Ελλάδα 2.0: Πάμε κι ό,τι βγει, ή θα καούμε, ή θα πνιγούμε

Βλέποντας τις εικόνες και τα ρεπορτάζ από τη Θεσσαλία, νόμιζα πως παρακολουθούσα παλιά ρεπορτάζ από χτυπήματα κυκλώνων στις δυτικές ακτές των ΗΠΑ. Τη μια μέρα έχεις τη γη σου, την δουλειά σου, τα χέρια σου, τα χωράφια σου, τα ζώα σου, το σπίτι σου, τα υπάρχοντά σου, την επόμενη ημέρα όλα αυτά έχουν μετατραπεί σε λασποθάλασσα που όταν υποχωρήσουν τα νερά θα αφήσουν μόνο λάσπη και βούρκο.

Του Στρατή Μαζίδη

Πιο κυριολεκτικό "καταστραφήκαμε" δεν έχω ακούσει ποτέ. Και όσο ακόμη είμαστε στην αντιμετώπιση της καταστροφής, έχε καλώς [που λέει ο λόγος]. Το θέμα είναι τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Πού θα μείνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ζήσουν; Πού θα εργαστούν όταν για 5 χρόνια, όπως μας λένε, η γη δε θα είναι καλλιεργήσιμη; Πόσοι θα βρεθούν νεκροί μέσα στις λάσπες; Ίσως είναι υπερβολικό αυτό που λέω, αλλά εδώ οι άνθρωποι χτυπήθηκαν χειρότερα κι από σεισμό.

Οι μισοί Ελληνες ακουμπούν τους τοίχους των σπιτιών τους και το κάρβουνο γίνεται μαύρη σκόνη, οι άλλοι μισοί, όταν τα νερά υποχωρήσουν κάποια στιγμή, θα δουν τους σοβάδες να γίνουν σκόνη. Βγαίνει νερό μέσα στα υπόγεια από τα θεμέλια, ακούσαμε σε κάποιο ρεπορτάζ.

Και πέραν όλων των άλλων, έχουμε και την υγειονομική απειλή που θα εμφανιστεί.

Όλα αυτά καλείται να τα αντιμετωπίσει μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε χώρο, ένα κράτος που δε λειτούργησε ποτέ. Αν ήμασταν πχ Ιαπωνία, θα ξέραμε ότι από το επόμενο πρωί θα ξεκινήσει η άνοδος από τον πάτο της λασποθάλασσας στην επιφάνεια του νερού και τον καθαρό αέρα.

Δεν είμαστε όμως Ιαπωνία ή Ελβετία. Είμαστε Ελλάδα.

Τα φυσικά φαινόμενα υφίστανται από καταβολής κόσμου, είτε σε ήπια είτε σε ακραία μορφή. Εμείς οφείλαμε να είμαστε καλύτερα οργανωμένοι. Τα τηλεγραφήματα των καταστροφών είτε από πλημμύρες είτε από πυρκαγιές των περασμένων ετών δεν τα διαβάσαμε. Επιμένουμε να μη μαθαίνουμε από τα λάθη μας και για αυτό τα ξαναζούμε.

Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.