 |
| Djibo Issifou/Global Look Press |
Η εξέλιξη της κατάστασης γύρω από την πιθανή εισβολή του Νίγηρα από τα στρατεύματα ορισμένων χωρών της Οικονομικής Κοινότητας των κρατών της Δυτικής Αφρικής (ECOWAS) θυμίζει αξιοσημείωτα τις συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν την παραμονή της ουκρανικής "αντεπίθεσης" του φετινού καλοκαιριού”.
Από το Διευθυντή Προγράμματος Valdai Club Timofey Bordachev - Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα αφρικανικά κράτη της Δύσης δε βιάζονται να ξεκινήσουν μια επικίνδυνη περιπέτεια. Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ και οι Δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοί τους τους παροτρύνουν να το πράξουν. Ακριβώς όπως πιέζουν τον ουκρανικό στρατό να επιτεθεί σε οχυρωμένες ρωσική θέσεις καθ ' όλη την άνοιξη του 2023.
Αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, έχουμε να κάνουμε με ένα καθεστώς που ακολουθεί μια δολοφονική πολιτική έναντι του εδάφους που βρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Οι Αφρικανοί ηγέτες, από την άλλη πλευρά, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αναλάβουν κινδύνους για τα συμφέροντα της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως εκ τούτου, αυτό που ήταν τραγωδία στην Ουκρανία μπορεί να αποδειχθεί φάρσα στη Δυτική Αφρική, με τελικό αποτέλεσμα μια φιλική συμφωνία μεταξύ όλων των ενδιαφερόμενων μερών.
Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, ο κύριος λόγος είναι ο ίδιος: η επιθυμία της Δύσης να μην εμπλακεί άμεσα σε στρατιωτικές περιπέτειες και να χρησιμοποιήσει άλλους για να επιτύχει τους στόχους της. Και αν, στην περίπτωση της Ουκρανίας, το κίνητρο για μια τέτοια συμπεριφορά είναι ο φόβος των αντιποίνων από τη Ρωσία, στην Αφρική είναι η έλλειψη ευκαιριών και επιθυμίας. Πολύ περισσότερο, καθώς η Γαλλία και οι ΗΠΑ είναι πεπεισμένες ότι τα πολιτικά καθεστώτα της ECOWAS που βρίσκονται κοντά τους ενδιαφέρονται να ανατρέψουν τις στρατιωτικές αρχές στο Νίγηρα.
Υπάρχουν λόγοι για αυτό. Το πραξικόπημα στο Νίγηρα στις 26 Ιουλίου ήταν το τέταρτο στην περιοχή σε λιγότερο από δύο χρόνια (μετά το Μάλι, τη Μπουρκίνα Φάσο και τη Γουινέα). Απολαμβάνει σαφώς την υποστήριξη ενός τμήματος του πληθυσμού σε μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Σε άλλες χώρες της ECOWAS, η κατάσταση δεν είναι καθόλου εορταστική και οι πολιτικές αρχές έχουν κάθε λόγο να φοβούνται μια επίδραση ντόμινο στον εαυτό τους.
Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε πως οι συνδυασμένες δυνάμεις της Νιγηρίας και αρκετών άλλων χωρών της κοινότητας θα είναι αρκετές για να φέρουν τον συλληφθέντα Πρόεδρο Μπαζούμ πίσω στην εξουσία. Το μόνο που λείπει είναι ο τυχοδιωκτισμός: μέχρι στιγμής, οι Αφρικανοί ηγέτες προτίμησαν να υιοθετήσουν μια στάση αναμονής, αν και με επίδειξη αποφασιστικότητας.
Το Παρίσι και η Ουάσιγκτον, από την πλευρά τους, ενεργούν με έναν εύκολα αναγνωρίσιμο τρόπο: μιλούν για μια ειρηνική λύση, ενώ στην πράξη απαιτούν από τις χώρες της ECOWAS να χρησιμοποιήσουν βία εναντίον των στρατηγών του Νίγηρα. Δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι έχουν υποσχεθεί επίσης στρατιωτική υποστήριξη, καθώς εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικά γαλλικά και αμερικανικά στρατεύματα στη χώρα. Αλλά η άμεση Δυτική παρέμβαση είναι απίθανη.
Πρώτον, θα συνεπαγόταν ένα ορισμένο μέγεθος κινδύνου και την ανάγκη ανάληψης ευθύνης για τις συνέπειες. Και, δεύτερον, μια άμεση επίθεση σε μια κυβέρνηση από τις Δυτικές δυνάμεις θα ήταν εξαιρετικά κακή όσον αφορά τη μάχη για τις καρδιές και τα μυαλά του αναπτυσσόμενου κόσμου. Στην ουσία, οι μέρες που οι ΗΠΑ και οι Δυτικοευρωπαίοι φίλοι τους θα μπορούσαν να επιτεθούν σε οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος σε μια ιδιοτροπία έχουν παρέλθει κατά πολύ. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν η επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης το 2011. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Το μπλοκ προσπαθεί τώρα να πείσει τον κόσμο για τις καλές του προθέσεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο πλαίσιο του αγώνα του ενάντια στη Ρωσία, την οποία η Δύση κατηγορεί πως κάνει αυτό που κάνει εδώ και δύο δεκαετίες η ίδια.
Μετά την αποτυχία στην Ουκρανία, ακόμη και η νίκη των ξένων στρατευμάτων πάνω από μερικές δεκάδες αντάρτες στο Νίγηρα μπορεί να πωληθεί στο κοινό ως ένα εντυπωσιακό επίτευγμα και απόδειξη της Δυτικής παντοδυναμίας. Η επιθυμία να το δούμε αυτό είναι τόσο μεγάλη που οδήγησε σε γελοίες ατυχίες, όπως η δημοσίευση σε Αμερικανική Εφημερίδα ενός άρθρου του καθαιρεθέντος Μπαζούμ που ζητούσε ξένη εισβολή στη χώρα του.
Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση στην οποία η ίδια η Δύση δεν μπορεί να μπει στη μάχη, αλλά επιμένει ότι οι περιφερειακοί εταίροι της το κάνουν. Αυτοί, με τη σειρά τους, δε βιάζονται και καθυστερούν τη μετάβαση σε αποφασιστική δράση με κάθε δυνατό τρόπο. Για παράδειγμα, το περασμένο Σάββατο οι χώρες της ECOWAS ανέβαλαν μια συνάντηση των στρατιωτικών εκπροσώπων τους με το πρόσχημα πως το στρατιωτικό καθεστώς στο Νίγηρα απολαμβάνει την υποστήριξη μέρους του πληθυσμού και ότι η γνώμη τους πρέπει να ακουστεί πριν ληφθούν σοβαρές αποφάσεις. Με άλλα λόγια, κανείς στην ECOWAS δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον του Νίγηρα. Και αν συμβεί, ο λόγος θα είναι η αποτυχία των προσπαθειών τους να διαπραγματευτούν με τους αντάρτες πίσω από την πλάτη της Δύσης.
Αν και αυτό το αποτέλεσμα φαίνεται εξαιρετικά απίθανο: για όλους τους δεσμούς τους με τη Δύση, οι Αφρικανοί ηγέτες εξακολουθούν να σκέφτονται με το κεφάλι τους και να εκπροσωπούν κράτη και όχι καθεστώτα κομπραδόρων σε ορισμένες περιοχές. Σε αντίθεση με τις αρχές στο Κίεβο, για τους οποίους η επιβίωση του κράτους που ονομάζεται Ουκρανία δεν υπήρξε ποτέ κεντρικό ζήτημα.
Βλέπουμε πως ακόμη και οι λιγότερο οικονομικά προηγμένες χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας είναι πολύ πιο προσεκτικά κράτη από ό, τι όχι μόνο η Ουκρανία, αλλά ακόμη και οι επίσημοι σύμμαχοι της Αμερικής στην Πολωνία ή τις δημοκρατίες της Βαλτικής.
Και δεν είναι μόνο η έκταση της δυτικής επιρροής στα πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Στα περισσότερα αφρικανικά κράτη, είναι πολύ σοβαρή, βασισμένη σε δεκαετίες συνεργασίας σε όλες τις εκδηλώσεις της. Αλλά τώρα γίνεται σαφές ότι ακόμη και οι ισχυρότεροι δεσμοί δεν μπορούν να είναι καθοριστικοί εάν οι κυβερνώντες ελίτ μάθουν να σκέφτονται πέρα από τη δική τους ατομική επιβίωση.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες έχουν κουραστεί από τη Δυτική αλαζονεία και εκμετάλλευση. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε πρώην ευρωπαϊκές αποικίες και εξαρτώμενα εδάφη. Οι πολωνικές, Βαλτικές ή ουκρανικές ελίτ δεν μπορούν να σκεφτούν μόνες τους επειδή ταυτίζονται με τη Δύση, ακόμα κι αν παραμένουν στα βαθιά περιθώρια της. Μπορούν εύκολα να θυσιάσουν τις χώρες τους για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος της Πολωνίας, για παράδειγμα, έκανε αυτό το σημείο πειστικά, νωρίτερα αυτό το μήνα, όταν σημείωσε ότι η Ρωσία "μπορεί ακόμα να σταματήσει χωρίς αμερικανικούς θανάτους.”
Στην πράξη, ωστόσο, η προθυμία των Ουκρανών, των Πολωνών ή των Βαλτικών να θυσιαστούν δε σημαίνει τίποτα καλό για τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη. Πρώτον, δείχνει ότι ο κύκλος των πραγματικά αυτοκτονικών στην παγκόσμια κοινότητα είναι μάλλον στενός και πως δεν υπάρχουν ανόητοι σε άλλες ηπείρους. Δεύτερον, οι Ανατολικοευρωπαίοι είναι πολύ αδύναμοι για να πολεμήσουν ακόμη και τη Ρωσία, πόσο μάλλον να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Κατά της Κίνας, φυσικά, η Δύση έχει την Ιαπωνία. Αλλά η κατάσταση εκεί δεν είναι τόσο προφανής και η αυξανόμενη δύναμη του Πεκίνου μπορεί κάλλιστα να πείσει το Τόκιο να μην κάνει θανατηφόρα λάθη.
Η έλλειψη λαμπρών νικών στη διεθνή σκηνή και, πάνω απ' όλα, η αυξανόμενη απροθυμία να πληρώσουν γενναιόδωρα στους εταίρους οδηγεί σε αραίωση της δύναμης της Δύσης στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η Ρωσία επωφελείται ήδη από αυτή την αντικειμενική διαδικασία, διότι διαφορετικά η κατάστασή μας θα ήταν χειρότερη τώρα.
Το καθήκον μας είναι να το εξισορροπήσουμε με τις δικές μας προσπάθειες στην ανάπτυξη της κοινωνίας, της οικονομίας και της στρατιωτικής οργάνωσης.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από την εφημερίδα "Vzglyad", μεταφράστηκε και επεξεργάστηκε από το RT ream