 |
| (U.S. Marine Corps photo by Sgt. Devin Nichols/Released) |
Daniel Davis - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Μακριά από το να επιτρέψει στην Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο, το πιο πιθανό αποτέλεσμα της συνέχισης της αποφασιστικής μάχης είναι να καταδικάσει το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο του Κιέβου - το λαό του - σε ολοένα βαθύτερα επίπεδα απώλειας. Η παροχή γενικής υποστήριξης σε μια χώρα ώστε να μπορεί να συνεχίσει να πολεμά έναν πόλεμο που είναι πολύ πιθανό να χάσει είναι, κατά την άποψή μου, ανήθικο.
Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τον λαό της Ουκρανίας, είναι καιρός να χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι προς τα εμπρός — και πριν δεκάδες ή δεκάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανοί υφίστανται άσκοπα την ύστατη θυσία για την επιδίωξη ενός στρατιωτικά ανέφικτου στόχου.
Το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου έχει περάσει στην προετοιμασία για πόλεμο, σε μάχες υψηλής έντασης ή στην ανάλυση συνεχιζόμενων συγκρούσεων. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πολεμικών μου αναπτύξεων, με πυροβόλησαν, με βομβάρδισαν ή με χτύπησαν πύραυλοι πολλές φορές. Και έχω δει, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, την καταστροφή και τη θλίψη - τις λεγόμενες παράπλευρες ζημιές - που επιβάλλονται στους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονται αβοήθητα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Είναι μια κατάφορη σπατάλη της ανθρώπινης ζωής.
Θα παραδεχτώ εκ των προτέρων ότι ενώ διεξάγεται ενεργά οποιοσδήποτε πόλεμος, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Είναι θεωρητικά πιθανό να κερδίσει το Κίεβο, να κερδίσει η Μόσχα ή η σύγκρουση να εκφυλιστεί σε ένα αιματηρό αδιέξοδο αόριστης διάρκειας. Ωστόσο, με βάση την προσωπική μου εμπειρία τόσο με την εκπαίδευση εν καιρώ ειρήνης όσο και με τις ενεργές επιχειρήσεις μάχης, εκτιμώ, με μεγάλη σιγουριά, πως οι πιθανότητες να επιτύχει η Ουκρανία τους στόχους του Zelensky είναι τόσο απομακρυσμένες ώστε να μην είναι ρεαλιστικές.
Αυτήν την στιγμή, δεν υπάρχει όρεξη ούτε στο Κίεβο ούτε στη Μόσχα ούτε καν να σκεφτούν ενεργές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι σκληραγωγημένοι, πιστεύοντας ο καθένας ότι με αρκετό χρόνο, η πλευρά τους μπορεί να συγκεντρώσει επαρκή αριθμό εκπαιδευμένου προσωπικού, τεθωρακισμένες πλατφόρμες, αεροπορική δύναμη και πυρομαχικά για να επικρατήσει στο πεδίο της μάχης. Οι πιθανότητες είναι ισχυρές ότι κανένα από τα δύο δεν είναι σωστό.
Είτε η Ουκρανία και η Ρωσία καταλήξουν σε μια διευθέτηση τώρα, ένα χρόνο από τώρα, είτε σε πέντε χρόνια από τώρα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πιθανότατα το ίδιο: ένα τέλος διαπραγματεύσεων στο οποίο καμία από τις δύο πλευρές δε θα πάρει όλα όσα θέλει. Κάθε καθυστέρηση στην επίτευξη αυτού του σημείου καταδικάζει ανείπωτες χιλιάδες σε περιττούς θανάτους.
Ο συνάδελφός μου Rajon Menon, ο οποίος έχει κάνει τρία ταξίδια στην Ουκρανία από την έναρξη του πολέμου, έχει συναντηθεί με πολίτες, κυβερνητικούς αξιωματούχους και μάχιμους στρατιώτες στην πρώτη γραμμή. Οι πολίτες ενός έθνους που έχει υποστεί εισβολή θα επιμείνουν αξιοσημείωτα μακροχρόνια για να αντισταθούν, μου είπε σε ένα πρόσφατο email, «αντέχοντας απώλειες που οι ξένοι μπορεί να θεωρήσουν παράλογες».
Οι πόλεμοι τελειώνουν μόνο, συνέχισε, όταν η μία πλευρά φτάνει στο σημείο όπου συμπεραίνει ότι «είναι καλύτερα να συμβιβαστείς παρά να υποστείς πρόσθετες απώλειες.
«Κανένα άτομο, στρατιώτης ή πολίτης που έχω συναντήσει ποτέ σε καμία από τις επισκέψεις μου στην Ουκρανία εν καιρώ πολέμου», παρατήρησε με θλίψη, «δεν έχει πει ότι ο θάνατος και η καταστροφή είχαν γίνει τόσο άσχημα που ήρθε η ώρα για συνομιλίες και μια διευθέτηση που αφορά εδαφικές παραχωρήσεις».
Με βάση έναν αριθμό ρωσικών καναλιών Telegram που έχω διαβάσει, η γνώμη πολλών στη Ρωσία φαίνεται να αντικατοπτρίζει τέτοιες απόψεις. Είναι πρακτικά βέβαιο, επομένως, πως χωρίς κάτι να αλλάξει τη δυναμική από έξω, ο πόλεμος θα συνεχιστεί χωρίς σκέψη για το ορατό μέλλον.
Εάν μια ορθολογική, μη συναισθηματική ανάλυση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της Ρωσίας (με τους λίγους υποστηρικτές της) και της Ουκρανίας (με την υποστήριξη 50 εθνών) πρότεινε έναν έγκυρο δρόμο για την Ουκρανία να επιτύχει τους στόχους του Ζελένσκι με στρατιωτικά μέσα, θα ήταν λογικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις «για όσο χρόνο χρειαστεί». Όχι ότι θα έπρεπε να υπάρχει εγγύηση επιτυχίας. Ίσως αρκούσε και μια πιθανότητα επιτυχίας 25%. Τα πλήρως αφοσιωμένα έθνη και οι στρατιώτες τα κατάφεραν μερικές φορές ενάντια σε μεγάλες πιθανότητες.
Αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι σπάνιες.
Η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων πολέμων έχει κερδηθεί από την πλευρά που έχει στο πλευρό της τα περισσότερα θεμελιώδη στοιχεία της μαχητικής ισχύος. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό σημαίνει Ρωσία.
Ο Cathal J. Nolan, συγγραφέας του βιβλίου του 2017 The Allure of Battle: A History of How Wars have been Won and Lost, υποστηρίζει ότι η έρευνά του για τη μελέτη των πολέμων κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων αποκαλύπτει πως οι περισσότερες μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών δεν αποφασίζονται από ποια πλευρά έχει το ηθικό δικαίωμα, ποια έχει το υψηλότερο ηθικό ή ακόμα και ποια πλευρά απασχολεί τους καλύτερους διοικητές. «Οι πόλεμοι κερδίζονται με το άλεσμα, όχι με την ιδιοφυΐα», εξήγησε ο Νόλαν.
«Ο εορτασμός των μεγαλοφυών στρατηγών ενθαρρύνει την αυταπάτη ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι θα είναι σύντομοι και θα κερδίζονται γρήγορα», εξήγησε, «όταν είναι συνήθως μακροχρόνιοι πόλεμοι φθοράς. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως η τριβή είναι ανήθικη. Ωστόσο, έτσι κερδίζονται οι περισσότεροι μεγάλοι πόλεμοι».
Ομοίως, μια Ναυτική Μεταπτυχιακή μελέτη του 2015 ανέλυσε περισσότερες από 600 μάχες σε όλο τον κόσμο από τον 15ο έως τον 20ο αιώνα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αναλογίες δύναμης - η πλευρά με περισσότερα στρατεύματα και εξοπλισμό - ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες για τον καθορισμό του νικητή. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι στους τελευταίους αιώνες, η πλευρά με περισσότερο πυροβολικό και τον 20ο αιώνα η πλευρά με περισσότερα άρματα μάχης, έτεινε να κερδίζει. Η Ρωσία έχει περισσότερα διαθέσιμα στρατεύματα, περισσότερα άρματα μάχης και περισσότερο πυροβολικό από ό,τι η Ουκρανία μπορεί πιθανότατα να βάλει ποτέ (για να μην αναφέρουμε ένα διαρκές πλεονέκτημα στην αεροπορική ισχύ και την αεράμυνα).
Με βάση το ιστορικό προηγούμενο, λοιπόν, όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι πιθανότητες να κερδίσει η Ρωσία. Αυτό δεν οφείλεται στη λαμπρότητα ή την υπεροχή στη μαχητική ικανότητα. Μάλλον, το συμπέρασμα βασίζεται στον κοινόχρηστο υπολογισμό της τεράστιας υπεροχής των φυσικών και ανθρώπινων πόρων της Ρωσίας έναντι αυτών της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει πληθυσμό που είναι τώρα πέντε έως επτά φορές μεγαλύτερος από τον πληθυσμό της Ουκρανίας (λόγω των χαμένων εδαφών και των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία). Αν και οι κυρώσεις είχαν περιοριστική επίδραση στην ικανότητα της Μόσχας να παράγει όπλα και πυρομαχικά, η Ρωσία εξακολουθεί να έχει μια ισχυρή στρατιωτική βιομηχανική ικανότητα που είναι πιθανό να αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου.
Εάν αυτός ο πόλεμος απλώς μετατραπεί σε ένα διαγωνισμό φθοράς και εάν τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Πούτιν αποφασίσουν να συνεχίσουν να πολεμούν, δεν υπάρχει λογική βάση που να υποστηρίζει πως η Ουκρανία μπορεί να βγει στην κορυφή. Για να το θέσουμε ωμά, η συνέχιση της υποστήριξης της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας είναι πιθανό να καταδικάσει δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανικές ζωές, να προκαλέσει την καταστροφή ακόμη περισσότερων ουκρανικών πόλεων και στο τελικό τέλος, να δώσει μια στρατιωτική νίκη στον Πούτιν.
Αν μη τι άλλο, η Δύση θα πρέπει να έχει μεγάλο κίνητρο για να τερματίσει αυτή τη σύγκρουση σε μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων, στην οποία ο Πούτιν θα πρέπει να συμβιβαστεί με λιγότερες από τις μαξιμαλιστικές του απαιτήσεις. Αλλά ηθικά, η Δύση δε θα πρέπει να συνεχίσει να πιέζει προς τα εμπρός σε μια μάταιη προσπάθεια να επιτύχει τον στρατιωτικά ανέφικτο στόχο της νίκης της Ουκρανίας - ειδικά όταν μια τέτοια υποστήριξη πιθανότατα θα έχει ως αποτέλεσμα μόνο την άσκοπη απώλεια ουκρανικών ζωών και εδαφών.
Είτε θα παραδεχτούμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα για το πώς διεξάγονται και κερδίζονται οι πόλεμοι και θα επιδιώξουμε να εμπλακούμε σε μια διπλωματική προσπάθεια για να κερδίσουμε ό,τι μπορούμε για την Ουκρανία, είτε θα αγνοήσουμε τα στοιχεία που δεν μας αρέσουν και θα πιέσουμε τυφλά για μια νίκη που πιθανότατα δε θα έρθει ποτέ.
Φοβάμαι ότι ξέρω τι θα επιλέξουμε.
Μακριά από το να επιτρέψει στην Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο, το πιο πιθανό αποτέλεσμα της συνέχισης της αποφασιστικής μάχης είναι να καταδικάσει το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο του Κιέβου - το λαό του - σε ολοένα βαθύτερα επίπεδα απώλειας. Η παροχή γενικής υποστήριξης σε μια χώρα ώστε να μπορεί να συνεχίσει να πολεμά έναν πόλεμο που είναι πολύ πιθανό να χάσει είναι, κατά την άποψή μου, ανήθικο.
Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τον λαό της Ουκρανίας, είναι καιρός να χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι προς τα εμπρός — και πριν δεκάδες ή δεκάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανοί υφίστανται άσκοπα την ύστατη θυσία για την επιδίωξη ενός στρατιωτικά ανέφικτου στόχου.
Το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου έχει περάσει στην προετοιμασία για πόλεμο, σε μάχες υψηλής έντασης ή στην ανάλυση συνεχιζόμενων συγκρούσεων. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πολεμικών μου αναπτύξεων, με πυροβόλησαν, με βομβάρδισαν ή με χτύπησαν πύραυλοι πολλές φορές. Και έχω δει, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, την καταστροφή και τη θλίψη - τις λεγόμενες παράπλευρες ζημιές - που επιβάλλονται στους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονται αβοήθητα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Είναι μια κατάφορη σπατάλη της ανθρώπινης ζωής.
Θα παραδεχτώ εκ των προτέρων ότι ενώ διεξάγεται ενεργά οποιοσδήποτε πόλεμος, δεν υπάρχουν εγγυήσεις για οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Είναι θεωρητικά πιθανό να κερδίσει το Κίεβο, να κερδίσει η Μόσχα ή η σύγκρουση να εκφυλιστεί σε ένα αιματηρό αδιέξοδο αόριστης διάρκειας. Ωστόσο, με βάση την προσωπική μου εμπειρία τόσο με την εκπαίδευση εν καιρώ ειρήνης όσο και με τις ενεργές επιχειρήσεις μάχης, εκτιμώ, με μεγάλη σιγουριά, πως οι πιθανότητες να επιτύχει η Ουκρανία τους στόχους του Zelensky είναι τόσο απομακρυσμένες ώστε να μην είναι ρεαλιστικές.
Αυτήν την στιγμή, δεν υπάρχει όρεξη ούτε στο Κίεβο ούτε στη Μόσχα ούτε καν να σκεφτούν ενεργές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι σκληραγωγημένοι, πιστεύοντας ο καθένας ότι με αρκετό χρόνο, η πλευρά τους μπορεί να συγκεντρώσει επαρκή αριθμό εκπαιδευμένου προσωπικού, τεθωρακισμένες πλατφόρμες, αεροπορική δύναμη και πυρομαχικά για να επικρατήσει στο πεδίο της μάχης. Οι πιθανότητες είναι ισχυρές ότι κανένα από τα δύο δεν είναι σωστό.
Είτε η Ουκρανία και η Ρωσία καταλήξουν σε μια διευθέτηση τώρα, ένα χρόνο από τώρα, είτε σε πέντε χρόνια από τώρα, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πιθανότατα το ίδιο: ένα τέλος διαπραγματεύσεων στο οποίο καμία από τις δύο πλευρές δε θα πάρει όλα όσα θέλει. Κάθε καθυστέρηση στην επίτευξη αυτού του σημείου καταδικάζει ανείπωτες χιλιάδες σε περιττούς θανάτους.
Ο συνάδελφός μου Rajon Menon, ο οποίος έχει κάνει τρία ταξίδια στην Ουκρανία από την έναρξη του πολέμου, έχει συναντηθεί με πολίτες, κυβερνητικούς αξιωματούχους και μάχιμους στρατιώτες στην πρώτη γραμμή. Οι πολίτες ενός έθνους που έχει υποστεί εισβολή θα επιμείνουν αξιοσημείωτα μακροχρόνια για να αντισταθούν, μου είπε σε ένα πρόσφατο email, «αντέχοντας απώλειες που οι ξένοι μπορεί να θεωρήσουν παράλογες».
Οι πόλεμοι τελειώνουν μόνο, συνέχισε, όταν η μία πλευρά φτάνει στο σημείο όπου συμπεραίνει ότι «είναι καλύτερα να συμβιβαστείς παρά να υποστείς πρόσθετες απώλειες.
«Κανένα άτομο, στρατιώτης ή πολίτης που έχω συναντήσει ποτέ σε καμία από τις επισκέψεις μου στην Ουκρανία εν καιρώ πολέμου», παρατήρησε με θλίψη, «δεν έχει πει ότι ο θάνατος και η καταστροφή είχαν γίνει τόσο άσχημα που ήρθε η ώρα για συνομιλίες και μια διευθέτηση που αφορά εδαφικές παραχωρήσεις».
Με βάση έναν αριθμό ρωσικών καναλιών Telegram που έχω διαβάσει, η γνώμη πολλών στη Ρωσία φαίνεται να αντικατοπτρίζει τέτοιες απόψεις. Είναι πρακτικά βέβαιο, επομένως, πως χωρίς κάτι να αλλάξει τη δυναμική από έξω, ο πόλεμος θα συνεχιστεί χωρίς σκέψη για το ορατό μέλλον.
Εάν μια ορθολογική, μη συναισθηματική ανάλυση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της Ρωσίας (με τους λίγους υποστηρικτές της) και της Ουκρανίας (με την υποστήριξη 50 εθνών) πρότεινε έναν έγκυρο δρόμο για την Ουκρανία να επιτύχει τους στόχους του Ζελένσκι με στρατιωτικά μέσα, θα ήταν λογικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις «για όσο χρόνο χρειαστεί». Όχι ότι θα έπρεπε να υπάρχει εγγύηση επιτυχίας. Ίσως αρκούσε και μια πιθανότητα επιτυχίας 25%. Τα πλήρως αφοσιωμένα έθνη και οι στρατιώτες τα κατάφεραν μερικές φορές ενάντια σε μεγάλες πιθανότητες.
Αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι σπάνιες.
Η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων πολέμων έχει κερδηθεί από την πλευρά που έχει στο πλευρό της τα περισσότερα θεμελιώδη στοιχεία της μαχητικής ισχύος. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό σημαίνει Ρωσία.
Ο Cathal J. Nolan, συγγραφέας του βιβλίου του 2017 The Allure of Battle: A History of How Wars have been Won and Lost, υποστηρίζει ότι η έρευνά του για τη μελέτη των πολέμων κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων αποκαλύπτει πως οι περισσότερες μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών δεν αποφασίζονται από ποια πλευρά έχει το ηθικό δικαίωμα, ποια έχει το υψηλότερο ηθικό ή ακόμα και ποια πλευρά απασχολεί τους καλύτερους διοικητές. «Οι πόλεμοι κερδίζονται με το άλεσμα, όχι με την ιδιοφυΐα», εξήγησε ο Νόλαν.
«Ο εορτασμός των μεγαλοφυών στρατηγών ενθαρρύνει την αυταπάτη ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι θα είναι σύντομοι και θα κερδίζονται γρήγορα», εξήγησε, «όταν είναι συνήθως μακροχρόνιοι πόλεμοι φθοράς. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως η τριβή είναι ανήθικη. Ωστόσο, έτσι κερδίζονται οι περισσότεροι μεγάλοι πόλεμοι».
Ομοίως, μια Ναυτική Μεταπτυχιακή μελέτη του 2015 ανέλυσε περισσότερες από 600 μάχες σε όλο τον κόσμο από τον 15ο έως τον 20ο αιώνα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αναλογίες δύναμης - η πλευρά με περισσότερα στρατεύματα και εξοπλισμό - ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες για τον καθορισμό του νικητή. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι στους τελευταίους αιώνες, η πλευρά με περισσότερο πυροβολικό και τον 20ο αιώνα η πλευρά με περισσότερα άρματα μάχης, έτεινε να κερδίζει. Η Ρωσία έχει περισσότερα διαθέσιμα στρατεύματα, περισσότερα άρματα μάχης και περισσότερο πυροβολικό από ό,τι η Ουκρανία μπορεί πιθανότατα να βάλει ποτέ (για να μην αναφέρουμε ένα διαρκές πλεονέκτημα στην αεροπορική ισχύ και την αεράμυνα).
Με βάση το ιστορικό προηγούμενο, λοιπόν, όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι πιθανότητες να κερδίσει η Ρωσία. Αυτό δεν οφείλεται στη λαμπρότητα ή την υπεροχή στη μαχητική ικανότητα. Μάλλον, το συμπέρασμα βασίζεται στον κοινόχρηστο υπολογισμό της τεράστιας υπεροχής των φυσικών και ανθρώπινων πόρων της Ρωσίας έναντι αυτών της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει πληθυσμό που είναι τώρα πέντε έως επτά φορές μεγαλύτερος από τον πληθυσμό της Ουκρανίας (λόγω των χαμένων εδαφών και των ανθρώπων που έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία). Αν και οι κυρώσεις είχαν περιοριστική επίδραση στην ικανότητα της Μόσχας να παράγει όπλα και πυρομαχικά, η Ρωσία εξακολουθεί να έχει μια ισχυρή στρατιωτική βιομηχανική ικανότητα που είναι πιθανό να αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου.
Εάν αυτός ο πόλεμος απλώς μετατραπεί σε ένα διαγωνισμό φθοράς και εάν τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Πούτιν αποφασίσουν να συνεχίσουν να πολεμούν, δεν υπάρχει λογική βάση που να υποστηρίζει πως η Ουκρανία μπορεί να βγει στην κορυφή. Για να το θέσουμε ωμά, η συνέχιση της υποστήριξης της Ουκρανίας σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας είναι πιθανό να καταδικάσει δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη Ουκρανικές ζωές, να προκαλέσει την καταστροφή ακόμη περισσότερων ουκρανικών πόλεων και στο τελικό τέλος, να δώσει μια στρατιωτική νίκη στον Πούτιν.
Αν μη τι άλλο, η Δύση θα πρέπει να έχει μεγάλο κίνητρο για να τερματίσει αυτή τη σύγκρουση σε μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων, στην οποία ο Πούτιν θα πρέπει να συμβιβαστεί με λιγότερες από τις μαξιμαλιστικές του απαιτήσεις. Αλλά ηθικά, η Δύση δε θα πρέπει να συνεχίσει να πιέζει προς τα εμπρός σε μια μάταιη προσπάθεια να επιτύχει τον στρατιωτικά ανέφικτο στόχο της νίκης της Ουκρανίας - ειδικά όταν μια τέτοια υποστήριξη πιθανότατα θα έχει ως αποτέλεσμα μόνο την άσκοπη απώλεια ουκρανικών ζωών και εδαφών.
Είτε θα παραδεχτούμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα για το πώς διεξάγονται και κερδίζονται οι πόλεμοι και θα επιδιώξουμε να εμπλακούμε σε μια διπλωματική προσπάθεια για να κερδίσουμε ό,τι μπορούμε για την Ουκρανία, είτε θα αγνοήσουμε τα στοιχεία που δεν μας αρέσουν και θα πιέσουμε τυφλά για μια νίκη που πιθανότατα δε θα έρθει ποτέ.
Φοβάμαι ότι ξέρω τι θα επιλέξουμε.