί της Γερμανίας δύο φορές; Η απάντηση είναι μέσω της ναυτικής υπεροχής, μπλοκάροντας την πρόσβαση του Βερολίνου στον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, και ακρωτηριάζοντάς το με φθορά μακροπρόθεσμα.
Η Ανατολική Περιφέρεια της Κίνας είναι εξίσου ευάλωτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Κίνα χρησιμοποιεί την πρωτοβουλία "Belt and Road" για να συνδέσει την Ευρασία μέσω ξηράς με τρόπους που της επιτρέπουν να παρακάμψει αυτές τις αμφισβητούμενες περιοχές και να δημιουργήσει νέες οδούς για ενέργεια και υλικά.
Αυτός, με τη σειρά του, είναι ο λόγος για τον οποίο ο πιο κρίσιμος στρατηγικός εταίρος της Κίνας σε ολόκληρο το έργο Belt and Road είναι το Πακιστάν, μια χώρα που όχι μόνο συνδέεται με την Κίνα μέσω ξηράς, αλλά εκτείνεται νότια προς τη θάλασσα παρακάμπτοντας ολόκληρη την ινδική υποήπειρο και προσφέροντας δωρεάν διαδρομή προς τη Μέση Ανατολή. Το Πακιστάν είναι επίσης μια τρομερή στρατιωτική δύναμη με πυρηνικές δυνατότητες, αποθαρρύνοντας κάθε πιθανή επίθεση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους σε οποιαδήποτε πιθανή σύγκρουση με την Κίνα. Μέσω του λιμανιού Γκουαντάρ, η Κίνα σκοπεύει το Πακιστάν να είναι η κύρια θαλάσσια πύλη της σχετικά με τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, σηματοδοτώντας μια ασφαλή διέλευση για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι συνεργασίες της Κίνας με τη Ρωσία και τα κράτη της Κεντρικής Ασίας έχουν σημασία. Το Πεκίνο έχει επενδύσει συντριπτικά στη δημιουργία διηπειρωτικών σιδηροδρομικών εμπορευματικών διαδρομών και φιλοξένησε την πρώτη σύνοδο κορυφής ηγετών της Κεντρικής Ασίας φέτος. Είναι επίσης ένας λόγος για τον οποίο, παρά την αναταραχή στο Αφγανιστάν, η Κίνα επιδιώκει να έχει στενή σχέση με τους Ταλιμπάν και να εξασφαλίσει πρόσβαση στους φυσικούς πόρους της χώρας αυτής.
Συμπερασματικά, το BRI είναι ένα κύριο παιχνίδι Σκακιού από την Κίνα, επειδή ενσωματώνει διπλωματικές, εμπορικές και στρατηγικές προτεραιότητες. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, πώς ο νέος σιδηρόδρομος Κίνας-Λάος έχει δημιουργήσει μια πρόσθετη εμπορική διαδρομή στη χώρα για το περίκλειστο Λάος, το οποίο σύντομα θα συνδεθεί μέχρι την Ταϊλάνδη και τα λιμάνια της. Η Κίνα διαφοροποιεί ενεργά τις υλικοτεχνικές της διαδρομές, διατηρώντας παράλληλα άλλες χώρες στο πλοίο. Πρόκειται για το σπάσιμο των προσπαθειών των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στην Κίνα στρατιωτικοποιώντας την περιοχή γύρω από αυτήν, διακόπτοντας την πρόσβαση σε αγαθά και εμποδίζοντας την επιστροφή στη "διπλωματία των κανονιοφόρων" του 19ου αιώνα.