 |
| Ludovic ΜΑRIN / ΑFΡ |
Καθώς ο πόλεμος της Δύσης στην Ουκρανία γλιστράει αμείλικτα προς την απόλυτη αποτυχία, οι νεοσυντηρητικοί πίσω από την καταστροφή αντιμετωπίζουν φθίνουσες οδούς υποχώρησης.
Από τον Chay Bowes, δημοσιογράφο και γεωπολιτικό αναλυτή, MA στις Στρατηγικές Μελέτες, ανταποκριτής του Russia Today / Παρουσίαση Freepen.gr
Η πρώιμη εμπιστοσύνη ότι η Ρωσία, στη σημερινή της μορφή, θα καταρρεύσει υπό την πίεση του σκληρότερου καθεστώτος κυρώσεων στην ιστορία απέτυχε να υλοποιηθεί. Οι πρώιμοι ρωσικοί λανθασμένοι υπολογισμοί στο πεδίο της μάχης δεν ακολουθήθηκαν από μια στρατιωτική κατάρρευση, αλλά από μια πραγματική επίδειξη στρατηγικής προσαρμοστικότητας, η οποία θαυμάζεται με δισταγμό στις στρατιωτικές Αίθουσες Πολέμου της Δύσης. Η ρωσική στρατιά, μακριά από την κατάρρευση, έχει ατσαλωθεί στη λήψη τολμηρών αποφάσεων για υποχώρηση όταν είναι συνετή και πρόοδο όταν απαιτείται, και οι δύο έχουν αποδειχθεί καταστροφικές για τους Ουκρανούς αντιπάλους τους. Επομένως, καθώς οι δυτικές πολιτικές ελίτ που καλλιέργησαν αυτή τη σύγκρουση κοιτάζουν σε άλλον ένα χειμώνα πολιτικής, στρατιωτικής και δυνητικά οικονομικής δυσαρέσκειας, είναι τώρα που αντιμετωπίζουμε δυνητικά την πιο επικίνδυνη περίοδο στην Ευρώπη από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο καταλύτης για έναν ευρύτερο πόλεμο στην Ευρώπη δεν είναι, στην πραγματικότητα, μια περιορισμένη σύγκρουση στην Ουκρανία από μόνη της, μια σύγκρουση που ξεκίνησε το 2014 και, κυρίως, αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις Δυτικές δυνάμεις για σχεδόν μια δεκαετία. Το πραγματικό ζήτημα είναι πως το ΝΑΤΟ, το οποίο επί του παρόντος εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία, αντιμετωπίζει ένα σενάριο "καταραμένος αν το κάνεις και καταραμένος αν δεν το κάνεις" σχετικά με την αυξανόμενη στρατιωτική του συμμετοχή στην Ουκρανία. Εάν το μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κλιμακώσει περαιτέρω καθώς απειλείται με ήττα, θα μπορούσε πιθανώς να οδηγήσει σε άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Αν δεν το κάνει, ο πληρεξούσιος της θα καταρρεύσει και θα αφήσει τη Ρωσία νικήτρια, μια μοίρα που κάποτε ήταν εντελώς αδιανόητη στις Βρυξέλλες, την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, αλλά τώρα γίνεται μια εφιαλτική πραγματικότητα.
Μια τέτοια ήττα θα ήταν καταστροφική και ενδεχομένως τερματική για το κύρος και τη φήμη ολόκληρης της μάρκας του ΝΑΤΟ. Εξάλλου, παρά το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση έχει πάψει να υπάρχει εδώ και καιρό, το μπλοκ εξακολουθεί να εμπορεύεται τον εαυτό του ως ένα απαραίτητο προπύργιο ενάντια στο φανταστικό ρωσικό επεκτατισμό. Σε περίπτωση ολοένα και πιο πιθανής ουκρανικής ήττας, αυτός ο "ουσιαστικός εταίρος" στην "αντιμετώπιση της Ρωσίας" θα έχει αποδειχθεί εντελώς ανίκανος και σε μεγάλο βαθμό άσχετος. Πιο κυνικά, η τεράστια αμερικανική βιομηχανία όπλων θα στερηθεί επίσης μια τεράστια και επικερδή αγορά. Λοιπόν, πώς μια μηχανή πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχει προφητεύσει μια απόλυτη νίκη εναντίον της Ρωσίας αρχίζει να σκέφτεται την ήττα; Και πώς οι ανώτεροι γραφειοκράτες της ΕΕ, όπως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, κατεβαίνουν από την οιονεί θρησκευτική τους αφοσίωση στην "υπόθεση" της ολοκληρωτικής ήττας της Ρωσίας, την οποία έχει ξεδιάντροπα ευαγγελίσει για πάνω από ενάμιση χρόνο; Τέλος, πώς η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία έχει πάει πολιτικά, ηθικά και οικονομικά με όλα εναντίον της Ρωσίας στην Ουκρανία, εξετάζει τι ισοδυναμεί με μια ολοένα και πιο αναπόφευκτη ευρωπαϊκή έκδοση του Αφγανιστάν 2.0;
Θα πρέπει να κάνουν δύο πράγματα: Πρώτον, να βρουν κάποιον να κατηγορήσουν για την ήττα τους και δεύτερον, να βρουν ένα νέο εχθρό για να εκτρέψουν την κοινή γνώμη. Το "κάποιος που φταίει" θα είναι αρκετά εύκολο να αναγνωριστεί – η αφήγηση θα είναι γεμάτη με επιθέσεις σε κράτη όπως η Ουγγαρία, η Κίνα και σε κάποιο βαθμό η Ινδία, οι οποίες θα κατηγορηθούν ότι "υπονομεύουν την ενοποιημένη προσπάθεια που απαιτείται για την απομόνωση και την ήττα της Ρωσίας".
Το να κατηγορούμε την ίδια την Ουκρανία θα είναι επίσης κεντρικό σε αυτήν την αφήγηση. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης θα διασφαλίσουν πως δεν είναι σε θέση να "πάρει το φάρμακο" που προσφέρεται από το ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου να υποστεί τις συνέπειες, να μην ακούσει τις δυτικές στρατιωτικές συμβουλές, να μη χρησιμοποιήσει σωστά τη δυτική βοήθεια και, φυσικά – δεδομένου ότι λίγα έχουν γίνει από τον Ζελένσκι για την αντιμετώπιση της ενδημικής διαφθοράς στην Ουκρανία – αυτό το γεγονός θα χρησιμοποιηθεί εύκολα ως όπλο εναντίον του και θα χρησιμοποιηθεί για να λιπαίνει μια κηλίδα αφήγησης τύπου "προσπαθήσαμε να τους βοηθήσουμε, αλλά απλά δεν μπορούσαν να σωθούν από τον εαυτό τους".
Η αφήγηση της "μετατόπισης της εστίασης σε έναν άλλο εχθρό" είναι η απλούστερη και πιο προφανής – αυτή θα είναι η Κίνα. Το ΝΑΤΟ προσπαθεί ήδη να επεκτείνει την επιρροή του στην Ασία, μεταξύ άλλων μέσω ενός προγραμματισμένου "Γραφείου Διασύνδεσης" στην Ιαπωνία. Η αφήγηση "η Κίνα είναι η πραγματική απειλή" αναβλύζει σταθερά στην επιφάνεια στα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Και, το πιο ανησυχητικό, εάν οι Δυτικές δυνάμεις αποτύχουν να κάνουν την υπόθεσή τους για "εύλογη άρνηση" γύρω από την ενοχή για αυτόν τον πόλεμο, υπάρχει πάντα η επιλογή περαιτέρω κλιμάκωσής του. Μια τέτοια κλιμάκωση θα μπορούσε γρήγορα να οδηγήσει σε άμεση αντιπαράθεση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, ένα αποτέλεσμα που κανένας διαυγής παρατηρητής σε καμία πλευρά της συζήτησης δε θα μπορούσε ή θα έπρεπε να σκεφτεί. Το πρόβλημα είναι πως η ορθολογική αξιολόγηση και διαπραγμάτευση φαίνεται να έχουν γίνει τόσο σπάνιες στην Ουάσιγκτον και το Κίεβο, ώστε μια καταστροφική κλιμάκωση θα μπορούσε, αξιοσημείωτα, να θεωρηθεί μια επιλογή από τους παραπλανημένους νεοσυντηρητικούς συμβούλους που ασκούν δυσανάλογη επιρροή σε μια ολοένα και πιο απελπισμένη πολιτική τάξη στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ πράγματι εγκρίνει μια άμεση επέμβαση στην Ουκρανία, θα δικαιολογηθεί, φυσικά, ως "ειρηνευτική" ή ανθρωπιστική επέμβαση πολωνικών ή ρουμανικών στρατευμάτων, αλλά η κατηγοριοποίηση της "αποστολής" θα γίνει ένδοξα άσχετη όταν συμβούν οι πρώτες συγκρούσεις με ρωσικές δυνάμεις, ακολουθούμενη από μια δυνητικά ταχεία μετάβαση σε ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η διαδικασία αποσύνδεσης από την Ουκρανία έχει ήδη ξεκινήσει, ξεκινώντας από την αμηχανία που αντιμετώπισε ο Ζελένσκι στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και προχωρώντας με τις ανοιχτές διαμάχες μεταξύ των δυτικών "εταίρων" για το αν θα δώσει στην Ουκρανία όλο και πιο θανατηφόρα όπλα για να εξασφαλίσει ουσιαστικά την αυτοκαταστροφή της.
Από εδώ και πέρα ένα πράγμα είναι απολύτως σαφές, τίποτα δεν θα συμβεί τυχαία όταν πρόκειται για την αλληλεπίδραση ΕΕ και NATOs με το καθεστώς Zelensky. Ό, τι έρχεται στη συνέχεια μπορεί να χρειαστεί να περιστραφεί και με τους δύο τρόπους, είτε να τραβήξει είτε να κλιμακωθεί. Μια συγκεκριμένη περίπτωση είναι το παιχνίδι της ευθύνης [blame game] που παίζεται ανοιχτά γύρω από την προφανή αποτυχία της αντεπίθεσης της Ουκρανίας, με ανοιχτό δάχτυλο στα δυτικά μέσα ενημέρωσης από Ουκρανούς αξιωματούχους όπως ο πρέσβης στη Γερμανία, Αλεξέι Μακέεφ. Ο κορυφαίος άνθρωπος του Κιέβου στη Γερμανία κατηγόρησε πρόσφατα τη Δύση για την αιματηρή αποτυχία του ατυχούς έργου, υποδηλώνοντας ότι οφείλεται αποκλειστικά στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές καθυστερήσεις στην αποστολή όπλων και μετρητών στο Κίεβο. Σύμφωνα με τον Πρέσβη, ήταν αυτή η ρωσική αποτυχία που προφανώς επέτρεψε στους Ρώσους να χτίσουν τις άμυνές τους στην ανατολική Ουκρανία, όπου δεκάδες χιλιάδες άτυχοι Ουκρανοί στρατεύσιμοι έχουν συναντήσει τη μοίρα τους τους τελευταίους τρεις μήνες.
Στον πραγματικό κόσμο, η αντεπίθεση, η οποία έχει πλέον γίνει μια καταστροφή σε αργή κίνηση, είχε τηλεγραφηθεί στους Ρώσους και τον ευρύτερο κόσμο για σχεδόν ένα χρόνο και σίγουρα θα ανακληθεί ως μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές περιπέτειες στην ιστορία. Το γεγονός ότι το ουκρανικό καθεστώς διαφήμιζε ανοιχτά τις προθέσεις του, ακόμη και δυνατά επισημαίνοντας τη λεωφόρο της επίθεσης και των στρατηγικών στόχων, αγνοείται βολικά από τους ομοίους του Μακέεφ. Φαίνεται πλέον προφανές πως το Κίεβο πίστευε ότι η εμφανής του επιθετική στάση θα τονώσει ταχύτερες και μεγαλύτερες αποστολές όπλων από τους ολοένα και πιο ενδιαφερόμενους εταίρους του-δε συνέβη, και από την στιγμή που η υπομονή αυτών των ίδιων χορηγών τελείωσε με την έλλειψη προόδου του Κιέβου στο πεδίο της μάχης, ήταν ολοφάνερα προφανές ότι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της προετοιμασμένης ρωσικής άμυνας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Ωστόσο, λόγω της ανάγκης Δημοσίων Σχέσεων του Κιέβου και των απαιτήσεων από τις δυτικές πολιτικές ελίτ, άρχισε η αντεπίθεση, αφανίζοντας ολόκληρα τάγματα ουκρανικών στρατευμάτων και καίγοντας ένα τεράστιο μέρος των Δυτικών βαρέων όπλων που είχαν παρασχεθεί προηγουμένως.
Η κατάσταση προκαλεί ένα είδος τραγικής ρομαντικής τρέλας, με την Ουκρανία απελπισμένη να φλερτάρει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ μέχρι το σημείο της αυτοκτονίας, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ να παίζουν τον απομακρυσμένο εραστή; ποτέ δεν έχει σκεφτεί πραγματικά το γάμο αλλά είναι πρόθυμος να επιτρέψει στη θαυμάστριά του να ρίξει τον εαυτό της στα δόρατα του πραγματικού αντικειμένου της προσοχής τους – Ρωσία. Φυσικά, η πραγματική ανησυχία που απασχολεί τώρα την κλίκα ΕΕ-ΝΑΤΟ είναι πώς να επιβιώσει από αυτή την άθλια υπόθεση και να προχωρήσει. Ενώ ο άτυχος Γενς Στόλτενμπεργκ θα μας έκανε να πιστέψουμε ότι το ΝΑΤΟ δεν ήταν ποτέ ισχυρότερο, η πραγματικότητα είναι πολύ λιγότερο ρόδινη για την "αμυντική συμμαχία" που έχει βομβαρδίσει το δρόμο της σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και τώρα επιδιώκει να επεκταθεί στον Ειρηνικό.
Η πραγματικότητα είναι ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία θα μπορούσε να καταστρέψει το ΝΑΤΟ. Έχει γίνει κάτι σαν μια σύγχρονη κοινωνία των Εθνών, ικανή να νουθετεί μικρά ψάρια, αλλά εντελώς ανίκανη να σταθεί στα πόδια με οποιονδήποτε αντίπαλο, ένας αποτυχημένος πολιτικός θεσμό, που παρουσιάζεται ως στρατιωτική συμμαχία, που στην πραγματικότητα θα καταρρεύσει μπροστά σε μια άμεση πρόκληση είτε από τη Ρωσία είτε από την Κίνα. Φυσικά, φαίνεται πως το ΝΑΤΟ έχει επίσης εσκεμμένα πέσει κάτω από το ξόρκι της δικής του προπαγάνδας.
Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι αν το μπλοκ θα σκεφτόταν στην πραγματικότητα μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία στην Ουκρανία; Ή θα επιλέξουν οι δυτικές πολιτικές ελίτ που έχτισαν το ικρίωμα στην οποία φλέγεται τώρα η ουκρανική σύγκρουση να αντιστραφούν μέσω της ευθύνης ή να κλιμακωθούν μέσω της απελπισίας;
Ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: η τύχη του ΝΑΤΟ και η αξιοπιστία του ως "αμυντικής Συμμαχίας" είναι αμετάκλητα συνυφασμένη με την έκβαση της ουκρανικής σύγκρουσης, αλλά επειδή το ΝΑΤΟ είναι, στην πραγματικότητα, ένας πολιτικός και όχι στρατιωτικός θεσμός, αυτά τα κρίσιμα ζητήματα δεν θα συζητηθούν ποτέ ανοιχτά, καθώς οι απαντήσεις θα ήταν παρόμοιες με έναν ιερέα που ανακοινώνει την ανυπαρξία του Θεού από τον άμβωνα.