 |
| T-90M Tank from Russia. Image Credit: Creative Cοmmοns. |
Στην τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας από τη μια πλευρά και της Ουκρανίας, του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών από την άλλη, έχει γίνει δημοφιλές να αποδίδεται κάθε αδυναμία και κακό στον στρατό του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Αν και αυτό μπορεί να είναι συναισθηματικά ικανοποιητικό για το δυτικό κοινό, είναι ένας τρομερός τρόπος να διαμορφώσετε στρατηγική. Μας κάνει να εξαπατούμε τους εαυτούς μας σχετικά με την αληθινή ικανότητα του αντιπάλου μας και βλάπτει την ικανότητά μας να σχηματίζουμε σχέδια που θα μας επιτρέψουν να επικρατήσουμε.
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Σκληρές αλήθειες για τον πόλεμο της Ουκρανίας
Η παρατήρηση του Sun Tzu σχετικά με τη γνώση του εχθρού έχει σκληρύνει με τη διάρκεια των χιλιετιών σε μια σιδερένια στρατηγική αλήθεια. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι εάν κάποιος θέλει να νικήσει έναν αντίπαλο, είναι απαραίτητο να έχει μια ολοκληρωμένη, ισορροπημένη και ενδελεχή κατανόησή του. Η υποτίμηση ή η υπερεκτίμηση του εχθρού ή η βάση των ενεργειών σε μια ελλιπή εικόνα των δυνατοτήτων του, θα οδηγήσει φυσικά στην επιλογή αναποτελεσματικών στρατευμάτων.
Η Ουκρανία, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να πέσουν σε αυτήν την παγίδα αγνοώντας την αληθινή φύση της Μόσχας και βασίζοντας τις πολιτικές εν καιρώ πολέμου στην προτιμώμενη ανάλυσή μας για τη Ρωσία ως συνταγματικά αδύναμο, παραπλανητικό, ανίκανο εχθρό. Αυτή η σειρά θα επιδιώξει να διορθώσει τις δυτικές παρεξηγήσεις για το ρωσικό κράτος και τον στρατό, ώστε να μπορέσουμε να λάβουμε πιο τεκμηριωμένες αποφάσεις και να καταρτίσουμε σχέδια που έχουν εύλογες πιθανότητες να επιτύχουμε αποτελέσματα ωφέλιμα για εμάς, την Ουκρανία και τη Δύση.
Αυτή η ανάλυση θα εξετάσει τη Ρωσία από λίγο πριν από το ξέσπασμα των εχθροπραξιών το Φεβρουάριο του 2022 έως σήμερα. Αυτή η εξέταση, όπως και η περίφημη ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, θα αποκαλύψει το καλό, το κακό και το άσχημο της μέχρι σήμερα ερμηνείας της Ρωσίας. Θα προσθέσει και μια κατηγορία: το πολύ άσχημο. Αυτό που θα προκύψει είναι μια περίπλοκη εικόνα ενός αντιπάλου που έχει κάποια πραγματική δύναμη (τόσο συμβατική όσο και πυρηνική) και πραγματικές ευπάθειες. Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε με ακρίβεια ποιο είναι ποιο, και θα μπορούσαμε άθελά μας να θέσουμε τα θεμέλια για μια περιττή απώλεια. Κάνoντας όμως νηφάλια κρίση, το Κίεβο θα μπορούσε να καταλήξει με κάτι πολύτιμο.
Πυρηνικές πραγματικότητες
Η αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση για την επιτυχία. Μέχρι σήμερα, η Δύση δεν τα κατάφερε σε αυτό το μέτωπο. Πολλοί έχουν θέσει ιδανικούς στόχους τερματισμού του πολέμου: η Ρωσία εκτινάχθηκε από το ουκρανικό έδαφος στα σύνορα του 1991. Από την στιγμή που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, αυτή έχει άδικο, και επομένως είναι απολύτως λογικό όλοι οι υποστηρικτές της Ουκρανίας να επιθυμούν να δουν όλη την επικράτειά τους να επιστραφεί.
Ωστόσο, παραμερίζοντας τις προτιμήσεις, η πρώτη πτυχή της Ρωσίας που πρέπει να κατανοήσει νηφάλια η Δύση είναι μια απλή, σκληρή πραγματικότητα: η Ρωσία κατέχει το μεγαλύτερο απόθεμα πυρηνικών όπλων στον κόσμο και είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ενέργειας και γεωργικών προϊόντων.
Έχουν ατού που καθιστούν ουσιαστικά αδύνατο να αντιμετωπίσουμε μια καθαρή στρατιωτική ήττα.
Το 2014, ο Πούτιν συνέδεσε την κληρονομιά του με τη διατήρηση της Κριμαίας ως ρωσικού εδάφους. Από την περσινή παράνομη προσάρτηση του εδάφους της Ανατολικής Ουκρανίας, έχει εμβαθύνει τη δέσμευσή του. Είναι σχεδόν αδιανόητο ότι ο Πούτιν θα έκανε οποιαδήποτε συμφωνία, ανά πάσα στιγμή, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, που θα επέστρεφε τον έλεγχο σε οποιαδήποτε από τις προσαρτημένες περιοχές πίσω στο Κίεβο. Κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί από τους Ρώσους πολίτες ως πράξη προδοσίας.
Ούτε ο Πούτιν θα επέτρεπε παθητικά σε ένα συμβατικό στρατό να εκδιώξει τα στρατεύματά του.
Αν, υποθετικά μιλώντας, η Ουκρανία παράγει επαρκή μαχητική ισχύ για να αρχίσει να διώχνει σωματικά τους Ρώσους από τα κατεχόμενα εδάφη, οι πιθανότητες πως ο Πούτιν θα επέτρεπε τη συμβατική απώλεια να σταθεί χωρίς να καταφύγει σε τακτικά πυρηνικά όπλα είναι σχεδόν μηδενικές. Ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι αξιωματούχοι έχουν επανειλημμένα δηλώσει ότι η μόνη περίσταση που θα τους ωθούσε να χρησιμοποιήσουν πυρηνικούς πυραύλους είναι εάν απειλούνταν το ρωσικό έδαφος — και το Κρεμλίνο θεωρεί ρητά τα κατεχόμενα ως ρωσικό έδαφος.
Πολλοί θεωρούν πως οι απειλές του Πούτιν είναι απλώς μπλόφα. Ο πρώην στρατηγός του αμερικανικού στρατού Μπεν Χότζες έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι είναι «απίθανο» η Ρωσία «να κλιμακώσει σε μια πυρηνική σύγκρουση εάν έχανε ή επρόκειτο να χάσει την Κριμαία. Οπότε θα πρέπει να σταματήσουμε να αποθαρρύνουμε τον εαυτό μας».
Ο Πούτιν έχει ήδη δείξει ότι είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει βία για να διατηρήσει την αντίληψή του για τις ανάγκες ασφαλείας της Ρωσίας — πρώτα στη Γεωργία το 2008, μετά στην Ουκρανία το 2014 και, τέλος, όταν εξαπέλυσε αυτόν τον ολοκληρωτικό πόλεμο το 2022. Να υποστηρίξει την πίεση ενός συμβατικού στρατού. Η κίνηση προς τα εμπρός στο «απίθανο» γεγονός που ο Πούτιν δεν μένει πιστός στον αποδεδειγμένο χαρακτήρα του είναι κατάφωρα ανεύθυνο και ένα κακό στοίχημα.
Η Δύση έδωσε στην Ουκρανία τον χρόνο, τον εξοπλισμό και τα πυρομαχικά για να έχει τουλάχιστον μια ευκαιρία μάχης για την ανακατάληψη εδάφους σε αυτή την παρούσα επίθεση. Μετά από σχεδόν δύο μήνες, οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν ακόμη κατακτήσει τόσα πολλά ως ενδιάμεσο στόχο, και τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουν λίγη δύναμη κρούσης. Ως εκ τούτου, είναι σκόπιμο, δεδομένων της πολεμικής πραγματικότητας, το Κίεβο και οι δυτικοί υποστηρικτές του να αρχίσουν να εξετάζουν εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης των συγκρούσεων, συμπεριλαμβανομένης μιας διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Για να βρούμε τους καλύτερους τρόπους για να τερματίσουμε τον πόλεμο με όρους που ωφελούν περισσότερο το Κίεβο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το καλό, το κακό και το άσχημο της συμβατικής ικανότητας της Ρωσίας. Ο στόχος θα είναι να αποφευχθούν τα δυνατά σημεία της Ρωσίας και να αξιοποιηθούν οι αδυναμίες της. Στη συνέχεια, θα στρέψουμε την προσοχή μας σε μια ισορροπημένη αξιολόγηση της συμβατικής ισχύος της Ρωσίας.