 |
| pixabay / Wendelin_Jacob |
Ο πόλεμος στην Ουκρανία προσέφερε ένα δωρεάν μάθημα στις κοινωνίες των άλλων χωρών. Να προσέχουν πολύ καλά τι ψηφίζουν και όταν εισέρχονται στο παραβάν η επιλογή τους να είναι το αποτέλεσμα εκτενούς εξέτασης.
Του Στρατή Μαζίδη
Στις εκλογές του 2019 στην Ουκρανία, μία χώρα όπου και εκεί ο κόσμος είχε απηυδήσει από το πολιτικό προσωπικό, ένας ηθοποιός αποφάσισε ότι θα μπορούσε να υποδυθεί στην πραγματικότητα το ρόλο που ενσάρκωνε σε ένα σίριαλ. Αφού έλαβε την κατάλληλη βοήθεια από διάφορα ξένα κέντρα, πέτυχε να πείσει τον ευκολόπιστο ουκρανικό λαό πως αυτός θα φέρει επιτέλους την ειρήνη στο Ντονμπάς και θα βάλει ένα τέρμα στη διαφθορά.
Το τι πέτυχε ο Ζελένσκι, φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Έκανε ό,τι μπορούσε για να προκαλέσει τον πόλεμο, στη συνέχεια υπάκουσε στις έξωθεν εντολές και ουδέποτε εφάρμοσε τη συμφωνία που πέτυχε στις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης με αποτέλεσμα σήμερα η πολύπαθη χώρα να μετρά εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, να έχει απωλέσει τη μισή ακτογραμμή της, το 1/5 των εδαφών της και να έχει ισοπεδωθεί η βασική υποδομή της.
Τις συνέπειες του πολέμου της Ουκρανίας, τις πληρώνει επίσης και ο δυτικός κόσμος στον οικονομικό τομέα.
Η λύση απέναντι σε ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο δεν μπορεί να είναι απαραίτητα μία ουρανοκατέβατη επιλογή με αμερικανικά καύσιμα. Ας το έχει αυτό υπόψη του ο Έλληνας ψηφοφόρος που έχει κάνει παράδοση να ψηφίζει κάποιον "λιγότερο κακό" για να φύγει ο κάκιστος προηγούμενος και στο τέλος να καταλήγει σε μια χειρότερη κόλαση.